غروب                                                 

 شعری از محمد کاظم کاظمی دربازگشت مهاجرین افغان به وطنشان  

غروب درنفس گرم جاده خواهم رفت

پیاده  آمده  بودم  پیاده  خواهم  رفت

طلسم غربتم امشب شکسته خواهد شد

وسفره ام که تهی، بود بسته خواهدشد

ودرحوالی    شبهای عید ، همسایه!

صدای  گریه  نخواهی شنید،  همسایه!

همان غریبه که قلک نداشت، خواهد رفت

وکودکی که عروسک نداشت ، خواهد رفت

منم  تمام افق  را به  رنج  گردیده

منم که  هرکه  مرا دیده  درگذر دیده

منم که نانی اگر داشتم ، از آجر بود

وسفره ام که نبود، ازگرسنگی پربود

به هرچه آیینه تصویری از شکست منست

 به سنگ سنگ بنا ها،  نشان دست منست

اگر به لطف اگر به قهر می شناساندم

تمام مردم این شهر  می شناساندم

من ایستادم اگر پشت آسمان خم شد

نماز خواندم، اگر شهر، ابن ملجم شد

چگونه بازنگردم که سنگرم آنجاست؟

چگونه آه ! مزار برادرم  آ نجا ست؟

چگونه بازنگردم که مسجد و محراب

وتیغ، منتظر بوسه برسرم آنجاست

به من مگوی که یک پاو یک عصا دارم

کرانه ای که در آن خوب می پرم آنجاست

                              شکسته میگذرم امشب از کنار شما

                             وشرمسارم از الطاف بی شمار شما

من از سکوت شب سردتان خبر دارم

شهید داده ام، ازدردتان خبردارم

توهم به سان من از یک ستاره سردیدی

پدر ندیدی وخاکستر پدر دیدی

توئی که کوچه ی غربت، سپرده ای با من

ونعش سوخته برشانه، برده ای بامن

توزخم دیدی، اگر تازیانه من خوردم

توسنگ خوردی، اگر آب ودانه من خوردم

 

اگرچه مزرع ما دانه های جو هم داشت

وچند بوته ای مستوجب درو هم داشت

اگرچه تلخ شد، آرامش همیشه ی تان

اگرچه کودک من، سنگ زد به شیشه ی تان

اگرچه سیبی ازاین شاخه نا گهان گم شد

و مایه ی  نگرانی  برای  مردم  شد

اگرچه متهم جرم مستند بودم

اگرچه لایق سنگینی لحد بودم

دم  سفر مپسندید  نا امید  مرا

ولو دروغ، عزیزان! بِحِل کنید مرا

                                   تمام آنچه ندارم نهاده خواهم رفت

                                  پیاده آمده بودم ، پیاده خواهم رفت

خدا زیاد کند اجر دین و دنیاتان

ومستجاب شود باقی دعا هاتان

همیشه قلک فرزند های تان پرباد

ونان دشمن تان هرکه هست آجرباد

 

                   بیا !

به استقبال شعر غروب: سید محمد علی جاوید

شنیده ام که بسویم پیاده می آیی

تمام آنچه نداری نهاده می آیی

بیا که برق شبت، آتش جنون من است

بیا که فرش رهت، برگ های خون من است

بیا که چادر پرخون خواهرت، اینجاست

بیا که مرقد پاک برادرت،  اینجاست

بیا و ساعتی درشهر شب، درنگ مکن

وشیشه ی دل خود را قرین سنگ مکن

بیا که باتو حدیث، کلاغ را گویم

وجان سپردن گل های باغ را گویم

بیا وشعر پر ازالتهاب خویش بخوان

میان جمع یتیمان، کتاب خویش بخوان

                                       غروب ازنفس گرم جاده می آیی

                                       پیاده رفتی و اینک پیاده می آیی

اگرچه رود من از موج ناله ها پرشد

ونان ما زقضا تکه های آجرشد

اگرچه کودک ما، روز عید، عید نکرد

وجامه ی سیه خویش را سپید نکرد

صدای بوم ، ازاین آشیانه می آید

بدوش هموطنت تازیانه می آید

به شهر هرکه ببینی، فتاده خواهی دید

ومثل خود همگی را پیاده خواهی دید

درفش عزت یاران خمیده خواهی یافت

وسینه سینه ی شهرت دریده خواهی یافت

غروب ها، نفس تنگ جاده راغ دیدم

ولی  نیامدن  آن   پیاده    را  دیدم

زمان گذشت و از آن آشنا خبر نرسید

وآن که درهمه جا بود، رهگذر، نرسید

گهی غروب وگهی نیمروز را دیدم

ورنج های بهار و تموز   را دیدم

نیامدی و من از انتظار می میرم

چولاله های وطن داغدار می میرم

نشان دشنه ی آواره گی به سر دارم

زداستان  سیاه   شبت   خبر  دارم

غریبه باشی و من نیز دربدر بودم

تو شعر گفتی و من نیز نوحه گر بودم

من از کرانه ی غربت پریده آمده ام

وابر های سیه را دریده   آمده ام

اگرچه خسته و پژمان و ریش بنشستم

ولی به کنگره ی بام خویش بنشستم

دراین دیار به بالم اگرچه سنگ زنند

نه سنگ، آه چه گویم، که با تفنگ زنند

به کوه وباغ وبیابان پریده ام اینجا

ولیک تیر ملامت ندیده ام اینجا

اگرچه نعش برادر به دوش می گیرم

وناله های غریبانه گوش می گیرم

اگرچه کلبه ی من، نقش گور را دارد

وگریه ام، نفس بوم کور را دارد

 ولیک سنگر پرافتخار من اینجاست

هرات وکابل وبلخ مزار من اینجاست

به انتظار، سخن، با غروب میگویم

برای مقدم تو، شعر خوب میگویم

بیا که تا به سحر قصه را دراز کنیم

سحر به مسجد بی سقف خود نماز کنیم

بیاو بال بیفشان که شهپرت اینجاست

وآشیانه باز و  کبوترت   اینجاست

بیا که بر من وتو آسمان دورنگ شده

ومیزبان تو از مهمان به تنگ شده

چه گویم آنکه سفره بسته خواهد شد

حریم حرمت مهمان شکسته خواهد شد

                                   

علی شاه احمدی « عباب »

باغ خاطره

 

به فصل سردِ عداوت دم از بهار مزن

به شهر بی خبران حرفِ ابتکار مزن

زباغ خاطره هایم مخوان ترانة عشق

به جان سوخته ام بیش ازین شرار مزن

مگو که از چه همه دل ز آشیان کند ند

خموش باش و گپ از علت فرار مزن

اگر به باغ رسیدی پیام رُستن باش

تبر مگیر و درختان میوه دار مزن

خوشة انگور

 

قُلقُل ز مُل و شیشه ز مستان گله دارد

بلبل ز گل و سبزه ز باران گله دارد

جز خار سر از خاک نبرداشت خدا یا !

زین مزرعه عمریست که دهقان گله دارد

نی تاک بجا مانده و نی خوشة انگور

خم گشته تهی باده گساران گله دارد

 عمریست که کس ره نبرد سوی دیارم

از لاله و گل تپة پغمان گله دارد

فریاد کشد مردم در ماندة کابل

بام و در و دیوان ز هاوان گله دارد

شبها به در میکده روزانه به مسجد

ای محتسب از نزد تو ایمان گله دارد

از بسکه ز سوز دل و فریاد دریدیم

« از پنجة ما چاک گریبان گله دارد »

ای قوم بلا دیده به فریاد بر آئید !

کز نرمش ما شورش و طغیان گله دارد

ای احمدی از پنجة بی رحم زمستان

مرد و زن درماندة افغان گله دارد

 

بهشت  آباد

 

بهار آمد دلی افسرده از سرماستی میهن

اسیر باد های سرد و وحشتزاستی میهن

همه کندند از تو دل ، همه زان مرزو بوم رفتند

به شام سرد غمها بیکس و تنهاستی میهن

من اینجا در دل دریای غربت غرق سودایت

تو آنجا با دل آ گنده از غمهاستی میهن

من از بندی که بر  پای تو بر بستند می نالم

تو از تقدیر این آواره در سودا ستی میهن

گهی در آ تش باروت می سوزی و خاموشی

گهی ماتمسرای مرگ را غوعاستی میهن

زمانی از هجوم لشکر روسی تبه گشتی

کنون پا مال جور طالب و ملاستی میهن

نمی دانم که در سوگِ کدامین سبزه ات سوزم

کویر خشکِ بی باران را ماناستی میهن

از آ ن ترسم که باد حادثاتت ریشه کن سازد

گیاهِ خشک و بیکس در دل صحراستی میهن

اجانب را بگو آ تش میفروزند که خود بسیار

غنی از آ تش افروزان بی همتاستی میهن

ازین آ لوده دامانان چه تدبیری طمع داری

چرا در انتظار جلسه و شوراستی میهن

کدامین سایة باغ ترا تاجی به سر سازم

که خود از ماتم هر شاخه در غوغاستی میهن

بزن برهم خدا را قالب و قانون وحشت را

ازین افتادگی باری اگر بر خاستی میهن

شد از تیغ حوادث پیکرت زخمی ولی دانم

که چون کوه پایه هایت پاک و پا بر جاستی میهن

چرا بر لب نیارم قصه های قهر مانانت ؟

چرا آخر نگویم کز همد والاستی میهن ؟

تو مهد فرخی و خواجه عبد الله انصاری

تو مام مولوی و بو علی سیناستی میهن

تو تاج افتخار قلعة هندوکش و پامیر

شکوه هیرمند و عظمتِ بابا ستی میهن

تو آ خر قصه گوی قهرمانی های میوندی

دیار میرویس و خاکِ احمد شا ستی میهن

به امید طلوع صبحگا هت دیده بر راهم

اگرچه در حصار ظلمت شبهاستی میهن

شدی ویران ولی در زهن فرزندان گمنامت

بهش آباد سبز سبز این دنیاستی میهن

 

 

از ابوالقاسم غضنفر

غایله

 

دوش از پس دورانی                              با حال پریشانی

افتاد مرا صحبت                                  با مرد سخن دانی

 

گفتا سخن غم گو                                 افسانة ما تم گو

گفتم که نمی خوا هی                            یک  قصة آ سانی !

 

این آتش خرمن سوز                              خاموش چه سان سازم

یا سیل جنون باید                                 یا اشک چو طوفا نی

 

خنجر به گلو آ مد                           کشور به ستوه آ مد

نا چیز بساط ما                             تا راج به یک آ نی !

 

مشتی خس و خاشاکی               در ملکِ جفا دیده

از نار عدو سوزد                       خواجه پی ایوانی!

 

ای زود خزان آمد                    آ تش به گلستان زن

صد آرزو و امید                    نا یا فته سا ما نی !

***

 

رنگِ فَلَق                                            از کاوه آ هنگ « شفق »

 

 

پنجزره ها بسته اند ، شهر پریشان کیست ؟

رنگ فلق هر سحر ، خون شهیدان کیست ؟

آب نه پوید به جوی ، باغچه بی رنگ و بوی

دختر مست بهار بسته به زندان کیست ؟

باغ ندارد صفا ، مرغ ندارد نوا

ابر سیه هرکجا ، آ ه یتیمان کیست ؟

باد صبا در گذر مشک بهارش به بر

گفت که این بوم وبر خانة ویران کیست ؟

کودکی دیدم غمین ، بیکس و شب در کمین

آه کشیدم که این یوسف کنعان کیست ؟

سبزه به خون در چمن ، ناله کند یاسمن

در جگرت ای وطن ، دشنة بران کیست ؟

خنده به لب مرده است ، ساز دل افسرده است

چشمة خون شفق دیدة گریان کیست ؟

 

 

وطنم کو                             از آصف فکرت

 

هنگام بهاراست عزیزان چمنم کو ؟           یاران وطنم کو ؟

من لا لة آزادم دشت و دمنم کم ؟               یاران وطنم کو ؟

ای هم نفسان از من تا چند جدائید؟            آ خر به کجا ئید ؟

من قمری تنهایم  سرو و سمنم کو ؟           یاران وطنم کو ؟

خاکِ دگران را چه کنم خانة من نیست       کاشا نة من نیست

آن خاک که آ میخته با جا ن و تنم کم ؟       یاران وطنم کو ؟

یک یار هم آ واز درین شهر ندارم            رو سوی که ارم ؟

خاکِ در جا نا نم مشکِ ختنم کو ؟            یا را ن وطنم کو ؟

در با غ چو یاد آیدم از گلشن کابل            آ تش زندم گل

بستا ن پر از نسترن و یاسمنم کو ؟           یاران و طنم کو ؟

بس مانده ام از وطن و همو طنم دور        چشمم شده بی نور

ای قافله ها یو سف گل پیر هنم کو ؟         یاران وطنم کو ؟

 

بوی بهار                   از ضیای قاریزاده

 

فصل بهار میرسد کوه نگر کران نگر                سبزه چمن چمن ببین لاله جهان جهان نگر

ابر بهاری می چکد آ ب حیات بر زمین              مریم شیر باره بین خضر مدد رسان نگر

شاخ شگوفه پوش شد تا که سبو بدوش شد           غنچه زیاده نوش شد مستی نو جوان نگر

کوچه چو شیر یکتنه آ خته سر ز گردنه              چشمه روان به دامنه کودک تر زبان نگر

گرگ ستیزه جو ببین دره به دره در گریز            برة شیر مست را در بغل شبان نگر

کبک دری به دشت و در قهقه زن و نقاره گر       خیل کلنگ بر شمر بر زده پایگان نگر

بلبل خوشنوا ببین شاخ بشاخ گل نشین                 زاغ سیاه سینه را سوخته خانمان نگر

دامن سبز آسمان غوطه به نیل زد ضیاء             خون شفق سپیده دم بر دل ار غوان نگر

---

بالا

بعدی * بازگشت * قبلی