فایقه جواد ژمی
در سال ۱۳۵۴ خورشيدی چشم به دنيا گشود . او در خانوادهء هنرمندی پرورش يافت و در سن هفت سالگی به شعر و نقش آفرينی در نمايشنامه های پدرش روی آورد. دبيرستان را در رشته ادبيات در ايران به اتمام رسانيد. او اکنون در اتاوا مرکز کانادا زنده گی ميکند.
مثل ماه
شب تمام
ميشود مثل ماه مثل من
زلف روشن مرا ميکشد به روی تن
روی شانه ام اگر بار کهنه مانده است
تکيه گاه من مباد غير شانه ء وطن
داستان دلکشی است ماجرای عشق ما
او تقدسی عزيز من اويسی از قرن
غنچه های آرزو ناشکفته مانده اند
در عبور هر نسيم هر غزل و ۰۰۰ هر سخن
بوی سوز سينه ام ميرود به دوش باد
در ديار خسته ام تا مشام هر چمن
*
شب تمام ميشود مثل رنگ اين قلم
روز ميرسد قشنگ مثل ما مثل ۰۰۰ من
بیا .... بهار
از راه دشت های پر از گل بیا .....
بهار !
با خاطرات کهنه به کابل بیا ، بهار
شهزاد گان شهر مرا یاد دار و باز
با دختران خم زده کاکل بیا بهار
بر روی قبر های چه بسیار مان بریز
با عطر زند گی به تجمل بیا بهار
یا نو بهار !
گرچه بهارم به باد رفت
اما ، پس از تمام تطا ول ......
بیا .....
بهار !
به کابل
ترا شهر خوبم که بی آسمانی
پر از ماهتا بم ، پر از مهربا نی
سکوت پر از شب ، شبت بی نهایت
و در زا نوا نت نما نده توا نی
مر با پر یشا نی ا ت لحظه به لحظه
به تب می سپاری ، به خون می کشا نی
بلند ای عشقم ! ترا می شناسم
غروری که در سینه دارم هما نی
بده دست پر پینه ا ت را به د ستم
و بر خیز ا ز جا .... بله .........
می توا نی
گرد با د
و دیگر نه دیوار ما نده نه خشت
نه ا بر و نه با را ن ، نه دهقا ن
نه کشت
خطر پوش توفا ن لامذهبند
دل افسرد گا ن ، د خترا ن بهشت
گل سر نو شت سیا ه مرا
خدا ا ز چه مر دا ب سرد ی سر شت ؟
چرا سهم چشما ن زیبا ی من
ا زین آ سمان بوده ا ین شا م زشت ؟!
*****
زمین غو طه ور در تف هرزه گیست
خزا ن زند ه در ثور و ا رد یبهشت
خدا زیر آ وا ر دل ما نده است
خدا وند مسجد ، خدا ی کنشت
ـ « به هر قیمتی د ست ما را بگیر » ـ
کسی روی خا ک بیا با ن نوشت