محمد داود فرهام
در تابستان 1356 خورشيدی در غزنه ، سرزمين سنايی در قريه روضهً آن ولايت ديده به جهان گشود. دوره ابتادايی و ليسه را در کابل درمکتب تجربوی سيد جمال الدين افغان و ليسه کثيرالاستفاده خوشحال مينه و دو سال اخير مکتب را بنابر شرايط نامساعد ، در ليسه شمس العارفين ولايت غزنی به پايان رسانيد. نخستين سروده ها و تجارب شعری اش به سالهای 72 و 73 خورشيدی بر ميگردد که نمونه های آن در نشرات برون مرزی از جمله هفته نامه « اميد» و در هفته نامه « زرنگار» و مجله « کاخ سخن » بچاپ رسيده اند.
دراين تازگی ها مجموعهً از سياه مشق هايش زيرعنوان « گيسوان سبز درخت» در کابل زيور طبع يافته است. فرهام واپسين سال های زندگی اشن را در غربت سرای غرب سپری می کند.
آذرخشی ديده ام
آذرخشی ديده ام ، لبـــــــــــــــــريز باران می شوم
آری آری می نگر ، از نو بهــــــــــــاران می شوم
باياد سبز ات بعد ازين مـــــن در خلال روز و شب
همچون چراغ لالـــــــه ای اين جا چراغان می شوم
گلبانگ مهر و آشتی بشنيده ام مـــــــــــــن بی شمار
صبح صفا تابــــــيده است ، روشنتر از آن می شوم
يارب چه رمزی بوده است ، برگو تغزل را که من
هرگاه بســـــــــــويش می دوم لبريز ايمان می شوم
هربيت بيت مصراع اش آهنــــــــگ هسـتی بخشدم
اين همنوای خوب را صد جان بقــــــربان می شوم
****
از بهترنيان
هــــــنوز ار بهـــــــترينـــــان بهــــــتری تــــــو
مـــــيان هـــــرچـــه خـــوبان دلبـــــــری تـــــــو
شــــــکــــــوه آسمـــــــان تــــــاج زمــــــينـــــی
مـــــــگــــــر از عـــــالــــم بـــــالا تـــريی تــــو؟
گيسوان سبز درخت
چه دلفريب و زيباست
صبحدم آندم
که آفتاب ستاند هزار بوسهً گرم
زشاخه های شگوفان و گيسوان سبز درخت
ببين!
که گلبن برهنهً باغ
چگونه سبز شد ست از نوازش باد
ومرمرينهً باران
اکتوبر 2002
شعر های اشک
از چه بنويسم کنون؟ از قصهً ســـــــــــــــودا مگر
وزسفـــــــرهای سرشک عـــــاشق تنــــــها مگر
از دل افسرده ای ، يا کز نگاه بی فـــــــــــــروغ
يا ازاين دردی که ما را می کشد هـــــــرجا مگر
بـــــــــــــــــوی باروت آورد باد بهاری زان ديار
باغ و گل را سوختند از کينه چون صحرا مگر؟
ازچه بنويسم به دفتر جزغـــــــــم و اندوه و درد
يـــــــــــا پريشان نامهً زين تيره روزی ها مگر
از چـــــه بنويسم ، زمرگ دانش و عشق و هنر
يا ازاين دشنام تلخ دشمن رســــــــــــــــوا مگر
خود بســـــــــــــــــوزانيم بايد از برای روشنی
در چنيـــــــن يلدا شب تاريک بی فـــــردا مگر
19 دسمبر 2000
به آستان حضرت حکيم سنايی غزنوی
من ازاين غربت سرا قلب فـــــــــگار آورده ام
سينهً آگنـــــــــــــــــده از شورو شرار آورده ام
برمزارت ای سنايی ،ای حــــــــــريف عارفان
اين سياه مشقی برسم يادگـــــــــــــــار آورده ام
من از آن آوارگان بی وطـــــــــــــن دارم سخن
قصهً اندوه غربت بی شمــــــــــــــــار آورده ام
دانی از شعر دارم بر مزارت ای حــــــــــــکيم
من کنون برآستــــــــــــانت مشت خار آورده ام
برديـــــــار غزنه ، آری مهد و هم ماوای عشق
اين پيام مهر را بر کـــــــــــــــوی يار آورده ام
مرحبا ای شهر غزنه بر سنايی صـــــــــد سلام
پيک شادی را کنون بر شاه بهـــــــــار آورده ام
از بهارستان عشق و وز خُمستان طــــــــــــرب
جرعــــه های بس فزون بر لای خوار آورده ام
ملک دلهــــا است اينجا ، من بدور از برگ ريز
غنچـــــــــــــــهً سر سبز دل اينجا نثار آورده ام
عشق می رويد دراينجا ، جای گل دشت و دمن
اين نـــــــــــــگارستان معنی را نـگار آورده ام
هديه من چيست آری ! برتو ديگر ای حکيـــــم
آستانت را دو چشـــــــــــــــم اشکبار آورده ام
234 می 2004
بالا
بعدی * بازگشت * قبلی