سريال طنز وسياست
حميد برنا
پيــــــوست به گذشته
مناظرهء
کاکه تيغون وکربلايی
بخش چهل وهشتم
امروز شنبه 29 سپتامبر 2007 با وجوداينکه هوا آفتابی ونسبتاً گرم است، امّا هردو دوست وعده گذاشتند تادر خانهء کاکه تيغون باهم ببيند، دهه دوّم ماه رمضان ونزديک های ختم است وميخواهند درين روزها آماده گی برای عيد فطر بگيرند، کاکه تيغون مانند هميش می پُرسد:
کاکه تيغون: کربلايی جان ميفامی که يک سال پيش ده همی ماه سپتامبر مه مونشن آمدُم واز بهترين روزهای زنده گيم بود، بايد همی يکسال آمدن مه ره ده مونشن تجليل کنيم،
کربلايی: حتمی کاکه جان، ده همی ماه امريکايی ها يازده سپتامبره هم تجليــل ميکنن، که با تصادم طياره های قبلاً پلان شده ده حدود 3 هزار امريکايی کشته شد، ولی تعجب ده ای بود که يک يهودام ده کشته شدا نبود.
هردو تبسم معنا دار کرده وکاکه تيغون ميپرسد:
کاکه تيغون: آ کربلايی جان کتاب 11 سپتامبره که هموبلجيکی نوشته بود، بريم خانده بودی، که ای کار، کار خودشان بود، ده وطن چه گپاس کربلايی جان؟
کربلايی: اگه از کشتاردگه جايا تير شويم، که به بانه طالب مردمــــــای عادی بيگناه وبيچاره کشته ميشن، ده(BBC) گفت که ده يک موتر سرويس نظــــامی يک نفر ده لباس نظامی يک بکس مواد منفجره ره ده شار کابل، انفجــــــار داد که ده حدود 40 نفر کشته وبه همی تعدادام زخمی شدن، همچنــــــــان چَند روز باد ده ای ماه مبارک رمضان دوحادثه ديگه انتحاری ده منطقه چاراهی قمبر وبی بی مارو (مهـــــرو) سبب کشته شدن تعداد زيات مردم شد، که مردم داغدار ماره ده غم وماتم شاند، ده همــــــــــــو روز حادثه اول آغای کرزی از ملا محمد عمر وگلبدين خاسته بود، که بياين وبا دولت سوبت( صحبت) يا مذاکره کنن وگفت اگه آدرس شانه ميفاميدم مه خودم ده ملاقات شان ميرفتم!
کاکه تيغون: آغای کرزی ده مورد خاست طالبا چه گفت؟ خارجيا ره ميکشه يانی؟
کربلايی: نی کاکه جان، آغای کرزی گفت که والله خارجيا نه ميبراين ( نه می برآينـــــد) بالله نميبراين وهنوز ده تمام افغانستان خات بودن، کارای شان ختم نشده!
کاکه تيغون: کربلايی جان ده ای ماه مبارک رمضان صدا خانواده ده سوک عزای شهيـــــدای خود شدن، مه ره خود والله اگه خو ببره، آخرش چطو ميشه؟
کربلايی: آخرش بخدا مالوم، هميقه ميفامم، اگه دولت تدابير اساسی نگيره ومسايله از ديدگاه ملی ووطنی نه بينه واز همه کارشناسا ومردمای سابق که ده رشته مبارزه با تروريزم تجربه دارن کار نگيره وتنا به مجاهدين که خودشان هم ده ای گپا دست دارن اتکا کنه اونه همــوس که کار زارتر ميشه.
کاکه تيغون: کربلايی جان! ده ايقه جگر خونی يگان شعروفکاهی خو بگوکه دل ما دِگه شوه؟
کربلايی: خو کاکه جان گرچه دل مه هم خون اس، امّا چاره چيس؟ اينه يک فکاهی قديمی ره بريت ميگم، باز يک شعر بيدل صايبه بريت ميخانم، چطو کاکه جان؟
کاکه تيغون: او صدقِيت شوم کربلايی جان، بگو، بخان!
کربلايی: يک آدم حسن نام داشت، يک نوکرام داشت وای نوکرش هميشه از پيسه ســـــــــودا ميزد، امّا قسمی که به بادارش ضرر نرسه، امّا ای گپه حسن می فاميد، پيش خود گفت ای ره کاری ميتم که پيسه ره زده نتانه، گفت اوبچه برو يک مور( مُهـــر) به نام مه بکن، هر حرف يک تنگه ميشد، سه تنگه داديش ورفت، نوکرش که بسيار هوشيار بود، پيش مورکن گفت: نام مه ده مور بکن،مورکن پرسان کد نامت چيس؟ گفت: ( چُس)، اما نقطايش ( نقطه هــايش ره) نپرتی، چُس خـــــــو دو حرف ميشه، دو تنگام ميشه، مورکن که کند( حس)، نوکر حسن گفت، دونقطش از تو يک نقطه ره ده همی حلــــــــقه سين پرتو، دوتنگه دادش، نقطه ره که انداخت ( حسن) شد، سه حرف، مــــــوره گرفته آمد خانه بری بادار خود داد، بادارش گفت: اينالی پيسه ره زده نتانستی، قصه ره بريش گفت، که يک تنگه ره وخت زده بود.
کاکه تيغون: ولا آفرينش به ای چالاکی.
هردو ميخندند و کربلايی ميخواهد شعر بيدل صاحب را بخواند؛
کربلايی: گوش کو کاکه جان شعر بيدل صايبه، آ راستی يک دو گپ خراب ودلخـــــراش دِگام بريت دارم باز شعره ميخانم؛
1) آمد ضياء مسعود ( احمد ضياء مسعود) معاون اوّل کرزی گفت که ده قاچــــــاق مواد مخدر مردمای بلند پايه دست دارن، حتـــــــــا ولسوالا ده کشت وزراعت او مصروف هستن وواليا از اونا پشتيبانی ميکنه وبازی وزيرام والياره حمايت ميکنه، که حتمن هرکدام حق خوده ميگيرن.
2) سجيه جان از تلويزيون مسکن يار گفت: که روزای پنجشنبه سرويسهای امريکايا ده پيش مکتب نسوان شار نو آمده، از اونجه زناره ( زنهــــــارا) جم کده بری عسکرای امريکايا ده بگرام می برن وروز شنبه پس ميارن، وده پاکستان سر زنای اوغانی فلم سکسی پُر می کنن، يانی بی ناموسی ميکنن، که تا حـــال ده هيچ رژيم ده اوغانستان ايتو فضيت ورذالت نبوده، حتا يک نفر از سجيه جان پُرسان کد که کرزی، کر خـــــو بود حال کورام شده، چه حال اس، ده وطن چه بی ناموسی و کرزی تماشا ميکنه.
کاکه تيغون: بس اس کربلايی جان بخان همو شعر بيدل صايبه.
کربلايی: به چشم کاکه جان.
مناسبت جام ومينا فرمايد:
خوش افتاد در چشم اهل شهود زساغر قصــــود وزمينـــــا سُجـود
صراحی سوی قبلهء جــــام مُل به هر سجـــده سازد ادا چــــار ُقل
شب وروز از شوق محراب جام گهی درسجود است وگه در قيــــــام
قيامش زدل شعـــــــله انگيختن سجــود از نظـــــــر رنگ دل ريختن
بوُد ُقـُـلقـُــل او اشارات پيـــــام که بی خون دل سجــــــده باشد حرام
نماز تو بی ديدهء اشکبـــــــار چو مينـــــــای خاليست بی اعتبـــــار
چرا زاهدان را برو رشک نيست که يک سجده اش خالی ازاشک نيست
نباشد اگر هوش رفعت کمنـــــد سرو گردن جام ومينـــــــــا بلنــــــد
بگلزار ميخـــــانه ساغر گليست که هر قُلقلی شيشه است بلبليست
بهار طرب رنگ صهبا بس است قدح قمری وسرو ومينا بس است
به مينای می جــــام همدوش نهِ باين غنچه شبنم هـــــم آغوش نهِ
به مينا قدح دست وگردن خوشست دل صاف با چشم روشن خوشست
زجام است اسرار مستان عيان بود مهــــــــر ميرآت گردن کشان
نهاليست مينـــــــــا به باغ جمال که جام است برگ گل اين نهـــــال
کشد تا بر اوراق کلفت رقــــــــم بود جام ومينــــــــــــا دوات وقلم
بدريای پُرشـــــــور ريزم شراب زمينـــــــا وجام است موج حباب
بُرد جــــام می حکم مينا به سر که گوش است تيـــغ زبان را سپر
سخن کز لب شيشه بيرون شود بگوش قدح تارسد خـــــون شود
لب شيشه از جام شيــون طراز زداغ جـــــــــگر ناله کردن فراز
درين بزم نيرنگ حيرت مقــــام بلندی وپسَتيست مينــــــــا وجام
به مينا ساغر نظام است وبس سروگردن شيشه جام است وبس
حديثی که از جام مينــــــــا کنند بيان کمالات صهبـــــــــــــــا کنند
درين پرده ها نيست غير از شراب که مظــــروف از ظرف دارد نقاب
بساغر بود موج صهبا خموش که تار رگ گل ندارد خــــروش
ولی باده را نيست در شيشه صبر
بود نامه هر قطــــــــرهء چشم تر
***
بعداز خوانش اين شعر هردو يار موافق به جماعت خانه ميروند.
------------------------------------------------------------------------
بالا
بازگشت