محمد زبیر هجران
محمد زبیر "هجران قاسمزاده"فرزند بهادرخان قاسمزاده در سال 1360 هجری شمسی در یک خانواده روشنفکر و نورانی در شهر کابل دیده به جهان گشود . بعد از فراغت از لیسه عالی حبیبیه شامل فاکولته ادبیات پوهنتون کابل گردیده و تا فعلا در حال ادامه تحصیل در فاکولته متذکره میباشد . در ضمن پوهنتون با بعضی جراید و روزنامه هافعلی کابل نیز همکاری مستقیم دارد. که از جمله آن ها میتوان از روزنامه عیاران و آینده سازان نام برد. بیشتر از پنج سال میشود که درد های درونی خود را از حنجره شعری بدر کرده و با آهنگ شعردرد خود را مداوا میکند. ناگفته نباید گذاشت که اثر شعری وی به نام شب های هجران در حال تکمیل شدن هست که حاوی غزلیات و اشعار صوفیانه میباشد. آرزو مند هستیم که به زودترین فرصت به دست علاقه مندان قرار بگیرد .
"یاد یار"
آن ماه مه حسن که دوش از بر مارفت
افغان من از هجر رخش تا به سما رفت
در مکتب عشقش چو به تعلیم نشستم
آوازه درسم ز کجاتا به کجا رفت
هر شب چو نی از هجر رخش ناله بمن بود
گریان و فغانم به سماوات علا رفت
در نیم شبی پنجره ام باز نکردی
کین غمزده یارم زغمم تا به کجا رفت
یک حرف زعشقت چو به شب باز بگفتم
رنگش زبرش رفت پی صبح صفا رفت
جانا به خدا هجر تو ام زار نمودست
بنگر دلک من که زعشقت به فنا رفت
از درد و غم هجر تو "هجران" تهی دست
دل را ز جهان کنده و در کوه شما رفت
24/5 /1383کابل
(گل شهر قصه ها)
ای گل شهر قصه ها ای تو بهار آرزو
ای مه نازنین من ای تو حصین و ماهرو
یک نظر بکن به من ای مه پر طراوتم
شام و بشد ز هجر تو روز من ای حصین رو
در ره عشق عاشقی یک صنمم چو رخ بکرد
جلوه روی و موی کرده مرا گدای کوی او
تا که جمال خود نمود آن مه نازنین من
ما ه و مه و ستاره ها چرخ زدند به گر د او
دامن لطف های تو ای صنما گرفته ام
رحم بکن به سوز من ای تو عظیم خلق خو
تابش نور اقدست تا به من گدا رسید
جان و دلم فنا بشد ای صنم رحیم خو
22/10/1382 هرات
( استقبال شعر فروغ)
امشب تو راز این دلکم گوش میکنی
بالله قسم که صبح فراموش میکنی
بیتو به رب صنم که سراپایم آتشست
رحمی نمیکنی نه به من هوش می کنی
از دوری تو این دل من زار و خسته هست
بنگر وگرنه خسته و مینوش می کنی
دیشب به مژده یی دل من شایق تو شد
باز آ و گرنه دیگ دلم جوش می کنی
از بهر وصل تو بنگر زنده ام هنوز
هر چند خون من گل من نوش می کنی
همچون فروغ ای صنما گویمت
شنو
"فردا مرا چو قصه فراموش می کنی"
یک دم ببین به حالت "هجرا ن" ناتمام
ورنه تنش به درد هم آغوش می کنی
(ادای یار)
با ادایت ساختم گر با بلایم سوختی
با وفایت ساختم گر با جفایم سوختی
در حضور جسم و جانم خاطر موزون توست
هرچی پنهانی قسم تو بر ملایم سوختی
در خیال آسمان شعر من هر لحظه یی
ای صنم در هر زمانه با ادایم سوختی
در مسیر عشق تو چون تر بیت گشتم ببین
اینزمان و آن زمانه تا کجایم سوختی
در سر هر چار راه محنت و غمهای خود
شیر بادت ای محبت بی بهایم سوختی
لحظه های وصل و "هجران "ای صنم پروانه وار
در تماشاه گاه نازت سر به پایم سوختی
کابل 23/4/1383
"گذرگه "
نه دیروزم به امروز و نه امروزم به فردا ماند
گلم یکبار بشگفت و ولی کی تازه اینجا ماند
ببین این عمر چون باد خزان در گذر باشد
که او با سرعت رفت و غم و غمخانه برجا ماند
به خاک و خون تپیدن های چی سودی دانستی
همان آشفته گی آلودگی این سفله برجا ماند
غم غمها مخور کین عمر چون بوی بهاران است
که یکبارش شمیدی کی دگر بوی در آنجا ماند
کجا شد روزگاران که شوق و شعف هر جا بود
گذشت و در گذر باشد ولی "هجران" تنها ماند
"موج نگاه"
هنوز موج غزل های عاشقانه تویی
هنوز پرپر مرغ سپید و لانه تویی
هنوز خانه دل پر زفیض مقدم توست
هنوز کلبه پر فیض و آشیانه تویی
به شعر من به خدا جلوه های توست نهان
قسم که شعرمن و بیت و هم ترانه تویی
به موج حوج نگاهت چنان بری هوشم
که میروم زخود وا چی شاعرانه تویی
به بیت بیت من ازحسن توست حال دیگر
ببین که هوش من و جذب صوفیا نه تویی
نگر که آه زحلقم چسان بیرون آید
فغان و جدمن و شور عاشقانه تویی
بسوز جان و دل زار من زبرق نگاه
که آفتاب من و هم مهانه تو یی
بسوز دل گل من گفت پیش تو "هجران"
هنوز پرپر مرغ سپید و لانه تویی
"گوش کن !"
افسانه نیست سوز و گدازم شنیدنیست
یک حرف دارمت بشنو زانکه گفتنیست
دوری ولی به قلب و دلم جایگاه توست
باز آ که خانه دل من جای بودنیست
در رگ رگ وجود من هر لحظه یی چو خون
آری بمان و گرنه کی امید زندگیست
آن لحظه یی که رفت دل از من بگفته ام
این روز روز جمله سر آغاز دیدنیست
روزم چو سال لحظه چو ماه به من گذشت
دانسته دل بسوی کجا رفت و رفتنیست
صدها ترانه ام بتو تقدیم باد باد
بشنو نوای من صنما چون شنیدنست
( غمهای تو میخواهم)
سرم پر از شقایق های غمهای تو میخواهم
همیشه سجده گاهم را کف پای تو میخواهم
نه دنیا و نه دولت نه طراوت های این گیتی
ولی چیزی که میخواهم اداهای تو می خواهم
ززنگ عافیت شرمم چو در پای تو افتیدم
خدا داند تو میدانی که غمهای تو می خواهم
مرا با عالم معنا حضورت آشنایی داد
به این پیوسته گی ها سوز و سودای تو می خواهم
پرستو رفت مریم را غمت افسرده یی گرداند
کنونم هیچیک ماند و سرا پای تو می خواهم
چو شبنم بودم و موجی ز یمنت اینزمان گشتم
کنو ن وصل ای صنم با بحر پهنای تو می خواهم
وجودم رگ رگ وبندم پر از شعف و هوای توست
به قلب و فکر وهوشم هر زمان جای تو می خواهم
ببین چون کودک "هجران" که در پای تو افتیدست
و میگوید قسم بادا که غمهای تو می خواهم
"زیبای من "
آسمان تیره بشد
و غم و دوری تو ماند به من
روی مه خیره بشد
و من غمزده تنها و سرم پر زهوا...........
گویمت لحطه ای آ و شعر و اوراقم بین
که همه شب به خدا چلچله نیست و غم ومن بیتو
دل شب چیره بشد
و رخش از غم من گشت سفید ولی........؟
تو نکوبیده در من نه به من مطلع و مکتوب نوشتی
آری آرام آرام --- زندگی میرود و رفتنی است
یک دو حرفم بشنو گفتنی است
ای پرستو!
ای تو زیبا چو ابر و باران
نی نی بهتر ازآن
خوب به هر حال سراپا به خدا زیبایی
موجی! و سراپا پر از عشوه و ناز
گویمت بوی تو چون بوی نمست
آری آری! و مگر بهتری از هرچی خطورم بنمود
- جلوه ای-شعری- عشقی- صفایی-هنری-زیبایی-مقدسی-معطری- منوری-
به خدا جمله خوبی جهان ختم بتوست!
"امید و آرزو"
چون گلی بشگف و بده بویی
تا ببویم ترا گل زیبا
در چمن بهتری زهر چی بود
وا چی رعنا تویی چمن آرا
با تو امید و آرزوهایم
در جهان هست و نیست غیر تو کس
ای همه زندگی من به فدات
دلبر من تویی کسان همه خس
بیتو بودن جهان چی میباشد
رنج و صعب و خزان و بی معنا
بی تو ام زندگی چی پر زغم است
بی تو ام عمر پر ز واویلا
با تو بودن چی پر ز عیش و نشاط
وا چی پر از صفا و رحمت و جود
بگذ رد زندگی پر از فرحت
لحظه گر چشم تو دلم بستود
واژه شعر عاشقانه تویی
هم فضای چو شاعرانه تویی
گل من هرچی گویمت به خدا
بهتر و بهتر زمانه تویی
(ترک من)
مه من رفت نپایید و گذشت
گل امید مرا چید و گذشت
در بهاران چو دو صد جلوه بکرد
رنگ پاییز مرا دیدو گذشت
شاه پرک وار گذشتی زبرم
چی قدر پر زظرافت بودی
عطر و اگین چو بکردی جانم
وا چی پر عطر و طراوت بودی
نسترن ها همه در شرم شدند
چون رخ تو به چمن گشت عیان
گل مریم چو به زیبد نرسید
رونق باغ زتو گشت نهان
در امید من از خاطر تو
تا که این زندگیست باز بود
هرگه یی چون که دلت خواست بیا
درب این دل قسمست باز بود
پسر جز هنر عشق نداشت
تو ندانی ز تو دیوانه بشد
رخ و تصویر تو اش فیض حضور
هر زمان پیش تو پروانه بشد
یادی از ما بکن و روز چند
سر بزن در چمن ویرانم
بین که گلهای امیدم پر پر
بیتو ام رو ز به شب "هجرانم"
" درد دل"
نشستم به راهت به صد ها تمنا
که آیی مگر بینمت ای دل آرا
به صد ها امید ای گل باغ هستی
شدم خاک پایت کنی گر مدارا
چی پر نشه چشم که بردی دل من
چی پر عشوه حسن و چی خلق گوارا
انابی به لب ها سرا پا معطر
گل آرزویی قسم باد و بادا
شدم غرق و جانا به بحر دو چشمت
ازانرو چنینم همیشه به سودا
ظرافت همه در تو پیدا و بودست
به چشم که من دیدمت ای شب آرا
بکن عظم و یک شب بسوی من ای گل
بیا و بکن صبح شب را در اینجا
سرم را گزارم به زانوی نازت
بگویم ز شب های هجران سخن ها
ز آب دو چشمم بشویم کف پات
به شوق و به ذوق که دارم تمنا
ازان پس ببوسم من دست و پایت
گذارم دو چشمم به صد گونه معنا
چی شعری که "هجران" ز هجرت سرایید
بدانسته آن کو که هجر دیده این جا
"یاد تو"
آری سکوت شب به هوایت نشسته بود
مهجور تو به یاد صدایت نشسته بود
یک کوه غم بسوی دل زار میکشید
یک شعر پر زداغ برایت نبشته بود
صد آرزو نیایش و صدها ترانه را
با یاد تو و ناز و ادایت چه سفته بود
عشقم امید من و همه چیز زندگی
دانی برای تو قسم است جمله گفته بود
یک بار گر گزر بکنی از سر کرم
شامم قسم صنم به چسانی خجسته بود
تنها نشسته بود وسیاهی شب بوی
دردو غمش ز پیش همه کس نهفته بود
دانی کی بود زمزمه را بهر کی بکرد
آشفته تو غمزده "هجران"خسته بود
"چلوه دیگر"
عشق با یک رنگ دیگر جلوه را آغاز کرد
مرغ دل با بال دیگر سوی او پرواز کرد
بوی خوش از هر سو آید در مشام جان من
مطرب دل بار دیگر خاطرش آواز کرد
در ادبگاه کسی ایندل چنان خاموش بود
چون ز خود ببریده و با یار خود دمساز کرد
نی اگر نالید سوز و ناله اش از وی نبود
سوز گر بودش همیدانم که خود او ساز کرد
جلوه هرسو با محبت پیشه گان پیدا بود
زنده دل باشد هما ن کو چشم دل را باز کرد
جلوه گل از وجود خا ر می آرد بدست
هر که از راه محبت شیون و آواز کرد
رشته های دلربایی در جهان بسیار بود
کی کسی مانند لیلی دلبری و ناز کرد
نعره "هجران" گذشته تا وجود ملک دل
خود همیداند چرا بیچاره یی آواز کرد
"زیبای من تویی"
شام وصال و گل رخ زیبای من تویئ
در روح و قلب و حالت و سیمای من تویئ
از غیر عشق تو چو گذشتم من از همه
دنیا و دین و مذهب و مولای من تو یئ
ازآن زمان که چشم دلم باز شد به عشق
عشق منی و دیده بینای من تویئ
از یمن حسن تو پرو بالی به من رسید
در تحت و یا به فوق و به علیای من تویئ
از ناز چشم تو بنگر نشه ام هنوز
جام شراب و ساغر و مینا ی من تو یئ
از دوریت سخن به هزاران کتاب شد
رحم بکن که گریه شبهای من تویئ
تنها تویی نه کس به تو مانند و شبه ای
معشوق نازنین و دل آرای من تو یئ
با گلرخان به خاطر تو احترام باد
در اصل و مبدا عشق و تمنای من تویی
باسوز دل حضور تو "هجران"دوباره گفت
یک قطره ضعیفم و در یای من تویی
"پرواز بی پروا"
به هرجایکه سوز وشوق پیدا میتوان رفتن
به هرجایکه عجز و زوق پیدا میتوان رفتن
به سر رفتن به بزم ناز آن گل های خوشبویی
هویدا هست چون دل رفت آن جا میتوان رفتن
نفس هرچند میسوزد زشوق رفتنت ای دل
ولی با عشق بودن هر کجا ها میتوان رفتن
صدف آن لحظه گوهر شد که هم انسی به گوهر کرد
ببین یک خاره ناچیز به اعلا میتوان رفتن
طرب کن ماو من بیرون ز وهم هم خیالت کن
که با عجز و نگونساری به بالا میتوان رفتن
تطور پیشه بودن کی سرت را پرزسودا کرد
تفکر کن که با فطرت به مولا میتوان رفتن
شنو حرفی ز سر گفته های مردم دانا
که گر عجزی به پیش آری به هم جا میتوان رفتن
برو هجران زرا ه سوز گیرا شو تو یک دامن
که در پیش صنم کی حال تنها میتوان رفتن
"همت بلند"
نفس مسوز که این کوچه آخری دارد
تلاش و سعی نمودن تواتر دارد
به آخرش تو به همت توان رسید ولیک
به مهر و عشق برو چون تدابر دارد
به پایه پایه برفتن بتوست عین ادب
به هر چی مینگرم چون عناصر دارد
مده زدست تو همت طرب ز هرزه مکن
برو به پیش کسی کو تفاخری دارد
به پیش تهمتن روزگار قرن جدید
برو ز بحر علومش مناظری دارد
منال ذوق من هرچند راه دشوارست
که میروم چو به من یار خاطری دارد
"در وصف حضرت مولوی"
مولوی آن عارف و مرد بزرگ
تگ درخت عشق و استاد سترگ
سوز بخش عاشقان راهرو
فیض بخش بیدلان در گرو
رهبر دانا به اهل زبدگان
رهنما بر سالکان در هر زمان
عارف از گوشه میخانه جست
رشته های وصل را با دوست بست
در ره عشق و محبت پا گذاشت
رهنما بر عاشقان بر جا گذاشت
خاک پای حضرت لولاک شد
"جسم او از عشق بر افلاک شد"
مثنویش مغز قرآن کریم
پر همی باشد ز اسرار رحیم
قرن ها گر بگذرد او زنده هست
از طفیل عشق او پاینده هست
باش عاشق همچو مولانای روم
تا نگردی تحت تاثیر هجو م
گوش کن آواز مولانای روم
تو نهی زهل چنین یک مرزو بوم
تو زمولای به مولا باز رو
در ره عشق خدا با ساز رو
از خود از جمله گی بیگانه شو
عاشق آن سانه و میخانه شو
غیر از دلدار بگذر از همه
تا بیبینی خود چو دارد زمزمه
گوش کن آواز آن دلدار را
نعره منصور را در دار را
خود همی گوید بیا دیوانه شو
با محبت پیشه گان همخانه شو
عاشقی با روی مولا زندگیست
باختن دل را به مولا بندگیست
پس بشوتو با محبت پیر پیر
ور بمیری با محبت میرمیر
گفت "هجران" سوز و ساز مولوی
شمه یی از بحر با ز مثنوی
"سودای یار"
از سرم هر گز سرو سودای آن زیبا نرفت
عمر رفت و لیک شوقش تا ابد از ما نرفت
دردمندی چون نصیبم بود در روز ازل
تا ابد این مستمندی از دل از دل شیدا نرفت
دل برفت و سجده یی با روی زیبای بکرد
ای خدا صد شکر کین دل کوچه یی بیجا نرفت
رفت دل سویش ولی بایک جهانی آرزو
یک جهان امید برد و پیش او تنها نرفت
مغز مغز استخوانم پر زشور شعف توست
شوق و عشق مهر و نازت از درون ما نرفت
شبنمی از شورو شوقت گشت موج بیکران
ناز ناز اولینت از دل دریا نرفت
از دل "هجرا ن " مرو ای سوز و ساز برگ وی
چون تو دارد باش با وی غیر تو هر جا نرفت
"فیض حضور"
با رنگ و بوی عشق تو چون آشنا شدم
از فیض روی تو گل من با نوا شدم
تا آفتاب حسن تو تابید بهر من
تاریک بود کلبه من روشنا شدم
از بند بند دل که چو عشق تو سر بزد
دیوانه وار عاشق رویت به جا شدم
جام دلم ز عشق تو سرشار باد باد
زانسان که در هوای تو جانا فنا شدم
هر گز زیاد و خاطره من نمیرود
آن شام ها تو شاه و به تو من گدا شدم
خورشید تا طلوع بسو یم دمی بکرد
از خویشتن برفتم و یارب کجا شدم؟
فیض حضور توست که دیوانه میشوم
ورنه کجا ز عقل چنین بر ملا شدم
در کوچه های درد و غم توست زندگی
از من مپرس عاشق حسنت چرا شدم
با یک صدا حضور تو "هجران" دو باره گفت
از فیض روی تو گل من با نوا شدم
"نار عشق"
تصویر عجز از سرو سیمای من ببین
هنگامه ایست در دل بینای من ببین
در بحر لطف غوطه درایجاد خورده ام
شبنم صفت ز شمه در یای من ببین
ای نار عشق جان و دلم سوختی نگر
سوزم قسم ترا که تماشا ی من ببین
آهن کجا تحمل سوز و گداز داشت
قلب منست که داشت تمنای من ببین
فانوس دل ز حیرت نازت به ناله است
یکدم ز لطف ناله شبهای من ببین
ناز و ادای توست که دیوانه میشوم
سوز و گداز و ناله و غوغای من ببین
در مان عشق عجز و نگونسار بودنست
هستم ولی تو یکدمی دنیای من ببین
از پا فتاده است چو کودک روانه ای
"هجران"بگویدت که تماشای من ببین
"وفای دنیا"
نه از معشوقه الطافی نه از یاری وفا دیدم
وفا با هر کی کردم در تکاپویش جفا دیدم
جهان جز رنج و صعب و درد و دوری نیست دانستم
گذشتم عمر با وی رنج و دردش برملا دیدم
قسم جز شور و غوغا نیست در بطن و دل گیتی
به هرجایش سفر کردم پر از چال و دغا دیدم
نه از اخلاص کار را درین دنیا کسی بنمود
به هر شغل و به هر رشته هزاران فتنه ها دیدم
صفا گم گشت صداقت مرد دروغ و فتنه بر پا شد
به جای مهر و حب و شوق غوغا را چرا دیدم
شرافت ها به جای جیفه دنیا به لیلامست
چرا یارب چنین احساس بد در هر کجا دیدم
نه تقوا و نه سوز و ذوق پیدا میتوان بنمود
کجا شد ای خدا شوری که در صدق و صفا دیدم
نه رنجش های "هجران"از دغای این دنی باشد
ولی از آن کسانی هست که با وی همنوا دیدم
تولد دیگر
نه چون صاحبدلی گشتم نه چون صوفی بینایی
نه با معشوقه یی دیدم نه با یک روی زیبایی
نه شمع محفلی گشتم که تا روشن شود از من
نا سازی منزلی گشتم نه چون سوز سراپایی
نه درد و یا نه سوزی تا دل و دینم بسوزاند
نه شور یا نه فریادی و ز شور عشق غوغایی
نه از هجر پریوش سوزهای چون زلیخایی
نه چون مجنون کزدرد و غمش کی بود پروایی
نه همچون تهمتن های که سوزند جان و دل تن را
نه همچون عارفان سوز بخش شور و سودایی
تولد بار دیگر خواهم از فیض حضور تو
بیا و مونث من شو بسوی بحر غمهایی
حضورت سوز دل را شرح "هجران" غمینت کرد
بسویش بین که جز تو کی کسی دارد چو تنهایی
بالا
بازگشت