sher1

ارسالی : فهيم ضيائي

از قهار عاصی:
حملهء اسکندر به آریانا

که روم ازشکستش شکسته سراسـت	سخـن بـر سر جنگ اسکـندر است
زســـاســـان رهء آریـــانــا گــرفـــت	که اقبال او چـــون کمی پــا گرفـت
کـــه بــا ايـن وطـن کـين نـبايد نـمود	اگرچه که مادر بدو گـــفــتــه بـــود
کـــه خـر خــانـه نــي، آرياناست این	بَــدُو گـفـته بُــد راهــدان، راهــبیـن
پــسر زاده انــــد از پـــــدر در پـــدر	چـه، ایــن خاک را مـادرانی دگــــر
ازینجا تـوان نـيــست آسـان گــذشــت	ازيـنجا به شمشير نــتوان گــذشــت
دِه و دره زيــن خـاکـدان آرش است	درین خطه کوه وکمر سرکش است
مَـپـِـــنــدار بــي کــــس، بــیـــابـان او	مـبين ســـــوي احـــوال ويـــران او
بــدخــشــانــش ايـمان دهِ خاور اسـت	هـــراتـش سرا پاي جـــنگاور است
کـسی کـه بـدين قوم کین کرد، مُـــرد	ســـر از کابـلستان، سلامت نـبــُـرذ
نــدارد بـه افـسـانـه ها، هــمـقــریـــن	تــخار و سمــنگان گـُـرد آفـــريـــن
که اين خطه ها مهدِ گرگ است وشیر	ســر غــزنه و بــامـيـانــش مگيــــر
از ايــمان نــموده است نــشؤ و نـــمـا	بـر لــوگــــر و بـازوی پکـــتـــيــــا
کـــه عــالــم بــود مــحو کـردار شان	چـــنان اتــحاد اســت در کـــارشان
سـر از پنجـشیـرش بـیاری بــدســـت	که در وردک ار کج نگاهت نشست
که اســلافــت از آن خجالـت کـــــشد	مـَرو ورنـه چـندان گزنـدت رسـد
سپــــــاه ســـــکندر کــشانـيــد ســـــر	قــضا رفته بــود و درین بوم و بــر
پــی خــون مــا نـيــزه بــرداشــــتـنـد	بــه تـــاراج، پـــرچــم افــراشــتــند
يــکي جــنـت، آلــودهء خــــون شـــد	هــمـه خـطـه بـا مرگ، مسموم شـد
مگو کـه به خون چـون بـغلـتيد خلق؟	مــگـــو کـه چـه نـاديدني ديد خلق؟
ســتـم تــا کـجا و جـفا تـا چـه رفـت؟	مـپرس آنکه بـــر آريـانـا چه رفت؟
کــنون بـشـنـو از لاي فـــريادِ مـــــن	یــکی نــاله از گــور اجـــدادِ مــــن
شــنــيــدم شـبــي تــلــخ، ايـن داستان	کــه از گــور آبـائي از بـاســــــتـان
کـه اي قــصه ســـاز ســرافــراز هـا	کـــه اي شاعر ســــوزها ســـاز ها
به صد شيوه ي سخت کـُـشـتـنـد مـان	بـه زنـجیر بـستند و بـُردنــــدِ مــان
در و بــام بــشـکــست، افـگـار مانــد	جرو جوي و پُـــلوان مان زار ماند
همي باغ مان، بُــــته مان ســوخـتـنـد	هــمـي هــر چــه را آتش افروختند
نـه از بـنده شـد شـرم شان نه از خـدا	بـه هـنگــــام کـُـشـتـارمــردان مــــا
بــه دلــداري ما کسي غـــــم نخــورد	کسي گـيريهء سوگِ ما را نــکـــرد
نــبـخــشـيـدشـان هير و هامآون مــان	نــبخـشــيـد بــــر روميان خون مان
کـه بـايـد دمـار از سـتـمگر کــــشـيــد	خـلاصه کـه هـنـگــام آن شـد پـديـد
ز آبــاء و اجـداد در يـک خـــــروش	هــمـي بـانـگِ تـاريـخ آمــد بگـوش
هــمـی رســتــم از زابــلان نعـره کرد	هــمـي باستان کـُوفت کـَـوس ِ نبرد
لـــواي رهــايــي بــه ســر بــر کــنـید	کـه اي آریــن زادگـان ســر کــنـيد
کــــــــه آزادي مـرد، آبـــــادی اســت	کـه میــراثِ ما، جمله آزادي اسـت
بـه رنـگ دگــر ميکــشد، کـام خـوش	کـه دژخيم، در زيـر هر نـام خوش
جـفـا کـــاره را وقـت دادن خطــاست	وفــاي سـتـمگر، فـقــط در جفاست
نـــه بـــا رومـيـان، هــمــنوائی کـنيد	بــميريــد و عـــزت کــمائي کــنـيد
عنان از کفِ چـرخ گــردون گـرفــت	خـشونت چـو در قـوم افزون گرفت
سپاه سکـــنــــدر بـــشـــــد تــار و مار	بــرآمـد بـهـم غـیرتِ روزگـــــــــار
کــه ايــمان سـرو پــاي خــاور گـرفت	چنان جنگِ مـغـلوبه ئي درگــرفــت
بـپــوســيـد از زخـم نــاســـــــور روم	رگ و ريـشــهء امـپراتــــــور روم
وزان، دردِ آن قــوم درمان گــرفــت	فــقط خــشم و شمشیر، ميدان گرفت
کــه ره را بـه شـمـشـیـر بـايـد گـشـاد	فــقـــط مــام فـرهـنگ دسـتــور داد
رســــــانـيـد تــا کـعــبـه آن کـــاروان	طـلـسماتِ فـرهـنگِ شـمـشـيـريــان
کـه کـاري نـيـافـتـاد و در بــــاخـتـنـد	وگـرنـه، چـه نـيـرنـگ هـا سـاختند
بــه نـِــي و چــرا قـصه تــدويـن شود	بـهــر جــا کـه آزادي آذيــن شــــود
لــوائي بـه فـرهنگِ من ساخــتــــنـــد	ز نِــی و چــرا پـيـرهــن ســاخــتـند
ازيـــن دو، بــه خـود زنـدگي ساختيم	ز نـِـي و چرا قصه قد بر افراخـتيم
هــمان نِــي مــا و هـمـانـــا چــراست	دلــيــلي بـه هــستي مـا گر سزاست
چــرا، مايــهء نــنــگِ ما نــام ماست	نــَـــهِء مـا سر آغاز فرهنگِ ماست
ازيــن دو بــزادم، ازيـــن گــوهــــرم	مـرا نـِــي پدر شـــد، چرا مـادرم
ازآن ســرزمـــــــيـن مـــرا سـاخـتـنـد	يــکي خــطه را، خــشــم پـرداختند
کــه آخــر به افغانــــــستان شــد تـمام	يــکي خـطــه را عــشـق کـردند نام

ارسالی : فهيم ضيائي

از : قهار عاصي

یــــــــل کــِـــچـــکِـــن و اژدهــــای جـــهــنــم

به بـر صخره بر سر هواي بــهشت	يـــكي دره از دره هــاي بـهشـــــت
به كهدامنان باز ميـــــــــــشد همي	ز هنـــدوكش آغاز ميـــــــشد همي
كه چرخ از زلالش جوان گشته بود	وزآن رود باري روان گشـــته بود
شهامــــــت به بالاش آويــــــــــخته	شــكوه از بــــر و دوشش انگيخته
مــــــــقر دلــيران شـــــــــهنامه يي	مقـــام شهــــيدان خون جامـــه يي
مزار بزرگــــان نامــــــوس و ننگ	ديار اساطــــيريي عشـــق و جنگ
پر آوازه تا چين و تا روم و شـــام	بــه ِكچــكِـــن مســما شده نـيـکـنام
بــه اعــجاز شــهنامـه و مـثــنـــوي	به فــرهنگ فــردوسي و مـولـوي
نــه كـُهـي هـــمـآواي گــُــــردان آن	نــه مــردي همــاورد مـــردان آن
قــُـبــاي زمَــــُرد بـــه تــن دوخـــته	زر و سيـــم بر ســــيـــنه اندوخته
عـــلــَــم بــر فــراز سر افـراخــتـــه	ز خورشــيد و شمشـير بگداخـــته
ســرودِ اَهـــورا ســرو سـآينه اش	پـــــــرو بــال جـــبريل آيــيــنه اش
جـهنـم بـه پـا كـــرد آشوب شــــُوم	قضا رفته بود و در آن مرز و بوم
دمـانـيــد مـرســـنگ و مـركــــوه را	چنان كه نفــس هاي مكـــــــرو را
گـــرســـنه به جــان و تــــن آن وِلا	فــرســــتاد آن ســـويـــــكي اژدها
دهان بود و غـارتگري يال و ســُــم	چنان اژدهايي كه از ســــر به دُم
نه رحميــــش بر حال محزون خـلق	نه سيرابي اش بود از خون خلق
بـرو دوش آفـــت، ســــرو پــا بـــلا	عنان سوي ِكچـــــكِن كشيد اژدها
كـه سـازد هــــمـه دره را ناپــديــــد	چنان قصد کــــرد اژدهاي پــلـــيد
قـلــنــدر پــــــسر سـرو آزاده بــــود	مـــــگر دره را پـــهلوان زاده بود
كـه از هـيـــبتـــش مـارمـوري شدي	كه از هَيـبَـتـش مار، موري شدي
بـه ايـمـان فـلـك با صلابــت زمـيــن	بـه تـن پــيـل و با بـازوان آهـنين
خـداونــد مــيـدان جـــنگ و هـــنــر	خـداوند شــمشير وگــرز و كـــمر
كشانـيـــد پــهلوش نـزديــك بـيـــــش	فراخواند مـــادر اورا نـزد خويش
سـخن زيرهنررنگ ورنگــش بگفت	بـبسـتـش كــمر راز جنگش بگفت
بــرو دســت خــالي نــيــايـــي بـــرم	بگـفــتـش كه اي تـــاج فخر سرم
بـمگــذارازو نـقــش پـا بــر زمــــين	بـرو خـصـم آبايــيــت را بـبـيـــــن
بــه نـيکـيـــت فــردا بــيارنــد يـــــاد	بـرو تا كه شـمـشــــير داران راد
بــراي چــنيــن عـرصه بـگــزيـده ام	تــرا بهــر اين روز زايــيـــــده ام
ســـوي اژدهــاي ســراپــا شــگـفـت	جوان با فلاخن كمر بست و رفـت
تكاني به خود خورد و رنگـش پريـد	همــي مــرد را اژدها تـا بـــد يـــد
كه پـنداشــتي كــه مــي آشــامـــدش‎	چـنان هــيـبـت آلـوده مـي آمــدش
بــرون ميــزد ازچــشم غــوغـايـيش	غـــــرور کـــُه و خـشم آبايـــيـش
بـديـدش تـناور ازو بـــيــــم كــــــرد	بخوانــد از جبــينش حديـث نــبرد
خـيالي بـزد خــام و رايـــي گـــــزيـد	ســـر راه رسـتــم پــسردام چــــيد
سپس خوار و زارش كند بكـــشدش	كه اول بـــه رنــگي به دام آردش
دم تيغ نــيرنــگ خــوشــتـر بـُــــَرد	چه، با حيله ها زخم كاري خـورد
بديـن شيـوه بسيار كـين كــــرده اند	كه نامرد هابيش از ايـن كرده اند
زبــان عــدالـــت پـــي خـــون كـشيد	يــل ازدُورشـمـشـير بيرون كشـيد
انـيــس شــب و روز دشــوار مــــن	بگــفتا به شـمشــير كاي يار مـن
نـگــردد گــم از عـالـم و كـــم مـبــاد	برونت بــياورده ام تـــــــــا كه داد
دل تــيــره رايــان بگــيــرد ســــبــق	برونت بـياورده ام تــــــــا ز حق
طریقی کـنم راسـت، از عـقـل و رای	برونت بـیاورده ام تــــــــــا بجای
بــــه هـنگــــام گـــردد مــرا رهـنـمـا	برونت بـیاورده ام تـــــــــــــا خدا
دل بـــیــــغـم و خـاطـــــــرآرائــی ای	مرا نــیست چشم تــماشــــائی ای
که آتـــش فـتـــد بـر سـرو بـــر رَهَم	کـــه نــابـــــود گردد دِه ام دَره ام
بــرآمـــد ســـــر راه یـــــل از دغـــــا	به نـــــا گاه با حــیله اش اژدهـــا
که تدبـــــير بهـتر شـــود رهنمــــون	صـدا زد به يــــل اژدهاي زبـــون
بـــه آيــنــدگــانــت ضماني دهـــــيم	بـيا تـا بـــه جانـــت اماني دهــــيم
دِه و دَره و قـــَـلــــعــــه و مسکــنـت	خريـدار گردم هــــمه کـجکــنــــت
بــگو بــيــع ايــن گـوهــر خــوش َبها	بـــگو قيمتِ کـچـکـن خويـــش را
بگــو قــيـمـت دره را مــــــو بــه مــو	دِهـــت را بگو، خانه ات را بــگو
تــــرا شــاه ِ شهرِ گـــُهـَـــر میکـــنــم	ســـر و پات را سيم و زر مـيكـنم
و آنهـم ازيــن سنگـــــزاران وکــوه ؟	‎چی می خواهي اززندگي جزشكوه؟
غــم دره شاخــک بــه جان مي خـري	چه با توت و تلخان بسرمی بری؟
همان بــه كه خود، مينیفتی به گور	وگــــرنـه، ستــانـيم آن را به زور
مـــــيـامـيز بــــا آتــش خــــوي مـــــا	بـيـنديـش از ضرب بـــازوي مـــا
بــه خـــونـــم بود نسبتي سخـت پـاك	يلش گفت كاين دره راسنگ وخاك
ز هـر كـــُــه كه نقشي گـزيـني مـنـم	به هر صخره كه جلوه بيني مــنم
مـنـم كــه تـــو بــيـنــي سـراپــاي دِه	مـنم كه روانـــم به رگ هـــاي ده
هـمـه گـرگ و شير و پلنگـش من اند	درخـت بلوط و خـدنگش مــن انــد
دراين جا سري گردو شد، تن يكيست	عقاب سر دره و من، يــكــــيست
‎ به يــك آبـخــور مي فــرایــــد رهــش	اگر گــرگ بيني و گـــر روبـــهش
خـــودم كـوهِ كــچـكـن خـودم ذره اش	خودم كچكن خويـشــم و دره اش
درخـتـان ايـــن دره گــويـــد هــمــــيـن	نه تنها بيان من اسـت ايـن چنين
نِــيـــم مـــن فـــروشــنـــده خـــانــه ام	نــيــم من دكــانــدار كــاشـــانه ام
وگــرنـــه ســـلامــــت نــبيــنی ز مــن	همان ِبه كه ره چپ كني زين وطن
بـرايـش تــوان و تــحــمـل نــــمانـــد	دل اژدهـا را خـشـونـــت كــفـانــد
ســـر حــمله و سر بــريــدن گـرفـــت	پي كـــشـتـن يل تـپـيـــدن گــــرفت
امـــانم بـــده، زيـــــن گـــــزنـد شكوه	يــل نــامــور گـفــت يـــا مام كوه!
بــه شــمشــيـر بـــر فرق آن زادِ بـــد	همين گـفت و از جا پريــد و بــزد
خمـُـش كردش از قصهء چون و چند	دونيمش نمود و دو قـاشـش فگند
چـنـيـن بــا فــرومايه كــين كــرده اند	بـلي راد مـردان چـنين كــرده انـد
نـــمی افــگـــنــد گــــور خــود در گرو	خـدا كـم نـسـازد يـــلي را كـــه او
هـرآن كس كه محفوظش است آبروي	خــدا كــم نـسازد يــكي تـار موي
خــــداونــــدگــــاران شأن و فـــَــــَرش	جـهـان بــاد و مــردان داد آورش

ارسالی : فهيم ضيائي

از : قهار عاصي

بابه نوروزي پير

بابه نوروزي پير !

سرزمينم را از ياد مبر!

وقتي از اطلس مرجاني خواب جامهء آرامش به تـنـت ميکردي

وقتي از باغ سفر ميکردي

وقتي از ماهي و مهتاب، از هود قصه مي آوردي

وقتي آهنگ بلند از عشق مي نوازي

رگ و ريشهء ناجويي را

وقتي ميخنديدي

وقتي ميرقصيدي

بابه نوروزي پير !

سرزمينم را از ياد مبر!

سرزميني را که مردان جسوري دارد

با خدايان جسور

وقتي از باغچه ئي ، با صداي تبري

اندوه هستان سفيلي را رو به برباد شدن ميديدي

سرزمينم را از ياد مبر!

وقتي آهوئي را بسر نيزه کشيدند

سرزمينم را از ياد مبر!

وقتي سمندي را حلق آويزهء داري کردند

سرزمينم را از ياد مبر!

يا پهلواني را در آتش و خون بنشاندند

سرزمينم را از ياد مبر!

سرزميني را که گام گامش گوريست از جوانمرگان ِ سالها سال عزيز

سرزميني را که مردم ِ سخت سزاوار شهادت دارد

سرزميني را که عشق ميداند و شمشير زدن

بابه نوروزي پير !

سرزمينم را از ياد مبر!

سرزميني را که هيچ شايستگي نيست که آغاز نيابد با وي

از بهار و گل سرخ

هيچ بالندگي نيست که آوازه نگيرد از وي

زير نام هنر و آزادي

بابه نوروزي پير !

خاطر بيغم ازين زخم ولايت مگذر

سرزمينم را از ياد مبر!

حين آواز برنداختن ات در جنگل

يعني حين جنگل شدن ات

و هم آوازي و دست و دل هم آهنگ ات به فراز جنگل

سرزمينم را از ياد مبر!

و تو نيز عابدِ رود کنار گنگا

وقتي از داعيهء ادريس همه دريا ها

به بشارت نفسي رامي و لحني هريوا

سرزمينم را از ياد مبر!

و تو نيز عربِ سال همه سال

سيه پوش شتر در دنبال

وقتي از باديهء سوخته ئي، با سرود يکه خودت ميداني و اُشترت ميداند

عُمر کم ميکني و راه مي پيمائي

ِحين پيوستن صحرا و علف

در سرودت به لبان خشک ات

ِحين دريافتن ِ منزل ِ تنهائي خويش

سرزمينم را از ياد مبر!

و تو نيز اي که در بولوي، در فلسطين

با پرآوازه ترين عشق

عشق ايثار شهادت

عشق دوشيزهء شايستهء کعبه

عشق آزادي و مردان جسور

مرده ئي و ميميري

سرزمينم را از ياد مبر!

سرزميني که مانندِ شما مردان جسوري دارد

با خدايان جسور

سرزمينم را از ياد مبر!

بالا

بعدی * بازگشت * قبلی