استاد صباح
استاد صباح در سال 1335 در ولايت بغلان ديده
بجهان گشوده پس از فراغت از ليسه شامل پوهنتون کابل شد و در سال 1357 ازفاکولتهً
ادبيات فارغ گرديد. وی در سال 1359 غرض تحصيلات عالی به اتحاد شوروی رهسپارمسکو شد
و در آنجا تا سطح دوکتورا تحصيل نمود.
پس از بازگشت به کشور در جريدهً سمنگان ،
روزنامه اتحاد بغلان ، حقيقت انقلاب ثور و پيام ، در اتحاديهً ژورنالستان و تعدادی
ديگرادارات مطبوعاتی کشور اجرای وظيفه نموده است. وی از سال 1365 تا سال 1371
خورشيدی برعلاوه وظايف محوله ، در انستيتيوت علوم اجتماعی نيز تدريس می نمودند.
از 800 قطعه اشعارش آهنگ ساخته شده است. چهل
اثر در زمينه های تاريخ ، پژوهش های ادبی ، تالان های قومی درافغانستان به رشته
تحرير در آورده و پنج مجموعهً اشعارش تا کنون به چاپ رسيده است.
وی
به دريافت ده جايزهً مطبوعاتی مفتخر گرديده اند و از سال 1997 تا کنون در
پاکستان مهاجر است.
تصوير
ديشب چمن حسن تو مهـــتاب دگر
داشت مــــــوج نگهت درنظرم تاب دگر داشت
ميخواستم آن شب که نهم سر به
سجودت ديدم خــــم ابروی تو محراب
دگر داشت
درمحــــــفل مســـــــتانه خوبان
خرابات لعل لب مـــی نوش تو عناب دگر داشت
پيداست که با اينــــــهمه خوبی
و لطافت آيينه تصوير تـــــــــو
سيماب دگر داشت
در مزرعــــــه شسته صحرای
وجودت سبزينــــه شعــــر تر من
آب دگر داشت
بيهوده نشد خــــــون دلم صرف
براهت هرنالهً مـــــــــن آتش
سيلاب دگر داشت
هرقطره اشکی که فروريخت زچشمم توفـــــان
دلی بود که خوناب دگر داشت
کـــــــــوهــــــکن
بــــاقـــــــيست
مرا به عشق وطن صرف اين ســخن
باقيست
بهــــــای خون شهادت زسوخــــــتن باقيست
نگــــين خـــــــون شهــــــــــــيدان
راه آزادی
هميشه بر دل اين کوه و اين دمــــــن
باقيست
دراين ديــار که آخــــر شکست ظـــلم
فرنگ
چــــو آفتاب به تاريخ هـــــــــر
زمن باقيست
سه بار جنگ بزرگ و سه بار فتح ســـترگ
بنام نامــــــی مــــردان اين
وطـــــن باقيست
ستيز خنجر و پيـــــــکار غازيـــان
دلـــــــير
هنوز در دل و در مغز اهريمـــــــن
باقيست
شــــکوه جنــــــگل پر بار اين
ديـــار به بين
چه نخل ها که بدامــــــــان اين
چمن باقيست
چه مـــــغز هــــا که تراويد از
دل اين خاک
چه واژه ها که به مصداق اين سخن
باقيست
به برج و باره بالاحصـــــــــار
چون نگری
هــــنوز لالــــهً کهســـــارخون
کفن باقيست
وطن به خــــــاک تونازم تويی
شکوه نيازم
سرم فـــــدای تو تا روح دربـــدن
باقــيست
بهار قامت سبزت که جــــــان
شيرين است
به رگ رگ دل و دامان کوهــــکن
باقيست
فــــــــــريــــــــــــــاد
بگـــذار تا از خود روم در
شهر دل غوغا کنم
در رستــــــــخيز زندگی شـــور
دگر بـرپا کنم
ديگر به دريا ننـــــــگرم
رويای گوهر نشمرم
خواهم که خود دريا شوم درخود
گـهر پيدا کنم
بالی کشم بر آسمان ابری شـوم
بر کهــــکشان
هرساحـــــــل خشکيده را هم
بستر دريـا شوم
باشوروعشق آتشــين دستی بکـــارم
در زمين
هـــردانه امروز را صد خرمن
فردا کــــــــنم
خواهم که بر بال زمان فرياد
من جــاری شود
تــــنواره انديشه را تا
آسمان بــــــــالا کـــــنم
باکــاروان همره شوم منزل به
منزل ره برم
شب خفتــــــگان شهر را درهر
کجا افشا کنم
ديگر نمانـــــم بی اثر آبی
زنم برخشـک و تر
نبض زمــــين خسته را نقــــش
اثر احيـا کنم
خواهم که ديگر برکشم پا از بســـاط
ناکسـان
درخلوت آزاده گان شعری دگر
انشـــاء کنـم
بالا
بعدی * بازگشت * قبلی