د ستگیر « نا یل »
مختصر بیو گرا فی :
د ر سا ل 1326 خور شیدی د ر ولسوا لی نهرین ولا
یت بغلا ن بد نیا ا مده است. تحصیلا ت ا بتدا یی وثا نوی را د ر نهرین و بغلا ن وعا لی . ا ز سا ل 1345 به بعد به
سرود ن شعر د ر قا لب ها ی گو نا گون ا غا ز کر دند . بعد ها به دا ستا ن نو یسی وطنز روی آ ور دند ودو عنوا ن کتا بهايش در دا ستا ن ها ی کو تاه
وطنز ا ز طرف ا نجمن نو یسنده گا ن ا فغا نستا ن
، به چا پ رسید ند. چند سا لی ا موز گا ر د ر مکا تب مختلف کشور بو دند وپس ا ز
تحولا ت 1357 ، به کا ر های ا دا ری وژور نا لیستی پر دا ختند. مد تی کا ر شنا س
ومد یر تحر یرا ت د ر ادا ره ا مور شورا ی وزیرا ن بود ند . بحيث رییس
معا رف د ر تخا ر ومعا ون ریا ست عمو می پر ور شگاه وطن نیز ايفای وظيفه کرده اند
. ا ز سا ل 1998 به بعد د ر کشور ها لند پنا هنده می با شند . گزیده ا ز ا شعا رش
تو سط ( د محمود طرزی نشرا تی مو سسه ) که د ر د نما رک ا ست ، به چا پ رسید. مجمو
عه ء دا ستانهای د یگر ش د ر پا کستا ن زیر عنوا ن : ( عشق د ر غر بت ) به تا زه
گی به چا پ رسیده ا ست . دو کتا ب د یگر نیز زیر چا پ دا رند . د ر هالند مصرو ف
چا پ ونشر مجله فر هنگی « نوروز » وماهنامه
« راه نو» نیز میبا شند .
د و سا ل ا ز خا مو شی چرا غ عمر ا ستا د جا وید گذ شت !!
ا فسوس که فا ضل زما ن ر فت « جا وید» ، به ملک جا و د ا ن ر فت !
ا ســــــتا ره ای نه که ، ا فتا بی ا ز ملک سخن ، مگو که جــا ن ر فت
د ا نا و سخنو ر تــــــــــــوا نا لیک ا ز بر ما ، چه نا توا ن رفــــت
رفــتن به فنا حق ا ست ، لیکن ا نـکس که نمی گــــذ شت ، ا ن ر فــت
ا هل هنر و ا د ب ، سیه پو ش کـــه: عیسی نفسی به ا سمـا ن ر فت
د ر ملک غر یب غر بتستـــا ن نـــا د یده و طن ، ا ز ین جهـا ن ر فت
د ر عقل ، که پیر د یگرا ن بود با مـــرگ و لیکن ا و ، جـــوا ن ر فت
ا ستا د، که مرد مهربا ن بود ا مـــــروز د ر یغ ، مهـــر با ن ر فت
د ر عر ش سخن زبعد سعـد ی ا و بــــــود کســـی که می توا ن ر فت
« جا وید» د ر ا ین خرا ب ا با د چنـــــد روزه کـــه بود مهما ن ، ر فت
د ر ملک ا د ب ا گر بخوا هی ، بی رهبـــر ی ا ش نمـــی توا ن رفت
زنده ا ست کنو ن به ملک معنی تـــا هستی ا و ا ز ا ین جهـــا ن ر فت
گفتند: کی هست ؟ فا ضل د هر نـــا م بسی ا ز سخــــــن ورا ن ر فت
هر کس به تعلقی سخـــن گفت بسیا ر سخــــن د ر ا ین مـــیا ن ر فت
ا نصا ف زما نه ، گفــــــت ا خر « جـــا وید» یکی و نکته د ا ن ر فــت !
ما ییم و ســــر گر فته د ر پیش
جا یی برو یم که د یگرا ن ر فت
نمونه ها یی ا ز دفتر چه
شعر ( بیرق های سرخ وسبز ) :
من چه گویم ا ز وطن، ودختر ها نخوا نند ،
از درد د ل
سوره ء فصل جوا نی را
ا ز رنج میهن تا ندا نند ، قصه ء راز نها
نی را
ا ز ملت د ر خون نشسته خانه ها، ا ز مهر
وعشق ودو ستی خا لی
ا ز صدای در گلو خا موش تار ها، ا ز سا ز وا
ز شور ونوا خا موش
ا ه ا زین جنگ جها نسوز ! روح ها، ا فسرده
ومسکوت همچون سنگ
خشک وتر، میسوزد ا مروز
گور ها، ا ز مرده های
بی کفن ، غمگین
د ر خیا با ن،
زبا ن ا ز گفتن نا م حقیقت ، گنگ
کوچه ها، پسکوچه ها وچشم، ا ز
دید ن را ز حقیقت ، کور !
نعش های مرده می بینیم ! من نمی دا نم کجا
خوا نم سرود خود؟
مرده های بی کفن، چسا ن کو یم د رود خود
بی نا م وبی صا حب ! به مرگ
کشتگا ن بی گنا ه ا مروز
..................................... به روح عا شقا ن بی
پنا ه ا مروز!
تپه ها رنگین ، زبیرقهای سرخ وسبز! د ل بشنفتنی سنگ ا ست
د ره ها پر خون
فضای گفتنی ، تنگ ا ست
شهر ها د ر سوگ وپا ی ا رزو هم
لنگ ،
کوهها ، پر ا ز صدا ی ومن، ا ز
بیکسی د لتنگ !
قصه ء مرگ شهیدا ن ا ست
...............................( جنوری 1998 )
....................................
ندا ا مد !
صدا ی زن شود ا ند ر گلو خا موش
..........................................................................................................................
به غر بت ا ز وطن
به غر بت ا ز وطنم ، یا ر جستجو
دا رم
چو طفل غمزده ، صد غصه د ر گلو دا
رم
د ر ا ین بها ر زر ا فشا ن که جا
م باده روا ست
نه من نگا ر و نه بر دو ش خود،
سبو دا رم
ا ز ا ن به وقت جوا نی شد م خمیده
میا ن ،
که بخت پیر و نگا ر بها نه جو دا
ر م !
من آن پرنده ء با غم که ا شیا نم
سو خت
خو شم که با غم خود، شوق گفتگو دا
ر م
همینکه سوخت مرا عشق تو به دا غ
وصا ل
د گر به زنده گی خود ، چه ا ر زو
دا ر م !
به شهر ما چقد ر نر خ بوسه ا ر زا
ن ا ست !
خدا ی من ! چکنم ؟ یا ر تند خو دا
ر م
د ر ا ین جهان که نکر د م د می
عبا دت حق
به پیش مر د م عقبی ، چه ا برو دا
رم ؟
مرا هم ا ز نظرش ، روز گا ر پیر،
فگند
چرا که طبع جوا ن، عا د ت نکو دا
ر م
سفید چشمی من، روز من سیه کر ده
که پیر گشته ا م و شوق ما هرو دا
ر م !
________________ ( حمل 1369 )
نا م ا د م
من نشسته د ر پس د یوا ر ،
د یوا ر ا یا م فرا موشی !
من شکسته قا مت بید ا د ،
با فریا د خا مو سی
من به دا غ ا ن کبوتر ،
سا ل ها بی ا شیا ن ما ند م
من به یا د ا شنا ها ،
ا نتظا ر
ا نتظا ر ا فتا بم !
سر زمینم د ر تبا هی ، د ر سیا هی
می شود نا بود
من غلا م ا فتا بم ،
ا ی تبا هی ، ا ی سیا هی ،
بعد ا ز ا ین پد رود !
خانه را ا تش زد ند
سرو را قا مت برد ند
تا ک را ا ز ریشه بر کند ند !
تا ننوشم با د ه ء خوشرنگ ا ز ا نگور
بی کفن اوا ره گر د م تا به پا ی گور !
گر خدا خواهد که من،
یک ا د م خو شبخت با شم !
گر خدا خواهد که ما ،
لا یق ا ین زنده گی با شیم
می توا ن بر ما نها د ی ، نا م ا د م را !
_______________( ها لند دسمبر 2003 )
دو بیتی ها ی وطن !
کجا یی ا ی وطن ، ا فسا نه ا ت کو؟
هرا ت و قند ها ر غزنه ا ت کو ؟
به سوگ مر د م کا بل نشستی
که می سوزی و ا تشخا نه ا ت کو
.............................................
وطن ا مروز، ا زا د ی ندا رد
به جز غم ، قصه ء شا دی ندا رد
چنا ن ویرا نگری کرد ه ست د شمن ،
که د یگر روی ا با د ی ندا ر د
...............................................
و طندا را ن ! وطندا ری نما نده
رفیقا ن را سر یا ری
نما ند ه
د ر ا ین ملک ستم ا با د ، ا مروز
به ا ز مر د م ا زا ری نما ند ه
................................................
ا لا ا ی میهن بیچا ره ء من !
تو یی همچون د ل صد پا ره ء من
نما نده رحم و د لسوزی به عا لم
که بیند مر د م ا وا ره ء من
.................................................
به کا بل جا ن چطور جنگ ا ست خدا جا ن
وطن ا ز خون ما ، رنگ ا ست خدا جا ن
مرا با کشور عشق ا شنا کن
که ا ین د نیا به من ، تنگ ا ست خدا جا ن !
_____________( کا بل _ 1373 )
بالا
بازگشت