میر ویس مو ج در سا ل 1336 خور شید ی در شهر خلم ز ا
د ه شد. تحصیلا ت ا بتد ائی و متو سطه را در در خلم تکمیل نمود. در سا ل 1358
ازرشتة بیا لو ژ ی دا نشکد ة سا ینس د ا نشگا ه کابل لیسا نس گر فت ، سپس به ا خذ
گو ا هینا مة ما ستری در رشتة زیست شنا سی از همین دانشکذ ه نا ئل آ مد.
چها ر سا ل وظیفة تد ریس را در مو سسة عا لی تر بیة
معلم بلخ به عهد ه د اشت. سپس بحیث عضو علمی دیپا ر تمنت بیو لو ژ ی د ا نشکد ة علو
م طبیعی د ا نشگا ه کابل به تد ریس اشتغا ل یا فت . از وی چها ر دفتر شعر به نا
مهای : شهر بند وا ژ ه ها ، بر گشت با د ، در سو گ سپید ا ر ا ن و تا گریستن بو
یحیی به چا پ ر سید ه است.
میر ویس موج پس از سپر ی نمو د ن د و را ن غربت
نخستینه در پا کستا ن ، اکنو ن مقیم کا نا دا است.
آ ن سوی آ زا
دی
مد تی شد زین گلستا ن نغمة
شا د ی نیا ید
جز غم و اند وه نوا ی زین
کهن وا د ی نیا ید
ر ا د مر د ان را به تیغ نا
مر ا د ی خسته سا زند
کز گر وه بی تبا را ن مر دی
و ر ا دی نیا ید
چو ن حبا بی هر طر ف بر پا
ست تا ق کا مر انی
زین تنگ ظر فا ن به گیتی کا
ر بنیا دی نیا ید
ا ختیا ر خویش بر د ست عد و
د اد ند و د انم
غیر ویرا نی ز دست غیر ، آ
با د ی نیا ید
زین هو سناکان به جز تر فند
نا ید کار د یگر
همچنا ن کز خسر و پر ویز ،
فر ها دی نیا ید
پی نهند از خو ن پا کان کا
خ عیش خو یشتن را
زین خد ا بیگا نگا ن جز کا
ر شد ا د ی نیا ید
موج، مرغ آ رزو خفتست در
زند ا ن غربت
کی نما ید رخ به گلشن تا که
آ زا دی نیا ید
مزار شریف 25 دلو 1361
خورشید ی
خاکستری در گذ
ار با د
خا نه ام در آ تش بید ا د
می سو زد
شعله اش تا چتر سبز آ سما ن
با لاست
ا بر د و د ش د ر کر ا ن
کهکشا ن پید است
شب ، تمام شب
خا نة همسا یگا نم را فر و
غش میکند رو شن
نی چه کفتم ؟!
خا نه ها را
کو چه ها را
شهر ها را
میکند رو شن
هیزمش از استخو ا ن من
وای ـ اما ـ صبحگه بینی
د ر گذ ا ر با د یغما گر
ماند ه بر جا از من تنهای تنها مشت خا کستر
پشا ور 12 حمل 1370 خور شی
دی
شیشه و سنگ
سا لها ی سا ل می زد شیشه را بر خشت
در میا ن چار راه شهر
آ ن که از رنگ شفق نا م و نشا نی دا شت
رو ز ها از پر ده ها ی
گوشها ی رهر و ا ن آ ماجگه می سا خت
بهر تیر فر یا دش
روز ها از با م تا شا مش
سخن این بود:
ـ " هان خرید ا را ن ،
شگفتی های گیتی را یکی این است
بنگر ید از با زو ا ن پر تو
ان شیشه ها ، این سنگ بشکسته ست !"
راهپیما یا ن ، شکست سنگ را از شیشه می د ید ند و نزد خو یش می
گفتند :
ـ " پس د گر این شیشه هم بر
سنگ پیر وز است ؟!"
رهر و ا ن شا ید برا بر می
نها د ند خشت را با سنگ
در تبا ر و در تو ا ن و جنگ
.