میر ویس مو ج در سا ل 1336 خور شید ی در شهر خلم ز ا د ه شد. تحصیلا ت ا بتد ائی و متو سطه را در در خلم تکمیل نمود. در سا ل 1358 ازرشتة بیا لو ژ ی دا نشکد ة سا ینس د ا نشگا ه کابل لیسا نس گر فت ، سپس به ا خذ گو ا هینا مة ما ستری در رشتة زیست شنا سی از همین دانشکذ ه نا ئل آ مد.

چها ر سا ل وظیفة تد ریس را در مو سسة عا لی تر بیة معلم بلخ به عهد ه د اشت. سپس بحیث عضو علمی دیپا ر تمنت بیو لو ژ ی د ا نشکد ة علو م طبیعی د ا نشگا ه کابل به تد ریس اشتغا ل یا فت . از وی چها ر دفتر شعر به نا مهای : شهر بند وا ژ ه ها ، بر گشت با د ، در سو گ سپید ا ر ا ن و تا گریستن بو یحیی به چا پ ر سید ه است.

میر ویس موج پس از سپر ی نمو د ن د و را ن غربت نخستینه در پا کستا ن ، اکنو ن مقیم کا نا دا است.

 

 

آ ن سوی آ زا دی

 

مد تی شد زین گلستا ن نغمة شا د ی نیا ید

جز غم و اند وه نوا ی زین کهن وا د ی نیا ید

ر ا د مر د ان را به تیغ نا مر ا د ی خسته سا زند

کز گر وه بی تبا را ن مر دی و ر ا دی نیا ید

چو ن حبا بی هر طر ف بر پا ست تا ق کا مر انی

زین تنگ ظر فا ن به گیتی کا ر بنیا دی نیا ید

ا ختیا ر خویش بر د ست عد و د اد ند و د انم

غیر ویرا نی ز دست غیر ، آ با د ی نیا ید

زین هو سناکان به جز تر فند نا ید کار د یگر

همچنا ن کز خسر و پر ویز ، فر ها دی نیا ید

پی نهند از خو ن پا کان کا خ عیش خو یشتن را

زین خد ا بیگا نگا ن جز کا ر شد ا د ی نیا ید

موج، مرغ آ رزو خفتست در زند ا ن غربت

کی نما ید رخ به گلشن تا که آ زا دی نیا ید

مزار شریف 25 دلو 1361 خورشید ی

 

 

خاکستری در گذ ار با د

 

خا نه ام در آ تش بید ا د می سو زد

شعله اش تا چتر سبز آ سما ن با لاست

ا بر د و د ش د ر کر ا ن کهکشا ن پید است

 

شب ، تمام شب

خا نة همسا یگا نم را فر و غش میکند رو شن

نی چه کفتم ؟!

خا نه ها را

کو چه ها را

شهر ها را

میکند رو شن

هیزمش از استخو ا ن من

 

وای ـ اما ـ صبحگه بینی

د ر گذ ا ر با د یغما گر

ماند ه  بر جا از من تنهای تنها مشت خا کستر

 

 

پشا ور 12 حمل 1370 خور شی دی

 

 

شیشه و سنگ

 

سا لها ی  سا ل می زد شیشه را بر خشت

در میا ن چار راه شهر

آ ن که از رنگ  شفق نا م و نشا نی دا شت

رو ز ها از پر ده ها ی گوشها ی رهر و ا ن آ ماجگه می سا خت

بهر تیر فر یا دش

روز ها از با م تا شا مش سخن این بود:

ـ " هان خرید ا را ن ،  شگفتی های گیتی را یکی این است

بنگر ید از با زو ا ن پر تو ان شیشه ها ، این سنگ بشکسته  ست !"

 

راهپیما یا ن ،  شکست سنگ را از شیشه می د ید ند و نزد خو یش می گفتند :

ـ " پس د گر این شیشه هم بر سنگ پیر وز است ؟!"

رهر و ا ن شا ید برا بر می نها د ند خشت را با سنگ

در تبا ر و در تو ا ن و جنگ .


 
 

 گرفته شده از :

برگنامه فانوس

بالا

بعدی * بازگشت * قبلی