عبدالغفور امينی

 

عبدالغفور امينی فرزند مرحوم عبدالصمد در سال 1331 هجری شمسی در شهر قديم غزنی چشم به جهان گشود. علوم دينی را نزد امامان مساجد فراگرفت و تحصيلاتش را تا سطح بکلوريا در ليسه سنايی غزنی و فوق را در فاکولته زراعت در پوهنتون کابل در رشته اقتصاد و توسعه زراعتی به اتمام رسانيد.

وی مدت هفده سال در پست های مامور زراعت ، مدير عمومی زراعت ، رئيس اداره زراعت و اصلاحات ارضی غزنی ، مدير مسئول مجله کرنه در وزارت زراعت و اصلاحات ارضی ، مدير عمومی چاپ و تصحيح مجله آواز و پرودوسر برنامه دهقان در راديو افغانستان انجام وظيفه کرده است.

فعلا در شهر لوند سويدن با فاميل شان زندگی ميکنند و دراين اواخر مسئوليت برنامه يک ساعته راديوی باختر را بعهده دارند که هر يکشنبه از ساعت 14 الی 15 وقت محلی از شهر لوند به نشر ميرسد.

اينک چند پارچه اشعارش خدمت علاقمندان تقديم ميگردد :

 

بياد وطن

شويم يکدل و يکدست بهر کار وطـــــن                   بريم از دل و جان پيش کار و بار وطــن

همه عنان وطن را بدست خود گيــــريم                    به اجنبی ندهيــــــــم هر گز اختيار وطن

تلاش اگر پی اعمار ملک خود نکنيــــم                    کجا بود ز کس ديگر انتــــــــظار وطــن

به پيشگاه وطـــــــن دين خود ادا سازيم                    بود که شاد شود قلب داغــــــــدار وطن

بزور بازو و نيروی خود بدل ســــازيم                    به گلســتان و چمن جمله خار زار وطـن

نهيـــــــم مرهم عمران و باز سازی را                     بروی زخم و جراحات بيشمـــــار وطـن

کجا به دور جهان لذت وطن يابيــــــــم                     چه بهتر است که باشيم درکــــنار وطن

انيس و مونس و غمخوار همدگر باشيم                    که تا شگفته شود روز وروزگار وطن

من و تو را بگذاريم و ما خطاب کنيم                       کنيم حفظ همه عزت ووقـــــــــار وطن

 

 

خدشهً احساس

 

دربيـــــــــن ما محبت و مهر ووفا نماند                   انسان با سخاوت و دست سخـــــــــا نماند

از خـــــــواهر و برادر و از مادر و پدر                  آن حرمت و رعايت و صدق و سخا نماند

پيوندها همه روی مطلب شد اســـــــتوار                  يک دوستيی بی هدف و مدعا نمـــــــــاند

احســــــــاس دوستی و اخوت زما برفت                 جايـــــش بجز حسادت و جور و جفا نماند

زان نفسهای پاک و ضمير و زبان صاف                حرفی به غــــير چال و فريب و دغا نماند

زان انقلاب ها که همــــــه نعره می زدند                يک يادگـــــــــــــار نيک بجز ماجرا نماند

هرکس برای جنگ کمر بسته کرده اسـت                ليکن دراين زمانه  يکی صلح خواه نماند

تاريک گشت ذهنيت ما ز پيش بيــــــــش                 آن مکتب و معلم و آن درســـــــــها نماند

شد بسته باب دانش و کانـــــــون معرفت                 آموزگــــــــــار هيچ که در ملک ما نماند

هرچند عالمان همه تبليـــــــــــــغ ميکنند                 آنکو خطا برفته ز راه خطــــــــــــا نماند

کس پايبند امر و نواهی نمـــــــــــی شود                 زيرا برای شان غم و ترس خدا نمـــــاند

همسايگان زحالت ما نفــــــــــــع برشدند                احساس نيک هيچ زهمســــــــايه ها نماند

بيــــــــــگانگی ميان همه جال بسته است                زان حرف خويشی و سخن آشنـــــا نماند

آلوده شد هوای وطن با غبـــــــــار جنگ                بهر هوای صاف و معــــــطر فضا نماند

درگلستان و باغ و چمــــــن سوگ شد بپا                آن عطر و آن طراوت باد صـــــبا نماند

ازبســــــــــکه شد خزانزده هر نوبهار ما                آن بلبــــــــلان و آنهمه شور و نوا نماند

بردشت و بوم وبر همه خون شهيد ريخت                جز مشت خاک و بته خشـک گياه نماند

در دشتهای سبز و همــــــه لاله گون دمن                يک گل به آن لطافت و شکل وقبا نماند

آنها که ظلم بيش به مردم همـــــــــی نمود               عمرش دراز بيش نشـــــــد دير پا نماند

زانها که گام کـــــــــــــج بنهادند در وطن                جز حسرت و ندامت و روی سياه نماند

تقليد از اين و آن همه جا ورد عـــــــام شد               آن عفت و نجابت و شــــرم و حيا نماند

تاريخ شاهد همه اعمــــــــــــــــــال ما بود               حاجت به طرفه رفتن وچون وچرانماند

امن و امان زکشور ما رخت بست و رفت               چيزی سوای جنگ و تبــاهی بجا نماند

قانون کجروی همه جا عام گشـــــته است               راه دگر به غير اميد خـــــــــــــدا نماند

توجيه نيست حرف امينی به يکـــــــطرف                انصاف و عدل هيچ به ما و شما نماند

 

غزنه

ای کهن غزنه چه زيبا بودی                       چه عجب جای تماشا بودی

يکزمان بيش تمدن بودت                             صاحب عظمت ووالا بودی

باغ زيبای تو در آن دوران                         باغ فيروزه مسمی بودی

تخت مسعود به زيبايی خود                        بهترين تخت بدنيا بودی

پادشاهان بتو می نازيدند                           تاج برفرق من و ما بودی

اشتياق همه اعمار تو بود                          هردمی زير نظرها بودی

بود مملو زجواهر قلبت                            غرق جوهر تو سراپا بودی

خاک پاکت چه هنر پرور بود                     شهره بر عالم و دنيا بودی

بس هنرمند و اديب و شاعر                      را تو زادی و تواش جا بودی

خلق دنيا همه مشتاق تو بود                       جمله مجنون و تو ليلی بودی

علما و فضلا و عرفا                               را تو چون مدفن و ماوا بودی

نبودت دورهً بی دانش و علم                     از جهالت تو مبرا بودی

گفته بودند عروس شرقت                        که به آن نام مسمی بودی

هيچ کمبود نبودت چيزی                         خود ز هر سوی سراپا بودی

به علوم و به فنون و به ادب                    همه مشهور و هويدا بودی

هر سه فرهنگ تعالی و ادب                    در تو موجود و مهيا بودی

خاک زر خيز و هوای خوبت                  همه جا ورد زبانها بودی

غرق در دانش و علم و عرفان                 از ثری تا به ثريا بودی

مردمانت همه در آن دوران                     جمله دانشور و دانا بودی

مر ترا بود قديمی آثار                            شهره بر مردم دنيا بودی

برتو خفته است علی هجويری                  ديگرش بهلول دانا بودی

چون سنايی و چو محمود وچو شمس         عارفان را همه تو جا بودی

لايخواران و قلندر واران                        در تو موجود به صد ها بودی

 

 

بخش دوم

 

آز وخ و افسوس کز جور زمان                       شد تظلم در حق تو بعد از آن

در اول چنگيز ويرانت نمود                          هم بخاک و خون کشيدت آستان

هم هلاکويت چپاول کرده بود                        اين بتاريخ وطن باشد عيان

باز آتش زد علاو الدين ترا                           تا نمود يکسان بخاکت جسم و جان

نی زبازار جواهر شمهً                                نی ز کاخ آن سلاطينت نشان

نی زشاهان  و سلاطينت خبر                        نی بود از باغ فيروزی نشان

جای آبادی خرابی شد بسی                           است آگه زان همه دور جهان

رخت بست آرامش از بوم و برت                   زندگی آنجاست سرتاسر زيان

 بی سبب زانجا فرار و کشته شد                    از بسی جنگ و تفرق مردمان

بسکه جنگ بی هدف تخريب کرد                  عدهً  بسيار شد بی خانمان

هر کسی آسيب بی حد ديده اند                       نو جوان و طفل و مردان و زنان

هيچ يک از مردم آن سرزمين                      از جفا ها می نمانده در امان

ماندگی چيزی سوای خار و خس                   زان بهار و باغ و راغ و گلستان

رفت چنگ و مطرب و نی زانکه حال            جمله گی هستند در شور و فغان

هستی و دار و ندارت زان زمان                   جمله غارت شد زدست ناکسان

يک يک آثارت از آنجا چيده شد                    جمله شد کلدار و دالر در جهان

هر کس و ناکس بشد مسند نشين                    ملک را بسپرده اند بر ديگران

مغز شان مملوست از بيدانشی                      خويش را دانند سقراط زمان

کور خود بينای مردم گشته اند                      غير خود بر جمله مردم بد گمان

بهر چور و غارت دارايی ات                       درس ميگيرند از بيگانگان

مهره شطرنج شان هستند ليک                      اصل بازی است دست ديگران

نيست در عمرت بهاران دگر                        چار فصل از بهر تو باشد خزان

من نگفتم زره از خروار را                          گر بگويم می شود صد داستان

هرچه گويم دردم افزونتر شود                      بيش ازاين کی باشدم تاب و توان

جای اشک از ديده ام خون می چکد               کاين چنين گشتی و بودی آنچنان

خواهم هردم شادی و آبادی ات                     از خدای بی نياز و مهربان


بالا

بازگشت