فريبا آتش صادق

در يک خا نواده هنرمند در شهر کابل چشم به جها ن گشوده، بعد ازختم ليسه عالی زرغونه شامل پوهنحی ژور ناليزم پوهنتون کا بل گرديده که همزما ن گزارشگر جريده پامير و روزنامه هيواد بوده وبا اداره هنر و ادبيات راديو و تلويزيون به حيث پروديوسر و دکلماتور همکاری داشت . پس از ختم تحصيل به صفت خبر نگار اخبار و مجله علمی پوهنتون کابل ، خبرنگار و مسوول بخش ا طلاعا ت مجله وزين سباوون ايفای وظيفه نموده که همزما ن همکار اخبار هفته و اداره هنر وادبيات راديو تلويزيون نيز بوده است . در سا ل ١٩٩٢برای مدتی گرداننده گی ماهنامه (پيوند) را در جمهوری تاجيکستا ن به عهده داشت و از سا ل ١٩٩٣ به اينسو در کشور الما ن به سر ميبرد.

بــــهــــا ر ميــــرســــد

اى دوستا ن ز شش جهت بوى بهـــــا ر ميرسد

از ر ه دور بوسه ها زكــــــوى يا ر ميـــــرسد

خطـــــاى ديده نيست اينكه فرق او وگــــل نكرد

نگــــــار نــا زنين من چمــــــن سوار ميرســـد

گشــــته سپند ومجـــمرى آمــــا ده در بساط گـل

كه زخم چشم اگر به او زچشــــم خــــا ر ميرسد

رم خورده خيل آهوا ن د ر دشت پر ز ارغوا ن

زچشــم يا ر سر گــــرا ن آهـــو شكـــا ر ميرسد

نسيـــــم خلــــد ميوزد بر شاخـــــه ها ويا ر من

ز لاى شاخـــــه هــــاى گل زر ساوه وار ميرسد

بر پــر هر پر ستـــــويى با با ل هر كــبــوترى

بهشــــــت را ســــلام ها از (گلـــبهــار) ميرسد

اى نــــونهــــا ل آرزو گــــــر خشك شد ترا گلو

ا بر سيـــــه ز چــــار سو حا جت بر آر ميرسد

نـــسيـــم بلخ و با ميا ن با بوى جــوی مو ليا ن

با يا د يا ر مهـــر بـــا ن به اين ديــــا ر ميرسد

گــــلـــــو ى كبك و فا خته ز خود ترا نه ساخته

و يا سرود ر و د كـــــــی ز ر و د با ر ميرسد؟

خـــورشيـــــد نو دميد ه را گلهاى تا زه چيـده را

اقبا ل بر گز يده را آيينه دار ميـــــرســــــــــــد

ا ى نـو بهــــا ر آشنــــــا همــدست با باد صبا

ســـــپنـــد مجمــــــرى مرا صبر و قرار ميرسد

يار چــــو آيد به وطن شادی کنــــم ز جا ن وتن

عيش و سرور بهر من ز هر کنــــــــــار ميرسد

دست دهــــــــم به دست او پا ی نهم به بوستا ن

فر حت زنـــــــــده گی ز نو بر دل زار ميرسد

( بى همگان بسر شود بيتو بسر نميشود)

هست عديم

دل شده مبتلاى عشق، عهد و جفـــا چسان كنم

بنده عشق براى عشق ، شور و نوا چســـان كنم

باد بهارى ميوزد ، با عشـــق و زا رى ميوزد

با ياد بارى ميوزد ، ترك وفــــــــــا چسان كنم

شــوق نهانى داده يى، نقــــــــــد جوانى داده يى

ربط بيانى داده يى ، بى تو بقـــــــا چسان كنم

فيض خزان من تو يى، سوز نهــــا ن من تو يى

راحت جان من تو يى ، شكوه به پا چســـان كنم

يار قديم رسيده است ، دل به نديم رسيـــــده است

هست عديم رسيده است ، فكر فنا چســـــــان كنم

با تو بود نماز من ، راز من و نيـــــــــــاز من

اى رب دل نواز من ، وصف ترا چســــان كنم

مى بزنم ز جام تو ، مستى كنم به كـــــــام تو

جان بدهم به نام تو ، اى صنما چســـــــــان كنم

اى كه تو يى مراد دل ، پرده در حجــــــاب د ل

مى نروى زياد دل ، رشته رها چســـــــــان كنم

اى مرا تو يافته يى ، با نگهـــــــــــى نواخته يى

دل به طلب گداخته يى ، ذكــــــــر بها چسان كنم

درد مرا شفا تويى ، مطلوب اين گــــــــــدا تويى

بود مرا بقا تـــــــــــــويى ، ختم ثنا چسان كنم

اى كـــه تويى حبيب د ل ، همــدم دل نصيب دل

از همه تو قريب دل ، شكر رضا چســـــان كنم

اى تو خداى عاد لم ، در پى اعمــــــــــار د لم

گر ندهى آ ب و گلم ، خانه بنا چســــــــــان كنم

غرق گنـــــاهم از هوس ، گم شده راهم از هوس

دادى پنا هم از هوس ، با تو ريا چســـــــان كنم

يار من و غفار من ، ناجى و هم ستـــــــــــار من

قادر من قها ر من ، عجز ادا چسان كنــــــــــــم

(بيتو بســـــــر نميشود) ميل به دگر نميشـــــــــود

از تو گــــــــذ ر نميشود ، اى همصدا چسان كنم

عجز من و حضــــــــور تو ، آ يينه دل به نور تو

دل شده از سرور تو ، نغمـــــــه سرا چسان كنم

اى شهی عشق عاشقــــــان ، فضل كمال عار فان

هم تو عيان و هم نهان ، سجده به جا چســــان كنم

وصــــــل تو است قرار دل ، از تو رسد بهار دل

در غم انتــــــظار دل ، شــــور و نوا چسان كنم

شب به نظــــــــر سحر مرا ، با تو بود سفر مرا

با تو خوشست خطر مرا ، از تو جدا چسان كنم

آتش مقد س

يا دت،

كيفيت دلا ويزيست كه بر روا ن شعرم می پيچد

و چهره ات،

خورشيد تا بند ه كه ا نجما د هستيم را به نوازش ميگيرد

نا مت،

آتشی كه تا ز با نم را ميسوزد

به نا م آ وا زت ميد هم

با صدا قتی كه آسما ن را پست ميكند

چه شير ين است نيا ز ترا بر د ن

آ زمند ا نه آ ه كشيد ن

سو ختن

من آ تش مقد سی را تجر به ميكنم

آتش

زمين را مى نگرم ،

سيماى آراسته ونابش از خويشم ميبرد

ژرفا را مى نگرم ،

گنده پوسيده خا ك را

وچه بيزارم از آنچه كه لوث درون را با خزه

از گل آيينه بندا ن ميكنند

آب رامينگرم ،

گذشت بود مغموما نه خويش را به نظاره می ايستم

دلم شور ميزند

كه آب

چه زود آلوده و ناپا ك ميشود

باد را مى پرستم ،

واما دريغ كه محمل كش هر اشمحزاز است

ومن

از حا ملا ن شب وپلشتى بيزارم

آتش رامى نگرم ،

شراره مقدس يزدا ن را

نور را

كه بيدريغانه ميسوزد ، تا مشعلى باشد

همه نا يافتگا ن جاده يقين را

وچه لذت باراست

آنگا ه كه نايره آذرخش جاويدش

دروندا ن وشيباره گيها را صميمانه ميسوزد

تاخود تابناكتر شود

تا جها ن پاكترشود

آرى من ستايشگر آتشم

آتش ابراهيم ، آتش پرومته ، آتش زردشت

آتش را نيايش ميكنم كه ملاك است

آتش را كه محك است پاكا ن را واهريمنا ن را

آري من ستا يشگرآتشم

آرى من ستايشگر آتشم

شعر من

شعر من ، فــــــــرياد درد بی دواست

شعر من ، پرخاش صدها بی صداست

شعر من ، بگذشته از فرسنگهـــــــــا

شعـــــــــــــر من ، فرزند با غم آشنا

شعر مــــــــن ،هر ذره اش يك آفتاب

شعر من ، هـــر قطره اش دريای ناب

شعر من ، همراز شبهــــای من است

شعر من ، دنيای زيبـــــــای من است

شعر من ، آهنگ غمهــــــــــای دلم

شعر من ، آواره آوای دلــــــــــــــم

شعر من ، نيمــــی ز هستی من است

باز تاب شور ومستــــــــــی من است

شعر من ، احساس پاك يك زن است

در دل حساس از آن شور افگن است

بازيچه دستا ن

اين منم آزرده دورا ن منــــــــــم

اين منم پوسيــــــــده ارما ن منم

اين زن شـــــوريده كز فرط عذا ب

هر سوا ل زشت را برهـــــا ن منم

من بها را ن را دگرجـــــــويم كجا

مرغك آواره بوستــــــــــا ن منم

گاه به شكل اين وا ن نقشم دهند

همچو موم بازيچه دستا ن منــــم

فرزندانـــــــــــم زمن بيگانه ا ند

مادر رنجيـــــــــــــده افغا ن منم

دست وپايم را به زنجير بسته ا ند

از جفاهاشـــــــــا ن در زندا ن منم

در كتاب زنده گـــــا نی هر زما ن

مضمون وا رونه د ستــــا ن منم

بی نشانيهـــــــــــا را دارم نشا ن

همچو گنج در گوشـه ويرا ن منم

داغهايم همچــــــــو لاله بيشما ر

طفلـــــــــــك بی مادر دا ما ن منم

كلبه ام ويـــرا ن شد از دست غم

اين زن بيچاره افغــــــــــا ن منم

گرچه خاكم را به باد دادند ولـــی

آتش ســـــــــــوزنده دورا ن منم

غروب

من از حصار رنج و درد

خموش وهميشه سرد

من از د يار پر سکوت شب

که آفتاب آن

نشسته سالهاست در کسوف

غريب و بيکس و غمين

رسيده ا م

و ديده ا م

که غنچه های گل

به دست باد خشمگين

چسان فشرده ميشوند ............؟

من غروب مهر را

به خا ک خويش درطلوع صبحد م

نگاه کرده ا م ............

تو همنژاد من !

نديده ای که ما ه

چسان به سنگ ميخورد ............؟

و در ميا ن توته های آن

نفهم بچه های سر کش محل

چگونه لا نه می کنند .............؟

بالا

بازگشت