سروده های همايون بهاء
تو ای دهقان
تو ای دهقـــــان چه مرد نازنينی تو مرد کشت و کــار اندر زمينی
به کـــــــارت آبله ريزد ز دسـتت ززحمت پر عرق انــــدر جبينی
چو الماس درخشــان می درخشی ميان خاتم دل ها نگينـــــــــــــی
همه مردم بود محتاج کــــــــارت عزيــــــــز مهرمان دل دلنشينی
هميشه صــــــــــادق خدمتگزاری صداقت پيشه و پــــاک و امينی
تعصب با کسی هــــــر گز نداری بسی ساده دل عـــــاری ز کينی
زآب و خاک کشی با کار خود نان ازاين رو بر تر از عرش برينی
تو فخر و افتـــــــــخار نوع انسان سزاوار هزاران آفــــــــــــرينی
بهاء از صدق می داردت دوست
که تو خدمتــــــــــگزار راستينی
اسلام آباد 01 ـ 01 ـ 2993
تاکی
عنـــــــاد و دشمنی و جنگ تاکی ؟ دريــــــــــــدن همدگر با چنگ تاکی؟
برای قتل عـــــــــــــــام بی گناهان نمودن دل به ســـــــــان سنگ تاکی؟
غـــــــم و اندوه و ماتم آورد جنگ زغم بر چهره ها آژنــــــــگ تا کی ؟
زجنگ جز وحشــت و نفرت نخيزد ازين وحشت همــــــــه دل تنگ تاکی؟
ز بهر قدرت و سرمايه و ســــــــود به قتل و کـُشت و خون آهنگ تا کی ؟
صدای شيون مرگ و تباهــــــــــــی شنيدن چون صـــــــدای زنگ تا کی ؟
گريزان شو چو تير از وحشت جنگ به گل ماندن چو اسپ لنـــــــگ تاکی؟
ز فرهنگ دور باشد جنــگ وحشی گزيدن دوری از فــــــــرهنگ تا کی ؟
بدار دستت ز جنگ و خــون ريزی به خون کردن دو دستت رنگ تا کی ؟
زصدق دل برای صلـــح می کوش فــــــــــــريب و حيله و نيرنگ تا کی ؟
بهاء ننگين بود جنگ و تجـــــــاوز
تحمل کردن اين ننگ تا کـــــــــی؟
اسلام آباد 29 ـ 12 ـ 99
ديده بينا
نيمه شب اندر خيال آن قد و بالا شـــــــــدم تا سحر در ياد چشم نرگس شهــــــــلا شدم
درفروغ مهر تابــــــان رخش چون ذره يی جلوه يی کردم دمی نابــــــــود و ناپيدا شدم
درحـــــريم شمع رويش پر زدم پروانه وار سوختم از سوختــن بی ترس و بی پروا شدم
همـچو شمع سرتا بپا آتش گرفت جان و تنم مشت خـــــــــــاکستر شدم آيينه را کيميا شدم
همچو بلبل گز فراق گل همـــــــی نالد بباغ طالب داغ جگر از لالــــــــــه ی صحرا شدم
همچو فرهاد تيشه عشق شيرين بر سر زدم همچو مجنون در بدر آواره ی ليــــــــلا شدم
عشق يوسف را ستودم از زليخـــــا دم زدم عــــــــــــاشق مهر ووفای وامق و عذرا شدم
غرق گشتم در ته گرداب عشقی بی کـران قطره بودم موج بيتاب دل دريـــــــــــــــا شدم
خانه شد همچون قفس در خلـوت تنهايی ام چون نيامد دلبر من بی کس و تنها شـــــــــــدم
طی نمودم دشت و صحرا و بيابان جنــون سرگران و خسته جان وواله و شيـــــــــدا شدم
خواستم تا موقفی يابم ميان عاشقـــــــــــان چون نشد حاصل هدف در کوچه ها رسوا شدم
بسکه بشنيدم بهاء در مورد عشق بتــــــان صاحب فــــــــــــکری رسا و ديده يی بينا شدم
اسلام آباد 24 ـ 08 ـ 98
زجر هجران وطن
خانه ام ويران شد و من خانه ويران وطــن با چه زجری می کشم اين زجر هجران وطن
گريــــــــه می آيد مرا تا ياد ميهن مــی کنم ديـــــــده ام گريان شد و من ديده گريان وطن
قلب من از آتش عشق وطـــــن آتش گرفت سينه ام بريان شد و مـــــــن سينه بريان وطن
جذبه ی حب وطن دارد به چشمم جلوه هـا ای فــــــــــــــــدای دره و دشت و بيابان وطن
دوست ميدارم وطن را با همه ويرانه هاش گـــــــــــــرچه استم مبتلای درد حرمان وطن
زادگاهم کابل است و ميهنم افغانستـــــــان همچو گل اندر دلم خار مغيـــــــــــــــلان وطن
همچو بلبل می سرايم نغمه ی ســوز فراق تا بپيچد ناله ام در کوهساران وطــــــــــــــــن
همچو مجنون می نهم سر در بيابان جنون اين منم شوريده حال نابسامــــــــــــــــان وطن
طالبانند کرگس و خيل مجاهد لاشـــــخوار مرده باد اين کرگسان و لاشــــــــخواران وطن
ارزو دارم وطنداران همه يکجا شويــــــد بشکنيد دندان اين ميهن فــــــــــــروشان وطن
اتحــاد و همدلی و صدق بی ريب و ريا لازم آزاده گــــــــــيست و شرط عمران وطن
دست دشمن تا بگردد زين گلستان منقطع دست بدست هـــــــم دهيد ای راد مردان وطن
ای وطن آزاد می خواهم ترا تا جــاودان بگسلم زنجـــــــــــــــــير پای پای بندان وطن
آه سردی از نهادم سوی گـــردون ميرود تا کند طــــــــــوفان به پا بهـــــر طوفان وطن
ميهن آزرده ی ما زخم خونين شد بهــاء چـــــــاره بايد جســـت آخر چاره جويان وطن !
اسلام آباد
09 ـ 06 ـ 98
کودک بيمار
دردل تـــــــاريـــــک آن شب های تار ناله ی طفلی به گوشــــم می رسيد
آن سکوت گنگ شب را می شکست خواب از چشمان من هـم می پريد
ناله يی بد پر زدرد و روح شـــــــکن کز نهاد طفل بيمــــــــــار می جهيد
همچو ناقوس هراس انگــــــيز مرگ می شنيد آن را هران کس می شنيد
ناله هـــــــا فرياد می گشـــــتند و باز مــــــــی نشستند روی دوش باده ها
جــــــــــــــنبش باد و غم و افسردگی می پراگند ناله ها را در فضـــــــــا
درطنــــــــــين ناله ی طقل يتـــــــيم شور عشق زندگـــــــــــــی آميخته
ليک صد افسوس دردی آتشيــــــــن تار و پــــــــــــود جان او بگسيخته
درميان جنگ مرگ و زنـــــــــدگی او به پای زنــــــــدگی چسپيده بود
شبح مرگی گردنـــــش را می فشرد خون او اندر رگــــــش خشکيده بود
او به جز مــــــــادر بزرگی بی نوا يار دلســـــــــوزی درين دنيا نداشت
مــــــــــــــــادر او با پدر کيها بمرد بهر درمـــــــانش کسی پروا نداشت
هــــــرگز ازحالش کسی آگه نه شد کــــس ندانست درد آن بيمار چيست
جده ی او می تپيد بهــــــــر طبيب آن طبيب حاذق و بيدار کيــــــــست
تابيايد بر ســــــــــــــــــــر بالين او از دل پــــــــــــر درد او پرسان کند
دست لطــــــــــفی بر سر او برکشد درد بی درمــــــــــان او درمان کند
يک دو بــاری رفته نزد طبيــــــــب بــــــــا روان خسته يی برگشته بود
چون که پول اجرت درمان نداشــت بی دوا و نسخه يی برگشـــــــته بود
از در بيمارستــــــــــــــانش راندنـد چون فقير و بی کـــــس و نا دار بود
التفاتی بهر خود از کــس نديـــــــــد زان ســــــــبب از جملگی بيزار بود
نا امــــــيد و خسته جان آشفته حـــال حرف خوشی از کسی نه شنــيده بود
عقده ها برداشته بود از بی کــســی بغض ياسش در گلو پيچيـــــــده بود
بعد چندی در سکوت نيمـــــــه شب برنيامد آن صــــــــــــــــــــدای آشنا
کودک بی کس همان شب مرده بود کس نبود بر مرگ او اندر عــــــزا
اين نظام ظالم بيــــــــــــــــــداد گر تا نگردد با قيامی سرنـــــــــــــگون
مردم بيچاره و خـــــــــوار و فقير دايما از غم بود دل پر ز خـــــــــون
فيض آباد ، بدخشان
21 ــ 3 ــ 1356
در هجران
بارخ زيبای خود ما را پريشــــان کرد و رفت با قـــد رعنای خود صــد خانه ويران کردو رفت
زلف مشکينش چو سنبل گشته است در باغ دل بی سبب اين بيشه را چـون سنلسـتان کرد و رفت
آفرين باد برجبين ماه تابـــــــــــــــانش به شب تابشی بر سقف ظلمتبار آسمـــــــــان کرد و رفت
بانگاه گــــــــــــــــرم خود جانم ربوده از بدن اين تن بيمار ما را فاقــــــــــــــد جان کرد و رفت
با تبسم از لب ياقـــــــــــــــوت نمود دندان در حيرت افزون جمله ی گوهر شناسان کرد و رفت
با چنان رفتار موزون لرزه در دل ها فــــگند کوسراپا رخنه در بازار خـــــــــوبان کرد و رفت
از شرار آتش رخســار گلگونــــــــــش بسی خوبرويان را زخود هر جا هراسان کـــرد و رفت
با ادا و ناز خود ديدی بهاء آن مـــاه چه شد؟ عاقبت ما را دچار درد هــــــــــجران کرد و رفت
کابل
27 ـ 3 ـ 1375
بالا
بازگشت