خا له نوروزی از را زق فا نی
خاله نوروزی!
میفشان دامنت امسا ل بر ما،
فیض د ا ما نت نصیب نیک بختا ن باد،
ما چمن گم کرد گا ن را نوری و بهاری نیست ،
باغ ما را سیل ویران کرد،
گلبن ما خواب گل کردن نمی بیند،
گل ما در انتظار برگ و باری نیست ،
خاله نوروزی!
میا ا ز نرد با ن ابر ها بیرون
چون پری بر گنبد رنگین کمان بنشین،
دیگر اینجا گل نمی روید
کوچه ها از شور شادی آ فرین کو د کان خالیست
قوغ آ تش زیب د ست نو عرو سا ن است
صبحگا ها ن ،
آنچه می آ ید به گوشت ،
چهچة شاد پرستو نیست ،
این صدا از مرغ د ست آ موز د زد ا ن ا ست،
مرغ ماشیندار د ر سورا خ هر د یوار پنهان است
خاله نوروزی!
بیشة ما را شیا طین د ر حصا ر خویش دا رند ،
سال د یگر ،
گر د ر این مخروبه ها ، ا فتد گزارت
مد فن ما را نخواهی یا فت ،
جسم ما را ، انفجاری ، محو خواهد کرد
،
مرد ة ما را مزا ری نیست.
محمد یوسف کهزاد
بهارت ای وطن آ خر خزا ن شد ز خونت د شمن
پیرت جوا ن شد
چرا قسمت ترا بیچاره
کرده
که خا کت پا یما ل د شمنا ن شد
سرا پا کابلم ویرا نه گشته همه پیر و
جوا ن دیوانه گشته
بجای گل ز خا کش خون بر آ ید بهر جا قصه ا ش ا
فسانه گشته
چرا ا مشب د لم یاد وطن کرد سرا پا یم هوا ی
سوختن کرد
ا لهی زنده با شد برف کا بل تن طفل شهیدی را کفن
کرد
خواهر از خانه مرا
بیرون د ر نو روز !
خواهر ،
سال نو نو ،
و روز نو تو ،
و با ستانی نو روز تو
شایسته است ،
و متبرک باد با د رود و ثنا ئی .............
اما ، میدا نم
که د یر گاهیست
د ر سر زمین پا ک پد ری ،
و خا نة مقد س ماد ری
من و تو
ا ز جشن نو رو زی ،
و از شا دی ا مروز
خبر ی نیست
و لب ها هم ا ز بیچا ر گی
و ا عترا ض بسته ا ست
به زنجیر متعصبا ن روشنا ئی
...........
و تاریک دلان
درین فصل بهارا ن ،
درین روز ها ی عاشقی ،
زمین با با را ن ،
و درین ا یا م گل و جشن و ا رغوا ن
در پی پر پر د ختر کا ن با کرة
باغبا ن
شده ا ست
ا ز سر بی حیا ئی ...............
و نیلوفر را
با سا قة « تر د ش »
از کمر شده شکسته ا ست
بجر م ر عنا ئی ..............
« و با غبا ن پیر رنجور را »
هشتا د د رة شر عی زد ه ست
به ا ین تقصیر
که چرا کاریده ا ست
تخم زیبا ئی .............
و در باغ « ش»
را
و را ه ر ا غ « ش » را
بشا خ قلبه گاو ا ن قرون وسطا ئی
ویرا ن کر د ه ا ست
تا ا ز گل هم عطر ی نبا شد
درین با غ و چمنزا ر ا ن کشور آ ر
یا ئی .........
و گلوی پرستو ها ی قشنگ را
و هم گر د ن بلبلا ن خو شر نگ را
به خنجر بد بینی زده ا ست
تا از پر ند ه هم آ وا ز ی نبا شد
و شور و شر و نغمه سرا ئی
..............
و پر پر گل چه ،
و کشتن پر ستو و بلبل چه ،
و هشتاد د ره بر پشت باغبا ن رنجور
چه
که تازه د رین شبهای نو رو ز
فتوا ئی صا د ر شده ا ست
نه ا سلامی ، نه تر سا ئی ........
که یکسره حرا م ا ست هنر زیبا ئی
........
ا گر هیکل نیمه تر ا شیدة کلو پا
تر ا ا ست
یا مجسمة قد را ست بود ا ئی
........
ا گر نشا نش پیش ا ز ا سلام ا ست
یا ا بتدای قرن عیسا ئی
.............
همه باید محو شوند
تا در کشور باستانی
نباشد نشا نی
ا ز تا ریخ کهن و هنر زیبائی
.........
و درین فر ما ن چنین پیش بینی شده
ا ست
بعد از ویرا نی بو دا ها
و نا کا می وجدا نها
همه مر د ما ن روشنفکر د نیا ،
و جها ن بشر یت ،
جمع فر هنگیا ن افغانستا ن
از غم و ا ند وه
زهر حلال بنوشند
در سا نگین طلائی
در سوگ این خدا یا ن کذ ا ئی
........
و درین روز های ا ند وه
و ما تم زیبائی
جارچی در ملای عا م گفته ا ست
که هر که درین روز نو روز
پا از خا نه بیرون کشد
و به تما شا ی طبیعت رود
و شقا یق صحرا ئی ..............
هر که با شد ،
و از هر قبیلة که با شد ،
ده پا یا نی و یا ده با لا ئی ،
و خواه د ختر کا ن پا کیزة شهری
بر خورد ش
با دره و مرد و شمشیر
بکمر بسته ا ست
و عا لم رسو ا ئی
و با ری
ای خواهر، ای که د ا منت هست
پاکیزه تر ا ز گوهر
ا ز خا نه مبر ا بیرون در نو روز
که محتسب در کمین نشسته ا ست
از صبحگاهی .............. از ا مام عبا
دی
