registani, ariaye

كودتا بدون شك حكمتيار و خلقي ها را به قدرت مي رساند. دو جناح تند رو. داكتر عبدالرحمن هدايت مي خواست كه چه كنند. زيرا جناحي كه با ما تماس داشت يعني پرچمي ها بشدت نگران بودند و هدايت مي خواستند كه كودتا را سركوب كنند. واضح بود چنانچه پرچمي ها نميخواست خلقي ها بقدرت برسد ما هم نمي خواستيم حكمتيار به قدرت برسد. مسعود ما را به جلسه عاجلي فراخواند موضوع را مطرح كرد.

زمان بسرعت ميگذشت و هر چند ساعتي داكتر عبدالرحمن كه در پنجشير بود هدايت مي خواست. در جلسه همگي به همين نظر بودند كه كودتاي تني حكمتيار سركوب شود اما مسعود ملاحظه داشت. شخصيت مسعود را از همين جا مي توان شناخت. مسعود مي گفت سركوب كودتا به نفع نجيب تمام مي شود و پيروزي آن به نفع خلقي ها و حكمتيار. ماندن نجيب و به قدرت رسيدن حكمتيار وخلقي هيچ يك به نفع افغانستان نيست. بايد راه ديگري سراغ كرد. اما راه ديگري وجود نداشت . اگر داشت عملي نبود. مثلا ما آمادگي نداشتيم كه فورا وارد عمل مي شديم و هردو طرف را سركوب مي كرديم.

مسعود مي گفت در اينجا ما راه انتخاب بين بد و بد تر نداريم . سركوب كودتا به نفع نجيب تمام مي شود و من مسئوليت كاري را كه به بقاي نجيب ولو براي يك لحظه هم باشد بدوش نميگيرم. جلسه به بن بست كشيده بود. گرچه نظر اكثريت چيز ديگري بود اما نميشد به نظر مسعود اهميت نداد. بلاخره جلسه فيصله اي كرد كه غالبا در همچو موارد مي كرد. فيصله شد كه هر چه خود مسعود لازم ميداند انجام دهد. مسعود دستوري با اين محتوي به داكتر عبدالرحمن صادر كرد:" با درنظر داشت آخرت چيزي كه لازم مي دانيد ، انجام دهيد! ". و داكتر عبدالرحمن به طرفداران ما دستور داد كودتاي تني – حكمتيار را سركوب كنند.

بدينترتيب كودتاي تني – حكمتيار سركوب شد و طرفداران ما در داخل رژيم نجيب قوي تر شدند و سقوط حكومت داكتر نجيب را تسريع كردند.

اما رقابت بين جناح ها به پايان نرسيده بود زيرا خلقي ها در اردو وجود داشتند و نجيب كه راه سوم را مي رفت برهردو جناح اعتماد نداشت .

كودتاي تني – حكمتيار حكومت نجيب را بشدت تضعيف كرد. پرچمي ها قوي تر شدند و ديگر ارتباط با احمد شاه مسعود تقريبا شكل علني را بخود گرفته بود و حتي داكتر نجيب من باب تهديد خودش در جلسات از آن ياد مي كرد كه از همه اين تماس ها اطلاع دارد و چنين وچنان خواهد كرد. اما نجيب ديگر آن نجيب دوره خاد نبود كه روزي ده ها نفر بكشد. به غريقي مي ماند كه بيهوده براي نجات تلاش مي كرد. مسعود در باره او گفته بود: " نجيب بطرف بالا آب بازي مي كند".

كشمكش جناح ها در داخل حكومت نجيب ادامه داشت اما ما در شمال سرگرم كار خود بوديم. مطابق به استراتژي مسعود بايد براي جنگ از ولايات بطرف مركز آمادگي مي گرفتيم. مسعود به اين نظربود كه جنگ را از ولايات شروع بايد كرد و بعد از سقوط شهر هاي عمده افغانستان بطرف مركز حركت كرد. او اعتقاد داشت كه با سقوط شهر هاي عمده و بسيج نيرو ها بطرف كابل ، پايتخت با تهديد تسليم خواهد شد و از خونريزي جلو گيري بعمل خواهد آمد.

اما بين حركت با تامل مسعود براي سقوط كابل و كشمكش دروني حكومت نجيب تناسب لازم بر خوردار نبود. رژيم را اختلاف دروني خصوصا بعد از كودتاي تني – حكمتيار مانند موريانه هر روز ميخورد.

در اوايل ماه حمل بود كه بار ديگر پيامي ازجانب داكترعبدالرحمن و انجنير عارف سروري رسيد . پيام حاكي از اين بود كه" اوضاع در كابل رو به وخامت ميرود. خلقي با پشتيباني حكمتيار در صدد كودتاي دوم اند.

اين بار طرفداران ما به تنهايي توان دفاع را ندارند. زيرا نيرو هاي حكمتيار به پشتيباني آنها وارد كابل خواهند شد.براي نجيب طرفداراني كه از او دفاع كنند باقي نمانده است. تمام اميد او به ملل متحد و بينان سيوان است".

بار ديگر مسعود ما را به جلسه فراخواند. اوايل ماه حمل سال 1371 بود. در جلسه وضعيت را بر رسي كرد و نتيجه گيري كرد كه اوضاع در مركز بشدت در تغيير است. حكمتيار و خلقي ها ميخواهند رژيم را از كابل سرنگون كنند و بر عكس ما از ولايات. امكان دارد رژيم اول از كابل سقوط كند. پس چنين قرار صادر كرد كه كار را در هردو استقامت دوام بايد داد. عده اي از برادران وظيفه گرفتند كه عمليات را از شمال آغاز كنند و خود مسعود تصميم گرفت بطرف پنجشير حركت كند و به اوضاع مركز رسيدگي كند. من درآنوقت رييس اوپراسيون ( بخش عمليات) بودم. من هم جز روندگان بطرف مركز شدم.

هنوز از شمال بطرف مركز حركت نكرده بوديم كه جنرال مومن در حيرتان از اطاعت مركز سرباز زد. جنرال مومن چنانچه امروز طرفداران جنرال دوستم او را مربوط خود مي دانند هيچ نوع ارتباطي به او نداشت بلكه از همان آغاز با مسعود تماس داشت . هنگامي كه او بر ضد نجيب بغاوت كرد مسعود از پشتيباني خود به او اطمينان داد و ارتباط او را به استاد عطا خان در مزار شريف بر قرار كرد. شخص دومي كه بر ضد نجيب سر از اطاعت كشيد پهلوان غفار بود كه او هم با مسعود تماس داشت. هنوز از قيام جنرال دوستم خبري نبود و چندي بعد جنرال دوستم بر اثر يك بازي اوپراتيفي كه از طرف داكتر عبدالرحمن سازمان داده شد مورد بي اعتمادي نجيب قرار گرفت و هر سه شخص اتحادي بهم تشكيل دادند كه بهانه آن مخالفت با بر گشت جنرال اسك به مزار بود.

تحولات مزار شريف رفتن ما به طرف مركز را زود تر ساخت. با عبور از كوتل زرد كه مرتفع ترين كوه بين پنجشير و تخار است خود را به پريان آخرين ولسوالي پنجشير رسانديم. در ماه حمل اين كوتل هنوز براي عبور آماده نميباشد ولي ما وقت كم داشتيم و لهذا نزديكترين و پر مشقت ترين راه را انتخاب كرديم. گذشتن از كوتل بسيار با مشقت صورت گرفت و مثل هميشه رو هاي مان از شدت سردي پوست داد و درلب هاي ما تب خال برامد.

اين علامت عبور از كوه هاي صعب العبور است. هنگامي شخصي را چنين بينيد و نا بلد باشيد فكر مي كند تازه از بستري مريضي صعب العلاج بر خواسته است.

شب ديگر را نزد داكتر عبدالرحمن و انجنير عارف در قرارگاه شان كه در اول دره پنجشير بود، قرار داشتيم. چند روز قبل از ما داكتر نجيب دو راكت اسكاد به آنجا پرتاب كرده بود كه لله الحمد تلفات نداشت.

داكتر عبدالرحمن اوضاع را با جزييات توضيح داد و گفت ارتباطات با سربازان و افسران دولتي بسيار وسيع شده و رقابت دو جناح كار نجيب را به آخر رسانده است. رفيع وزير دفاع قرار است نيرو هاي حكمتيار را داخل كابل بسازد و آنگاه كار بسيار مشكل خواهد شد.او گفت طرفداران ما بسيار نگران تحولات اوضاع به نفع خلقي ها و حكمتيار اند و بايد دست بكار شد.

مسعود دست بكار شد واولين دستور را براي من داد. وظيفه من اشغال شهر چاريكار بود. دو نفرمعاون هم برايم داده شد. حسين و مرزا.

روزي كه مرا به چاريكار مي فرستاد و چنين گفت:
اين شخص عليم خان نام دا رد و معاون قوماندان آقا شيرين است.آ قا شيرين ظاهرا قوماندان دولت است اما با ما ارتباط دارد. خودت با عليم خان همين لحظه بطرف چاريكار حركت مي كنيد ، حسين و مرزا بعدا مي آيند.
در چاريكار منتظر دستور من ميباشي و تا آنوقت خود را با اوضاع آشنا مي كني . من قبل از عمليات لست تعدادي از افسران ارتباطي را برايت مي فرستم و دو روز براي آغاز كار وقت داري نه بيشتر. تا آخرين حد ممكن كوشش كن عمليات بدون خونريزي انجام شود. سالنگ وبگرام شامل كارت نميشود.

از مسعود خدا حافظي كردم و اولين سوال نزدم اين بود كه چطور مسعود مرانزد يك قوماندان حكومتي كه به خونريزي و بيباكي شهرت داشت ، ميفرستاد. اولين بار بود به چنين عملياتي ميرفتم. رفتن نزد دشمن به اميد همكاري .حتي يك تفنگچه هم نتوانستم باخود بگيرم . در يك روز باراني با عليم خان معاون قوماندان آقا شيرين سوار بر موتر سايكلي كهنه بطرف چاريكار حركت كرديم. شب بود كه به قرار گاه آنها رسيديم . همان شب با قوماندان آقا شيرين سالنگي ديديم. آقا شيرين سالنگي در پروان شخصي مشهور بود. در اوايل قواندان جمعيت بود و ده ها نفر افراد حزب اسلامي را كشت .

بعد به حزب اسلامي رفت و طبق عادات تنظيم هاي مجاهدين كه هر مجرمي از يك تنظيم نزد تنظيم ديگر مي رفت غالبا گذشته اش را ناديده مي گرفتند خصوصا اگر نام و نشاني مي داشت، آغا شيرين مشهور به جلاد حاجي عنايت را كه ده ها نفر گناهگار و بي گناه را كشته بود نيز از طرف حزب اسلامي استقبال گرديد . بعد ها از حزب اسلامي هم بريد و به دولت كمونيستي پيوست .

اما به دولت هم چندان گوش شنوايي نداشت و آدم خود سري بود. در مجموع قوماندان آقا شيرين آدمي جسور و اداره چي بود. من عادتا آدم هايي را كه شجاع اند و قدرت اداره را دارند خوب مي بينم. اساسا در افغانستان چيزي كه كمبود بزرگي در ما است قدرت اداره است. اجازه دهيد كمي در همين قسمت از اصل مطلب به حاشيه بروم. حتي ما تا حال چنين مضموني در مكاتب و دانشگاه هاي خود نداريم. در همين حكومت خود ما در سطح وزرا تا روسا تعداد كساني كه قدرت اداره را داشته باشند از تعداد انگشتان هم كمتر اند. مثال آنرا در شهر كابل ببينيد. ما همين لحظه يك اداره عريض وطويلي بنام وزارت داخله داريم. محمد يونس قانوني راهم آقاي كرزي بنام ملي سازي از اين وزارت با وعده وزارت ماليه كنار زد. حال همين وزارت داخله ما كه با ليسه ملالي چند متر فاصله ندارد نمي تواند جلو تعدادي جوانان هرزه را كه پياده و با موتر جلو مكتب دخترها ايستاده اند و آنها را اذيت مي كنند بگيرد. ده ها نفر از اين جوانان بي تميز و بي ادب و بي تربيه حتي الفاظ دور از آداب نسبت به اين دختران و زنان بكار مي برند ولي پوليس ما منتظر است كه ملي شود. در قديم رسم ناموس داري و احترام به ناموس بسيار جدي بود و اگر كسي دختري را اذيت مي كرد كسان ديگري پيدا ميشدند و در دهنش مي زدند. اما مي بينيم كه جنگ چه خساره اي به ما رسانده است. وزارت داخله وجود دارد ، معاش ميگيرند، لباس دارند اما توان آنرا ندارند كه فقط يك پوليس جلو مكتب دختران بفرستند تا هرزه گردان را تاديب كند. اين را ضعف اداره مي گويند. من از آقاي جلالي كه شخصا ايشان را مي شناسم خواهش مي كنم ا ز طريق رسانه هشداري به همه كساني كه سبب اذيت زنان ودختران مي شوند صادركنند وبه نيرو هاي پوليس دستور دهند كه هر زني كه از اذيت هرزه يي شكايت كند آن را مورد باز پرسي و تنبيه قرار دهند. آقاي جلالي سالها در آمريكا بوده اند و مي دانند كه حتي اگر مردي با چشم زني را اذيت كند و زن شكايت كند پوليس مرد را لحظه يي مجال دفاع از خود نمي دهد. اين همان نكته ايست كه اسلام گفته است. از نظر قوانين اسلامي شما حتي با چشم هم حق اذيت كسي را نداريد.

رسم اخلاق اسلامي و افغاني را بايد زنده كرد. عنعنه ما افغان ها خصوصا در برابر زنان با احترام و گذشت همراه بوده است . اگر چه جامعه ما جامعه مرد سالاريست اما نبايد اين نكته را انكار كرد زن در جامعه ما بصورت عموم از حمايت مرد بر خوردار بوده است. حالا اين مردان كجا اند؟ چگونه اجازه ميدهند چند آدم هرزه با دختران و زنان افغان در شهر الفاظ سبك بگويند.

ازجوانان خواهش مي كنم رسم مردانگي ها و جوانمردي ها را زنده كنند. هر دختري در حقيقت يك مادر است و هر مادر موجود مقدس است. زنان و دختران را مورد حمايت قرار دهيد و دست و زبان هرزگان را از آنها كوتاه كنيد.

صحبت ما روي اداره بود. بد نيست براي اينكه خسته نشويد يك خاطره جالب از دوران جهاد را برايتان نقل كنم. يكبار بخاطر دارم كه به مجاهدين اداره را درس ميدادم و بصورت مقايسه يي در مورد دو شخص كه كدام يك اداره چي بود از حضرت علي كرم الله وجهه و رضي الله عنه و معاويه رضي الله عنه ياد كردم . وگفتم كه حضرت علي خليفه بر حق بود و حضرت معاويه كه از اطاعت او سرباز زد بر خطا بود اما حضرت علي در كار اداره ضعف داشت و تا اخير دوره حيات خويش حتي مردم كوفه را كه نيم فيصد ساحه خلافت بحساب نمي رفتند نتوانست اداره كند . در مقابل معاويه با وجودي كه بخطا بود اما يك اداره چي ماهر بود و ديديم كه چگونه امپراطوري اسلامي را اداره كرد. در اين اثنا چند مجاهد بعنوان اعتراض از جاي بلند شده يكي شان با غضب گفت: آغا در مورد حضرت علي احتياط كن! يك مثال ديگر پيدا كن !

بر رسول خدا و اهل بيت او درود گفتم و سخن امام شافعي بيادم آمد كه باري فرموده بود:

اگر به دوستي اهل بيت كسي رافضي شود بخدا من رافضيم."

(خلفاي اموي و عباسي طرفداران حضرت علي و اهل بيت رسول خدا صلي الله عليه وسلم را روافض يا رافضي گفته اذيت مي كردند ، حتي به قتل مي رساندند. امام بزرگ شافعي بدين مناسبت چنين فرموده بود )

فراموش نكنيد كه در مورد قوماندان آقا شيرين صحبت داشتيم و اينكه اداره چي خوبي بود. آقا شيرين با گشاده رويي از من استقبال كرد. در قراگاهش هر طرف عكس هاي احمد شاه مسعود نصب بود كه معلوم مي شد اخلاص خود را نشان مي دهد. شب روي برنامه صحبت نموديم و واقعا آمادگي كامل بر داخل شدن به چاريكار داشت.

از تعداد افرادش چيزي نپرسيدم و طي دو سه روز حدس زدم كه حدود پنجصد نفر بايد داشته باشد. روز بعد حسين و مرزا هم رسيدند و يك مخابره محرم هم آوردند كه خاطرم از ناحيه تماس با آمر صاحب حل شد.( احمد شاه مسعود را ما آمر صاحب ميگفتيم).

روز اول با قواندان آقا شيرين وعليم خان جهت آشنايي با منطقه يا به اصطلاح نظامي آشنايي با اراضي به گشت زني پرداختيم. در اولين قدم آقا شيرين پوسته هاي مربوط خودش در ساحه را كه بيشتر زير سرك چاريكار – جبل السراج قرار داشت بمن نشان داد آنگاه به جاده عمومي برآمد تا پوسته هاي ديگر را نشان دهد .من ايستاد شدم كه پوسته ها مرا نبينند كه خنديد. گفت بيا نترس از دست اين ها چيزي نمي آيد.تعجب كردم .

اين پوسته چند ماه قبل سايه ما را به توپ مي زدند اينك در برابر شان قدم مي زديم و حيران حيران نگاه ميكردند. خود آقا شيرين هم لباس مجاهدين و كلاه پكول بسر داشت. از همان لحظه حس كردم كه عمر دولت نجيب به پايان رسيده است. از آقا شيرين پرسيدم كه در صورتي كه اين پوسته ها چنين ازكار افتيده اند چه مانعي باقيمانده است كه ما حل كنيم. بهمان عادتي كه چشم هاي خود راتنگ كرده و با مخلوطي ازخنده بعضا سخن ميزد گفت: در اين ها هيچي نمانده. شما قومانده بتين مه در ظرف دو ساعت پروانه برايتان ميگيرم. اما من باور نميكردم. من فكر ميكردم بر خورد همه پوسته ها يكسان نخواهد بود و همه بطرف ما چنين نگاه نخواهند كرد. به رحال از او خواستم اگر چه پوسته ها عكس العملي هم نشان ندهد مخفي كاري را بايد حفظ كرد. به قرار گاه بر گشتيم و شب اول چنين گذشت.

روز بعد از آقا شيرين پرسيدم ميشود با پوسته هايي كه مربوط شما نيست تماس بر قرار كرد و از آنها تقاضاكرد كه با همكاري كنند. پرسيد اين كار عمليات را افشا نميكند ؟ گفتم خير ، از عمليات ياد نمي كنيم . چنين دعوتي يقين دارم براي آنها نو نيست اما كمترين فايده اي كه دارد ا ينست كه با آنها و وضعيت شان آشنا ميشويم.

اولين پوست در نزديكي ماه يك كندك دولت مربوط وزارت دفاع بود كه قوماندان آن از پنجشير بود و نام او را فراموش كرده ام. خودش براي ملاقات آمد و اعلان كرد كه براي هر نوع همكاري آماده است. نحوه تماس با او را تعين كرديم و خداحافظي كردورفت. نفر دومي شريف نام داشت كه كندكي مربوط وزارت داخله داشت كه او هم وعده همكاري سپرد . نفر سومي را هم ديديم و هر روز يكي دو نفر را ملاقات ميكرديم . اشخاصي كه من با آنها ملاقات ميكردم غير از كساني بود كه آمر صاحب دو روز قبل از عمليات بايد معرفي ميكرد.

مسعود از نظر ارتباطات با افراد دولتي شهر را به دو قسمت تقسيم كرده بود. از چوك بطرف جبل السراج ارتباطي ها به يك شخص بنام ولي كه آمر امنيت كاپيسا بود تماس داده شده بود. و از چوك بطرف كابل به شخصي بنام افضل امان كه رييس اوپراسيون قول اردو بود. پس قرار بود دو روز قبل از عمليات مسعود اين دو شخص را با من ارتباط دهد و از طريق اينها با ديگران در تماس شوم

یکروز که سرگرم همین کار ها بوده با حسین و مرزا به دین ساحه رفته بودیم. شخصی سراسیمه از طرف آمر صاحب رسید و نامه ای آورد. در نامه نوشته بود" شما کجاهستید؟ هر چه زود تر تماس بگیرید!"

از خواندن نامه تعجب کردم. یعنی چه؟ از مرزا پرسیدم مخابره ما روشن است؟ گفت 24 ساعت روشن است. گفتم آمرصاحب گفته عاجل تماس بگیرید. مرزا گفت دو روز شده در مخابره هیچ کس گپ نمی زند.میترسم فریکانس ها تغییر نداده باشند و ما را فراموش کرده باشند. فورا حدس زدم. بر بخت بد لعنت گفتم و فورا یک نفررا با نامه ای سوار با موتر سایکل به پنجشیر فرستادم و در نامه به مسوول مخابره نوشتم که اگر فریکانس ها را تغییر داده باشید برای ما فریکانس های جدید را بفرستید و تا آنوقت با فریکانس قبلی با ما تماس بگیرید. در آنروز ها آمر صاحب در مدخل دره جایی که ما آنرا دالان سنگ میگوییم در دفتر انجنیر عارف سروری اقامت داشت تا به ساحه عملیات نزدیک باشد.

یک ونیم ساعت نگذشته بود و در ساحه به کشف و باز دید مصروف بودیم که مرزا گفت: آمرصاحب در مخابره با تو کار دارد، غضب است. گوشی را برداشتم خودش بود. نام شبکه آمرصاحب همیشه "خالد" بود و از من "طلحه". با صدای که معلوم میشد قهر است صداکرد:

طلحه، خالد، میشنوی؟
گفتم: میشنوم.
پرسید: آغا زاده کجا هستی؟
گفتم : جایی که هدایت داده بودید. مصروف کار هستیم.
پرسید: یک ونیم روز شد که ارتباط ندارید. کجا گم هستی؟
گفتم : تقصیر از مسوولین مخابره است که فریکانس راتغییرداده اند و بما خبر ند اده اند.
گفت : آنها خو مغز ندارند توچی؟ فکر نکردی که چرا ارتباط غیر عادیست و کسی را میفرستادی؟
دیدم بسیار قهر است سکوت کردم. عادتش را بلد بودم که تا حادثه بدی اتفاق نیفتاده باشد با چنین تون سخن نمیگوید.
باز پرسید: صدای مرا میشنوی؟
گفتم : میشنوم.
گفت: خبر شدی دیشب در سالنگ چه واقعه شد؟
گفتم : نخیر خبرندارم.
گفت: آدم که دو شب و دو روز بی ارتباط باشد و بیغم چکر بزند واضح است که خبرنمیشود.(دست بردار نبود). من دیروز بصیر سالنگی را نزد خود خواستم و ارتباط او را با جنرال مومن که قوتهایش در سالنگ است بر قرار نمودم( این جنرال مومن از اندراب است. با جنرال مومن حیرتان اشتباه نشود). به او گفتم تمام نیرو های دولتی سالنگ ما ارتباط دارند و ضرورت به عملیات نیست. آماده باشید هر لحظه دستور دادم پوسته های دولتی را تحویل بگیرد وتمام. این آدم گنس میرود و همه مجاهدین خود را خبر میکند و مجاهدین همه از کوه ها به سرک پایین میشوند و کابل از موضوع اطلاع یافت. همه برنامه بر هم خورد. شما همین امشب باید وارد چاریکار شوید والا دولت برای باز پس گیری سالنگ نیرو خواهد فرستاد و کارها همه خراب خواهد شد.

گفتم: مگر ما هنوز لست کسانی را که شما گفته بودید... صحبتم راقطع کردید. لست را روان میکنم اما امشب باید وارد چاریکار شوید! نهایت کوشش کنید که خونریزی نشود!

وضعیت قابل درک بود.نباید او بیشتر رنج میدادم. واقعا بصیر اشتباه بزرگی کرده بود. هیچ بخشی آماده عملیات نبود.بگرام عمده ترین بخش عملیات ما را تشکیل میداد و ما حد اقل پنج روز دیگر کار داشتیم تا آماده شویم.

گفتم: بسیارخوب. ما کار خود را شروع میکنیم.

احمد شاه مسعود شخصیتی سخت عقلانی و واقع بین بود در عین زمان که بسیار متوکل بود. او میدانست که مرا بکاری دستور داده که از توان من بالا ست. من چطور میتوانستم ظرف چند ساعت باقی مانده برای فتح ولایت پروان آماده شوم. یک قول اردوی مکمل وزارت دفاع به اضافه قطعات ارگانهای دیگر وزارت داخله، خاد، دفاع وطن و غیره. به صد ها پوسته با حمایه ده ها دستگاه تانک، قوتهای توپچی و قوای هوایی بگرام را هم که در نزدیکی آن قرار داشت به وضعیت اضافه نمایید.

در برابرآنها من باید با نیرو های چند صد نفری قوماندان آقا شیرین که خودش یک نیروی دولتی حساب میشد باید کارخود را آغاز میکردم تا نیرو های خود ما از پنجشیر برسد. گیرم در همان آغاز کار در گیری شروع میشد چی؟ میشد روی نیرو های آقا شیرین حساب کنم؟ طبعا مسعود اینرا میدانست.
پرسید: خوب کار خود را چطور شروع میکنی. حال دیگر کمی آرام شده بود زیرا تیر های عصبانیتش را که سبب آن بصیر سالنگی شده بود همه بطرف من پرتاب کرده بود.

گفتم: من در همین چند روز که اینجا بودیم برعلاوه کشف و شناسایی منطقه توانستم با تعدادی از پوسته های دولتی و قوماندانان آنها که در همین ماحول ما قرار دارند، تماس بر قرار نمایم. بعضی از آنها را ملاقات هم نمودم.

بسیار خرسند شد و چنانچه عادتش بود گفت: خداوند برایت اجر بدهد. این را میگویند ابتکار. خوب این افراد چه تعداد هستند؟ در کجا موقعیت دارند؟
برایش توضیح دادم وخواهش کردم هر چه زودتر برایم نیرو بفرستد. وعده کرد که گروپ اول تا اوایل شب و متباقی تا نیمه های آن نزد من خواهد رسید.

ازمسعود خدا حافظی نموده و دست بکار شدم. راستش بسیار نگران بودم. مسعود بار دیگر تکرار کرد که تا آخرین حد کوشش شود که خونریزی نشود. آخر من با کدام قوت میتوانستم خونریزی کنم یا نکنم. دست من خالی بود.

تصمیم گرفتم تماس را اول از همان وطندار پنجشیری خود مان شروع کنم. کسی را فرستادم تا نزدم بیاید، گفتند در قرارگاه نیست. مخابره اش خاموش است. در خانه هم نیست. بکسی هم نگفته کجا رفته. معلوم بود که دروغ میگویند. این اولین خبر بد بود که برایم رسید. دومین خبر بد تبدیلی یک کندکی بود که در همسایگی ما قرار داشت. هنوز از تکان خبر بد اول بخود نیامده بودم که این کندک را که مربوط وزارت دفاع بود و با من تماس داشت تبدیل کردند و یک کندک خاد که دشمن پدری ما حساب میشد بجای آن مستقر شد.

به آقا شیرین گفتم نمیشود قوماندان همین کندک جدید را دعوت کنیم؟

چشمهایش از خوشحالی برق زد.گفت بسیار نظر خوب است من او را دعوت میکنم. وقتی که آمد دست و پایش را می بندیم و افراد ش را میگوییم تسلیم شوند. از این شرارت ها در زندگی بسیار کرده بود که در همان چند روز که بودیم برایم بسیار قصه کرده بود. حتی یکبار مناسبات ما بر سر نقل بیرحمی هایش که از آنها با افتخار یاد میکرد، تیره هم شد. گفتم نخیر. هرگز چنین نامردی نمیکنیم. اینجا من دستور میدهم نه خودت. با چشمان شریرش تیز بطرفم نگاهی کرد وچیزی نگفت.

ساعتی نگذشته بود که قوماندان کندک خاد آمد واز دیدن ما وحسین و مرزا کمی تکان خورد. آدمی آرام و متین معلوم میشد. نامش را فراموش کرده ام. بعد از احوال پرسی بسیار مختصر برایش چنین گفتم:

ما تصمیم داریم امشب ولایت پروان را بگیریم. با جنگ یا بی جنگ. هزاران نفر مجاهد همین لحظه آماده دخول به شهر اند. آمرصاحب خودش رهبری عملیات را در دست دارد. چه همکاری کرده میتوانی؟

ابتدا خودش را معرفی کرد که از مجاهدین جمعیت و از غوربند است که در اثر جنگ با حزب اسلامی مجبور به تسلیمی به دولت شده است( اینرا باور کردم. زیرا در اثر جنگهای تنظیمی چنین واقعات کم نبودند)، گفت برای دفاع از قریه ما مجبور شدیم به دولت تسلیم شویم. حال که تصمیم چنین است من آماده هر نوع همکاری هستم شما دستور بدهید چه کنم؟

گفتم: کار توآسان است. دیوار قرار گاهت را که بطرف ما است سوراخ میکنی تا مجاهدین ما شام جابجا شود. اسلحه افرادت نزد خودت میماند. جان و مال شما در امان ما است. در جنگ اشتراک نمی کنید.همین. کفتم میبینی قوماندان آقا شیرین همین لحظه درکنار من نشسته است و من مهمان او هستم.

بسیار خوش شد وگفت همین لحظه این کار را میکنم.گفت چند پوسته در اوپیان دارم سرنوشت آنها چطور میشود؟ گفتم نام قوماندان و نام شبکه مخابروی آنها را بده تا به قوماندانی که وظیفه آنجا را بدوش دارد بدهم. خطری متوجه آنها نخواهد بود.خدا حافظی کرد ورفت.
آقاشیرین گفت. ناحق او را رها کردیم. بنظرم گنجشک از دام پرید. گفتم آرام باش.

تا نتیجه این کار نفر دومی شریف قوماندان کند ک وزارت داخله را خواستم تا برای جا بجا شدن نیرو های ما آماده گی داشته باشد. فورا اعلان آماد ه کرد و تا آخر صادقانه کار کرد. ازاوخواستم تا اگر کسان دیگری را میشناسد با خود بیاورد و به آنها بگوید هزاران نفر مجاهد در اطراف شهر جابجا شده. در صورتیکه همکاری کنند تقدیر خواهند شد. او رفت و هنوز از رفتش زیاد نگذشته بود که خبر دادند کندک خاد در حال سوراخ کردن دیوار بطرف ماست. از این ناحیه خاطرم جمع شد. از کندک وطندارم پنجشیری ام پرسیدم گفتند کسی را به نزدیک کندک نمی مانند و میگویند قوماندان نیست. در دل نیت کردم که جزای این نامردی ات را خواهم داد.

مصروف همین کارها بودم که شخصی بنام گل زرین نزدم آمد. گفت مرا ولی نزد شما فرستاد. ولی همان کسیست که مسعود تمام ارتباطات شهر از چوک بطرف جبل السراج را به او داده بود و قبلا از آن یاد کردم. حالا که او نفرخود را نزد من فرستاده بود هنوز لست افراد ارتباطی بمن نرسیده بود. مسعود صرفا به آنها گفته بوده که نمایندگان من بزودی می آیند و نزد قوماندان آقا شیرین می باشند.

آمدن او را به فال نیک گرفته برایش گفتم که وضعیت خاصی پیش آمد که ما عاجل واردعمل باید شویم. شاید در همین لحظات دستور آمرصاحب به ولی هم برسد که با ما تماس بگیرد. هر چه زودتر برو و به ولی بگو همکاری را آغاز کند. ما امشب باید وارد شهر شویم. گل زرین رفت تا جواب بیاورد.

شام شده بود. اولین گروپ از افراد آقاشیرین را به کندک خاد فرستادم وخاطرم جمع شد. واقعا آقاشیرین برای شجاعت و قدرت اداره اش باید بستایم. آنشب فوق العاده سریع و عمل میکرد. واقعا یک قوماندان بود. شجاع، سریع و حساس. اهمیت هر لحظه زمان را میدانست و عمل میکرد.

در همین لحظات بود گل زرین بر گشت. ولی خیلی سریع اقدام کرد. مثل اینکه پیام آمرصاحب هم برایش رسیده بود. گل زرین را پس فرستاد. اما نه تنها بلکه پنج شش نفر بودند. معاون کمیته حزبی ولایت، ملقب به رفیق پاسدار، دیگری رفیق پیشرو و چند رفیق دیگر.

اولین بار بود که کمونست ها را از سال 1359 به بعد میدیدم. قیافه های نا مانوس، بروت های کشال تا لب پایین و خلاصه بیگانه یا شاید با احساس بیگانگی آنها را میدیدم. لقب ها هم همانطوری. پاسدار، پیشرو، سنگر، طوفان،سیلاب، آتش واز همه جالب تر لقب قوماندان قول اردوی پروان: امین بَبَو! در باره بَبَو در ادامه خواهد آمد.

مهمانان نشستند و تصمیم ما برایشان توضیح دادم. اولین کسی سخن گفت پاسدار معاون کمیته حزبی بود. او اطمینان داد که برای همکاری آماده اند صرف یکبار دیگر به آنها اجازه داده شود تا بروند و بگفته خود شان چند رفیق دیگر را باخود بیاورند. راستش جز توکل با خدا کردن چاره ای نبود. کدام هوشیاری اجازه میداد که بر آنها اعتماد کنم. از کجا معلوم بود که میروند و چند رفیق دیگر شانرا می آورند و آنهم برای اینکه به حاکمیت شان پایان داده شود. درست است بود که دولت نجیب در حالت بدی قرار داشت و شرحش قبلا گذشت مگر به این سرعت کدام کسی قدرت را می سپارد.

به پیشنهاد آنها پاسخ مثبت دادم و خداحافظی کردند ورفتند. دومین گروپ ما در کندک شریف جابجا شد. خبر خوش دیگر که اولین گروپ از مجاهدین پنجشیر که آمر صاحب فرستاده بود رسید. حدود شصت نفربودند. کمی احساس قوت کردم. آخر برهوا فرمان میراندم. درهمان لحظات آمر صاحب در تماس شد. گفت قوماندان جلندر توانست اوپیان را بی جنگ فتح کند. این هم یک خبر خوش دیگر و اطمینان داد که قوماندان گل حیدر با ششصد نفر بزودی نزد من خواهد رسید. این خبر ها همه خوش بودند و برای کار بیشتر انرژی میدادند. اما بهر حال من هنوز پنج فیصد چاریکار را در کنترول نداشتم ونگران بودم.

در چنین وضعیتی بود که گروپ رفقا که به رهبری رفیق پاسدار رفته بودند با چند رفیق دیگر بر گشتند. درمیان رفقای جدید مسوول مخابرات شهر آمده بود که آنشب تمام ارتباطات بین ارگانها و ادارات دولتی را قطع کرد. شخص دیگر پهلوان رفیق نام داشت که سخنانش ما را به خنده انداخت. پهلوان رفیق قدی بسیار بلند داشت وبا جسامتی بسیار قوی و یک کلاه قره قلی بر سر. هنگامیکه داخل شد سرش را پایین کرد تا به سر دری نخورد. نشست و با چشم های حیران بما نگاه میکرد و چیزی نمی گفت. بعداز اینکه صحبت با دیگران تمام شد به سخن گفتن آغاز کرد. گفته هایش تا حال بخاطرم مانده است. رفقا من قوماندان غند قومی هستم. غند من پنج نفر دارد که همه شانرا همرای خود آورده ام.

کار ما کار قومی است، جنگی نیست. حال اختیار تان، هروظیفه ای که میدهید من درخدمت حاضرم. جلو خنده ام رانتوانستم بگیرم. همه خندیدیم. حسین که از خنده قطعا خود را گرفته نمیتوانست. به حسین گفتم برای این رفیقت کاری مناصب حالش پیدا کن!

پاسدار پیشنهاد کرد که با دو موتر جیپ و نام شب که در اختیار دارند در قدم اول مجاهدین گروپ گروپ برده شده در جا هایی که مربوط آنهاست جابجا گردد. در قدم دوم با پوسته ها ومراکزی که در تماس نیستند صحبت صورت گیرد اگر به رضا حاضر به تسلیمی شدند خوب در غیر آن از زور کار گرفته شود. واقعا در آنشب تصمیم گرفتن برای من بسیار مشکل بود. من مسوولیت عملیاتی را بدوش داشتم که حتی یک روز هم وقت فکر کردن برایش نیافته بودم. هزاران نفر را در داخل ساحه تحت کنترول دشمن میفرستادم بدون اینکه قبلا آنرا پلان کرده باشم. اصلا اولین بار بود که چنین عملیاتی را رهبری میکردم. من سالها رییس اوپراسیون بودم.اصول هرگز چنین اجازه نمیداد که عملیاتی را که در روی نقشه به پیروزی آن قانع نیستیم در عمل پیاده کنیم. اصلا وقتی برای فکر کردن وطراحی نیافتیم.

توکل با خدا کرده با پیشنهاد پاسدار موافقت کرده ام. نگرانی من از دو ناحیه بود. اول اینکه پوسته های مربوط به آنها به ساحه که من قرار داشتم اتصال نداشت وبشکل پراگنده در شهر و در و محاصره مراکزی قرار داشت که با ما ارتباط نداشتند. در صورت درگیری گروپ های کوچک فرستاده من به شکل لقمه های خورد و در شکم دشمن به آسانی قابل هضم بودند.

نکته دوم اینکه از کجا میتوانستم مطمین باشم که رفقای یکساعته ما این گروپ های کوچک ما را که در دوجیپ جا میشوند برده و خلع سلاح نمیکنند. هر دو نکته مرا آزار میداد. از رفیق پاسدار چند لحظه وقت خواسته به محل قومانده ام که در بام قرارگاه آقاشیرین و در نزدیکی جاده کابل – جبل السراج بود رفته با خود فکر کردم.

نگرانی من از این بود که بر روی دوستان یکشبه اطمینان نداشتم و میترسیدم که این افراد را برده یک یک خلع سلاح نکنند در آنصورت اسم این عملیات را باید مضحکه میگذاشتیم. از طرف دیگر آمر صاحب دستور داده بود که به هر قیمت میشود باید وارد چاریکار شویم. طبعا معنی این دستور این نبود که این همه مجاهد را گروپ وار بفرستم که آنها تا آخرین نفر اسیر بگیرند.