هارون راعون بتاريخ 21 جوزای 1350 در درخت شنگ کابل بدنيا آمد. پدرش از ولايت تخار ، ولسوالی رستاق و مادرش ( کريمه ملزم ) زادهً کندز است . پدر کلانش ( محمد اسماعيل ) از تبار بيدل شناسان بود و پدر مادرش ( محمد اسماعيل ملزم 12 96 ـ 1374 خورشيدی ) از دسته شاعران مبارزوقت بوده است.
راعون مکتب را در زادگاهش به اتمام رسانيد و زد و کند های سياسی نگذاشت تا به تحصيلاتش ادامه دهد وپس ازاستقرار حکومت مجاهدين با فاميلش به تاجکستان رفت.
درشهر دوشنبه بااسماعيل خراسانپور و ضياء مصدق حافظی انجمنی را زير نام « انجمن پاسداران فرهنگ آريآنا » ايجاد کردند که تا مدت فعاليت داشت.
اکنون نيز در شهر دوشنبه زندگی ميکند ، در نهاد های فرهنگی آن شهر مصروف فعاليت های فرهنگی بوده ، عضو شورای مشورت بنياد فرهنگ تاجکستان و عضو فرهنگستان شعر جهان می باشد.
آثار چاپ شده
بی باغبان : مجموعهً شعر
برکه در آتش : مجموعهً شعر ( به رسم الخط دری و سريليک)
مبارکبار : مجموعهً شعر گونه های ابريکی ( به رسم الخط سريليک )
قلمرو مهره ها : مجموعهً شعر
اگر دوباره نيايی : مجموعهً اشعار عاشقانه
يك مجموعه مقالات دكتر نورالحق كاوش را نيزتدوين و چاپ كرده است.
آثارآماده چاپ
آبستن : دستچين غزليات
درکوچهً قرآن : مجموعهً شعر
عقده : مجموعهً داستان های کوتاه
در پاسخ به غزل اخوانيهً هارون راعون شاعر جوان و خوش قريحهً افغانستانی داکتر سيد علی موسوی گرمارودی
تاجيکستان شهر دوشنبه 15 خرداد ( جوزای ) 1382 خورشيدی
مرد راه
به چشم روشن من چون نـــــــگاهی ای راعون
درون سينهً من همـــــــــــــچو آهی ای راعون
غريب و تيره فرومانده ام به ســــــــــاحل شب
توروشنای منی ، چـــــــون پگاهی ای راعون
اگر به باغ دلــم سرزند درختــــــــــــــــــی باز
درآن به جز تو نرويد گيـــــــاهی ای راعـــون
بيا و همســـــــــــــــــــــفر عاشقان بيــدل باش
تــــــــو در طريقت ما مرد راهی ای راعـون
من اين غزل به جوابت ســـــــــروده ام از دل
تو راست در دل من جايــــــگاهی ای راعون
درآن غزل که تــو اش نام داده ای « گل بيد »
بمن خطاب نمودی که « شاهی » ای راعون
به کشور سخن ار من به چشم تو شــــــــاهم
تو سروزيری و ميــــــر سپاهی ای راعون
نمونه اشعار
آوارگی
احـــتـــيـــاجم احتياج ای ناجـــــوان آوارگـــی
ای شکســــــــت قـــلــــهً نام آوران آورگـــــی
می خورد بام وقارم طـــــعنه ـ باران مـــــدام
می چکد از ديده ام چون ناودان آورگـــــــــی
تير آهم کی به آماج اجابت مـــــــــــــــی رسد
گرچه کرده قامتم را چون کمــــــــان آوارگی
بوی تحقير از نگاه نفـــــــــــــرت مردم رسيد
کرده عالم را به جانم بدگمــــــــــــان آوراگی
موسـم گلهای لبخند عزيــــــــــــــزانم گذشت
گلشن جميـــــــــــــعت ما را خزان ، آوارگی
باغ ما خاکــــــستر آمـــــال دست فاجعـــــــه
کرده ما را بی سرو بی آَشيــــــــــان آوارگی
ملت ما شـــــــــــد متاع دست بازرگان خاک
ای دکــــــــــــــــــان طعنهً نامردمان آوارگی
تاعروج استجابت می پرم با عجر خــــــويش
درنزول آفت زجــــــــــــــــر زمان ، آوارگی
شيشه های آبرويم پيش چشمــــــــــانم شکست
بر لب نامردمـــــــــــان سنگ زبان ، آوارگی
سير هر سطر کتاب عمر ما يک مکتبســـــت
سالها شد کرده ما را امتـــــــــــحان ، آوارگی
ای سيه قاموس دور از واژهً پاک طـــــــلوع
شام رنج ممتـــــــــــــد ظلمت ـ نشان آوارگی
ای اميد نسل سرگردان عــــــالم ، ای وطن !
می رهيم آخر ازين بی خان و مـان آوارگی؟
شب غربت
تابه نام بيوطن هر سو پريشــــــــــــــان گشته ايم
بی وقار و بيکس و رنجور و نالان گشتــــــه ايم
ديدهً ما سوگوار و سينهً ما داغـــــــــــــــــــــــدار
گوش ما آماج تير طعنه های بيشمـــــــــــــــــــار
تاج ما کشکول سائل در خيـــــــــــــــابان غريب
طفل اشک بی کـــــس ما از نوازش بی نصيب
دار می کارند در پهنــــــــــــــــــای توغستان ما
عرصهً ميهن فروشـــــــــــــــانست مردستان ما
دست طفل ما دراز از بهــــــر نانی مانده است
آنطرف ها بی زبان و بی نشـــــانی مانده است
می رود از يآد شان آهســــــــــــــته الفاظ دری
می شود بيـــــــــــــــــــگانه آخر با زبان مادی
وای ای ميهن ! ای جماعتگـــــــاه اين آوارگان
يادگـــــــــــــــــار آريانا افتخـــــــــــــار باستان
باغ ما آتــــــش ستـــــان و مردم ناپاک شــــد
مرکز فخر خراســـــــــــانت تلی از خاک شد
همتبارم نيز روز فاجعه بيـــــــــــــــگانه وار
با کلوخ از آب ما يکسر همــــــــی گيرد گذار
همتبــــــــاران را نه پاس همزبانی مانده است
مهربانی مرده و نامهـــــــــــربانی مانده است
پشت ما آنجا به پاس دوستــــی روی پل است
ليل اينجا جای ما پسخــــــــانه ها و آغل است
همدل و همــــــخون ما با ما نگر اين می کند
غير کی جرئت به اين تحقير و توهيـن ميکند
قول سعدی نيست ديگر رونق اين کـوه و جر
عضو همديگر نباشد گوييـــــــــــــا نسل بشر
آسيا بر قلب خود يـــــــــک جو ندارد التفات
تا به جرسوم خيانت می کند نبضــــش حيات
درشب غربت زدشت نامرادی چون رهيـــم
شاخهً نوری نمی بخشند تا بيــــــــرون رويم
ما طلوع خويش را از حق طلبگاريم و بس
چشم اميد چراغ از کس نمــی داريم و بس
نوازش اشک
تو اگر زخوان هجران نمکی چشـــــــــيده باشی
زنوای شور اشکم غــــــــــــــم دل شنيده باشی
به شکار صيد حسنت نکنم دگـــــــــر جسارت
که چو مرغ رنگ ، هر دم زرخـــم پريده باشی
به دکان گريه مانـــــــــدم دل خونچکان خود را
که به هديهً ترحـــــــــــــم تو مگر خريده باشی
چه شود که از نوازش سرچشم من بيـــــــــايی
وچو اشک گرم هردم به رخم چکـــــيده باشی
به دل شب اشک خود را ز صدای گريه دزدم
که مگر کشم فغانی و تو آرميــــــــــــده باشی
زفلاخن جدايی شکند دل آن زمــــــــــــــــانی
که زعالـــــــــــــم تعلق ، تويکی گزيده باشی
نکنی به چاک وصــــــــلت هوس نخ اميدی
اگر از عروق حرمان کفنــــــــی تنيده باشی
گوهر ناياب
ای عشق نخستيم ای حســـــرت و بی تــابی
شب های سياهم را تو جـــــــــــلوهً مهــتابی
در آتشم افروزی در اشک و غمم ســـوزی
ای گوهر و ياقوتم هم آتـــــــش و هــــم آبی
تا رخت سفر بسته آرامش چشمـــــــــــــانم
شب ها من و ياد تو بی تابی و بی خـــوابی
ای در صدف جسمم يک عمـر بســر برده
دريای نگاهم را تو گـــــــــــــــوهر نايابی
تو ساز و سرود من ای هستی و بــود مـن
در حنجرهً عشقم تو شعـــــــــــــر تر نابی
در شرق جهان دل ، خورشيد درخشــانی
شب های امــــيدم را چون اختر شبتــابی
کابل کابل چه با صــــــــفايی کابل
مضمون ترانهء وفايــــــــــی کابل
يک باغ، نوای مرغکان لب شاخ
گلبانگ امــــــــيد قلب مايی کابل
******
کابل ! غم عالم به ســـــرت باقی ماند
منظومهء چشمان ترت باقی مـــــــاند
آثار جريحه های تيـــــــــــــــغ ياران
دردا که به عمق جـــــگرت باقی ماند
تصوير درشت نابســــــامانی و جنگ
بر گونــــــهء ديوار و درت باقی ماند
تنديس غرور پاکبــــــــــــــازان متين
در لنگر کوه و کمـــــــرت باقی ماند
يک دسته ترا به اجنـــــبی سودا کرد
يک دسته ولی به سنگرت باقی ماند
با رنج تو پا به پا همــــــی رفتم من
دردت به دل همســـــفرت باقی ماند
سريال انتقام
بيا که مزرعهء مهر را سلام
کنيم
و خوشه خوشه صفا چيده احترام کنيم
مقوله های غم جنگ ما مقاله شدند
به نظم صلح بيا تا که اهتمام
کنيم
به ختم همدگر از کينه در کمين چه رويم
بيا به پهلوی هم با صفا دوام
کنيم
به قصد صبح بدوشيم شير مشرق را
چو کاروان اسيران سفر به شام کنيم
خمار وحدت اگر می دود به رگ هايت
بيا که ميکده را مسجدالحرام
کنيم
به عقده های سيه يک سبد صفا ببريم
چراغ را شرف شام تيره نام
کنيم
نوار خاتمهء فلم جنگ بهتر نيست ؟
که اشتياق به سريال انتقام
کنيم
کبوتران سيه چرده زاغ را گوييم
دروغ مصلحت آميز گفته رام
کنيم
کلاغ را هم از اقبال حق زيستن است
بيا که عقدهء بيهوده را تمام کنيم
قامت غزل
در خاطرات خويــــش شوم فرد نازنين
تا برچکم ز ديدهء يــــــــک درد نازنين
در راه انتـــــــظار نشستم که می رسی
از شهر عشـــــق با چه ره آورد نازنين
تا گندم اميد من از خاک قــــــــــد کشيد
در آسيای هجر تو شد گــــــــرد نازنين
چشم تو مصرع غزل خامـــهء خداست
کز هر نگه الاههء نــــــــو کرد نازنين
مي ميرم ار بشارت بــــردن نمی دهی
در انتهای بازی اين نرد نــــــــــازنين
بی تو تمام باغ اميــــــــــــدم در انتظار
پوشيده اند پيرهـــــــــــــن زرد نازنين
با حرف های يخ زده تصنيف بسته ای
آهنگ عشـــــق از تو شده سرد نازنين
آخر تو هم ز ديده فگندی، هزار حيف
ما را که دست مهر نپـــــرورد نازنين
در آزمون فاجعه و استقـــــامت است
رمز عيار مرد ز نامرد نازنيـــــــــن
چنين بر بستر خنثی کی خوابانيد عالم
را
که گردی هم به نام مرد ازين کشور نمی خيزد
حضرت بيدل
محور مردانه
چقدر حوصلهء فاصله طوفانی شد
جنگ شديار سر حوصله طولانی شد
همگی آمده تا مالک اين بيشه شود
چوب خوشباور خاص تبر و تيشه شود
منبر هر کسی از بوی طراوت مملو
سينه ها ليک ز انبار شقاوت مملو
در صداقتکدهء لحن همه يکرنگی
بيضه وارند، بيا بنگر و بين نيرنگی
تا به کی دستخوش حيله و غارت باشيم
همگی در خور اسباب تجارت باشيم
دست هايی که به شطرنج زمينم کوشند
مخمل حيله چنين بر تن ما می پوشند
آه بيگانه بود مايل بيگانه پرست
که ز لطفش سر کرسی ی همين خانه نشست
باز بيگانه به نيرنگ و بلا کاری کرد
ننگ گردن شده را سرور و سرداری کرد
( و زمينی که نياکان من و تو هشتند )
مزرع سرخ نفاقيست که اينها کشتند
طفل بيخانهء ما و تو که سرگردان است
آبروی سر راهی که برای نان است
همه از آفت حرص دو سه منصب طلبست
بار رنجی که سراسر غم و درد و تعبست
تپه و دشتی که از فاجعه گورستان شد
لطف غير است که در خانهء ما مهمان شد
نکند گوهر آزادی ما غيب شود
هنر عشق وطن خواهی ما عيب شود
هر که آزاده بود خاين و جنگی گويند
حافظ منطقه را مرد تفنگی گويند
نکند تيشه طلبگار سپيدار شود
چوب ها اره شود، رنده شود، دار شود
باز، آتش دهن فاجعه را باز کند
بيشهء تشنهء ما کپهء نسوار شود
خانه ها سنگر بی معنی جنگی گردند
و سراپای بد حادثه تکرار شود
مادر فاجعه باز آفت پيهم زايد
پدر همت يک طايفه بيمار شود
باز، همسايه به تاراج وطن حمله کند
خاک بی صاحب ما زينت بازار شود
آه ! يا مرد درين خطه دگر دود شده
پسر غيرت اين دلکده نابود شده
نه صدايی که بلرزد همه از هيبت او
نه حضوری که بگريند پس از غيبت او
به يکی محور مردانه ضرورت داريم
آفتابی بدرخشد که کدورت داريم
و صدايی که سکوت همه را پاره کند
لرزش غيرت يک طايفه را چاره کند
بالا
صفحة دری * بازگشت