کريمه ملزم پرکار

 

درجوزای سال 1327 خورشيدی در ولايت کندز ديده به دنيا گشود. تحصيلات متوسطه را در کابل به اتمام رسانيد.

بعد از ازدواج در رياست کودکستانها ايفای وظيفه می نمود. چند سال مديريت کودکستان ريشخور را به عهده داشت و بعدا مديرهً عمومی اداری کودکستانها گرديد.

پس از اقامت شان به ولايت بلخ درمکتب کود و برق مزارشريف معلم زبان و ادبيات بود و در سال 1370 به جمهوری تاجکستان پناهنده شد ودرآنجا ديپارتمنت دری مکتب 89 دوشنبه شهر را رهبری می نمود. چندی بعد نخستين ليسهً افغانستانی های شهر دوشنبه را بنام « ليسه آريانا» در چارچوب انجمن پاسداران فرهنگ آريانا تاسيس نمود و به صفت مديرهً آن ليسه ، مصروف خدمت به اطفال پناهگزينان افغانستانی در دوشنبه شهر بود.

اکنون در جمهوری آلمان اقامت می کند.

مجموعه شعرش بنام « پيام زن » در 90 صفحه با قطع وصحافت زيبا به چاپ رسيده است.

 

بهار ميهن من

 

آمد بهار و چهرهً ميهن غبـــــــــــــار داشت

آتش بجای سبزه و گــــــــل در کنار داشت

دراين بهار جـــــــــــای گل و سبزه و سمن

باران از گلوله و آتـــــــــــــــش نثار داشت

بويی بهار تازه نمايد مشام خــــــــــــــــــلق

ليکن نسيـــــــــــــم ميهن من زهرمار داشت

دشت و دمن زخون شهــــــــــــــيدان پاکباز

رنگی شهــــــــــادتی ز رخ لاله زار داشت

ويرانه گشت خانهً اميد هر يــــــــــــــــــکی

زان سيل راکتی که به ليل و نهـــــار داشت

خون می چکد ز پيکر اشــــــــــــجار پرثمر

مرمی بجای موج شگـــــــــوفه قطار داشت

خلــــــــــــــــــــق بلاکشيده اين خطه را نگر

کز ظلم و جبر و کشتن بی حد ، فرار داشت

جانم فدای پيکر مـــــــــــجروحت ای وطن!

خصمت هزار گــــــونه لياقت به دار داشت

گردست غير حامــــــــــــل ويرانی ات نبود

بوم و برت تراوش فصل بهـــــــــار داشت

 

استثمار

تــبار ظـــــــالم انســــانی نــــــدارد

گروه شـــــــــــــــان مسلمانی ندارد

به سيم و زرهمــه مغرور عيش اند

چه پندارند ، پايـــــــــــــانی ندارد؟

به صدا ها کوتی و آپارتمــــــان ها

نزول نرخش امــــــــــــکانی ندارد

چه غم باشد چو دهقانی بمـــــــيرد

که خونش هيــــــــــچ تاوانی ندارد

زگندم حاصــــــــــــــل وافر سپارد

ز بهــــــــــــر خوردش نانی ندارد

تمام عمـــــــــــر ، اطفالش گرسنه

که کار خواجــــــــــــه پايآنی ندارد

بگفتا روزی اربابی به دهقـــــــــان

علاج فقر درمانی نـــــــــــــــــدارد

عجب دادش جواب آن مرد دهقــان

به ســـــــــــوزی که بيابانی ندارد :

چــــــــــه باشی بيخبر از کيفر حق

مگر در حشــــــــر پرسانی ندارد؟

 

نسيم بهار

 

نسيم نو بهــــــــار آمد معطــــــــر شد دمــــــــاغ ما

به طــــــــــــرف باغ و گل باز آ اگر داری سراغ ما

چمن رنگين و بلبل مست و قمری نغمه خوان اکنون

بريز ای ساقيـــــــــــــــــی جان بادهً حق در اياغ ما

درين فصلی که عيش وعشــق و مستی و جنون آرد

ز ديدار رخ جانان منـــــــــــــــــــــور کن چراغ ما

نسيم اکنون زبوی دلکش جـــــــــــــانانه می رقصد

چوعطر افشان به هر سو تازه می سازد دمــــاغ ما

دلم از بی وفايی ها جنــــــــــــون پرورهً درد است

که رنج بی تو بودن شد مـــــــــــــــيان سينه داغ ما

 

ای زن

ای زن که انيس و دلبـــــــری تو

هم مادری و هم همســــــــری تو

هرعالم و فيلسوف و شـــــــــاعر

وی را  ز نخست رهبـــــــری تو

در سازش ارتقــــــــــــــاء ميهن

همــــــــــــگام به هر برادری تو

زنجــــــــــــــير اسارت بگسستی

در چشم عـــــــدو چو خنجری تو

صــــــــد تهنيتا به روزت ای زن

جمله عَر ضَـــنــَـــد و جوهری تو

جنــــــــــت به قدوم توست پنهان

آندم که زعشق مـــــــــــادری تو

حق داده صــــــفات خـود برايت

اينگونه که هـــــــــــم بيافری تو

 

غصب حقوق زن

می بينمت عبوس و غمين و فسرده حال

پيهم اسير پنـــــــــجهً غم های بی زوال

لب واکنی زغصه و غم کی دهد مجال

هرچند بال و پر بزنی در شب خـــيال

 

تا وارهی زظلمت بی مايه و محال

در قدس حريت بکنی سير بی ملال

 

غمناک و خسته ای تو ازاين سالهـــــــــای جنگ

بازا گرم شهر ندارد به جز تفنـــــــــــــــــــــــگ

ازکــُشت و خون و زجر و شکنجه شدی به تنگ

دايم به رزق حـــــــــــــق تو بس می زنند سنگ

 

دار و ندار و هستی تو گشت پايمال

گوشی کجاست تا بنمــايم شرح حال

 

ازخانه ساختند برايت مقام گـــــــــــــــــــــور

از کسب علم و دانش و از اجتمـــــــــاع دور

گوشت به امر و حکم ، فروبسته لب ، صبور

در کنج خانه مانــــــده و تسليم ضرب و زود

 

از هيبت شکنجه و از بحث قيل و قال

سر تا قدم فغانی و لب بسته ای و لال

 

آنها که ديو جهل و خـــــداوند زور و زر

از شاخ دين به نفع خودش می خورد ثمر

غصب حقوق و مانع تحصيل و درد سر

تنها برای تو بنهـــــــــــــــــاده خدا مگر

 

نه ، او برای خويش بود در پی جلال

از او چه کم اگر حق تو گشته پايمال

 

بشکن طلسم ظلم و ستم ،  خيز شو به پا

همرزم توست تودهً از خواهـــــــران ما

تاکی به زير بار تظــــــــالم شوی دو تا

آواز تو به پهنهً گيتی بــــــــــــــود رسا

 

کن غيرت و شهامت و مقصود را بپال

وزجهد می رسـد به کفت کعبهً وصال

 

ای زن! نخست جوهر تو قدس و عفــت است

در غرب ، زن تلاشگر شور و نهضت است

از حد فزون به مادر و زن قدر و قيمت است

ليکن جدا ز جوهـــــــــــر پاکی و عفت است

 

توخيز در پناه خداوند ذوالجلال

درجادهً عمل بکذار ، بيشتر منال

 

 

به اقتضای غزل حضرت حافظ

روز وصل دوستداران ياد باد

ياد باد آن روزگارن ياد باد

 

ياد باد

 آفتاب و بـــــــــاد و باران ياد باد

کشت الفت ، همـديـــــاران ياد باد

خرمن ما خرگـــهً خاکستر استت

مزرع سبز بهــــــــــــاران ياد باد

جامهً سبز چمـــــــــن را در ربود

جور پائيز و زمستــــــــان ياد باد

هيچ قلبی بی نصيب از داغ نيست

شهر ســــــوگ لاله زاران ياد باد

کاخ باغ همــــــــــــت و زجر تبر

وز غــــــــــــــترور سر به داران

کودکان خفته بر باليـــــــن مرگ

خواب ناز مرده خـــواران ياد باد

قامت مــردان حق در رود خون

ناله های ســـــــــوگوارن ياد باد

گوهر اشک يتيـــــــم و بحر غم

کشت خشک خاکســاران ياد باد

اين زمان کوشيد در تزئين باغ

قرغه و گلگشت پغمــان ياد باد

 

---

بالا

صفحة دری * بازگشت