طالبان تا کنون با بهانه های مختلف از زندان ها آزاد گردیدند
همه خوب به حافظه دارند که طالبان در سال 2001 میلادی توسط قوای جامعه جهانی و جبهه متحد کشور از قدرت کنار رفتند. از آن وقت تا کنون از سوی محورهای مشخص حکومتی کشور و خارجی با انواع مختلف طالبان بدون محاکمه قانونی از زندان های کشور و حتا از زندان گوتانامو نیز آزاد گردیده اند.
پس از سقوط طالبان از امارت اسلامی، هدف یک عده در محور حاکمیت جناب حامد کرزی این بود با هر شکل و شمایل که ممکن گردد، گروه طالبان باید مورد حفاظت و حمایت قرار گیرند که عملآ چنین شد.
آن عده از طالبان که توسط نیروهای جامعه جهانی، به ویژه امریکایی و جبهه متحد ملی کشور دستگیر گردیدند، بدون محاکمه قانونی و بین المللی مدت چندی را به زندان سپری نمودند و حامیان آن ها مسأله رهایی طالبان زندانی را مطالبه و روز شماری می کردند.
زمان که جناب پروفیسر صبغت الله مجددی رییس قبلی مشرانو جرگه و ریاست امور آشتی و صلح را با طالبان به عهده داشت، به هزاران تن طالب به نام آشتی ملی، با حکم حکومت زمین و پول بخشش نمود تا گویا با دولت بپیوندند؛ ولی عملآ ثابت گردید که آنان باج را از حکومت گرفتند و مجددآ به گروه طالبان محلق شدند.
عده ای از طالبان با کمک حامیان حکومتی خویش از زندان های قندهار، کابل و سایر ولایات از طریق عملیات انتحاری وغیره نیز آزاد شدند. در ظاهر امر در مطبوعات نشر گردید که طالبان دروازه زندان را در کابل شکستانده و گریخته اند. و هم چنان گفته شده که طالبان از بیرون تونل را به مسیر زندان قندهار کشیده و از آن جاه طالبان گریخته اند. زمینه های آزادی طالبان از سوی طرفداران دولتی شان با اشکال دیگری در سایر ولایات نیز عملی گردیدند.
مضاف برآن، حامیان خارجی و داخلی طالبان در حکومت افغانستان در انتخابات شورای ملی اول و دوم تلاش کردند و یک عده طالبان را به ولسی جرگه و مشرانو جرگه نیز راه دادند.
علاوه از آن، حکومت رسمآ زمینه های آزادی برخی از طالبان را از زندان گوتانامو نیز مسیر نمود و تعداد کثیری از آنان را بدون محاکمه بین المللی آزاد ساختند. این آزاد شده گان نیز به پایگاه نظامی طالبان در آن سوی خط دیورند، مناطق جنوب و شرق کشور ما برگشتند و عملیات انتحاری دیگری را علیه قوای امنیتی از سر گرفتند.
در چند سال آخیر یک عده ای از طالبان پاکستانی و افغانی به مقامات وزارت، معنیت، ریاست های مستقل و سایر نهادهای مهم دولت جمهوری اسلامی افغانستان نیز نصب گردیدند که شواهد و مدارک کافی برآن گواهی می دهند. این طالبان که رسمآ در دستگاه های مهم دولتی، نهادهای خارجی و خصوصی کشور حضور دارند به عنوان عضو رابطه میان جنگ جویان طالب، حلقات ارگ ریاست جمهوری و حامیان خارجی گروه طالبان در افغانستان می باشند به ایجاد و گسترش همه بحران های کشور دست رسی تام دارند.
وقت که پروفیسر برهان الدین ربانی رییس شورای عالی صلح بود، بازهم عده ای کثیری از طالبان از زندان های کشور با بهانه واهی پیوستن به دولت و آشتی ملی آزاد شدند؛ اما بازهم مثل گذشته به اثبات رسید که طالبان آزاده شده دوباره به مرکز اصلی طالبان برگشتند و جنگ های دیگری علیه قوای امنیتی کشور و ناتو روی دست گرفتند.
در جریان این 12 سال گذشته با بهانه های عید فطر، عید قربان، سال نو وغیره نیز تعداد کثیری از طالبان بدون محاکمه قانونی از زندان های کشور آزاد شدند که هیچ کدام از آن با دولت نپیوستند؛ بلکه همه شان به مرکز نظامی طالبان در پاکستان، مناطق شرقی و جنوبی کشور ما برگشتند و نسبت به گذشته عملیات و جنگ های بیش تر را علیه نیروهای امنیتی در افغانستان شروع کردند.
در این اواخیر با سفر آقای صلاح الدین ربانی رییس شورای عالی صلح و هیئت شان به پاکستان در ماه نومبر سال گذشته، به تعداد 13 نفر از کدر رهبری طالبان از زندان پاکستان آزاد شدند. استخبارات پاکستان و حکومت افغانستان از این آزادی این تعداد طالبان استقبال کردند؛ اما در عمل تا کنون ثابت نگردید که آن ها به صورت عملی و صادقانه به روند صلح با دولت افغانستان پیوسته باشند.
از سوی دیگر، در این روزها به تعداد هشتاد طالب دیگر بدون محاکمه قانونی از سوی حکومت افغانستان از زندان پلچرخی آزاد گردیدند و به بهانه اینکه این ها بی گناه بودند. قرار است که حکومت کنونی بیش از 130 زندانی دیگری طالب را نیز در ظاهر به بی گناهی از زندان آزاد کند.
پس از اینکه، زندان بگرام از قوای ناتو به دولت افغانستان تحویل گردید، آقای حامد کرزی فورآ دستور داده که دوسیه ملاهای بلند رتبه طالبان از زندان های بگرام و سایر ولایات مورد بررسی قرار دهند و تا آن ها آزاد گردند و به روند صلح متوصل گردند.
خلاصه، پس از سقوط طالبان از قدرت دولتی تا کنون تلاش های وسیع و همه جانبه طرفداران طالب در داخل افغانستان و حامیان خارجی آنان به عمل آورده و با بهانه گوناگون نه تنها طالبان را از محاکمه قانونی نجات داده اند؛ بلکه بخش کثیر از آنان را از زندان ها آزاد نموده و قسمت دیگری از طالبان، حزب اسلام حکمتیار، گروه حقانی و سایر بنیادگرایان افراطی را در ظاهر به نام آشتی ملی و صلح در بدنه های محوری دولت، مؤسسات خارجی و نهادهای خصوصی جذب نموده اند.
از این رو؛ اهداف، ستراتژی، برنامه و عملکردهای حلقات خاص حامیان و طرفداران طالبان در دولت جمهوری اسلامی افغانستان هر گز در راستای تحقق راستین عملی صلح بنیادین، استقرار حاکمیت مستقل ملی و تحقق دموکراسی در آینده افغانستان نبوده و نیست؛ بلکه مقصد تحت هر نام و بهانه آوردن نیروهای ضد مدنی در حاکمیت آینده کشور می باشد که بدین وسیله بحران کنونی کشور ما زیادتر به نفع دشمنان مردم و خاک مقدس افغانستان فربه تر خواهد شد.
پس، تا زمانیکه به طور صادقانه و عملی از هر سمت و سو قوانین نافذه ای کشور مورد تطبیق اساسی قرار نگیرند، نه تنها پروسه صلح با مخالفین تحقق نخواهد یافت؛ بلکه سایر بحران های کشور نیز گسترش خواهد نمود.
تاریخ: 16 جدی سال 1391 خورشیدی برابر با 5 جنوری 2013 میلادی/ افغانستان
بالا
بازگشت