فضل حق فکرت
بیستون عشق
تــاکــه دل درعـشـق اوازآزمـون آیــد بــرون
آنقـدر گـریم که جای اشک خون آیــد بــرون
گــراثــر بخـشد سـرشک لالـه گــون دیــده ام
آن نگار سنــگـدل با صـدفســون آیــد بــرون
مـی تــپد دل درمــزارســیــنــۀ ســوزان مــن
گـرخرامـان اوچودامن لاله گـون آیــد بــرون
آســمان د یده گان ازاخــتران پــر گشته است
تاکه یکشـب آن مۀ زیــبا بــرون آیــد بــرون
تیشۀ عشقـت به سرخواهم زدن فـرهادســان
تــا فـــغان ونـــاله ام ازبیسـتون آیــد بــرون
بیستون عشق گردد درکف «فکرت» چوموم
اواگــر در دلــربــایــی زوفــنـون آیــد بــرون
++++++++++++++++++++++++
داغستان دل
بر زمین خشک دلم ؛
کز جفایت خاره زاراست –
گریه می کارم
تا مگر کز داغستان دلم –
لاله روید؛
وتوآیی ؛
گلدسته سازی .
ومن ؛
دل خوش ازاین که-
داغ های دلم را-
چیده چیده رفتی.
فضل حق فکرت – نیو دهلی 15/ اگست/2012
+++++++++++++++++++++++++++
رقص شیطان
شعله های خشم نمرود
اژدهای کورو عصیانگر
زجنگل های وحشی
سربرآورد.
دود وآتش
چون تن بیتاب روسپی
درهوس پیچید وپیچید
برفراز شعله ها ابلیس رقصید.
خنده های تلخ وحشی
آذرخش رقص شیطان
رقص آتش ؛
هستی بلبل فنا کرد
نونهال ازریشه پژمرد
آشیان مرغکان برخاک غلتید
برگ وبارباغ خشکید.
باغ بی برگ ؛
کوله باراشک واندوهست.
بوستانها سخت غمگین اند-
اما؛
سنگ ها خاموش وسرد اند
سنگ ها سنگین دل هستند
سنگ ها عاری زدرد اند.
فضل حق فکرت
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
سرود دریا
شـــدم مــجنــون عـــشقـت چــون دل دیــوانۀ دریا
نــجـــاتــــم ده زمـــوج ســرکــش مــســتا نۀ دریا
چــودریــا گــه به ساحل گه به صخره میزنم سررا
مــگــــربیـــرون بـــرآرم گــــوهــر یــکــدانۀ دریا
تـویی دریــای عــشق مـن، مـنم شـیدای ایـن دریا
بـــه گـــردابــــم بـــرد آخـــر غـــم جـــانـــانۀ دریا
تــودریــایی مـــنم چون زورق بشکسته وحــیران
اگـــرافــتـم بــه گـــردا بــی کـــشم شــکـــرانۀ دریا
تــودریـایی، مــنم دریــا،من وتــوهــردو همـزادیم
بــبــین دریــــا دلــیـهــا را شــدم هــمخـــانۀ دریا
نـه مـوجـم مـیبرد ازخـود، نـه تـوفان ونه گردابی
زبــس نــوشــیده ام مــن، ســاغــر مــردانۀ دریا
چنان مست وخرابم زان دوچشم مـست ومخمورت
خــــمـــارم نــشـــکـــنـد از بــــادۀ پیــمــا نۀ دریا
گــهی مــست وخــروشــانی، گهی آرام وبی فـریاد
فـــریـــبم مـــیــدهـــی ای فـــتــنـۀ فـــتــا نۀ دریا
چـرا آرام وخاموشی ، چرا درخود نه مـیجوشی ؟
کــه تــا ازخــود شـوم بیــخود ازین خمخا نۀ دریا
مــرا دریـاب ای دریــا ! کـه چــشمان تــری دارم
اگـــرتــوفـــان شـــوم ویــران کـــنـم کاشـانۀ دریا
به دریا چون سپردم دل، نمـیدانم چه خواهـد شــد
فـــریــبــم مـــیــدهـــد ایــن بــازی طـفــلانۀ دریا
بــه خــوبـان گـرســپاری دل به گــرداب بـلا افتی
بــکــن دوری زمــــوج ســـرکــش ویـــرانۀ دریا
که خوبـان چون برنــد ازکـف دلی رابرنمیگـردند
همـــان بــهتر کــه بــاشی بـیخود و بیـگانۀ دریا
زمـــوج گـــیسوانــش شـــد پریـشان روزگـارمن
چـــرارفـــتــم مــیـــان مـــوج بــیبـــا کــا نۀ دریا
اگــرعــشق پریرویــان چوامـواج خـروشـا نـست
نــه میـــبیــنم کـــسی را عـــاقــل وفـــرزانۀ دریا
خـــرام ســرونــازش چــون خــرام رفتن دریاست
ازان روشــــد دلــــم بـــرجـــلوۀ شـــاهــا نۀ دریا
قـــیام قــامــت زیـــبا ، خــرام هـمچـو آهــویـــش
فـــریـــبا هـــست وهــمچـون جــلوۀ رنــدانۀ دریا
دلــم چــون درخــم گــیسوفــتــاده نــالـه هــا دارم
چـــه درد جــانــگــدازی دارد این غــمخــانۀ دریا
شـــدم غـــرق تــمـنای هــمآغوشی بـه گــردابی
چــه افــسونــی دمــیـدی تــا شــدم افـــسانۀ دریا
تـودریـای خـروشانی، تـوعـشـق مـن توتـوفـانی
بـکـــن مــستم، خــرابـم کـن ازیـن مـیخـانۀ دریا
فضل حق فکرت – نیو دهلی - هندستان
بالا
بازگشت