غفور بسيم
جاده خیال !
سالها ازورای ،
انگشتان انبوه جنگل زنده گی،
وسایه های سردیا س ،
وغبار اندوه تردید،
ازورای بازوان،
تناورسپیدارها !
وچتر زمردین فایز،
بسوی میلاد روشنی،
وگزرگاه خورشید،
راه می پویدم !
****
گاه روزنه کوچکی !
ازلای زلفان کاج های بلند،
وچترسبزناجو،
وتاج نیله گون سپیدار!
ازدور !،
جمال نازنین ،
خورشید را،
باحسرت تمام،
تما شامیکردم!
****
ولی دریغ !
هرگزاندام های،
سردوکرختم !
ازلذت گرمای خورشید،
سیراب نگردید !
وعطش سوزان نور،
درسینه ای پرالتها بم،
فرونه خوابید !
****
روزی !
ازمرداب های ،
سردتردیدگزشتم !
ازپنجره های مخوف،
جنگل رهاشدم !
وبه گزرگاه افتاب ،
وکوچه باغ نور،
واوج قله ای،
شکوهمند باور،
سعودکردم !
اه !
چه دلنگیزبود !
دنیای باور!
شهرهمیشه نورانی،
خورشید !
چون بهشت موعود،
وروضه رضوان !
****
انسان انجا !
تعریف ویژه داشت!
همسنگ ملایک ،
وفرشته ها !
من غرق تماشای ان بودم ،
ولبریزازلذتی ،
شادی واحساس !
سراپا وجودم،
امید وتمنا بود !
****
اکنون من !
شهروند خورشید م !
وساکن جاده امید!
جامه ابریشم نوررا،
می پوشم !
ومی گوارای،
خم ایمان را،
می نوشم !
دراغوش مهربان باور!
می خوابم،
هرصبح !
بابانگ خروس،
بیدارمی شوم !
وتن افسرد ام را،
درحمام نور،
می شویم !!!
میلاد صلح !
بیش ازاین
مجال ماندن نیست
ورنه در مرداب
سکوت وسکون
خواهیم پوسید!
****
میرویم!
با کاروان میلاد صلح
بانیروی باورایمان
درجاده نور
وکوچه یی خورشید!
ازتنگنای مخوف شب:
عبورخواهیم کرد!
****
با مشتعل های قلب مان،
سواربراسبهای،
اراده وایمان!
که چون بادهای
عاصی اند!
هرپگاه!
با یاران همدلمان،
با بانگ خروس
بیدارمیشویم!
دره مهیبی،
گسترده براه مان!
انباشته،
از خنجرهای اخته!
ودریای خروشان!
اتش نمرود!
وفشافش دلهره انگیزی،
افعیان زنگی!
****
افتان وخیزان،
بازانوان مجروح،
وارنج های خون الود،
تاکرانه پگاهی،
تا وادی روشنی ،
وچشمه ساران ،خورشید؛
سعود میکنیم!
****
سوگند پیمان را!
درهر وجب راه،
باصداقت خوشه های گندم،
وترنم باران بهار،
ونوازش نسیم،
تکرارمیکنیم!
هربامداد!
درچشمه سارخورشید
اوضومیسازیم
بسوی مکه ازادی!
هنگام رویش سپیده ها،
نماز میخوانیم،
وجانمازهای مان،
ازالیافی
ابریشم روشنی است !!!
****
++++++++++++++++++++++++++++++++++
! وطنه
اي ګرانه وطنه !
زما زړګيه
زما تنه !
ستا تاريخ !
ستا قصے او افسانے !
ډيري لرغونے
ډيري زړي !
ډيري خوږي!
ډيري ترخي او ډيري درده ونکے دي !
نه پوهيږ م :
کوم فصل اي وګورم !
او کومه پاڼه اي
راواړوم !
خو دومره ،
پوهيږ م چے ،
د تر خوخوا اي ډيره درنه ده !
شايد په تا هغه ،
*****
دګيدړي قصه شوي،
چي خپل پوستکے
اي ،
دښمن دي !
هوکي !
ګرانه وطنه !
ستا په خيټه کي
دا پرتي خزانے،
ستا دا استراتيژيکه
بڼه !
ستا ځيګ اوايل نه کيدونکے
چاپيريال !
ستا دا
زړور او سرتمبه ملت !
داټول لا ملونه ستا د سر خوږي
او کړاونو سبب شوي
ستا او ستا دخلکو سر نوشت !
همداسي ليکل شوي
ته دهمدي لپاره
داسيا په زړه کي
زیږدلی اي
تر څو ته !
دلويو
لويوازموينو ،
اوسترو سترو،
سياسې لوبو،
ډګر
اوسي !
تاريخونه اوحماسے وزيږوي!
قصي او افسانے جوړی کړي
اود تاريخ په دي زړونکے
سناريو
اوبهير کے!
ستا خپله برخه !
يوازي روايات ،
اوهمدا قصے اوافسانے وي !
مګر ستا په
هستے
اوپټو خزانو !
دنورو ماڼے
اوقصرونه
! لوړاودنګ ، دنګ
شے
+++++++++++++++++++++++++++
پرتو امید
ای پرتو امید
دستم بگیر!
پیش پایم راروشن کن !
من از لحظه های،
بدترازسیاهی،
برگشته ام،
دیده هایم،
باپرتوروشنی
بیگانه است!
وچشمانم !
توان نوشید ن
نور را ندارد !
دستم بیگیر
مرااهسته اهسته
ازگردنه
،
مخوف شب عبور ده
وبه مهمانی
میلاد خورشید
ببر !
غفور بسیم
++++++++++++++++++++++++++++++
زماولس تورودیوانو افسون کړی
پری راکوزه دپیړی توره بلاده
تور ایږان له هر لوری راچاپیره
پری جوړه خونړی یوه کربلا ده
ژوندون اوسعادت دنورو برخه
نیستی او فقر ټول دی دوی دی
وژلکیږی ورکیږی دا همدوی دی
اړم شوی دبلاخولی ته همدوی دی
دوی پیږده دی جنګونواوجګړو ته
باک نشته که ورکیږی تباه کیږی
چی کله دقدرت دویش وخت راغی
له نورو به دوی وروسته ودریږی
زدکړه او تعلیم د ی نوروحق دی
کالج او پوهنتون هم دی بل چادی
دوی پریږ ده دا ځانمرګوطریقوته
وزارت که وکالت دی بل چادی
خلک زامن دتحصیل لپاره لیږی
دوی پری پیایی میږی په ایلبند کی
خلک پوپه کمپیوټراوانترنټ شول
دوی پری مزدوری کا په لندن کی
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++''
دچنار کوڅه
پسرلیه ګلالیه سږ دیار له کوڅی راشه
غیږ ډکه کړه له ګلو دبهار له کڅی راشه
زموږ دکلی لاره ټوله ډکه له اغزوده
له هغی بلی لاری دملیار له کوڅی راشه
دګلو له موجونو دوږمو له ولولو
سره
دباغ له در وازی نه
دانار له کوڅی راشه
پیریږده زړه ای وچوی دجومات
ملا
په مستو اتڼو نو
دمنار له کوڅی راشه
ترنګ ور کړه رباب ته سور دی سرنده کړه
جار دشم مطربه د فنکار له کوڅی راشه
چټی لاس د سره کړه په پاڼو دغاټولو
شنه واچوه بنګړی دبازار له کوڅی راشه
دنښتر سره تر غاړی دسروی لمن
نیسه
ورو ورو خرامان شه دچنار له کوڅی راشه
ساقی زړونه مو روغ کړه دمیو په ګر میو
اور
واچوه پیالو کی د خمار له کوڅی راشه
بالا
بازگشت