رنجــــــاندنِ دلــــــی که نیاید ز عــــــاقلی

این کِرده را نکرده بجز خـــــــنگِ جاهلی

حرف ِ خَشَن میار بروی زبان که نیســـت

در خـــــــــور آن که باز نشسته مقـــــابلی

گر جاهــــــــلی براند بـــــروی زبان بدی

کن در مسیر عقل و خمـــــوشی تأمــــــلی

باخشم و قهر و کــــــینه به دشنام مردمان

بیرون نگشته هیچکـــــــسی هم ز مشکلی

گر یک دلی تو رنجه کـــنی احتــــیاط کن

خاموشی بهتر اســـت نشینی به محفــــــلی

بنگر که عقل کُل نشوی در حضــور خلق

زیبد سخــــــن اگــــــــر برود با تعـــقـــلی

غوغای ِ خودنمایی همه کــــــار جاهلست

در رشته های علم قــــــــــوی کن تَوَسُلی

دانش همیشه شاخ تکـــــــبر شکسته است

در کِشت و کــــــارِ کبر ندیدیم حاصــــلی

دریایی علم و فهم نگــــــردد چو مـــنتهی

لاف هــــنر مــــــزن تو بدنیایی غافــــلی

دوشم که مدعی بسخنهای زشــت خویش

می داد در مراتب عقلـــــــــــــم تنزلــــــی

همـــچون خری لگـــد زده آواز می کشید

خوردم که نیش زهر هم ازطــعن بد دلی

باور کنید لب نگــــــــــشودم زروی عقل

با جاهــــــلان همیشه نمـــــودم تحمـــــلی

گفـــتا که از کجــــــایی و گفـــتم که آدمم

گشتم خلــــیفه روی زمین با معـــــــــادلی

از سوی حق بیامده و هــــــــیکلـــی شدم

هرگز مـخوانی ام  ز بخــــــــارا و کابلی

کابل که زادگـــــاه مـــــنست پس ز کابلم

در گوش من همی نرود طعن جاهـــــــلی

آدم به عقل شهره شود نی مکان و قـــوم

این نکــــته را به نیک بدانـــــسته عادلی

من خاک پای مــــردم صــــــاحبدلی شدم

با عـــــــجز شد عمـــــارت من خانۀ گِلی

آزاده زیســــــــــتم که ننالم ز خار و خس

خاموش بوده ام که نبـــــــودست همــــدلی

گفتار نغز و خوب بزرگان بجان کــــــشم

دیدم ز شعر سعــــــــــدی به والله  تحولی

(این پنــــــج روزه مهلــــــــت ایام آدمـی)

( آزار مــــــــــــــردمان نکند جز مغفـلی)

زلف سخن که شانه زد این مرد باوقـــــار

دستی کـــــــشم ز ناز بدان زلف و کـاکلی

خواندم صحیفه هــــــای ز افکار مـــولوی

دارم که جوی عطـــــر ز گفـــــتار سنبلی

خواندم حدیقه دانی ســــــنایی معلمـــــست

ماندم دچـــــــار حلقـــۀ عــــــــرفان بیدلی

حافظ لـــــــسان غیب برآورد بهــــــر من

والله ترنمــــــــــیست ز اشعـــــــار غُلغلی

ما را که عارفانِ چنین یار و همـره اسـت

حاجــــــــت نباشدم که رَوَم بزم جاهـــــلی

بیزارم از پدیدۀ نامــــــــــــردی در زمـان

اخلاق مردی داده چه حـــــــــسن شمـایلی

از آن (همایون) ام که نگشتم بخوی زشت

دارد نـــــوای نغمــــــــۀ مـــن شور بلبلی

سید همایون شاه (عالمی)

17- جنوری 2013 م

افغانستان

شورش عشق

هیچ کس بیتـــابی های سر به بالـــــینم ندید

دید بیخــوابی بچشمم خـــــواب سنگینم ندید

همچو مرجـــان و عقیق و لعل افـتد بررخم

دامـــن پُر خون ِ دل ازاشک رنگــــینم ندید

خنده هایی ظاهرم را دیده هر کو آشکـــــار

در سرشکــم نقـــش هایی ماه و پروینم ندید

رنگ زردی را بپوشانم بنقــش روی سرخ

درد و آهی آخــــــــرینم را نخـــــستینم ندید

شعـله ایجـادِ تَوَهم کــــــثرت ِ شوقـــم فزود

عشق گاهی هم به عقلِ مصلـــحت بینم ندید

محتسب درجستجویش اندکی رنجید ازآنک

کلفـــــــت آیینه یی در قلــــب بی کـینم ندید

رو سیاهی مهلت جُستن به عیب کـــس نداد

با تنفرهیچکــــس را چشم شاهــــــــینم ندید

نیشخندی گاهگاه در ریش و دســــتارم زند

مدعی در کـــارگــــــــــاهِ نگهـت ِ دینم ندید

منکر عشق است آنگه ادعـــــــای حق کند

چشم بست و محـــــــتوای دین و آئـینم ندید

بی سبب زاهد ز کنج خلوتش تکـفــیر کرد

بسـته ای پندار دید و لوح سیمــــــــینم ندید

ترش رویی های زاهد تلخکـــــامی میدهــد

روح چون فرهاد اندر جـــان شــیرینم ندید

یار میداند (همــــایون) شورش ِ عـشق ترا

گر چه این ارباب دنیا قلـــب مسکـینم ندید

سید همایون شاه عالمی

14 جنوری 2013 م

فرط بیخودی

توبه بشکـــــــستم دلـــــم وا میکنم

یک دو جـــــــــــام باده بالا میکنم

هی بنوشم تا که بیخـــــــویشم کند

خــالی از می جــــام و مینا میکنم

تا بخاک افتم ز فرط بیخـــــــــودی

وصل جانان را تقاضـــــــا میکـنم

دل درون سینه دعـــــــوا کم بکـن

تا ثریا رفـــــــــته غـــــوغا میکنم

عـــــــشق سودایی نموده گر سرم

جان به وصــــــل یار سودا میکنم

عـشق باشد راه، بیــــراهی مـــــباد

نیست بیمم آشکــــــــــــــارا میکنم

تا ببینم دست ِ نقّــــــــاش عظـــــیم

خلقـــــــــت عالم تمـــــــاشا میکنم

در محیــــــــط روح بیخود میشوم

گوهـــــــری در خویش پیدا میکنم

نیستم منصـــور و خامـم بی سخن

درد دل با خـــــــــویش تنها میکنم

شد کباب دل به آتشخـــــــــــانه ام

با شراب این عشـــق رسوا میکنم

عشق میمون شد (همایون) میشوم

تا توکـــل سوی دانا میکــــــــــــنم

سید همایون شاه (عالمی)

14 جنوری 2013 م

افغانستان