آرش قوی

با من مکـــن ستیزه که در گلــــخن آتشم

از درد و آه ِ سینه ببین شعــــله می کشم

دارم شرار گرمیی احساس شور و شوق

در شعله های عـــــشق قوی تر ز آرشم

از بهر دفـــــع درد و الم روز تا به شب

شُربِ شراب معــــــرفــــت یار مـیچشم

نی در هـــــوای ِ دیر پیی شهــرتی شدم

نی در فـــــراق گلــشن و گلـبن مـشوشم

این ناله های جانگـــــــدازم شنیدنی ست

اندر خیــــال یار کجــا فکرِ مهــــــــوشم

پنهان نکــــرده هیچ حقیقت دل ِ و زبان

با قوّت حقیقت خود مست و سرکـــــشم

در سادگی به نظم کشم اصل حـرف دل

فارغ ز ماورای لغـــــات و کش و فَشَم

دل چـــشم سر برآرَد و بیند نظـــام ِ یار

تصــــویر عارضـــش بنمــایم، مُنَقَــشم

جاهــل اگر چه تیغ کـــشد بهر قتل حق

من در پنــــاه یار چـه بی پرده بیغـــشم

دیگر غمی مباد (همـــایون) به روزگار

در سایبان یار شکــــــــیبانه سر خوَشم

سید همایون شاه (عالمی)

30 دسامبر 2012 م

گینز ول – ورجنیا

ایالات متحده امریکا

 ++++++++++++++++++++++++++++++

از آنکه

از آنکه من به عجز بریدم رۀ حـــــــیات

از آنکه محکم اســت مرا عـزم در ثبات

از آنکه در حیا بکسی زشت نیســــــــــتم

در مزرعی عداوتی در کشت نیســــــــتم

از آنکه مهــــــربانی بوَد جزو ِ خصـــلتم

در حفـظ آبروی نگهــــــدار ِ عــــــــــزتم

از آنکه عیب هیچ کسی را نگفـــــــته ام

چرک عدو ز سینه سرآپای رُفــــــــته ام

از آنکه راز هر کسی را پرده کـــرده ام

نی یک دلی بزندگی آزرده کــــــــرده ام

از آنکه بهر خدمت مردم ســــــــــتاده ام

قدر نمک به دیده و مــــــــژگان نهاده ام

از آنکه احــــــترام بمـــــــــردم نموده ام

هر جای صـــاحـــــبان ِ هنر را ستوده ام

از آنکه هـــــــــر جواب بخوبی بدی بوَد

با خـــنده های گــــنده (بجانش زدی) بوَد

از آنکه پاس دوســـــــــتی را من شناختم

با دشمنانِ دوســـــــت شکـــــــیبانه تاختم

از آنکه مـــــن نشـــــــــانۀ تیرِ فلک شدم

هر باره بی قصـــــــــور بپای ِ تلک شدم

از آنکه دشمنان ره ِ خامی می کَــــــــشند

نام مرا گرفته به بدنامی می کــــــــــــشند

از آنکه من به حـــرف سخنچین نمی پرم

جنگ از برای قاصد ننگین نمـــــی خرم

از آنکه مردمان به تهمـــــت سخنکــــشند

گویی شراب تفـــــــرقه از کینه می چشند

از آنکه نا کــــسان بخود خواهی مایل اند

در اوج هر عداوتی در بغـــــض نایل اند

از آنکه پنجه های ز نامردی گــشته خون

مردم به جمع مـــــال سراپاست در جنون

از آنکه قلــــــــب من شده آیینه ای شفاف

از جادۀ حقـــــــــیقی نکردیم انحـــــــراف

از آنکه قــــلب من به زبانم یکـــــــی بوَد

هر جا پلید و پست بکـــــــــارم شکی بود

از آنکه دل بِدیده کسان را مثال خــــویش

خوردم هزار بار فــــــــریب ِ دغل همیش

من آن نه ام که پاکی به آلــــــــودگی دهم

وین آبروی قــــــیمتی در ســــــادگی دهم

بگـــــــــــذار نیش و طعنۀ نامرد سر زند

وآن آســـــــتین ِ خویش به نامردی بَر زند

تا جان در تنــــــــست بمــــــردانگی رَوَم

اندر ثبات عـــــــــــــشق به دیوانگی رَوَم

بی غیرت ار دهــان گشاید به طـــعن من

کی زر شود نهـــــــان به پیمانه ای سخن

یار است مونس من و همـــــراز جاویدان

بس فارغم ز صحبت بیکار ِ ناکــــــــسان

ما را به سنگ کم زدی خوبست ما کمـیم

در کــــــــشتزار عجز چو شبنم فقط نمیم

هستم (همایون) ازهمه الطاف و مهرِ یار

در بی کـسی ز رحمت جانان چه با وقار

سید همایون شاه (عالمی)

30 دسامبر 2012 م

گینز ول – ورجنیا

ایالات متحده امریکا

+++++++++++++

رباعیات نو

در عشق تو من سوخته و ساخــــــته ام

تا هر دو جهــــــــــــان براه تو باخته ام

زین عشق رهایی هرگــــزم هیچ مــباد

در آب بقــــــا خـــاک خود انداخته ام

-----------------------

بازآ سخنِ عــــــــــــــالم بالا بزنیم

از هستی و از عشق مصـــــــفا بزنیم

از آدم و از خـاتم و از نوح و خلیل

از دور کلـــــیم تا مــــــسیحا بزنیم

-------------------------

در پرده یی اسرار کــــسی راه نیافت

از خاک به افلاک، کـــسی جاه نیافت

در آتش و باد عاشقی فـــــــــریاد زند

بی زحمـــت شب کسی رخ ماه نیافت

-----------------------------------

از نیست به هــست آمده بی باک شدیم

تا عشق بما رسید و دلچـــــــاک شدیم

در دامـــنۀ علم که چـــــــالاک شدیم

گفتیم فـــــــسانه ها و در خاک شدیم

--------------------------

دنیاســــت گذرگاه و کــــــسی راه ندید

کس راه درین گـــندم و این کـــــاه ندید

گفتند فـــــــسانه های رنگــــینی همـه

نی گاه نه بیگاه کس آگـــــــــــاه ندید

------------------

آگاه نشد هچکس از خــــــانه یی دیر

بی خود شدگانیم به میخــــانه یی دیر

هر کس به طریقی بکند قصــۀ خویش

کس راه نبرد هیچ به افـــسـانه یی دیر

----------------------

افـــــــــسوس که عمر هـمه برباد رَوَد

ناشاد رَوَد اندکـــــی هــــــم شاد رَوَد

در دایره یی عقل و خرد مـیچـــــرخد

آتش چو به آب، خـــاک در باد رود

-----------------------

در نفـــــس کجا آدمی از خود گذرد

نادیده متاع دیر بر جـــــــــان بخَرَد

انسان اگر نوری ز جــــــــانان بیند

جان گیرد و درحال بجـــــانان ببَرَد

-----------------------------

ای عقل بعشق حلقه یی زنجیر مبند

بر لانۀ دل همـــــــیشگی  تیر مـبند

بگذار فلک نیک و بدِ خود بکــــــند

بر قسمت و تقدیر تو تقــــــریر مبند

---------------------

یک ذره ز خاکـیم و سر ِ ما به هـــوا

هر لحظه ببالیم و بدین جـــــسم فــنا

نازک کند این تار نَفَس غفلــــت ما

بر نیستی و هـــــستی فقط عشق دوا

سید همایون شاه (عالمی)

28 دسامبر 2012 م

Gainesville - VA

ایالات متحده امریکا