پیوند عشق

تا مرا در عــــــشق پیوندی رسید

عقل خود دیدم که در بندی رسـید

لازم و ملزوم افـــــــــــتاده به هم

عشق و دل آمیخت سوگندی رسید

دیدن ِ معـــــشوق بی خویشم نمود

در حیاتم همچو دلــــــــبندی رسید

خنده گم شد در فراقش ناگهــــــان

گریه را در شوق طرفــندی رسید

آرزو بال و پری بــــــــــــر آوَرَد

از لب ِ نازش اگر قــــــندی رسید

رنگ و بوی گل ندارد در جهــان

چــون گل رویش نه مانندی رسید

چهره اش در گریه ام آمــــــد پدید

در میان غم چه خرســــندی رسید

غم به خــــوشی کرد آندم ازدواج

از حضـــور عشق فرزندی رسید

چند بر مژگان کـــــشیدم خون دل

غصۀ هجران صــــد چندی رسـید

آن زمان گردد جهانم گلــــــــستان

کآن لب ِ لعلش به لبخندی رســــید

تا (همایون) ساخت عشقی در دلم

در دل ِ غمدیده ام پندی رســـــــید

سید همایون شاه (عالمی)

14 نوامبر 2012 م

جلال آباد - افغانستان

بمناسبت تظاهرات اهل هنود در کابل

جمعی ز هــــــــندو شده اندر قیام

رسم جنازه همـــــــه  در رام رام

تا که به آتش کشد آن مـــــرده را

سنّت پیشین فـــــــــــــــرآورده را

سوختن مــــرده که در دین اوست

جزوی که درمذهب وآیینی اوست

جمــــــــــع دگر غافل ازین قاعده

مانع این کـــــــــــار ز غفلت شده

شور و فغــــــــانی به خلاف آمده

پیش هـــــــــنود آمده و صف زده

پیر هـــــــــــنود آمد و آنجا بگفت

سنّت ما را تو مگــــــــیری بمفت

مرده به آتش زدن از دین ماســـت

این یکی هم مذهب و آیین ماســت

آتـــــــش و آبیــم  و یا باد و خاک

باز جسد گـــــشته درین ها خراب

فتنه درین جنگ وتعصب زچیست

آخر انسان که همان بیکـــسی ست

ما همه افغــــــــــــان و همه کابلی

دولت ما چیســــــــــــت کند کاهلی

ما که زعمریست همین کارماسـت

کی همه این ظلم سزاوار ماســـت

ما خو ز اتباع همـــــــــــین ملّتیـم

اصل گنه چیســـــــت که در ذلّتیم

هرکسی مختار به دین خود است

بسته به هر تار یقـــین خود است

اهل هـــــنود ارچه اقلــیــّت است

باز که از زاده ای این ملّت است

شرم به این دولـــــــــــت بی اعتنا

بیخبر از فقــــــــر خودش در غـنا

شرم به این مردم بی عقل و هوش

بر سخن حق نکند هیچ گـــــــــوش

چیست که یک مــردمی نالان شود

خسته و افـــــــــسرده و نالان شود

یک طرفی مُــــرده غم آورده است

یک طرفی مردمی شق کرده است

دست کـــــــــــشید از همه آزار ما

کار چه دارید در این کــــــــار مـا

شرم و حیا نیست مروت کجــاست

ظلم به هر نحوی عدالت کجــاست

ریش ِ چنین دولتی از کــندن است

نامِ چنین مردمی از مــــردن است

در کف ما نیست نه توپ و تفنگ

چیست ستیزی سرِ مایان به جنگ

نیست ره و رسم مسلمــــــانی این

نیست والله غیرت ِ افغــــان چنین

یک کمی هم شرم و خجـالت کنید

مـــردۀ مــــــردم کمی عزت کنید

جای ِ درین شهر به ما هم دهـــید

از شر این جــــهل کمی وارهـــید

نیست مروت تو (همــایون) ببین

کافــــری بنشسته همه جای ِ دین

سید همایون شاه (عالمی)

17 نوامبر 2012 م

افغانستان