عابد

 

هیبت ایام

زموج بحــــــرآشوب هـا، دل عصرو زمان لرزید

کـــزین کارنامهِ ایــــــام، زمین و آسمـــــان لرزید

هـــزاران دل بخون آلود، زجهت روشنی ای شمع

برای کسب این ارمان، به پشت مــا کمــــان لرزید

منش دّد چون معمول شد، حلاوت رفت کزین اقلیم

زبغض سینــــهِ مظلــــوم، نگاهِ عرشیـــــیان لرزید

زدند آخربهم یک روز، سکوت خواب خورشید را

که پروین در فلک آن روز، میـــان کهکشان لرزید

فـــروغ جوهـــــر دانش، فرو در کـــام ظلمت شد

کزین اندیشهِ ابطال، قرار بر جسم و جــــان لرزید

چه اسراری درین مهمل، که تعبیرش به من مشکل

ز یادِ آن همه ترفنـــد، که مغـــزی استخوان لرزید

به لوح سینـــــهِ قاموس، به الفـــاظ سیـــــاه بنوشت

زتفسیر چنین قـــــــانون، که آرامی جهــــان لرزید

زطغیــــان ملل (عــابد)، فرو ریخت قصر تکتـازی

شکوه ای قـدرت کــــــاذب، زآهِ مظلومــــان لرزید

ج (عابد) ۱۶ می سال ۲۰۱۲- هالند

 

نالهِ من

نالهِ دل چون نوای آبشـــــــار

در دل اندیشه موج بــی قرار

همچو گهر این متاع بی نظیر

شعشع نورش هزاران در هزار

مشعل من، مشعل تابنـــده است

تاکه می باشد جهان پاینده است

نالهِ من مرهـــــم است بر درد دل

پیـــکر من زاده است از آب و گِل

ترجمــــانی می کـــــند او درد من

موج بحر سینه است چون رود نیل

نالهِ من، درد دارد هـــــــم زبان

حرف عادی سوز ندارد در بیان

نالهِ من غلـــــــغل بازار نیست

بهـــر مردم موجب آزار نیست

میزداید بار غـــــــم از سینه ها

این چمن را محنت گلزار نیست

هرزمان زیبا پرستی عـــادتم

این نوا است جلوه ساز زینتم

نالهِ من حــــــــــادثات روزگار

خندهِ من بیرون از فصل خمــار

خمر این محفل خمارش درد سر

زان سبب پای دلــــــم اندر فرار

من رفیق خلوت شور خودم

انعـــــکاس سایهِ نور خودم

نالهِ من تصویر پنــــــدار من

صورت آن معنی گفتــــار من

بی تناسب نیست از سیر زمان

در دل شب مونس و دلــدار من

مکنوناتم راز مخفی زیر خاک

از تتبع میشود این سینه چـــاک

ج (عابد) ۲۲ جون سال ۲۰۱۲ –هالند

 

زمزمهِ زمان

آن روز که دلت، زقید غــم آزاد شد

یک شهر نوین، به مُلک دل آباد شد

حــــال غنچهِ آرزو، شود خرمن گل

کزآغوش هستی ات، غم ها انفاد شد

کاش حرف مرا همه به یاد میداشتی

برلوح جبین، تخــم نشاط می کاشتی

در بزم غمین، همــــــیش غمین میمانی

یاران به فلــک تو برزمین میمـــــــانی

کززحمت دهر، همت خویش صیقل کن

آراسته به زر وهــــــــــم، قرین میمانی

پتیاره مکن که میشود راهِ نجات

برخلوت نیمه شب ترا آب حیات

بشــــــکافتن ذرهِ زمین تــــدبیر است

انــــداخـــتن تیر بی هدف تدمیر است

پیمــــــانه زآب تعـــــــلل ات پُر مکن

زین لفظ نفیس، هزارویک تفسیر است

بشنو سخنی که عرض دل یاد کند

اندوه ببرد خـــــاطر تو شـــاد کند

تو راز نهفته را، بکس فـــــــاش مکن

با قاصرعقل، تو جنگ و پرخاش مکن

کزروی کرم، به مستــمند نان دهـــــی

برآب فگنش، تو فــــــکر پاداش مکن

رفتـــنـــد و رونـــد، همه زدنبال دیــــــگر

خوشبخت کسیکه مانده زخویش نقش و اثر

ج (عابد) ۲ جولای ۲۰۱۲-هالند

 

 

 

بالا
 
بازگشت