احمد صیام روؤفی
انتخابات در گرو واژه ها
سر و صدای انتخابات در مطبوعات و نگرانی احزاب سیاسی و کارشناسان افغانستانی در این روزها به گوش مردم طنین انداز است، انتخابات های گذشته یی که تمام آرزو ها و آرمان ملت مظلوم افغانستان را به باد تمسخر گرفت، اکنون نیز بیجا نیست تا نگرانی کلی در رابطه به این روند ملی داشته باشیم.
با مصارف هنگفت مالی از کمک های جامعه جهانی اکنون تنها برای توزیع کارتهای جدید حد اقل هشت ملیون دالر نیاز است، این در حالیست که هر شهروند افغانستان چندین کارت انتخاباتی دارد. با این همه مصارف هنگفت کمیسیون مستقل انتخابات نتوانست این مشکل را مهار کند، در حالیکه مسؤولان این اداره همیشه از روند کمپیوتری شدن، و سیستم کمپیوترایز و واژه های نا آشنا ملت بیچاره افغانستان را در سردرگمی قرار داده اند.
همانگونه که همه می گویند در افغانستان قحط الرجال است، حضور بعضی از اشخاص استفاده جو که در گذشته متهم به بی کفایتی و نا کارایی بوده، در این اداره به چشم می خورد. از جمله برگشت سخنگوی این اداره که بار ها توسط رسانه های داخلی مورد انتقاد قرار گرفته و حتی نحوه سخن گفتن و گذاشتن عینک... در برنامه های تفریحی تمثیل شده است.
حضور رؤسای معرفی شده از جانب دولت افغانستان، جابجایی های قومی در این اداره قبل از ریاست جناب معنوی صاحب به چشم می خورد. با اینکه همه امیدوار بودند که ایشان تغییرات مثبتی را در این اداره خواهند آورد، و بنده نیز در آن زمان کارمند این اداره بودم، و امیدواری همه دوستان از جناب ایشان این بود که یکبار این اداره را آنچه واقعاً تصمیم خود معنوی صاحب بود، اصلاحات می آوردند، ولی آن خوشباوری ها فقط یک سرابی بیش نبود. زیرا آقای معنوی مصروف چیز هایی شد، که باید نمی شد... حتی بعضی اوقات با دوستان نزدیک خود شوخی نموده می گفتم، ملا و انتخابات یک چیز جدید است، خدا خیر کند...
به هر صورت تنها کاری که معنوی صاحب در این اداره توانست بکند، اینکه جناب رئیس جمهور را قناعت بدهد که ریاست دارالانشا را نباید از چهره های متهم به تقلب معرفی کرد، که حضور عبدالله بارکزی در رده های بالا از دستاورد های ایشان در این اداره بود.
جابه جایی یک عده اشخاص در رده های پائین که شاید ایشان از حضور آنها چندان خبر هم نباشد، سر و صدا های را هم در داخل این اداره بلند نموده بود، روی هم رفته شاید خوبترین رئیسی که این اداره داشته باشد ایشان اند، ولی باید توجه داشته باشیم که افغانستان یک کشور فقیر است. حیف میل شدن ملیونها دالر جامعه جهانی در کشوریکه زیر خط فقر است، جفا به حق ملت مظلوم این سرزمین است. در کشوری که صد ها گدا و فقیر در جاده ها ایستاده باشند، چگونه انسان می تواند با چندین موتر ضد گلوله که ملیونها دالر هزینه دارد رفت و آمد کند.؟ گفته سعدی رح بجاست که می گوید:
اگر ز باغ رعیت ملک خورد سیبی برآورند غلامان وی درخت را از بیخ
بیجا نیست که رؤسای این اداره توقع داشتن موتر های صفر کیلو متری را از جناب معنوی بکنند. همه این سوالها به خاطری به ایشان راجع می شود که ایشان از جمله کسانی اند که همواره مردم را به زندگی با قناعت و فقیرانه تشویق کرده اند، چرا خود به آن عمل ندارند.؟ به یاد عزل مشهور حافظ که می گوید:
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند
مشکلی دارم ز دانشمنـــــد مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کننـــــد
گوییـــــــــــــــــــــــا باور نمی‌دارند روز داوری کاین همه قلب و دغل در کار داور می‌کننــد
یا رب این نودولتان را بر خر خودشان نشـــان کاین همه ناز از غلام ترک و استر می‌کننــد
ای گــــــــــــدای خانقه برجه که در دیر مغان می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کننـــــد
حسن بی‌پایان او چندان که عاشق می‌کشد زمره دیگر به عشق از غیب سر بر می‌کننـد
بر در میخانه عشق ای ملک تسبیح گـــــوی کاندر آن جا طینت آدم مخمر می‌کننــــــــــد
صبحدم از عرش می‌آمد خروشی عقل گفت قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می‌کنند
شاید جواب ایشان این باشد که از کمک های جامعه جهانی خریداری شده بود، فراموش نباید کنیم که پول کمک به افغانستان حق هر شهروند آن سرزمین است، نه اینکه موتر های بالا تر از یک صد هزار دالری...
وسایل تخنیکی انتخابات در جاده های کابل به قیمت خیلی ناچیز به فروش رسید، وسایلی که به قیمت گزاف از کشور های خارجی خریداری گردیده بودند... حال وقتی ما از برگزاری انتخابات و درخواست پول حرف می زنیم آیا با خود اندیشیده ایم که پولهای مصرف شده در جای درست به مصرف رسید یا نه؟ معاشات فرمایشی و سفارشی به اشخاص و افراد... خلاصه صد ها مشکل داخلی کمیسون باعث شده تا ملت شریف افغانستان نسبت به این روند نا باور باشند و ابراز نگرانی کنند، به گفتهء مسؤولان این اداره هیچ راهی به جز اینکه قبول کنیم که کمیسیون مستقل انتخابات این روند را به پیش می برد نداریم، ولی چگونه.؟ این همه فساد در داخل یک اداره یی که در رأس آن شخصی به نام معنوی که در گذشته ها با تخلص خود بسیار همخوانی داشت، دل ببندیم.؟
هنور هم دیر نشده اگر ما یک برگشت از اشتباهات خود کنیم، جداً تصمیم بگیریم، اینکه دیگر نه با واژه های ملایی نه با واژه ها غربی ملت مظلوم افغانستان را دیگر فریب ندهیم.
همیشه در ماهنامه کمیسیون می خوانیم که انتخابات یک امر دینی است...!
ما در لغتنامه دین چنین انتخاباتی مزخرف نداشته ایم، اصلاً اینگونه انتخابات در دین وجود ندارد، چرا نام دین را در فساد و بی توجهی خود شریک می سازیم، مگر این بزرگان دین نبودند که بخاطر حق و عدالت قربانی دادند. وقتی این مَسند را قبول کردیم، و نام دین را بردیم، باید همان ثبات قدمی را که بزرگان دین داشتند داشته باشیم...
اینکه جناب معنوی صاحب می گوید؛ اگر ما نتوانستیم به مردم مراجعه می کنیم، مراجعه قبلی شان چه فایده یی کرد...؟ باید شعار را متوقف سازیم، زیرا ملت ما در یک پرتگاه خطرناکی قرار گرفته اند.
هیچ نوع معامله یی باید در این روند پذیرفته نشود. استقلالیت کمیسیون به هر گونه یی که می شود باید حفظ شود.
باید مشورت اشخاص متخصص در انتخابات را فراموش نکنیم...
ثبت نام رأی دهنده گان (قبل از رأی دادن) باید جدی گرفته شود. کارتهای اضافی جمع شود...
مشورت با احزاب سیاسی، نماینده های مردم، بخاطر رفع نگرانی هایشان شود...
اشخاص ناکارا را از این اداره دور باید کرد... شاید صد ها پیشنهاد دیگر برای اصلاح این روند ضرورت است و از حوصله این نوشته به دور.
امیدواریم کسی از نوشته ما آزرده نشود، زیرا این حقیقت هایی است که نمی توان از آن چشم پوشی کرد، به امید یک انتخابات منصفانه و پیروزی ملت مظلوم افغانستان. و خلاصی شان از چنگال مفسدان و معامله گران.
موفق و کامگار باشید.
بالا
بازگشت