توریالی رزاقیار

فرصت دیگر!

کنفرانس دوم بن در باره افغانستان عمدتآ با دو تعهد به کار خود پایان بخشید:

1-    تداوم حمایت جامعه جهانی از افغانستان تا ده سال دیگر(که از سال 2015میلادی آغاز می شود.)

2-   تعهد افغانستان برای دولت داری خوب، مبارزه با فساد اداری، قانون گرایی، اصلاح اداره و.....موارد دیگر. در فیصله یا قطعنامه کنفرانس، سال های جاری بنام سال ها یا دوره انتقال   و دهه بعد از 2014بنام دهه تحول یاد و قید گردیده است. من منحیث یک... شهروند افغانستان، اولآ از جامعه جهانی و دولت و مردم آلمان می خواهم بخاطر راه اندازی این کنفرانس تشکر و قدردانی کنم. سپس در زمینه دیدگاه خود را بگونه بسیار فشرده می خواهم با دوستانم و علاقمندان مسایل کشوری و جهانی شریک سازم. من به تصامیم و تعهدات جامعه جهانی و جانب افغانستان درین کنفرانس بطور مشروط و در قید ملاحظاتی علاقمند شده ام که فقط ضمانت اجرایی میتواند این علاقمندی ام را به باورمندی ارتقا بخشد. ده سال سپری شده فراز و فرود های زیادی را به همراه داشت. در برخی عرصه ها ما شاهد دست آورد ها و پیشرفت های بودیم که بر شمردن آنها در فرصت حاضر میسر نیست. همچنان این ده سال ضعف ها، کمکاری ها، اشتباهات و ناکامی های را در قبال داشت که روی برخی آنها انگشت می گذاریم: جنگ شدت و گسترش یافت که مانع بازسازی و انکشاف گردید. تولید و قاچاق مواد مخدر رشد  و رونق بی سابقه یافت که اعتیاد به مواد مخدر، زر اندوزی ها و تامین بودجه جنگی را بار آورد. فساد اداری از کنترول خارج و مصونیت حاصل کرد که از تحکیم پایه های حاکمیت، اعاده صلح، تامین عدالت اجتماعی، کسب اعتماد و رضایت مردم و تطبیق قانونیت در جامعه جلوگیری بعمل آورد. فرهنگ معافیت عمومیت یافت که در نتیجه فضای مافیایی در کشور حاکم گردید. قوای ثلاثه دولت بجان هم افتادند که این امر سبب نزول اعتبار قوای سه گانه نزد مردم  و جامعه جهانی گردید. فراوان گفته ها و تعهدات هم از جانب جامعه جهانی و هم از سوی دولت افغانستان در عمل پیاده نشد. مداخلات خاصتآ از جانب برخی کشور های همسایه در امور داخلی افغانستان نه تنها قطع نگردید بلکه کاملآ بی جواب ماند و .....! حالا اگر این وضعیت کماکان ادامه یابد، نه تنها بازهم انسان ها، سرمایه ها و فرصت ها فدای ضعف ها، مصلحت ها و کوتاه اندیشی ها خواهد گردید بلکه سر انجام آب خواسته یا نا خواسته به آسیاب دشمنان در کمین نشسته سرازیر خواهد شد. امیدوارم جامعه جهانی و دولت افغانستان دیگر به کنه این حقیقت پی برده باشند که افغانستان و مردم آن همین امروز نه فردا، به صلح، قانونیت، شفافیت پاسخگویی، توسعه، رفاه و عدالت اجتماعی نیاز دارند. بلی باور من اینست که اگر امروز به این اولویت ها پرداخته نشود فردا همه فرصت ها از دست رفته خواهد بود و زمان ده سال و یا ده ها سال دیگر را برایشان سخاوت نخواهد کرد.

نویسنده: توریالی رزاقیار