انجنیـر خلیـل الله روفی
درسوگ انهدام پیکره های بودا
ازهمالیـا تا بامیـان
به چنـدین ســــده پیش ازمبـداً تقــویم میــلادی
پیام روشنی ازانتهای مشـرق خاموش می آمد
پیام روح بخشی ازدرای کاروان پیـرروشندل،
از آنسوی دیارجنگل زیتون
چو پیک رهـرو دریا دلی درگــــوش می آمـد
* * *
شهنشـاه زادهً ازماورای ساحــل گنگـــــــــا
که جسم وجان خودرا اززلال چشمه سار « نیــــروانا»
شـستـشو میکرد،
زکــوران ریاضت میگــذشت وجلوهً عشـق وحقیقت را
چو رهپوی سراپا پرعطش، منزل به منزل،
جستـجو میکرد.
شهنشـاهی که ازاورنگ تاج وتخت « نیلوفر» فرود آمـد
زهست وبود تن بگذشت وبا یک خرقهً پشمیــن مــولائی
به شهـردل تـولــد گشت و« بــــــودا» شد
به منزل گاه جان آدمی سلطان دلهــا شــد
* * *
ززیرتکدرخت قدســی « انجیــر»
زکاجستان انبوه « همـالیـــــــــــا»
سرود رهروان راه حق را،
دررهائی بشــــــــر
ازرنج هرآلوده گی،
آغازگــرگـــــــردید
چه آیینی که ازسرچشمهً مهـرخدائی بارورگردید
* * *
درای کاروانش تا مسیرخاوران دور، تا پهنای اقلیم « کنشکا»
با دودست سبزدانش، طی منزل کرد.
چه دستانی عجیب وآفـرینشگر
که اعجازهنـــررا درهـــزارستان« هنـدوکـش»
زلـوح پرنگین مــرمــروخارا
به کانون عجایب خانهً دنیــــا
به تمثال عظیم پیکــــر بــودا
مجـسـم کرد.
ومیلاد تناسخ را،
بمصداق عروج نیروانا، درسراپای وجودش،
تا هـزاران سال جاری ساخت.
چه تمثال عظیم وسربلند، ازداربست هرشکست وفتنه وپستی
که خورشیــد جهان آرا،
نخستین بوسه های بامدادی را
به محراب تنش چون هدیهً زیبا، فرومیریخت
شب هنگامان، جلوس ماه زرین تاب هنـدوکـش،
به عشـق قامــت بالا بلنـــدش،
جان وسرمیباخت
* * *
مگردردا! که دستانی تمـــدن سـوزو ویرانگـــــــــــر
به رگبـارستم این قامت اسطوره های سرمد تاریخ را،
یکباره آتش زد،
ویک دنیا نگارستـان فـرٌ وشوکـتـش را
برحضیض خاک ذلت ریخت
* * *
چرا باید چنین میشـد ؟
سوالی سخت درد آگیـن وجانفـــــرسا
سوالی را که جبرانش نمیدانم
کدامین دادگاه عــدل انســانی
به آن بائیست پاسخ گفت ؟
* * *
واینک برفراز این رواق زخمی وویرانهً تاریخ
کبوترهای عاشق دردل تنها ترین شبها
سرود ماتــم بدرود میخــــوانند
سحرگه، برحریم توده های سنگ وخاکش
اشک حسرت ســوز، میــریزند
جــــرمنی
مارچ ــ 2003
بالا
بازگشت