بلقیس مل
افسانه تلخ
من یاد ها یم را به باد خواهم گفت :
قلبم خونبار است
لحظه ها بوی خون به مشامم میرسد
آیا میدانید ؟
که باران حادثه ها
تمام وجودم را سیراب ساخته
و همه جا را ویران
اشکهایم خشکیده و
خنده هایم به زهرخند مبدل گشته
من یاد هایم را به باد خواهم گفت :
بگذارید !
گلهای گلدان دلم
به خشکد و پر ، پر گردد
و پژمرده گردد
در غروب آ فتاب
در بسر آ مدن زمان
در ظلمت شام قار
به پیچ دره ی تار
به مُچ ، مُچ مورچه گان صحرا
پس بگذارید ؟
که اجساد خُرد به سوی لانه هایشان روند
من یاد هایم را به باد خواهم گفت :
یک نیروی مرموزی !
از طرف رود خانه ها نعره میزند
که شراره ی عشق و محبت را مسخره میسازد
در دیده ها اضطراب نمایان است
بگذارید !
موجها نعره زنند
و صدای آن نعره ها از برج رفیع
به خاک سیاه افتد و زره ، زره آب شود
من یاد هایم را به باد خواهم گفت :
چرا به سکوت مبهم و اسرار آمیز انسا نها
سر پوش میگذارید ؟
تا بخارش به دیگران نرسد
و چرا ا ین همه اسرار زور و جبر در معاشرت
به حکم « جبار مبدل شده ؟ »
خوشبختی که کیمیا نیست
چرا کاخ های امید واژگون گشته ؟
که همه در آن دست و پا میزنند
چرا دلی را در سینه بشکنیم ؟
چرا به جای نوش نیش زنیم ؟
من یاد هایم را به باد خواهم گفت :
اگر باغ ها رنگین است
زاغ ها سیاه اند
اگر خنده ها شادی بخش است
گریه ها نا خوش آیند اند
تمام جگر خونیها در وجودم ریشه دوانیده
من یاد هایم را به باد خواهم گفت :
پس چرا به شمع درخشان
به جریان آبهای شفا ف
به صفایی آ سمان
به نور جها نبخش خورشید
به چهچه ی پرنده گان
به خوشنودی دلها
در اجتماع همه جها نیان دل نه بندیم ؟
اینست افسانه ی تلخ زنده گی ما انسانها
همه یاد هایم را به باد خواهم گفت :
بلقیس « مل » 5-8-2011
گریستن
خضر فرخ کجاست ؟ آب حیوان تیره گشت و ما گریستیم
خون چکید از قلب شاخه های گل سرخ و ما گریستیم
در شب بدیدیم که در عمق موجها چی چیزها نهفته است
دست و پا و دهن بسته ایم و به درازا ما گریستیم
سکوت مبهمی شب را ، صدای آبشار برهم میزد
در آن شب با غبار اندوه به نابودی ها ما گریستیم
در آستان خون و آتش و خاکستر داغ امشب
آیینه دار شب بودند پاسداران روز و ما گریستیم
در چشمه ی رنگ چرا ما مسکن درد و آلام نباشیم
به ریختن قطره ، قطره ی شمع وجود و ما گریستیم
هر یک به تنهایی ،هر ستاره ی صحرای آسمان
در شب به چراغ کم نور هر یک شان ، ما گریستیم
همه گان در سر زمین پُر حادثه و حوادث شب
به روز سیاه شب ی قیر گون همه ی ما گریستیم
زدوده نشد «بلقیس » سایه ی شب در آغوش صبح برما
زنگ تقدیر به صدا در آمد و همیی ما گریستیم
بلقیس « مل » 2011 ، 6 ، 1
+++++++++++++++++++++++++++++
سپاه گرسنه گان
سپاه گرسنه گان به پا خواهند شد
آنان از جمله گم شده گان اند
که اگر پیدای شان باشد باز هم گمشده اند
راهرو را گم و منزل را نیابند
نباید ره گم گشته ها را از آنان پرسید
رشته های غم و رنج با نوک سوزن
در صفحه زنده گانی آنان دوخته شده
و در مقابل نگاه های چرکین و
سایه عقده ها و لجاجت نهفته
و زهر ناکامی و ساغر رویاها همه ریخته
و لجام افسار همه گسسته
آواز از قلب ها خیزد اما آه ندارد که شنوا باشد
پس زنده گی اینچنین همیشه عریان است
جرقه های آتش در چشمان نمایان است
مثالی که خون وجود در کله ها پمپ شده
کی در فکر گدایان است
هیچکس از جوی حقیری که به مرداب میریزد
مروارید بدست نخواهد آورد
سرود ها همه سرود های نیستی و نا بودیست
سپاه گرسنه گان به پا خواهند شد
برای بدست آوردن « نان ، کتاب ، آزادی »
به پا خواهند شد برای در هم کوبیدن در های بسته
صدای هر قدم رعد آسا شده و
شهرها و کوچه ها وراه های عبور نا شده را پیموده
با شکم گرسنه و تن گران و
پا های از هم گسسته را بدوش کشیده و
سبوی شکسته را بر دوش
همنوعان :
بر ما نگاه نکنید که از چی نژاد و از چی نسب ایم
در سر زمین ما « نان » در کام شیر است و
« کتاب » در زیر پای ستوران و
« آزادی » را باد ها برده و نابود شده
وسرهر چشمه اژدهای خفته
مرگ انسانها پیش از چهل ساله گی میرسد
این ترانه ورد زبان همه است
« که هیچکس از مرداب پلید جنگ جان سالم بدر نمیبرد »
پس چرا به این گرسنه گان و زاد گاه تان رحمی نمیکنید ؟
تا به کی این انسانهای فلک زده از دیدگاه دیگران زنده گی نمایند ؟
آیا انسان جایگاه بود و باش خود را بر دیگران میگذارد ؟
چرا این حق را بر دیگران واگذار میشوید ؟
که خانه شما را قسمت ، قسمت کرده
به خودی های شان تسلیم نمایند
آیا دستها و پا های تان به زنجیر سرمایه بسته شده ؟
بنگرید زاد گاه تان عریان گشته
در خمار کدام افیون غرق شده اید ؟
آیا لحظه ی هم حدس زده اید ؟
که همه باید سیر باشند و در امن
شما را سوگند به « پرورد گاری »
که همه را هست نموده
دستهای دو طرف را کوتاه سازید
به سر نوشت خود ، خود حاکم باشید
نگذارید که دیگران سر نوشت ساز شما باشند
آخر چرخ بر مدار حق بر خواهد گردید
آنگاه جواب شما ها چی خواهد بود و مکان شما در کجا
گرسنه گان به پا خواهند شد
تا زمانیکه در جهان یک سر زمین اسیر
و یک انسان اسیر باقی نماند
در آسمان یک ابر اتمی دیده نشود
با ادای ادب و احترام
بلقیس مل 29-4-2011
بالا
بازگشت