خواجه عبداله احرار
بهار آیینه دار
ســال نــو با روزِ نــوروز اسـت آغـــاز بـهــار
سبـز و خــرم میشـود هرسـو زمـیـن و کوهسار
از شـگـوفه گـل بسر کرده درخـتـان هـر طـرف
بـلبلان دارنـــد نـوا در عـشـقِ گـل بر شـاخـسار
در بـهـاران عـطـر گــل مـیـبارد هر سو از فضا
بـا هـــوای صــاف و پـاک و فـاقــدِ گـرد و غـبار
باغ وبستان غرق گل،گویی بهشت است درزمین
گر بهشت نیست، کم نباشد از بهشت فصل بـهـار
وقت کار است در بهاران هیچ کسی بیکار نیست
زارعـیـن و کـارگــران و محـصلـین و حـرفه کـار
لاله زار است هر طرف در دشت و کوه و درچمن
بـهـتریـنِ مـوســم ســال است، بــهــارِ خـوشـگـوار
چه بهـار است، چه خـزان، صد ها پیام دارد نهان
با تـأمـل کـن نــظــر بـر گـــــردش لـیـل والـنـهـار
هـر چه زیبای ایست به عـالم زرۀ از نور اوست
زان بـهــار دیـگـر است، ایـنـجـا بـهـار آیـینه دار
از بـهـاران هـرچـه گـویـم کی شود وصفش تمام
بس کـن ( احرار) چه دانی رمـز و اسرارِ بـهـار
با احترام،
خواجه عبداله (احرار)
بالا
بازگشت