سیدهمایون شاه عالمی
دین ِ اصل
بی رخت ســـیر ِ انجمـــن نروم
در گلــــــستان و در چمن نروم
گر بهـــــشتم دهــــــند بیتو مگر
زدم این مُهــــر در دهــن نروم
ز تو و عـــشق تو بمــدت عمر
چاک شد گر چه پیرهـــن نروم
عشق کردن چه دین ِ اصـل بوِد
پیش کـــــــفار ِ اهـــــرمن نروم
مانده در عزلـــتم بذکـــــر تو ام
من بیادِ تو بی ســـــــخــن نروم
تا بیفـــشانی زلــف عطـر پُرت
سوی آن دشت در خــــتن نروم
نام تو کـــــــــافی است نام ِ مرا
در پی ِ نام ِ خویشــــــــتن نروم
اندرین دیر بهـر ِ شهرت و جاه
دیگــــران مـــیروند مـــن نروم
در جنون آمدم ز عشـــق تو گل
ز چه در دشت و در دمن نروم
گـــــر نباشی درآن دیار دمـــی
شوم آواره در وطــــــــن نروم
من (همـایون) ز بخت یار شدم
گــــهی با زاغ و با زغن نروم
سید همایون شاه (عالمی)
17 نوامبر 2011
رِستُن – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
وحشتسرای دیر
هر جا که عــاجزست لگــــد مال مردمست
وآن خائن ِ حریص ولــــــسوال ِ مردمست
تشخـــــیص پاکــــــدل بکند مــاده رند ِ دیر
هر ساده دل ببین که به غـــربال مردمست
هــــر لب گـــــشوده بنگری سودای مطلبی
افـــتاده بینوا همـــــــه در جــــال مردمست
ظـــــاهر فریبی هـــاست دگر کار ابلـــهان
تفکـــــــیک ِ ناتوانی به اشکـــال مردمست
وحشتـــــــسرای دیر سبب شد که این زمان
ترس و هـــراس و وهم به تبخال مردمست
بی دین بنام ِ دین بکــــند قتل عــــــام ِ خلق
دشمن به درس و مکــــتب اطفال مردمست
آن وحشی ِ خـــــبیث که مغـــــزش تهی بوَد
چون محتســــــــب مراقب احوال مردمست
از خود کـــــــشیده سنّت آدمکـــــــشی لعین
مانع به عــــید و محرم و شـوّال ِ مردمست
آن کور چشم و کور دل و کور ذهـــــن بین
امروز در زمـــــــانه چو دوجّال ِ مردمست
جاهــــل بکرسی آمــــــده عالِم بزیر ِ خاک
حالا قـــــیاس کن که چه مــنوال ِ مردمست
یک کـــــله پوچ لنگی درازی مــــیان تهـی
با صوت ِ جهل ِ خویش چو قوّال ِ مردمست
آن بد سرشت بوی بد ِ گـــــــنده رخ ببیـــن
امـــروز در شکـــــــستن ِ اقبال ِ مردمست
اندر میان صـــــحبت هر کــــــس ز رنگها
یک مطـــــلبی نهفــــته به دنبال ِ مردمست
جاهــــل چو طفل کودنی گوگـرد برگرفـت
آتش گرفـــته هر سو پر و بال ِ مردمـــست
زآنجا که اصـــل دین و صـــداقت گریخته
دزد و دغل بکـــــوچه که بقّــال ِ مردمست
دست و زبان به رشوه شده بیشـــــتر دراز
اینست ملک مـــــا و همین حال مـردمست
نی انفجار انتهاری کند قــــتل و بس همین
قحطی و فــــقر و مفلسی قـــتّال مردمـست
رنگ و نژاد و قــــوم اگر طــــرح مـیشود
چون جوجۀ نفـــــاق به سُفّـــال ِ مردمـست
دســــــتـت بشو اگر نشد از اتفـــــاق خلـق
خواندم به شعر حافظ و این فال مردمسـت
تأثـــــیر ِ فــــتنه افکــــــــنی دیدیم حسـرتا
آئینه ی نفــــاق به تمـــــــــثال ِ مردمـست
کبر و غــــــرور بیش زوال آوَرَد همــیش
تقــــوا اگر رسید به اکمـــــــال ِ مردمـست
دشمن همی که پکّــــــه کـــــند باد ِ تفـرقه
وحـــــــدت بتاج زرهمه اجلال مردمـست
دوروزه پول و زر که نماند به هیچ کــس
صدق و صفا و عشق که آمال ِ مردمـست
بیمـــــــاری از کــــنارۀ افلاس سر کـشید
بیکـاری و فـــــــساد چو حمّال ِ مردمـست
در ناز و نعـــــمت اند ببین جاهلان هــمه
عــــــالم فـتاده از لب و اقـوال مردمســت
حرمت کـــــنید بهر خــدا عالمـان ِ خویش
ملـــــــت که سر بلـند به ابدال ِ مردمــست
گفتی ز بحر ظلم (همایون) چو قطـره را
تشریح ِ تو کجـــا همه اجمـــال ِ مردمست
سید همایون شاه (عالمی)
13 نوامبر 2011 م
رَستُن – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
بیت العتیق
آورده عـــــید باز نـــــــــوید ِ سـراسری
دل هــای تنگ پهـــن درین داد گـستری
ایمــان حضور فقر کند مـحو از قـــلوب
شاه و گـــــدا که نغمه کشد در توانگـری
خاک صـــغیرِ ما که بعـشق است مـبتلا
در انتهــــــای فـــــقر کند ساز ِ اکـــبری
ای آدمی که زاده یی از گـــــرد پُر مـلال
پیش ِ فروغ ِ مهــــــر مکن هیچ اخـتری
شکرانۀ خــــدا که سخن میکـــــشد زدل
شاعـــــر به سبقـتی بربودست گوهــری
حاجی درون کعـــبه بریزد چو اشک ها
بیند حکـــــــیم عـــشق بدل ها به داوری
گر دل شود به کعـــــبه مبدل حقــــیقـــتاً
افتد فسانه هــــــــای ز محراب و منبری
بَین صـــــفا و مره نبُد جز حضور ِ خار
آمـــــــد ز بهر ِ هــــــاجره آب ِ شناوری
کم بین به شأن کعبه که مالک مقدمــست
در انتهــــــــای تشنگی بنمـــــود کـوثری
شیطــــان ز سنگ مذدلفـه کی ز دل رَود
تقـــــوا چه نعـمـــتیســـــت ندارد برابری
جان را فــدا که هر که کند لیک آن خلیل
از جان، عزیز تر بکـــــــند در فدا گری
بیت العـــــــتیق گر چه ز اوّل نهـــاد حق
لیکن هـــــوای آدمی بنمود اخـــــــــگری
ابراهــــــیم آن خلیل خــــدا کرده این دعا
تا دین ِ حــــــق تباه نمـــــــود دین ِ آذری
آمد به امتحـــــان خودش کـــــــامیاب شد
فرزند ِ خویش کرد برابر به خــــــنجری
لیکن خدا نداشت روا قـــــــتل نور ِ چشم
کو را نبوده هـــــــیچ قبول ِ ستمـــــگری
اعمـــــال مــــــا نبود مگـــــر لایق ِ جزا
او از صـــــفات خویش کـند بنده پروری
آنجـــــا درون کعبه شنیدی بتان خــــنگ
میساختند بهــــر ِ فروشی بمــــــــشتری
دو روزه دخترک شده در زیر سنگ بود
بر عــــــــــــاجزان ِ کعبه نمودند افسری
تا آنکه رحم قادر ِ یکـــــــــــتا پدید گشت
آن خـــــــــانه را ز دیو بر آورد بر پری
طفل یتیم پاک ز الطـــــــــــاف آن حکـیم
آمد گرفت قــــــبضۀ عـــالم به رهـــبری
آن سروری که حـــاجت درویش میکشید
هرگز نداشت کُـــلّه و دســـتار ِ سروری
ویس قَرَن شهیر شد از عشق مصطفی(ص)
درویش را نگـــــــاه مکن هـیچ سرسری
ای آنکه در هوا و هوس سر کــــشیده ی
با مردمـــــــــان خاک نشین کی برابری
ای عــاشق ِ خدا به سخــــاوت قریب شو
بر مردمان فــــــــقر بکش دست یاوری
من از دعای ِ دوست (همـایون) ِ رحمتم
نی حافظم نه سعدی چه دانم سخـــنوری
سید همایون شاه (عالمی)
سوم نوامبر 2011 م
رستن – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
دلداده
باز این سر مــــــــــستی ها بی باده بجــــــا مانده
آواز سرود ِ ما افـــــــــــــــتاده بجـــــــــــــا مانده
زآن طلــــــــــــعت جـــانانه عالــــم شده مـســتانه
افــــــــــــسانه درین خـــــــانه سر داده بجـا مانده
انوار ِ جهــــــــــــــــــــان آرا بگرفــــته دل ِ مارا
موم گـــــــــــــــشته دل ِ خارا ایســـتاده بجا مانده
اســــتاره و مهـــــــــــتابم بر مهـــــــــر نمی تابم
بگـــــــــــذشته ز سر آبم جان داده بجــــا مـــانده
او خُلق کـــــــــــریم دارد زاول ز قـــــــدیم دارد
چون طـــــــــبع سلیم دارد بگـــــــشاده بجا مانده
تا جـــــــــلوه نمایان شد تسبیــــح پریشــــــان شد
دل اخــــــــــتر ِ تابان شد سجــــــاده بجــــا مانده
دهــــــــری بُده بیهـــــــوده عاشق رهی پیمــوده
زاهـــــــــــــد دل خود سوده بر جـــاده بجا مانده
نیکی ز سلف بر مـــــــــــا وامانده شُکر برجــــا
در رفــــــــــته اگر بابا نواده بجـــــــــــــا مــانده
گـــــــــر نیک همـــــــی بینی پیـــــامبر رنگینی
آن سنّت پیشــــــــــنی بنهــــــــــــاده بجــــا مانده
شد حرص و هـــــوس گژدم نیکی زمیان شد گم
در بین ِ همه مـــــــــــــــردم آزاده بجا مـــــانده
هر سو سری مجنون شد در عشق (همایون) شد
دل خورده که بیرون شد دلـــــــــــداده بجا مانده
سید همایون شاه ( عالمی)
30 اکتوبر 2011 م
رستُن – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
بالا
بازگشت