سیدهمایون شاه عالمی
غروب آفتاب
وای! بیدادی که بر خـــــــود کرده ایم
زنده ایم و لـــــــیک هر یک مرده ایم
سایۀ جـــــــــهل است بر مــــــا پایدار
می برد تــــــا یک یکی را زیــــر دار
آفــــــــتاب ِ علم از ما شد غـــــــروب
از شمــــــــال ِ ما گرفــــــته تا جـنوب
عالمـــــان در خاک خفتند، جاهـــــلان
بر سر قــــــــدرت مثال خـــــــسروان
دشنۀ شان تشـــــــنۀ خون ِ فقــــــــــیر
سخت قلب و سخت گوش و سخــتگیر
رهــــبران را بنگری چون راهـــــزن
در فغان از دست شان شد مــرد و زن
می نداند کــــــس بدولت راز چـــیست
می نداند کـــــور چشم ِ باز چــــــیست
کــــور چشم ار دل کند دوشن ضــمیر
بر هــــدف خوردست او را راست تیر
لیک بینا را اگـــر شد دل چو ســـــنگ
رفــت از کــف سایه هـــای نام و ننگ
بینــــش انســــان ز طـرز فـکر اوست
گل ز ریشه صاحب آن رنگ و بوست
نا خلــــــــف را راستی دشمــــــن بوَد
کو چو خار ِ شوم در گلــــــــــشن بود
این خطــــــــــــا باشد به قاتل دل نهـی
زانکه او را عـــــــقل و دل باشد تهـی
دیگران در پیش رفـــــته تیز گـــــــام
اسب ما خوابســـــــــت بنگر بی لگـام
دست افــــــــتادست ما را از عنــــان
پای بیرون از لگـــــــــــــام آمد بجان
در تعصـــــــــب سر کـــشیده پای مـا
نالۀ بشکســــــــــــته دیـــــدم نای ِ مــا
هر قـــــــــبیله گفت آری بهــــــــتریم
دیگرش گوید کجـــــــا ما کــــمتریم
بهـــــــــــتری از قــــــوم نَبوَد پایدار
بولهَــــــــب بنگر کجـا بُد آشکــــــار
گم بشد سر مـــــنزل و مقصــود ِ ما
رخ نمود از مـــــا مگر معـبود مــــا
دیگران در علم و فـــــن گـشته قـوی
رفته ما را مادّی و هم معــــــــــنوی
چین ِ غفلت خورده از بس در جـبین
آسمــــــان خـندد بروی این زمــــین
گر خلیفـــــه بر زمین آدم خــــــورَد
پردۀ عفّــــــــــت ز انسـان مــــیدرد
خون چو ریزد مینماید خـشکــــسال
تا مـــــــــلال نیســــــــتی آرَد زوال
زآنکه فاســــق می نگــردد راهیاب
دولت ِ فــــــاسقــگرا بین در سراب
شــرم تا گـــــم شد نمــــــــــانَد آبرو
رشوه آزاد اســت خواهـــــد روبرو
پنج بار ایســــــتاده بینی در نمـــــاز
در حــرام آورده دســـــتش را دراز
تا ز رشوة گـــــشته بینم بهــره یـاب
همــــــچــو دریا آبـــرو ریزد به آب
رو سیه دســـــــتــش نگیرد از گــنه
زهــــــــــــرَه کــی دارد بیاید تا بره
دسـت تا آرونج درخون کرده رنگ
در خیــــــانت کی کند لختی درنگ
خانه ی را از حــــــــرام آراســــته
تا فغـــــــــــــان ِ بیوه زن برخاسته
دامن ِ نفـــــــــسش بهر سو گـستَرَد
پول ِ دولــــت را به جــیبش مـیبَرَد
او بخــــــالق کی شود فــرمان پذیر
در فغــــــان از دست او برنا و پیر
بخت بر گشته ولی انصــاف نیست
این دغل بازان را دل صاف نیست
صفحۀ ایمـــان گشته واژگـــــــون
نان مــــردم تر بشد در بین خــون
گرگ شد بر رمــه اینگـــه پاسدار
گوســــپندی میکُشد شام و نهـــــار
خـــــون مردم شد شراب هر دنی
تا عـــرق ریزان همه در جانکنی
تا که آن ابلیس خفــــــته در وجود
حالـــت ِ مردم همیشه در رکــــود
جاهلان بنگر به صـــدر سروری
شیطنت امروز گــــــــشته برتری
پا برهنه بنگــــــــری هر سو یتیم
بگــــذراند زندگی در ترس و بیم
با زبان ِ کوته دستـــــش شد دراز
عذر مـــــیآرَد ندارم برگ و ساز
خاک مـیبارَد سر و روی ِ فقــــیر
میکــشد آن ناله ها را در نفــــــیر
باشد آنگــه تا خدای ِ مهـــــــربان
بشـــــنود فریاد مردم یکـــــزمان
ناکـــــــسان را گم کند از بین ِ ما
مهــــر تابانَد بــــشام ِ عــــــین ما
در سخــــن آورده ام من درد ِ دل
شد صداقت پروری در آب و گل
عزلت ِ من گر چه افتاده خمـوش
تیز میدارم فضای ِفکر و هـــوش
در لبان ِ خشک من زنجیر نیست
خوش قلم دارم اگر چه تیر نیست
راست گویم تا (همایون) سر بسر
با خبر سازم هر آنکـــــو بی خبر
سید همایون شاه (عالمی)
23 اکتوبر 2011 م
رِستُن / ورجنیا
ایالات متحده امریکا
++++++++++++++++++
نشان گمنامی
نوای عشق و صــــــــفا متن ِ داستان منست
صـــــدای عجز و حیا شهره در بیان منست
فتـــــاده گرد رهم در مقــــــام ِ بی هــــنری
نموده قفــــــل مـحَک گویی در زبان منست
مرا بخاطر الفــــاظ در گـــــــناهی مگــــیر
که نام کـــــوچـــۀ گمــنامی در نشان منست
به بزم جـــوش گل آید چو عــــــندلیبِ بهار
غبـــــــار گردش ِ الـــوان در خـزان منست
عیادتم نکـــــــند هیچکـــــــس ز روی سخا
نشـــان بی کــــسی ظاهر ز آســــتان منست
نه گــــل به دور ِ حیــــــــاتم نمود بیش دوام
نه برگ و باری درختی به بوســـتان منست
چو آب جوی نیاید که عمــــــــــر رفـته دگر
فغـــــان عقل درین ذهــــن ِ هیچـدان منست
حساب ِ نقش سجودت مکن بدانکه خطاست
ثبات ِ رسم ِ توکــــــل به امتحـــــــان منست
نگـــاه ِ ذره چه فهـــــمیده زآفتاب ِ جهـــان
وجود عـــاشقی در روح و در روان منست
نفـــــیر ِ عزلـــت نادانی ام ز عزت ِ اوست
لگــــــام ِ تیر ِ خِرَد مرده در کمـــان منست
قطار ِ اشک ندامت ز ضعــف کِرده مپرس
مــــثال زهره و ناهـید اخـــــــــتران منست
مکان ِ درد ِ (همـــــــــایون) به سینه دلست
که روح ِ عشق به ترکیب ِ استخوان منست
سید همایون شاه (عالمی)
15 اکتوبر 2011 م
رِستُن - ورجنیا
ایالات متحده امریکا
بالا
بازگشت