سیدهمایون شاه عالمی
حلاوت عید
هلال عید برآمد ببین به داس ِ قمر به شام عید بیا باش تا به وقت سحر
شراب شوق بیاور ز جام ِ ناب لبت زمشک زلف برآور تو عطر عنبر تر
کجاست بر رگ ِ گلهای باغ آن بو که عطر موی تو افشانده است گل بر سر
ز چشم شوخ تو گشتم اسیر زلف ِ سیاه براه عشق چه پروا کنم ز خوف وخطر
به حق روزه که دلتنگ گشته ام زهجر دهن شیرینی بیاور از آن لبان شکر
بیا نگار که آغوش تو بهشت ِ من است خطاست از کنار تو رفتن بجای دگر
به قلب من ز لشکر مژگان شدی سلطان نصیب تست نگارا تمام فتح و ظفر
چه قسمت است خدایا جدا ز آغوشش ببست پای مرا سخت ریسمان ِ سفر
به هر سو سفره رنگین شده حلاوت عید نصیب ما ز فراق است تا بخون جگر
برفت ماه روزه مگر عید ما نرسید کجا کنیم ز غوغای شور عشق حذر
شب وصال کجایی به ختم روزه ِ من مرا سکوت نشسته به بام و کوچه ودر
نگاه ِ مضطربم صبری جستجو دارد مگر که یار کند روز کی ز کوچه گذر
چو فرح وصل نصیبم نشد ز نا چاری قطار اشک بیامد مثال ِ سیل ِ گهر
چنین بسا ختم سختی هجران حیران چنان که باد خزان میکند به برگ شجر
نوید ِ عید مبارک به دوستان بادا
کند دعای ِ (همایون ) به آسمان اثر
سید همایون شاه ( عالمی)
21 سپتمبر 2008
وزیر اکبرخان مینه
کابل - افغانستان
معراج سماک
بند است نفس زآنکه هوا نیست میسر
تقدیر نهان گشته قضا نیست میسر
دل در طلبی سوخت که مطلوب نهان گشت
رازیست درین پرده سرا نیست میسر
آواز ِ دلم را نتَوان کرد نبشتن
در دفتر ومعنی که صدا نیست میسر
غوغای نهفته است به هنگامه ء قلبم
مشتاق به وصل است مرا نیست میسر
در حلقه یی عشاق نشستیم به اخلاص
جز داخل ِ این حلقه حیا نیست میسر
بشکست پَر و بال ز منقار ِ تمنا
تا وهم درین بیخودی ها نیست میسر
از پای فتادیم بس از بال فشانی
غیر ازکرمش هیچ بما نیست میسر
خون گشت بسی ناله بخاموشی سپردیم
در بحر تحیر که نوا نیست میسر
بیرون شده از عقل به معراج سِماکیم
لطف و کرم یار کجا نیست میسر
دست از طلب هستی بشو زود (همایون )
مُرداب به هرجاست صفا نیست میسر
سید همایون شاه (عالمی)
اکتوبر2007
نورستان افغانستان
مشغله ء زلف
دل عشق ترا کنون گرفته یا گلخنی اندرون گرفته
گم گشته ز عقل راه ء دنیا سرهم که ره ِ جنون گرفته
پوشیده دو چشم در تغافل غم در دل ِ ما سکون گرفته
در درد فراق گر جگر سوخت این درد بسی فزون گرفته
دل مشغله را به زلف تو بست دست از همگی شئون گرفته
تا خمکده ء لب ِ تو دیده جام دل ما چه خون گرفته
پیمانه صبر گشته لبریز پا از حد ِ خود برون گرفته
هر صبر و قرار از ( همایون )
آن عارض لاله گون گرفته
بحر وجود
خیال عافیت از سر بکش چو مرد ببر سپاه اشک و قناعت در این نبرد ببَر
هوای حسرت دیدار اگر به سر داری بکش درخت امل را ز گرم و سرد ببر
بسان شمع خنده زنان میرتا ببانگ سحر
جسد ز خانه بکش جان ِ خود ز درد ببر
کجاست جای طرب در جهان حیرت ما
سرشک سرخ بیاور به روی زرد ببر
زساز وهم ترنم نگشته خوش به طرب
نوا و نغمه ء دنیا اثر نکرد ببر
به دور حلقه اگر گم شوی نیابی ره
به دور فیل رسد شاه تخته نرد ببر
محیط دایره ء نا رسایی ام ز قصور
فغان و شور غزل را ز بیت و فرد ببر
کجاست جای سخن قطره را ز بحر وجود
تمام نقد ( همایون ) بگیر چو گرد ببر
درد هجران
قلبم ز درد ِ هجر بیاورد این شرار
غارت نموده صبر دلم گشته بیقرار
دورم ز لطف یار و فلک سنگدل بمن
خون ِ دلم به مژه کشد اشک خونبار
بالم شکسته ورنه روم پیش یار خویش
افسوس بر قضا و قَدَر نیست اختیار
این قسمتم ز لطف فلک بی سخاوتست
گویا که واژگون شده بختم بحال زار
گه میکُشد ز هجر مرا گاهی زیستن
از دوری و فراق بمردیم بار بار
دورم ز شادمانی ِ الطاف خانه ام
بیمن ستون ِ خانه ی من نیست برقرار
از بارگاه عز و جل وصلم آرزوست
طاق است طاقتم نَبوَد تابِ انتظار
آه شریر ِ داغ (همایون) بسی گداخت
بی وصل یار چرخ نماید چه نابکار
سید همایون شاه (عالمی)
28 – نوامبر 2010 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
گل ِ گم کرده
خنده بر لب عشق در دل ماتمی دارم مگر
چهره ی شاداب هستی را غمی دارم مگر
میبرد چون گِرد بادی فکر دور اندیش وهم
در عروج بی خودی ها عالمی دارم مگر
کم نظر برخویش دارم نقش چشمم عارضش
در پی ِ لعل ِ نگین اش خاتمی دارم مگر
دانه دانه تا سر شکم پای در دامن کشید
من گلی گم کرده ام را شبنمی دارم مگر
میکشم تا شعله را از دل بروی ِ تخم چشم
شمع ِ گریانم که مرگ ِ کم کمی دارم مگر
دل بشد نخچیر مژگان ز آتش ِ شوخ ِ نگاه
جز لب نوشین ِ قندش مرهمی دارم مگر؟
در فراقش ای ( همایون) ناله پنهان میکشم
یارک ِ شوخ ِ شریری بی غمی دارم مگر
سید همایون شاه عالمی
دسامبر 2006م
افغانستان
خاکدان چرخ
در قناعت کوش بیش از طعن دونان درگذر
گِرد نانی بی غش آید شو به فرمان درگذر
نفس را فرمان بری تا چند روی فتنه چرخ
خواهشات این هوس را نیست پایان درگذر
قصه ء اوهام دل را کی توان تشریح کرد
در خموشی حالت ما شد پریشان درگذر
جنت و حور و بهشت و کوثری بر ما مگو
در لقای حسن جانان گشته پنهان در گذر
در هوای نفس دیدم صد سری گردن جدا
با حباب ِ عمر زیستن نیست آسان در گذر
اخگر سوزان دل از ناله های نارسا ست
آتشم تا زیر خاکی گشته پنهان د رهگذر
محتسب ! آنجا که ما حیرت سرای دیده ایم
نیک و بد در دیده آید خوب یکسان درگذر
خاکدان چرخ دیده تا ( همایون ) در نشیب
هر فراز ِ قد فرازی گشت ویران در گذر
سید همایون عالمی
جولای 2007
نورستان
افغانستان
عجز و عشق
در ره ِ عبرت پذیری گشته ام الفت پذیر
کوکب ِ عشق ِ جوانم می نگردد هیچ پیر
یک گلی از آتش ِ عشقش به د امانم فتاد
سوختم من هم سراپا گشتم از عشقش منیر
تن چو در بندش بیفتد ، راه ِ امیدی شود
نی یکی تن شد اسیرش جان بشد چندان اسیر
سالها لافی ز علم و دانش و دفتر زدیم
گم بشد از ما سراپا راه ها اندر مسیر
خرمن ِ پروانه ی عاشق به پیش شمع عشق
در حضور ِ جذبه هایش در بگیرد نا گزیر
گر فراق و وصل را یکسان نماید در نظر
در کمان ِ عقل نبوَد هیچ گه از عشق تیر
شعر تر هر دم براید از دل ِ عاشق مزاج
صاحب ِ دیوان گردد شاعر ِ عاشق دبیر
پادشاه روح ِ خود را در وزیر ِ عقل بین
شاه در امن است دایم از سر ِ عقل ِ وزیر
کم به ظاهر های دنیا اکتفا کن هوش دار
رفته زیر ِ خاک بنگر هم توانگر هم فقیر
بازوی ِ فولاد و سنگ ِ پهلوانان ِ بزرگ
طعمه ء مور ست زیر ِ قبر بنگر چون خمیر
قوت وضعف ِ جهان را کی توان دیدن بچشم
نیست پیش ِ حق تعالی آدمیان جز حقیر
عاشقی و عاجزی را ای (همایون) پیشه کن
در هوای حرص یک دم عادت ِ طفلان مگیر
سید همایون شاه عالمی
12 دسامبر 2008م
وزیر اکبرخان مینه – کابل افغانستان
غارت دل
گپ بزن لبخند آور در لبان پُر شکر
حرف گویی تا بخندی قند گردد بیشتر
هر گهی آید لبانت در سخن گفتن بدان
میکشد این دو ر ِ پیری را جوانی باز سر
در گداز هجرت ای مه زندگی بگذشت زود
محو کردی نقد ِ ما را از نگاه ِ پُر شرر
عقل زندان کردی هوشم را نمیدانم کجاست
عمر ها شد گشته ام از خویش چندان بیخبر
نیست کشتی را سلامت از سر ِ طوفان عشق
است راه ِ عاشقی در پیچ و خم ها پُر خطر
می بیار اندر پیاله تا روم در بی خودی
گردش ِ چشم تو و پرواز من بی بال و پر
یک نگاه گرم کرده این دلم غارت نمود
اشک میریزد بدامن از دو چشمم چون گهر
شد(همایون) هم شهید از چشم شوخ کافرش
تیر میزد تا ز مژگان گاهی قلب و گه جگر
سید همایون عالمی
22 میزان 1387 ه ش
وزیر اکبر خان
کابل – افغانستان
طواف عشق
دلی که عشق ندارد همیشه مُرده بگیر
سری که شوق ندارد به پا خمیده بگیر
ز درد ِ عشق ندارند عاشقان قرار
غزل که سوز ندارد تو نارسیده بگیر
هوای کوثر وحوروبهشت نیست مرا
صدای زهد ریا کار نا شنیده بگیر
فدای نغمه ء مرغ چمن ازآن شده ام
ز سوز عشق و نوا عمق گل دریده بگیر
بمن چو موج گل عشق شاعری آموخت
زبیت های طربناک من قصیده بگیر
مسیر چرخش دوران طواف عشق بوَد
هر آنکه نیست درین دایره رمیده بگیر
بنام قرعه ء عشاق اگر که فال زنی
حروف نام ( همایون) بخوان کشیده بگیر
سید همایون عالمی
7 جون 2008
وزیر اکبر خان مینه
کابل افغانستان
نور
رنگین مناظر است ببین در جهان ِ نور
موج ِ بساط ِ گیتی شده داستان ِ نور
از نور ِ آفتاب جهان ِ حیات رُست
بنگر کمان رستم ِ رنگین کمان ِ نور
در تنگنای ِ ظلمت ِ تاریک ِ زندگی
دانی چه کیمیا ست امید ِ نشان ِ نور
تن گور گشته نفس کند سلطنت بزور
تا روح ِ پاک میکشد آن کاروان نور
اوج ِ کدورت است به روز خسوف ما
عطر ِ محبت است ببین در میان نور
گویند در ازل که ملایک ز نور گشت
دل پاک کن به رهبری ِ زرفشان نور
ظلمت جهالت است بیا در فروغ ِ علم
کم کن به چرخ کوژ دگر امتحان نور
بی سیم و زر فتاده درین انزوا منم
در راه ِ پاک عشق شدم زر فشان نور
در لابلای نور که اشیاست همچو گل
هر چشم روشن آمده در گلستان ِ نور
باز آر نور حق که (همایون) شوی بیا
گلچین بچین گل همه از باغبان ِ نور
سید همایون شاه عالمی
30 جنوری 2008م
وزیر اکبرخان مینه
کابل- افغانستان
رمز و راز
سافی ز بزم عشق شراب و سبو مبر پر کن پیاله را و دگر آبرو مبر
مردم ا گر ز درد جفایش زما وفاست تا آسمان برفته ناله این زرد رو مبر
اوچون گل بهار و مرا عمردرخزان مارا خیال و فکر ازآن رنگ وبومبر
دریاست قلب من به امید وصال او خون دل ازسرشک مرا جو بجو مبر
اندر تحملیم چو کوهی به هجر یار غیر از عروج عجز به آن تند خومبر
گرمردم از فراق بگیراین جنازه را پیش قد وم یار ببر هیچ سو مبر
مرگ مرا به راز بگو راز را برمز زین راز ها و رمز سر گفتگو مبر
پرسد اگر ز حال (همایون ) نا مراد
باغی ز داغ های دلم را به او مبر
سرود عشق
حال دل را گربگویم میشود محشردگر آتش خمپاره دارد این دل اخگر دگر
گر بسوزد آسمانرا آه جان پیمای ما خرمن آتش بگیرد قصه در دفتردگر
روشنی بز م بودم از بیان حسن یار قطره قطره پای گشته شمع مارا سردگر
بی تحمل می ربود ازچشم هوشم خوابرا تا بیادش میزدم در کوچه ها هر در دگر
یا بگیرم بوسه دلخواهی از لعل لبش یا رسد پایان بمرگم حال شور و شردگر
کی بمیرد نام عاشق تا که این چرخست چرخ آتش عشقم نگردد دانی خاکستر دگر
من ( همایونم ) که دارم نغمه هایی وصف یار
از سرود عشق دانم نیست گیرا تر دگر
سید همایون عالمی
15 جون 2008
وزیر اکبر خان مینه کابل
سراب نقد
رفته در دامان حیرت فکر پر سودا دگر
برده طوفان تخیل گَرد ما صحرا دگر
تا فتد چشمم فلک را در شب ِ پُر اختران
لغزش ِ عقل از سکوتم ثاقب ِ پیما دگر
انتها اندر رکاب ِ ابتدا دنباله گشت
سایه تابع گشته شی را میرود هر جا دگر
منتظروامانده عنصر از حصول مالیکول
طمع دارد یک اتم را نیست بی پروا دگر
شرق وغرب پیوند گشته ازحضورموج و برق
یک دوماهی را مبینی چیست در دریا دگر
جلوه ء اوهام ِ دنیا کرده شیرین ذائقه
کن قبول ِ تلخی بنگر رخنه در دنیا دگر
با گل و بلبل نه آور نام عاشق هم ردیف
حالت شهد و مگس را چیست مقصد ها دگر
عاشقان ِ پُر تفکر در خیال ء دیگر اند
ریسمان فکر کوته نیست در این جا دگر
از حواس جمع دیدم حاصل ِ دیوانگی
درسراب نقد دنیا چیست ؟ دست و پا دگر
ماند تحقیق ِ خیالم منجمد چون دور یخ
حاصل حیرت فنای ساخته شیدا دگر
نکته ء صفرم میان ِ پُر معما دایره
عقل زندان شد ( همایون ) نیستم دانا دگر
سید همایون عالمی 2007 افغانستان
نفیر نی
زعروج درد هجران شده چشم تا کجا تر
دل عاجزم شکسته سرمژه های ما تر
نبود علاج هجران بجز از وصال آن مه
چه کند طبیب بر لب نم و شربت دوا تر
میی ناب آن لبانش نرسد اگر بمیرم
ننموده گر لبانم ز حضور باده ها تر
خم موج های مویش ز تجلی برق ریزد
نم مشک و عود وعنبرسرزلف اوبسا تر
نتوان بیان حسنش به حروف وشعرومعنی
نیی پر نفیر عشقم ز غزل بشد نوا تر
چو به تال تک تک دل ِسرناله ها بشد سُر
ز ترانه های هجران شده شعر پرصدا تر
چه بدیدی ای ( همایون ) به دیار عاشقانه
دل آتش ِ زهجران لب خشک و دیده ها تر
سید همایون عالمی
16 جون 2008
وزیر اکبر خان مینه
کابل افغانستان
نظر باریک
جز ز دکان محبت بی سبب سودا مخر
دولت حسنش بجوی و دولت دنیا مخر
روشنی هر جا رود خود باز میگردد به اصل
منبع نورش طلب کن گنبد مینا مخر
نور ِ انوارش تجلی در تن خاکی فشاند
در جدار ِگوهر خود صخره چون خارا مخر
کثرت اسباب خامُش کردن شمع دل است
روشنیی ماه دل را سایه بی پروا مخر
روز روشن شد به دل گر فکر شب بیگانه کن
کرم شبتاب ِ هوس را در شب یلدا مخر
قصه های واعظان را مفت کن درعشق کوش
خرقه درویشی بهتر فخر و استغنا مخر
آمدی از نیستی تا نیستی را پیشه کن
جز ز نقد عشق دیگر توشه یی فردا مخر
رحمت از وهمش فزون شد باده آور زود باش
تا درون را پاک سازی جز می وصهبا مخر
کنج خاموشی ندارد شور و غوغا بی سبب
ماجرای طمع آخر می شود رسو ا مخر
تا نظر باریک کردم در تَعیُن گم شدم
عالمی در گم شدن به زهد بی پروا مخر
تا به هم خوردست مژگان ای (همایون) رفته ام
بین که من بیمار عشقم دارو از هر جا مخر
سید همایون عالمی 2007 نورستان افغانستان
بالا
بازگشت