وحید ادا    

 

ابیات انتخابی از مجموعۀ اشعار وحید ادا

بد سرشتان تا نگردند واصل قعر سقر             روی آسایش نبیند مردم نیکو خصال          

در طریق همدلی چون ماو تو همره شویم       زیر زانو میتوان آورد خصم بد شگون        

در معرضی که هرسوتلفیق خاک وخون ست    ازجنس خارباشد  چشمی که نم ندارد         

عشق مردم گر بجنبد  میتوان  انداختن           حلقۀ  زنگوله را  بر گردن اشغا لگر          

از یمن نفاق ما  وین قوم ستیزی ها              صد سال بجا ماند خونریزی و ویرانی         

پندی اگر نیوشم  ازین  واعظ   دغا               یعنی به پای خویش به کام  بلا  روم           

سر گشته و آواره  از خدعۀ شیطانم              گم گشته و  بیچاره  از فتنۀ  غمازم            

رنگ توو تبار من سد  ره سعادت ست           کاش که از میان رود رنگ تووتبارمن        

فتنه های صوفیان در پهنۀ تاریخ  ما             مهر تاییدی بر استیلای استبداد بود           

تا که باشد این نفاق قوم و تبعیض نژاد          ملت با هم برابر جزدروغی بیش نیست       

درخاک ما نماند  دام و دد  اسارت                 روزی که سر برارد میرمسجدی ثانی          

چند  از ستم  دشمن  دیرینه  بنالم               کی می رسد آن لحظه که بی غم بنشینم         

دلسوخته را صد طلب وچرخ سبکسار         صد  خنده زند   بر طمع  خام  مها جر           

در راه  دفع  جادوی دیوان  دیو بند            خاکش بسر هرانکه  بجان در خطر نشد         

ماکزین دست ازکلامت درس عشق آموختیم   قفل نفرت ها شکست وباب دلداریست باز      

نامۀ  اعمال  خون آلودۀ  پنجابیان          هر کلامش خنجری در چشم خون آلود ماست      

این غم غربت که ما را در جوانی پیر کرد    از رگ و پی در گذشت در استخوان تاثیر کرد  

ابر رحمت سال ها بر کشت ما آبی نزد       محضر عدل فلک آکنده از شور و شرست        

آنچه خواهد مام میهن اتحاد ما و توست     این بود  راه سعادت  گر بصر  داریم  ما          

در تجاوز بر صغیران کشور ما اول ست     زین نجاست خامۀ ما را  زبان  آلوده شد         

حاجت حجت ندارد جرم این ویرانگران     زانکه صد زخم عیان نقش لقای کابل ست         

صد زرق و برق داد خداوند به منعمان      لیکن  به شام  تار غریبان  نظر  نکرد

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

 

خرکردن اشغالگر

آتشی  با ید زدن  در  دامن  اشغا لگر               تا نماند شبهتی  در رفتن  اشغا لگر

چارۀ لوث وجود این پلیدان آتش ست           حیف خاک ما که باشد مد فن اشغا لگر

موجب آسایش خاطرمرا دانی که چیست         از ندامت دست برهم سودن اشغا لگر

خوشترست ازصوت قمری ونوای عندلیب    همچو جغدی محتضر نا لیدن اشغا لگر

(کی دهد دست این غرض یارب که همدستان شوند)     شور شادی های ما و شیون اشغا لگر

عشق مردم گر بجنبد میتوان انداختن            حلقۀ زنگوله  را  بر  گردن اشغا لگر

در طریق آدمیت گر من و تو ما شویم          سهل باشد پیش ما خرکردن اشغا لگر

                  

 

بالا
 
بازگشت