عزیزه عنایت
نوعی از خشونت دربرابرزنان
نظر به فیصلهء سازمان ملل متحد تاریخ 25 – نوامبرروز جهانی عدم خشونت علیه زنان اعلام گردیده که درسراسر جهان ازجانب سازمان های بین المللی, نهادهای اجتماعی وفرهنگی, فعالیـن حقوق بشر,زنان پیش گام ومبارز عدم خشونت علیه زنان " طی کنفرانس ها, میتنگ هاو محا فـل از این روز تجلیل به عمل می آید که دراین نشست ها تعداد از دانشمندان, روشن فکـران, زنـــان جوانان فعال اجتماعی سهم گرفته نظریات و مقالات شانرا در رابطه به این موضوع ارایه مــی دارنــد وبه گــرامی داشــت از این روزاز طـریق رســانه هــای سمعی و بصـری نیــز تبلیغــات گستردهءصورت میگیرد و همچنــان نویسنده گان و قـلم بد ستان با سهم مشترک خویش درمورد عدم خشونت علیه زنان بیشتر مینو یسند و مخصوصاً هموطنان عزیز مان در داخل وخارج کشور مقالات و نوشته هـــای شانـــرا در رابطه به عــدم خشونــت عــلیه زنان وطــن بیشتــر نوشتــه و بدسترس نشر میـسپارند که میتوان این همه اجراات و اقدام نیک آنانرا در مورد عدم خشونت علیه زنان مفید و موثر دانسته از کارو زحمت کشی شان ستایش و قدر دانی کرد .
ولی نکته مهم و اساسی که در این جا قابل تذکر است.سازمان ملل وکشورهای باصلاحیت که داد ازحق و عدالت میزنند ودولت های کشورهای عقب مانده را مورد انتقاد های شدید قرارداده و محکوم به بی توجهی به حال زنــان آن کشور ها نموده وخود هارامــدافعین زنان جهان میـدانـنـد چطور امکان دارد خشونت که دربرابرزنان درکشورهای زیرچشم آنان(کشورهای اروپائی)صورت میگیرد دیده نتوانـنـد ؟ در حالیکه همین زنان رنج دیده اند که بنا به شرایط جنگ در وطن اصلـی شان با احساس تهدید جان و ناموس خویش از کشور خـود با خانـواده فرار ودر یکی از ایـــن کشـور ها پنا هنده شده که میتوان از جمله کشور هالند را نام برد . تعـداداز زنان پنا هنده منجمله زنان افغان سالهای طولانی را در مراکز مهاجرین (کمپ ها) بسر میبرند و با سر نوشــت نـا معلومی روبرو انـد که به امراض روانی و جسمی مبتلا شــده اند. به جـــرم اینکه شوهــران این زنـــان بنا به قضاوت وزارت عدلیه کشور هالند که در زمان اجرای وظیفه خویش با رژیم های اسبق افغـانسـتا ن, حقـــو ق بشر را نقض کرده و متهم به ( یک اف )میبا شند که با ید زنان این شوهران نیز در این آتش انتظارو تحمل بسوزند و بسازند و باهرگرفتن پاسخ منفی از ارگان زیربط بمیــرنــد و زنده شوند. رنج و درد سالهای انتظار بیشتر از ده سال در مراکز پناهنده گان ( کمپ ها) هرانسان توانمند را ناتوان , مریــض و از پا افتاده میسازد و تعداد از مردان این فا میل هارا که به ( یک اف ) متهم هستند ازفامیل جـــد ا
کـــرده و ترک خاک میـدهند تا کشــورها لنـــد را ترک کنند .و یــــا به مرجـع که تحـــت نظــــار ت پولیس قــراردارد ( تراپل )میفــرستند تا بعـــد ازمد تی تحت نظارت دوباره به کشور شان انتقال دهــند زنان و اطفال آنان رنج دوری پدر و بی سرنوشتی سالهای طولانی را درمرکزبود و باش مهــاجـــریــن میکشند . دخترا ن جوان این خانواده ها که حین ورد به کشورمیزبان بیشترازهفت وهشت سال نداشتنـد واضافه از ده سال تمام رابه آموختن علم و دانش پرداخته وبعداز ختم تحصیل واخذ دیپلوم ازمکاتب عالی نه اجازه ی کار برای شان داده میشودو نه ادامه تحصیل دررشته مورد نظرشان. هـرلحظهء زندگی را با احسا س حقارت شکسته گی با ید سپری نمایند .که با چنین وضع روح یک جوان صد مه دیــد ه و در آینده از اجتماع گریزان و متنفر میبا شد که خانـواده و اجتما ع ای که وی در آن زندگی میکـند چـه توقع خواهــــد داشت ؟ این دختران جــوان در آتــش که پــدر مجــرم شنا خــته شــده و او بــه آن متهـم است و میسوزد نیزبا ید بسوزند ورنج بکشند .
آیا جرم این دختران جوان و مادران خانواده چیست ؟
کشوریکه ندای عدالت و دیموکراسی در آن بلند است آیا صدای چنین زنان ودختران بگوش شــــان نمیرسد ؟
آیا خشونت در برابر زنان تنها ضرب و شتم, توهین وتحقیر است ؟
آیا این عمل وزارت عدلیه هالند در برابر زنان که درآتش اتهــام شو هــر میسـوزنــد خشــونت عــلـیه آنـــــان نیست ؟
بآنکه از جانب نهادی های اجتماعی و حقوق دانان , روشن فکران , مهاجرین کمپ ها چندین باربه ارتباط این موضوع گرد همای ها وتظاهراتی راه اندازی شده که در آن به اعتراض این عمل وزار ت عدلیهء کشور هالند صدای خویش را بلند کرده اند ولی نتیجه بجای نرسیده و ارگان مربوطه درکشــور هالند به آن توجهی ننموده است و تا هنوز هم سرنوشت این زنان ودختران جوان معلوم نیست.
بنابرین از نهاد های اجتماعی ,روشنفکران , و حقوق دانان مقیم در کشورهالند تقاضا میگـــردد که در زمینه توجه نموده وصدای آنانرا به مقامات زیرط برسانند تا توجهی به حال آنا ن صورت گـــیرد وهــم از دولت افغانستان تقاضا میشـود کــه از طـریق سفـارت هــای خویش با کشـــورهای میـــزبا ن در تمــاس شــده و روی مشکل آنان کـــه صــدای شــان بگـــوشی کســـی نمیــرسد غــــور نـمـوده و مشکل این پنــاهــنده گـان ( زنــان و دختــــران جوان ) کشـــور مــانرا که ســالــهای متمــادی رنـج کشیده اند حل نمــا یــند و همچنان بحــال افغــانــان که در کشــور هــای یــو نــان و تــر کیه به حــال رقـتبــار بــه ســر میبــرنــد نیز تـوجـه نمایند و نـگــذارنــد جــوانــا نــیکه بخـاطــر بــد ست آوردن شغلی از وطن فرار و به آن کشورها پناهنده شده اند بیشترازاین مورد آزار و اذیت پــولیس آن کشــورهاقرار گیرند زیرا جوانان نیروی یک جامعه است اگر این نیرورا از دست می دهیم در آیـنده نمـــی توانیم که توقع آبادانی و بهبود کشور خویش را داشته با شیم . باتقدیم احترام
عزیزه عنایت
19/11/2010
بالا
بازگشت