حشمت الله آروین
شورای عالی صلح
آیا پروسه ای شورای عالی صلح افغانستان که بنا به پیشنهاد آقای کرزی وبا حمایت سازمان ملل متحد ، امریکا و کشور های جامعه ای جهانی ایجاد و ریاست آنرا پروفیسور برهان الدین ربانی بعهده دارد، شبیه پیشنهاد صلح حکومت دوکتور نجیب الله خواهد بود؟ و یا این که اهمیت این شورای صلح به اساس حمایت خارق العادۀ هدف مندیشانه ای جامعه ای جهانی و بخصوص امریکا که بآن فایق آمده باشد، تفاوت و بارزش است ؟ زیرا نجیب الله درزعامت خویش نیز پیشنهادیه صلح را به سازمان ملل متحد تقدیم و تقاضا نمود که سازمان ملل متحد منحیث مسوولیت در راه تحقق بخشیدن به پروسه ای صلح درافغانستان راه مذاکره و مفاهمه را بمنظورختم جنگ و برادرکشی بین حکومت افغانستان و گروه های مجاهدین باز و هموار نمایند. به اساس این صواب دید آقای بنن سیوان نماینده خاص سازمان ملل متحد درامور افغانستان طرح پیشنهادیه صلح حکومت نجیب الله را رسمآ به اطلاع مجاهدین وجامعه ای جهانی تقدیم نمود. همچنان از حکومت پاکستان درحمایت از پیشنهادیه ای صلح حکومت افغانستان تقاضا بعمل آورد تا در این راستا بذل مساعی و کمک بیدریغ شانرا در تحکنم صلح و قطع جنگ و برادر کشی منحیث یک همسایه صالح و نیک انجام و رهبران جهادی و سیاسی را در پروسه ای صلح جهت گرفتن قدرت و اداره ای امور سیاسی کشوربسیج وبجنگ و برادرکشی خاتمه دهند.
جلسات و کنفرانس ها بسویه ای عالی و بین المللی باحضوربررگان قومی و روحانیون برگزار و حتا از محمدظاهر شاه بحیث زعیم بزرگ کشور ، از رهبران مجاهدین و دیگر رجال های سیاسی داخلی و خارجی مصرانه تقاضا و خواهش مینمود ، که درپروسه صلح جهت ختم جنگ و برادرکشی سهیم شوند و حاضر است از قدرت کنار برود .درهمین راستا آقای بنن سیوان نماینده سازمان ملل متحد تلاش ها را درابعاد گسترده بین کابل و اسلام آباد انجام داد. تا این پروسه ای صلح تحقق بپذیرد . درروز23 حمل سال 1371 نجیب الله اعلام کرد ، که آماده است تا آخراپریل قدرت را به حکومت انتقالی بسپارد . اما اینکه چه کسی باید حکومت انتقالی را تسلیم میشد خبری از آن نبود. زیرا حکومت مستعمره و سیاست استعماری پاکستان درنظر داشت که خود را بحیث وارث پیروزی جهاد ملت حماسه آفرین افغانستان تبارز و بوسیله ای غلامان زرخرید خویش توسل با زورو خون ریزی کنترول ادارۀ افغانستان را در دست گیرد ، و مذبوحانه با ایجاد نقاق بین رهبران مجاهدین تلاش کرد و اجازه نداد ، که پروسه ای صلح حکومت نجیب الله درتشکیل استقرار حکومت انتقالی صلح آمیزبنا می شد . در فرجام تلاش های آقای بنن سیوان وحکومت دوکتورنجیب الله را نقش برآب ساخت و اهداف مغرضانه خویش را بنا به خواست و ارادۀ استعمارپیگیری و باعث ویرانی و کشتارملت مسلمان افغانستان شد .
آیا این بار حکومت پاکستان حاضر است که از سیاست های استعماری روباه منشانه ای خود عقب نشینی و پروسه ای شورای عالی صلح را درافغانستان صادقانه حمایت و پشتیبانی کند؟
زیراحکومت وسردمداران سیاسی و نظامی پاکستان در طی بیش از سه دهه با استفاده از جهاد افغانستان همه ساله بیش از یکصد هزار بلیارد دالرکه ممکن ازاین رقم هم تجاوز کند از کمک های جامعه ای جهانی را به عناوین مختلف بدست آوردند . حکومت پاکستان جنگ در افغانستان را بمثابه چاه های نفت و گازوبالاتر ازآن برای خویش با ارزش دانسته و میداند که نمیخواهد مجرای آن خشک و مسدود شود.
حال در این بازی سیاسی نوین چه و کدام اندیشه وجود دارد که پاکستان ازمواضع سیاست های روباه صفتانه ای قبلی خود عقب نشینی و پروسه ای صلح را در افغانستان حمایت و پشتیبانی کند؟
آیا بعد از پیوستن طالبان در پروسه ای صلح ، ثبات سیاسی و رابطه ای طالبان درازاء پاکستان چگونه ارزیابی و مطالعه خواهد شد؟ زیرا روابط تنگاتنگ ،حمایت و پشتیبانی پاکستان در طی بیش از سه دهه از طالبان باعث حادثه 11 سبتمبر 2001 در امریکا شد.
بعد از پیوستن طالبان در پروسه صلح وقطع جنگ موضوع خط دیورند چه راه حل خواهد داشت ؟
آیا کمافی السابق بازهم با این نزاع ادامه داده خواهد شد؟ کدام کشور افغانستان ویا پاکستان بمنظور حفظ ثبات سیاسی ، نظامی ، اقتصادی و قطع جنگ ازموضوع خط دیورند باید صرف نظر کند؟ و یا اینکه پشتونستان آزاد و مستقل روی کار آید؟.
همچنان تصمیم اقوام و قبایل انسوی مرزبمنظورتعین سرنوشت آیندۀ سیاسی شان در این راستا تا الحال رسمآ به سازمان ملل متحد و جامعه ای جهانی ارائه و تقاضا نشده است ، که آنها چه راه حل با این بحران دارند؟
این سوالات موشکافانه ذهن انسان را متوجه به آینده میسازد که آیا بازهم افغانستان و ملت آن درگودال این نزاع سیاسی آغشته خواهد ماند و یا از آن نجات می یابد؟
بالا
بازگشت