دکتور صاعد
حكايت دیوو پيل
ميان جنگل مملو ز اشجار
عجايب زنده جانهای به اطوار
جمعي لانه گزیده بر سر شاخ
گـروهـي گـرم جمعيت برسرشاخ
درون جنگل است هرگون نوائی
ز دور از آبـشار آيد صـدائی
نگارين جنگل از تابنده خورشيد
مثال عسجدان درتاج جمشــيد
به نوك شاخهای آسمـان سای
شده قمری و بلبل باز يكجـای
ندارد خيل آهـو ره به جنگل
نباشـند آهـوان مـاننـد انگـل
ندارد شير پـيری فكر نخجير
كه نخجيرش نباشد پا به زنجير
پلنـگ چـابك ارژنگ مـوئی
كشد روبه مزاجان رابه سوئی
همه پیلان بوند آزادو سرمست
گهی آوا كشند وگه زنند جست
همی خيزند پيـلان بـر سرپا
روان از دشت سوی قهر دريا
بشویند تن بنوشند آب بسيار
بخسپند شب درون جنـگل تار
مگر جنگل بود همسایۀ شهـر
كه آنجـا بي نوايان اند اكثـر
همـه انسانها افتاده در بـند
چو قدرت را گرفته ديو ارغند
لب دريا كشند گودال سهمناك
برويش پوششی از خس وخاشاك
نشسته دركمين در جای تارون
كه آیدپیل بسوی دشت وهامون
چوپيلی پا نهد بروی خس پوش
فـروغلتد در آن چـه تابناگوش
بيـايد ديـو بـرسر شال حمرا
بكف چوگان و گردم سوی دريا
زند ضربه به فرق و گردن پيل
گهی با چوب گه با گردم و ميل
ندارد پـيل بيچاره گـناهـی
به جـز آزادی و مستی خطـائی
كنون در بند ديو پرجنون است
كه ديو استاد صد چال وفنونست
سر انجام ديو سرخ آرام گـيرد
شود سوی شهـر تا كـام گـيرد
ز دور آيد كنون اسود قماشی
بـه دستـش مجـمری و آبـپاشی
به آوا های همـدردی و ياری
كنـد در نـزد پيـل خسته زاری
دهـد دشنام ها بر سرخ پوشان
نديده كس چنين ظلمی به دوران
بشويد زخم های پيـل محـزون
که پيچد همچو مار از درد افزون
نهـد در پيش او آب و نـواله
كه پيـل آسايد از آن درد ونالـه
بمالـد بر تن پيل آب و روغن
كه خون نايد ديگر از فرق وگردن
شود چون كارگر گرمی والفت
كنـد آن پـيل آهنـگ محـبـت
بروز بعد او باز در كمين است
يكي پيل ديگر نقش زمـين است
دود آن سرخ با چنـدين پيـالـه
همـه پر روغـن و آرد ونـوالـه
دهد دشنام و فحشی بربدانديش
هزار تقبيح كندآن ظلم وين ريش
برد آن پيل را او پت و پنهـان
به نـزد ديـو نـی نـزديك انسان
فريب دشمن نامــرد خوردن
همانا نيست جز بيچاره مردن
دکتور صاعد فرانسه 1987
بالا
بازگشت