پرتونادری
پری کوچک من
چشمهایت «سنگردی» پنجشیراست
در زبان زیبایی کوهستان
چشمهایت را به حافظه می سپارم
من زیبایی کوهستانم
و جاری می شوم در خلوت آبی آسمان
و می خوانم
و می خوانم
و می خوانم
و تو می رقصی
می رقصی
می رقصی
با برهنه گی تمام ستاره گان
بر بام دهکدهء مهتاب
پری کوچک من!
نامت رود خانهء غریبیست
که چنان مکاشفه یی
مرا با تو
در نخستین تبسم بامداد
که خداوند عشق را آفرید
پیوند می زند
پری کوچک من!
این هستی تست که جاری شده است
چنان دریاچه یی در زیبایی کوهستان
این منم که در کوچه های توفانی موج
«سنگردی» چشم های ترا می خوانم
و دریا دیوانه گیش را پلی می زند
تا روزی
شاید صدای گامهای تو
در ترانه های من بپیچند
وقتی همسرایان جدا از هم می خوانند
عشق در افق تنهایی غروب می کند
خورشید ها می میرند
و دریا ها می خشکند
وقتی همسرایان جدا از هم می خوانند
من نمی دانم که د ر کدام رودخانهء تشنه
پری کوچک گمشده ام را جستجو کنم
شهر کابل
عقرب 1389
زمستان شرمساری
این بار اگر به دیدار تان آمدم
کاسه آشی می آورم
با چمچه های بزرگ گرسنه گی
که شایستهء دهن شماست
بخورید!
بخورید!
بخورید!
فرتس!
فرتس!
فرتس!
و زنده گی را فلاخنی زنید
در پشت دیوارغریزه های کور
که بوی ادرار هزار ساله می دهد
*
وقتی که دریا های تان آبستن بی آبیست
و در کوهستان تان پلنگی نمی غرد
و همهمهء قورباغه یی در مرداب
دلنشین تر از صدای بلبلان شماست
نفرین بر من
که آبی در هاون شما بکویم
من نام تان را هزار بار
برمرمرطلایی خورشید نوشتم
و درهر بارتاریکی طلوع کرد
نام تان جزامخانه ییست
که ذره ذره هستی من در آن می پوسد
وقتی نام تان با سنگینی هیچ
در ته ماندهء شورچای بیوه زنی ترسب می کند
من به سوی آفتاب سنگ می زنم
و درخشان ترین ستارهء آسمان را
چنان زنگوله یی می آویزم برگردن الاغ نجیبی
در طویله خانهء سرکار
این بار اگر به دیدار تان آمدم
در زمستان شرمساری شما گرم خواهم شد
این بار اگر به دیدار تان آمدم
با هیچ سخن خواهم گفت
عقرب 1389
شهر کابل
گل سرخ
اسب تنهایی ام را زین زده ام
وکسی به سوی من دستی تکان نمی دهد
وکسی نمی گوید سفر بخیر
وقتی که آمدی گل سرخ را از یاد مبر
خورجینم پر است از قصه های که آفتاب از دیدن آن می شرمد
وآسمان شهر شما
آسمانی نیست !
که حتی کسی آن را با زمین های مردهء قطبی
معاوضه نمی کند
آسمان شهرشما
رو سری بیوه زنیست
پاره پاره درباد
که رنگ پاکیزه گییش را باد با خود برده است
اسب تنهایی ام را زین زده ام
و هی می رانم
می رانم
بی آن که کاسه آبی بخواهم و لقمه نانی
ومی بینم که ستارهء حاتم طایی
در آسمان شما نمی گنجد
و می بینم که آسمان شما
دریاچهء کوچکیست
که در حرارت صفری تاریخ
یخ بسته است
اسب تنهایی ام را زین زده ام
اسب تنهایی ام از دریاچه یخبستهء شما
چار نعل می گذرد
و عرق جبینش بارانیست که می بارد
بر کشتزارهای شرمساری شما
زمین های تان بار آور باد!
گل سرخ ، سفر بی برگشت من است
عقرب-1389
کابل - قرغه
دهکدهء بی بامداد
چنان باد های دیوانه
رها شده از خویش
می خندم
می خندم
و هو می زنم
هو هو هو...
وصدای خنده هایم در طنین اندوه من گم می شوند
رها شده از خویش
با گلوی تمام باد های دیوانه
می خندم
می خندم
می خندم
بر روز استقلال سرزمین خویش می خندم
چنان بدخشانی که بر ریش پدر کالان می خندد
و جام شکستهء خویش را
قایقی رها می کند روی دریای کوکچه
و دستاری می بندد فتح سرزمینی را در بابل
من از کلاغی شنیده ام
که شمشیر نیاکان
در غلاف بیهوده گی تاریخ زنگ خورده است
و در سکوت جادهء ابریشم
صدای طبلی از بام بلند دنیا به گوش نمی آید
من از کلاغی شنیده ام
که انفجار تندیس های بودا
پنج هزارساله گی مرا استفراق کرده است
پنج هزار ساله گی من
در کوچه های بی تاریخ پاکستان سر گردان است
پنج هزار ساله گی من
در خانهء نصیرالله بابر چوچه داده است
پنج هزار ساله گی من به هیچ نمی ارزد
وقتی که خواب های گرسنه گی من تعبیری ندارند
پنج هزار ساله گی من
افسانه ییست که پیر مردی در دهکدهء بی بامداد
برای کودکان بیداری تکرار می کند
من پنج هزار سال راه زده ام
و نان از کمر گرسنه گی خورده ام
و از رود خانه های تشنه گی، آب نوشیده ام
من پنج هزار سال راه زده ام
ودیروزگامهای بربادی من
در دهکده یی فرود آمد
که آفتابش را
در چاه تاریکی،
رگ بریده اند
من پنج هزار سال راه زده ام...
عقرب 1389
شهر کابل
من و آیینهء و خورشید
کسی می رفت و دریا را نمی دید
در این آیینه فردا را نمی دید
زتنهایی سرودی داشت برلب
ولی دل های تنها را نمی دید
چو شب آیینه بر دوشم تو کردی
جنون را حلقه در گوشم تو کردی
دو مه در آسمان پرواز دادی
تهی از فکر و ازهوشم تو کردی
ترا بوسیدم آن شب، آب گشتی
چو دریایی همه بی تاب گشتی
شدم من آسمان شورو مستی
تو در آغوش من مهتاب گشتی
پریزاد من از دریا نیامد
زگیتار سحرآوا نیامد
نشینم بر سر راهی بگریم
که امروز مرا فردا نیامد
نهال قد کشیده بود دلبر
مرا نور دو دیده بود دلیر
چو موجی بی خبر از خویش می رفت
شرابم را چشیده بود دلبر
شبی با من غزل می خواند چشمت
ابد را تا ازل می خواند چشمت
نمی دانم چه پیش آمد که آن شب
زبانم را عسل می خواند چشمت
گذشتم از تو من دیگر گذشتم
از این دریای بی گوهرگذشتم
چو کامم آب شور زنده گی سوخت
گذشتم من از این ساغر گذشتم
دل دریاییم دریا شکسته
ترنم خانهء صحرا شکسته
مرا برسرهوار ظلمتی ریخت
چراغ من در آن بالا شکسته
من و آیینه و خورشید مردیم
سیاهی تا به ما خندید مردیم
کسی با دست های شوم نیرنگ
بساط روشنی بر چید مردیم
عقرب 1389
شهر کابل
بالا
بازگشت