بی اعتمادی

من که امروز به صوب ً کار بودم

شاهد ً موج بیروبار بودم

هریکی در ترن روان سوی

هر یک افتاده در تکاپوی

چهره ها زرد و منقلب یکسر

دیده ها باز و مضطرب یکسر

نکند کس بکس سلام ، نه کلام

نه به یک بنده احترام ً تمام

هریکی بدگمان به شخصی دیگر

جسته از ترس جان از شخصی دیگر

هریکی خسته و پریشان بود

سخت سراسیمه و هراسان بود

گویی هریک فتد به جان ً دیگر

گم کند از جهان نشان ً دیگر

نه ز لطف کس بکس زند لبخند

نه نظر با نظر ز مهر پیوند

آنچه در دیده و فضا بار بود

کینه بود ، خشم و ترس ً بسیار بود

-------------------------------

من خموش بر همه سلام کردم

شانه خم کرده احترام کردم

لیک ز هیچکس مرا جوابی نبود

دیدنم را تو گویی تابی نبود

باز هم لبخند زدم بروی همه

دست تکان دادم من بسوی همه

لیک نداد باز جواب به بنده کسی

نه سلام کرد بمن ، نه خنده کسی

تاکه چشمان من به طفلی فتاد

که بمن دست ً خویش تکان میداد

چهره شاد و خجسته و معصوم

شوخی از دیده گان او معلوم

بی خبر بود به تحولات ً جهان

بی تفاوت به فائده و نقصان

بس همان طفل ً شوخ سلام میکرد

با اشارات با من کلام میکرد

میزد او با صفا بمن لبخند

نگهه را با نگاۀ من پیوند

دیده اش شوق ً نوجوانی داشت

خواست و ارمان زنده گانی داشت

من هم لبخند زدم ز مهر سویش

در جواب ً اعمال ً نیکویش

بین ما ارتباطی محکم شد

خنده های دو گانه پیهم شد

چندی گفت و شنید ز من چندی

با اشارات چند و لبخندی

زان پیش آمد شدم بسی دلشاد

خاطر از هر خیال ً بد آزاد

شکر گفتم که احترام باقیست

هننوز هم الفت ً تمام باقیست

اول سلام ، بعدا" کلام باقیست

اعتباری به خاص و عام باقیست

------------------------------

من ز شادی به آسمان بودم

بی خبر از خود ً و جهان بودم

تا فتاد چشم مادرش برما

"نعره" زد چند و شد بلند از جا

که ترا ای غریب چه کار با ما

این اشارات ً بی شمار باما

بر "الله" ز ما تو دست بردار

دست تو از ما عیسی پرست بردار

تو مسلمانی ، جای تو به اینجا نیست

مسکن و شهر و ملک و ماوا نیست

تو به خاک اعراب و افغان رو

یا که در سر زمین ایران رو

کنج مسجد بگیر طهارت کن

ار سحر تا سحر عبادت کن!

مگر جانی مگیر ز کس که گناهست

گرچه که این عمل بنام خداست

---------------------------------

دیگران که در آن مکان بودند

کم و بیش شاهد ً جریان بودند

زود و یکباره صبر خوبش باختند

بر من ً بیگناه بسی تاختند

که ز افراد ً انتخاری توئی

باعث سوگ و سوگواری توئی

جای تو صرف به کنج ً زندان است

زانکه اعمال ً تو چو شیطان است

راۀ تو راۀ دشمنیست یکسر

لکۀ ننگ به بنده گیست یکسر

نشناسی بجز ز نفرت و کین

که تراست این طریق و این آئین

-------------------------------

من که دیدم وضعست خراب دیگر

میشود لحظه به لحظه بدتر

پس شدم چندی بیقرار از ترس

کم و بیش در پی فرار از ترس

لیک تا دست به بکس کار بردم

ضربۀ محکمی بسر خوردم

بانگ برآمد که این تروریست است

ظاهر از چهره اش که سادیست است

بی شبهه پر ز بمب بود بکسش

پخش بود در سطح جان عکسش

این ضمیر ناشناس مسلمان است

ز رخ ً تیره اش نمایان است

این ز القاعده مردمان باشد

یا ز افراد ً طالبان باشد

حملۀ انتحاری خواهد کرد

خون ما جمله جاری خواهد کرد

پس نمانید که کامیاب گردد

هستی ً ما ز او خراب گردد

این سخن بود و بر سرم بلوا

از برً کشتنم بسی دعوا

گهی خوردم بسر گهی در پا

گهی در سینه ضربه ها چند تا

یکی میزد به صورتم محکم

چندی در پشت و گردن و اشکم

-----------------------------

گرچه از درد ناله ها کردم

بسی فریاد و التجا کردم

گرچه گفتم که بیگناه ام من

خود در اینجا پی ً پناه هم من

بنده هم از ترور فرار کردم

ترک ملک و شهر و دیار کردم

مرا هم نفرت است از این مردم

نفرت از فطرت ً همین مردم

لیک به حرف های من ندادند گوش

می زدندم به عکس که باش خاموش

سر تا به پای من به افغان بود

خون ز پیکر مرا به فوران بود

--------------------------------

جای شکر است که در جمع شان بود

بی یونیفورم ، یکی پلیس موجود

که کسان را ز قتل من بازداشت

خود ً او هم ز حمله دست برداشت

او همین گفت که این نباید کشت

نباید کرد به قاعدۀ ملک پشت

این شود قید و محاکمه باید

پرسش از کرده اش باید !!

بعد از آن بست به پشت سر دستم

که ز دل دشمن ً بشر هستم

که مریض و درنده خو ام من

بر ًهر فتنه کوه بکوخ ام من

لیک همینکه ز پشت من برخاست

یکی خود را بروی من انداخت

با چیزی سختی زد مرا برسر

که ز حال رفتم و ز هوش دیگر

------------------------------

گرچه چشمم دوباره باز گردید

لیک غم و درد ً نو آغاز گردید

شکسته بود قبرغه ام چند تا

یکی دندان و پا و سر چند جا

یکی چشمم فتاده بود از کار

هرطرف قسمتی ز تن افگار

کار ً من هم ز دست برفت بعدا"

شاخۀ اقتصاد شکست بعدا"

لیک یکی هم نبود مرا غمخوار

یار و بازخواستگر و یکی همکار

تا حق ً خود بیارم باز بدست

زآنهمه شخص ً بدگمان دربست

پس به جز معذرتم نشد حاصل

داغ ها ماند مرا تا زخمۀ دل

--------------------------

حال منم معیوب و علیل دیگر

بار ً دوش و بسی ذلیل دیگر

خاص از آنرو که مغرضان یکسر

جنگی انداخته اند براه در دهر

جنگی که زیر نام دین باشد

با کدورت بسی خونین باشد

جنگی که برده اعتماد از بین

اعتدال را سریع چو باد از بین

جنگی که آتشین بود سوزان

این جهان را کند به خاک یکسان

نفرینم باد به آن کسان "خارکش"

که فگندند در این جهان آتش

تابستان ۲۰۰۹ جرمنی

حق

گر زنده گی به حیث ً یک انسان حق است مرا؟

آبم به جام واغذیه در خوان حق است مرا

با کار و بار و زحمت و با اینهمه تلاش

عیش ً جهان تا سرحد ً امکان حق است مرا

مهراست به مهر جواب ومرا زور جواب به زور

حفظ ً مقام و مال و سر و جان حق است مرا

نه خوف بود ز مسجد و نه ترس ز سلطنت

آزادی ای بیان به هر زمان حق است مرا

در لابلای ظلمت و طوفان ً رنگ به رنگ

یک سر پناۀ محکم و رخشان حق است مرا

عالم مباد به شکوۀ از پرس و جوی من

اطلاع ز اصلٔ فائده و نقصان حق است مرا

دیگر مرا به خوب و بدٔ ذاهدان چه کار ؟

دوری اگر ز مردمٔ نادان حق است مرا ؟

تا کی منم اسیرٔ جهالت به نامٔ کیش ؟

جنگ و گریز ز حلقه ً زندان حق است مرا

برٔ رفاۀ از خود و بیگانه در جهان

داد و ستد با کفُر و مسلمان حق است مرا

سر مـی نهـم به خـاکٔ وطـن بـنـده وار بـه شـوق

"خارکش" به عشق فروختن ٔ ایمان حق است مرا

ماه می ۲۰۰۸

افغـان

مـن ز سر تـا به پــا چو افـغـانـم بـرٔ نـامـوس هـمیشه قـربـانـــم

گاه زنم حرف ز حق و گاه از دین گـاه کـمـونیست و گـاه مسلمانم

گـر بـه تکرار کشند مـرا از تیغ ؟ بـاز وفـادار بـه عـهـد و پـیمانم

گـر چه کـه نیست در بـساط آهــم بـیشتر از خـود به فکر ً مهمانم

قـصه هــایـم مـبـالـغـســت اکــثر کـه در ایـن باب همیشه طوفانم

دست نه بردارم از عیاشی ای خویش گـر چـه اکـثر بسی پریشـــانــم

چندی هـم لاف بـود به گفته ٔ من مـن در ایـن فـن شـه ٔ حـریفانم

در جـوانمردی و رفـیـق بــازی بـهتریـن در جـمع جـهانیانـــــم

یا خرافـات یا تنبلیست مــوجـب یــا شـه ً خـائن است کـه پسمانم

کــار دشـوار نـباشـدم مـطـلوب مــن طــرفــدارٔکـار آســانـــــم

هـیچ ز حـیـوان خـوشم نمی آید در اول مـن بـه فـکـر انـسانـــم

گاهی جان و جهان کنم بخشش گـاه ز یک تـار مـو بـه نـقصانـم

زانـکه ذاتــا" مـنم احــساساتی زود خوشحال و به زودی گریانم

گــاه مفیدم بسی فـرشته صفـت گاهی بی حد مضر چـو شیطانم

خوش بود مُلک مرا بسان بهشت حیف که نه خوش و نه قدر دانم

می زنم ثلث عـایدات بـه شـکـم مـن بـه رأس شـکـم پـرسـتانـــم

عشق به آزادی است به رگ رگ من بـر ضـد قـیـد و بـند و زنـدانــم

ظاهر و باطن است مرا یکسان از دورو و دوپُـشــت گـریـزانـم

دوستی و دشمنیست مرا اصلی گـاه ز مـهر گـاه ز کینه سوزانم

عادت است حیف که پوچ زبانی مرا نـاپـسـند در مـیـان خـوبــانــــــم

شُهره در دهر ز غیرت و ننگم چـونـکه خـان و پـتان و اوغـانـم

بازی ام بزکشیست مخاطره وار کاکه ام ،تیر من از سر وجانـــم

سُلـطـه ً اجـنبیسـت قـبـول هـرگز ســلحــشورم هـمــیـش بـه میدانم

ارج گزارم به جرگه در همه حال رهــسـپار در ره ً نــیــاکــانـــــم

گــاهـی آراسـته بـا دریشی مـنـم گـاهــی بـا پـیـراهـن و تـنـبـانـــم

چندی هم شـُهره ام ز چرس ً سیاه یـا ز خـربـوزه ً امـام جــانــــــــم

یـا ز بـیـت ً مـلا مـحـمـد جـانـم یـا هـننـوز هـم ز بـت ً بـامـیـانــم

یـا ز راه ً ابـن ً سـینـا و جــلال یــا ز احــمــد یـا ز امــــان خـانم

گرچه گویم که رقص بد است لیکن خـوش بـه سـاز ً اتـن بـه مـیدانـم

نان و شورباست مرا غذای لذیذ یا که از قابلیست که خوش خوانم

قـصه ام مـن ز قـنـدهــاری انــار داســتان از لـعـل ً بـدخـشـانـم

هرچه هستم ز خوب و بد " خارکش "

افتخار است به من که افغانم

خزان ۱۳۸۷ مونشن

بالا

بازگشت