اسحاق فايز
به کودکان شهید بالا بلوک ولایت فراه....
فریادی برای نفرین
این همه فریاد
به کجای آسمان درد بار من فرو خفته است
کاین آبی بلند و دور
در تیررس ضجه ها نمی ماند.
آن روزخاک از حریر خون
چون اندرون خورشید
سرخ شد
ژرفای وحشتی در گر فت
شانه های خستة دهکده لرزیدند
سنگواره دست هایی
فرمان داند
تا آسمان دهکده
در انحنای چند ثانه
آتش کنند
بر فرشته های آفرینه گان خدای بر زمین .
خون و تن پاره
رقت و عاطفه
ومرگ ثانیه هایی که از حلق آینده بدر شده بودند
تا سرنوشت و عمر را
با تاریخ گره زنند
بالا بلوک
از کجای آسمان ناله برکشد
با دریغی
آنسان که آوار می ریزد
آنسان که امید ها می ریزند
آنسان که فریادی از گلوگاهی
می نشیند بر مهد هبوط.
آه، تقارن یک فصل با لحظه ها
چقدر نزدیک اند
وقتی لبخندی
با مرگ ثانیه ای
می مرد
و اشکی بر شیار های ریز رخساره کودکی
می لغزد.
نفرین
نفرین
نفرین
تُف
تُف
تُف
از آسمان و از زمین
سامان های تان را
اگر پندارید
خون کودکان ما
فریادی نمی شوند روزگاری
برای یک نفرین.
کابل- 9 اسد 1389
بالا
بازگشت