مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا
شکایت وطن
توای ملای فرزنــــد شـــریــــرم بنام دین چرا ســازی حقــــیرم
نمیدانی اصـــول زنـــدگــــانــــی زحرف تونیــالایـــد ضمیـــرم
که چون دیو سیه تاریک رأیــــی به رغمت آفتــاب چرخ پیـــرم
زسردی همچو رهبان مسیحــــی تنورت پخته نتــوانـــد فتیــــرم
ملل دارد نشان، مهر تکـــامـــــل من و آخوندو زندان عشیــــرم
صغیر افتاده ام درشـــام هجــرت اگرچه شهره با نـــام کبیــــرم
نبینـــم گـــرتــرا آزاده میـــهــــن کند بیرون لحد دستم بمیــــرم
شکوه و عظمت پارینـــــه ات را حکایتها کنــــد بنـــد امیــــــرم
کنون ما مردم گم کــرده راهیــــم گریز ازتو زراه نـــاگــزیــرم
خدا رحمی اگر بینی بحـــالـــــــم بدام پنجـــه ی دزدان اسیــــرم
"چوطفلان تابه کی واعظ فریبـی به سیب بوستان وجوی شیرم"
خدابخشد به مــا ابــــزارکــــاری ازاین گیتی چرا سهمی نگیـرم
برم یکسر ترا درپـــای فــردوس روانت بهره جوید از مسیــرم
سخن ریزم چو در درقالب نظــم ببافم خامه از تــار حـــریـــرم
ادب را ازگهـــرپـــیـرایــــه دادم تزرو شاخ را گیـــرد نفیــــرم
بلرزد ماه ومهرازفــرط شــــادی زپژواک فلکـسای صفیـــــرم
ز(فرخاری) مرنج ای مایه ی عار
هـــدف رابا هــنر افتــــاده تیـــــرم
به استقبال از مطلع غزل محترم وحید (ادا)
بگذرزسرگرانـــی تـــادربــلا نمــــانــی
کاسودگی محال است این نکته گرندانی
سرچشمه ی حیات
رفتی به راه مردم، خـــــورشیـــــد آسمانــی درجســم بینــوایـــان، آب و خـــرو روانــــی
با توروم به جایی، سرچشمــه ی حــیاتســت گردرسپهـــرانســـان، آیــم بـــه پـــرفشانـــی
باهم چو مشت باشیم، برفــــرق زورمنـــدان نتوان همی بجایــــی، بـــیزور کـــامرانـــــی
باپای سوی جانــــان، رفــتن هنــرنبـــاشــــد رفتن به سرچوآهو، کـــاریـــست قهرمانــــی
به دورشمع روشن، پـــروا نــه کــن گـــدازم نبود به گاه پیکار، پـــروانـــــه را عنـــانــــی
چون خشت کاخ میهن، ازهـــم جدا نباشیــــم درآسمان صافش، پرویــن و کهـــکشـــانــــی
مارا سپاس باید، بـــرفیــض روح بخــشـــش زان سفره ی که خوردم، روزی دو لقمه نانی
پیری که رهنورداست، برطرف بام گـردون آری توان رسیــــدن، بـــافکـــرت جــوانــــی
بی ره روان چنـــدی، دربستـــرزمـــان هـــا دیـوانـــه مینهـــد پـــا، درراه نــــاتــــوانــــی
پـــا ازگـــلیم بیـــرون، زاهـــد کــند روا دان آســــوده تردواند، خرتــابـــه پـــیش جــانـــی
بردست پرتوانم، گیرم چـــراغ وحـــدت
یورش ببربه ظلمت، (فرخاری) تاتوانی
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
باطـــل پرســـــت
نمیدانم چــرا باطــــل پــرستیــــم گلوی حق به سنگ سرمه بستیـم
جهان معرفت آشفتــــه ازماســـت کلید قفـــل معنـــــارا شکستیــــــم
جهالت را چوزلف یاربــوسیـــــم به دانش دشمــن ازروز الستیــــم
زفکرنارســـــــا درسایــــۀ دیـــن خداو خلق راازهـــــم کسستیــــــم
سماجت درنهاد کهنه فکریســــت زنوبیزار تــــاروزیکـــه هستیــــم
زفرط بیتمیزی چون سبک مغـــز به پای خم زمی ناخورده مستیــــم
به رتبت غرب راجا آسمانهاســت فقط ما لایــــق گــــودال پستیــــــم
نهال بـــاغ راپـــــرورد دهقـــــان خس وخاشاک بیبـــنیاد رستیــــــم
بگو(فرخاری) دانای جهان را
چرا ما دردل ظلمت نشستیـــم
بالا
بازگشت