بهار
باز فصل بهاران شد وقت کشت و کاران شد
قلبه و بیل گیرد ان مردی که دهقان شد
زمین وتر دار شد اماده ز بهری کار است
همه مشغول کاراند تا زمین شد یار شد
سبزه و گل را نگر باغ و درختان را ببین
کرده شگوفه و ګل چوعروسی که تیار شد
دشت و دمن های ما ان کوه برزن های ما
خرم و شاداب شده لاله هم فراوان شد
بلبل به چمن پر کشید بر شاخه گل ارمید
هرسونوایش بلند چون مست وغزل خوان شد
اندیشه مرا نیست مگر جز مستی و شادابی
یاران به کناری هم شادیانه فراوان شد
جان را نوازش گر بود نسیم گوارائی صبح
وزش سحر گاهی جان پرور این جان شد
هرجا سبز وخرم بینی چوعروس شهر عشق
لاله شد حنای دست چو شب خینه بندان شد
عروس بهاری ما شاخ گل نازی است
گل را به سرش بسته چو ماه نمایان شد
در باغ همی خندد ګل های درختانش
صدا ی جویبار امد چون اب فراوان شد
افسوس کنم یاران دورم ز بهاری خویش
نتوان او را دیدن هجرت نصیب مان شد
دیرست که دورم از تو ای بهاری جان افزا
روزی بیایم نزدت گرحکمی یا فرمان شد
اندم گر نتوانم کرد شادی و پای کوبی
رفته است جوانیم چون پیرم و لرزان شد
خواهم ترا بینم گرعمرم دهد این فرصت
ور مُردم بهاری من این عمر ګریزان شد
ای عروس خوش گٍل ای فصل بهاری من
خوش امدی انجا چون خوشی بی پایان شد
(بیان ) همین گوید هردم دعا همی خواند
ارامی وطنم را گر لطف ز خدا یان شد
محمد شفیع ( بیان )
۲۳/ ۰۲ / ۲۰۱۰
دنمارک
بالا
بازگشت