داکټر حنيف بکتا ش
له غصې ترسپېدې
کوڅې له غصو ډکې دي
هرڅه ته چې ګورې
تاته غصه برېښي
ته داسې فکرکوې
چه له اسمانه،غصه اوري
اوله کورونو،
دډودۍ دعطرپرځای
دغصې،بوی پورته کيږي
کله،دا خیال کوې
چې اوبه،سور رنګ لري
او، په ویا لې کې هم،
غصه بهيږي
حتی له جوما ت نه
دغصې آواز،
خلک لما نځه ته را بولي
ما شوما ن، دذهن پر تخته
دصفر دایستلو مشق کوي
نجونې دايرو پرمخ
هنداره پرا نيزي
او سپين ږيري،
دورکو ترانوپرما تم ناست دي
کله داسوچ درځي
چې ددې ښا ر،
خښتې هم له غصې جوړې شوي
کله چې له کوره وځې
غواړې په ړندو سترګو وخوځېږې
او څومره چې کيږي
په ګړندېو ګامو
لار ونغاړې
زه ، ټوله ورځ
دغصو په دې ستومانه ښار کې
سرګردان یم
دغصو پر کوڅو ګرځم
خو، ما ښام
کله چې کور ته راځم
روح مې بدليږي
زړه ته مې لو يږي
چې غمونه تښتي
او د ښار ذهن،
له غصو تشيږي
دکا له په دروازه کې
ستا یوه سا ده مسکا
زما ، له ستوما نه زړه نه
ټولې غصې مينځي
او ستا سپين لا سو نه
زما ستوما نه روح
دسپېدې تر لمن کاږي
زړه مې غوا ړي
چې شېبې ورو شي
حتی شېبې ودريږي
او زه تر تله
ستا د زړه د ښآ ر
هستو ګن شم
اوړۍ – ۲۰۰۶ کال – کا بل
د نرګس مسکا
مه ځه پسر ليه له دې کلي نه
پر ېږده
دغاټول جامونه پورته وي ډاګونو کې
پرېږد ه
د نرګس مسکا پرا نيسي وي باغونو کې
بو ټي را ژوندي شي
ترخې وناڅي، عطرونو کې
څا نګې غو ټۍ ونيسي
زړه پرانيزي رازونو کې
سره شراب جاري شي
د تا کونو په رګونو کې
مه ځه پسر ليه له دې کلي نه
پر ېږد ه
د شپېلۍ اواز راپورته شي
کيږ د ېو نه
مست شي ګودرونه
بیا خیا لي شي له منګېو نه
پېغلې زينتي شي
جا مې ډکې له پو لېونه
سپينه خندا وخوځي
د شونډو په لا لونو کې
پرېږ د ه
د غا ټول جا مونه پورته وي ډاګونو کې
مه ځه پسرلیه له دې کلي نه
پرېږد ه
ما لي راوړي پیغا مونه د ګلا ب
بیا مينه جاري شي
په تارو کې درباب
سترګو کې راڼه شي
اميدونه دشبا ب
ومينځي له زړونو نه
ما تم او اضطراب
پرېږد ه دماشوم خندا اوچته شي نازونو کې
پرېږد ه
دنرګس مسکا پر انيستې وي با غونو کې
مه ځه پسرلیه له دې کلي نه
پرېږد ه
چې د روح بلبله ووځي له جېلونو نه
پرېږد ه
چې اسير فکرونه وغورځي سرونو نه
زړونه را بهر شي
تور او سپينو تعبيرونو نه
سپينه سپېده وخوځي دتورې شپې رګونوکې
زموږ په فر یادونو،
تا ندو هیلو، ارمانونو کې
زموږ په غزلونو
په سندرو اوډولونو کې
زموږ په کتا بونو
د را تلونکو په یا دونو کې
مه ځه پسر لیه له دې کلي نه
مه ځه له دې کلي نه !
دکيږدېو مېلمه
کا شکې چې غرونه نه وای
کاشکې چې ستوري ،
زموږ د سين پر څپو نه ځلېدای
سکښت دمزلو نو،
دا ویالي او ګودرونه نه وای
سپېڅلې مینه،
ساده خلک،ساده زړونه نه وای
کاشکې سپوږمۍ،
زموږ دډاګ پر لمن نه جګېدای
ستوري ړانده وای،
قصې مړې وای،تاریخونه مړه وای
کاشکې شپېلۍ ماته وای،
او زما زړه هېڅکله،
ددي خورو ورو کيږدیو،مېلمه شوای نه وای
کاشکې چې ترخو،
په وږمو کې لمبولای نه وای
کاشکې چې ما،
ددغو غرونو پر سر،
دهيلو جام،
سر او انجا م،
او دځوانۍ قامت ما ت کړی نه وای
روح راکې نه وای،
له دې خاورې بې ژړا تېرېدای
کاشکې چې تېره،
را نه هېره،
ځان کې هست وای،
ځان کې مست وای،
له هر څه نه بې پروا تېرېدای
خو لمره ګوره داسې نه شم کوای
آ سما نه تا نه یوه پو ښتنه لرم
له دغه زړه سره مې څه وکړمه؟
ما رج۲۰۱۰مېلادي کال لندن
نوت: له ډېرو نېکو هيلو وروسته غواړم چې وواېم چې پرون مې تاسو ته یو نوۍ شعر د کيږدېو مېلمه تر نا مه لاندې ايمېل کړ خو په متن کې زما دهمکار له خوا ځینې غلطۍ شوې وې هیله ده هغه متن باطل کړﺉ او له دې متن نه ګته واخلﺉ
داکټر ح. بکتا ش
بالا
بازگشت