زمین از گردش طوفان سرای تار را ماند

      فظاءهردم غبار آلود تن بیمار را ماند
  
      به ساحیل ریختن شبنم حقارت بادبرگلشن

      دوعالم نزد نابینا گل پر خار را ماند

      سرشک نیک و بددر خون نهان ازعالم آدم

      دل نامهربان بر خود فریب یار را ماند

      شراب  زهر قاتل را مبادا باک از مستی

      خیال خام مینوشان خر بی  بار را ماند

      تصور از  وجود خود تحیر  میکند انسان

     اجل در پشت بام ما درو  دیوار را ماند

     گریز از گردش ایام حلاوت  داند افسونگر

     چو ذاهد سر سبیل گرددخدا بیزاررا ماند

     غرور عشرت و شادی جفا پرداز معنی هاست

     که در اوج تعالی غلبهء  مردار را ماند

      نهان آخر  هویدا  میشود از باطن  مهرو

     هیاء گر آبرو ریزد زن  بازار  را ماند

     تپیدن حسرت آلود است اندر دامن  گردون

     حیات آندم شود آخر بدخش  فنار را ماند