سید همایون شاه عالمی
مقام زن
زن آن موجود زیبای ِ لطیفی ز گل نازکتری گلرخ نظیفی
شراب ِ کوثر خلد برین است ظریف و مهربان و نازنین است
زن آن خوب مادر ِ مهر آفرینی به مردان خوشلباسی خوشقرینی
نگهدار ِ سکون ِ مهد ِ طفلان سزاوار ِ ثنای ِ حرف ِ قرآن
زنست آن مایه ی صبر و ثباتی فهیم و مستعد اندر نکاتی
وجود آرنده ی مردان ِ میدان بجوش آرنده ی غیرت بطغیان
زن آن صورتگر اخلاق مکنون فروغ ِ آفتاب ِ چرخ ِ گردون
سرشت ِ فطرت ِ پاکیزه دامن وفا از وی معطر همچو گلشن
نگهدار ِ علق شد در حریمش به پاکی لطف آمد از کریمش
ز زن مصون گشته طفل نوزاد چو کوهی از تامل روی بکشاد
تغذی کرده طفلان را ز شیرش الاهی باز ده اجر ِ کبیر ش
هرآن کو می نداند قدر مادر نیابد غیر ِ ذلت ها فراتر
رسول حق بگفتا: وای مادر بگویی یا محمّد آیی از در
اگر بنشسته باشم در نمازی بگردانم سلامی از نیازی
بلی ؟ گویم به آواز ِ بلندی که مقدار ِ حق تو گشت چندی
مقام ِ زن مقام ِ بس بلند است که بر پیامبران هم ارجمند است
اگر خواهی رضای ذات یزدان بکوش اندر رضای مادر ایجان
(همایون) را الاهی قدرتی ده
رضای مادرش ده عزتی ده
سید همایون شاه عالمی
14 اگست 2004م
شهر غزنی
افغانستان
+++++++++++++++++++++++++++
مزه داد
دیدن طــرز نگــاه ِ تو به ولله مزه داد
نرگس مســت ِ تو دیدم به تمــاشا مـزه داد
من چه گفتم تو چه گفتی، همــگی یادم رفت
گردش حلقـــه در آن چشم فریبـــا مـــزه داد
کشـــته ی عشق تو ام آمده و چـــاره بکن
لب گلگون ِ تو دیدم چو مســــیحا مـزه داد
راز خندیدن ِ تو مانده به دل گشــــته نهان
عشق ورزیدن من هم که به حاشا مـزه داد
یاد رخســـــار تو هر دم بســــی دیـوانه کند
این جنون گر چه مرا برد بصحرا مـزه داد
گل بکن غنچه لبت را ز خمــوشـی برهان
شــــور ِ فــــریاد منت تا به ثریا مـــزه داد
دیده از دیدن چشم تو جهـــان هــــای ِ بدید
شرح افســــانه از آن دیده ی دانا مـــزه داد
ســخن عشــق به گوش تو چرا هیچ نرفــت
دل ِ تو با دل ِ من گشـت شــناســا مزه داد
اگرت نیست سری ِ یاری همه خنده چرا ؟
گفتی ام چون سخــنی از لب ِ حلوا مزه داد
چه ردیفـــــی به بیان تو نمودم ز صــــفات
این همـــه قافــــــیه و بیت به معنا مـزه داد
شـــور افتاده به سر ای دلــــکم شر منمای
رفتی در عشق (همـــایون) به تمنا مزه داد
سید همایون شاه (عالمی)
3 فبروری 2010 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++++++++++++
تلخ و شیرین
از جهان ِ بی وفا درویش میباید گذشت
در هوای ِ یار ِ خود از خویش میباید گذشت
عاشقان را دشمنان بیش است لیکن همتی
با قبول ِ زهر ِ مار و نیش میباید گذشت
کوژ پشت آورده چرخ کژ نهاد از بس کژی
از کمین ِ فتنه ها از پیش میباید گذشت
قلب را صیقل کند گر نور ِ عشق پُر صفا
غیر ِ کیش ِ عاشقی زهر کیش میباید گذشت
از سر گرداب هستی وز همه قال و مقال
با دل ِ شوریده و پُر ریش میباید گذشت
جان ِ شیرین داد فرهاد از برای وصل ِ یار
از سر ِ خود در وفا با تیش میباید گذشت
تلخی فرقت بیادش بیش شیرین میشود
زین جهان با فکر ِ دور اندیش میباید گذشت
در تبسم ای (همایون) این جهان را ذره بین
کم بنال از ظلم دنیا بیش میباید گذشت
سید همایون شاه (عالمی)
جون 1988 م
گیترزبرگ / مریلند
ایالات متحده امریکا
+++++++++++++++++++++
معاذیر خاک
من کیم؟ خاک آستان تو ام
خادم ِ طبع مهربان ِ تو ام
با تن ِ خاکی و ضعیف ببین
بنشسته به امتحان تو ام
مدح تو زینتست بر لب ِ من
سخن آرَم شکر فشان تو ام
در سخن گشته ام شهیر زمان
تا سخنگوی داستان تو ام
به تو کی میرسم ز راه عقل
پیرو راه ِ عاشقان ِ تو ام
تاب دیدار تو که طور نداشت
عاشق لطف ِ رایگان تو ام
نا رسا است گر چه طبع مرا
از سر ِ ذوق در بیان تو ام
شور عشقم رسیده تا به فلک
بس که مدّاح تر زبان تو ام
ای کریما ببخش ز آنکه بسی
غافل از حجم ارمغان تو ام
با تو هژده هزار عالَم ِ من
بیتو فارغ ز کهکشان تو ام
بیتو در مکه هم مباد مرا
گر به دنیا ز کشتگان تو ام
معنی عشق با تو هست فقط
کو غمی؟ منکه شادمان تو ام
نا امیدی مباد مذهب من
در سخاوت ز پیروان تو ام
طالعم از سخن ( همایون) شد
تا در این پرده میهمان تو ام
سید همایون شاه (عالمی)
26 نوامبر 2010 م
وزیر اکبر خان مینه
++++++++++++++++++++++++++++++++
بی مروت
ز رشوه مدعی هم خان نگردد
ز خاک کوچه ها طوفان نگردد
ز ترس دشمن آن کو خانه بوده
حقیقت این بوَد کو خان نه بوده
تو میدانی که خانی چیست یا نه؟
ثبات و صلح باشد در میانه
که خان آتش بجان پروانه باشد
ز قوغ ِ آتشش پروا نه باشد
ز دست خان سخاوت ها براید
رعیت را شفقت ها نماید
سخن گوید به مردم صلح آرَد
ز تخم ِ اتحاد آرد بکارد
اگر دشمن به خلقش چپ بدیده
حضور مرگ ِ خود اول گزیده
به پیشاپیش رفته خان ِ مِنگل
به کف آوَرده دنیا در تنزل
صف ِ اول بدیدی اسب محمود
که ترس و وهم زآنجا گشته مفقود
زمانه کجروان در بر نموده
که خواب راستان را در ربوده
غرور ِ ابلهان بالا گرفته
گلوی ِ زیر دستان را گرفته
چنان بز دل شده هر خان امروز
دلش ازوهم ِ دزدی گشته پُرسوز
حیا کوچیده از مردم بدورست
صفا و شرم دیدم در تنورست
زبان ِ مردمان چون نیش گژدم
دروغ آزاد گشته راست شد گم
سخن با قهر آلودست هر سو
کشیده چشم خود مأمور ِ بد خو
بخوبی گپ زدن گویی حرامست
چو تیغی هرزبان بیرون ِ کامست
چرا مردم خیانت پیشه کرده
به پای ِ ملّت ِ ما تیشه کرده
چه گرد ِ فقر میبارد به میهن
ببین افلاس در هر کوی و برزن
شکم بالا کشیده فخر کم کن
ببین کمتر حرام اندر شکم کن
برکّت نیست اندر مال دزدی
که چون ابلیس شد تمثال دزدی
سر ِ نوکیسه رسم ِ خان چه داند
سخن از دفتر و دیوان چه داند
شقی و ظالمست و بیمروت
به دور افتاده از علم و نزاکت
بدانی آتش ِ دوزخ کدامست ؟
حرامست وحرامست و حرامست
مکن نان ِ حلال آلوده اینجا
نشد کس از حرام آسوده اینجا
رسیده ناکسان را دولت امروز
شده بد تر ز چنگیز و جهانسوز
چو زورو زر فقط یک امتحانست
نه باقی کس بروی این جهانست
حلالم ده الهی کم چه پروا
تمایل بر حرامم دور بادا
قناعت نصف طاعت شد به راحت
(همایون) را قناعت ده عنایت
سید همایون شاه (عالمی)
7 اکتوبر 2010 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
++++++++++++++++++++++++++
اتحاد
بهر تبلیغ ِ صدای ِ نا خَلَف
وحدت ِ ملّت مکن بیجا تَلَف
دشمنت تبلیغ دارد ، تجزیه
این سخن ناید مگر از بی شرف
صفحه در تاریخ بنگر شاهد است
بزم و رزم ماست دایم صف بصف
در غم و پیکار با هم ساختیم
درخوشی کوبیم با هم چنگ و دف
گریه ها و خنده ها با هم شده
مانده این میراث ما را از سَلَف
نغمه ی پشتو و دری هم صداست
گر چه دشمن لب نموده پُر ز قف
هر کدام از شعر گشته پُر گهر
گوهر ِ هر دو نهان اندر صدَف
کشور ِ ما کشور ِ مردانگی ست
خون ِ غیرت جوش دارد کرده تف
تاجیک و پشتون و هزره ازبکان
تا بلوچ و ترکَمَن ها جان بکف
چشم ِ دشمن تا فتَد در خاک ِ ما
هر یکی شمشیر گیرد در کنَف
اتحاد ِ ما (همایون) لازمی ست
مشکل ِ ما میشود خو د بر طَرَف
سید همایون شاه (عالمی)
25 سپتمبر 2010 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
بالا
بازگشت