وحید ادا
فرزند فلسطین
د ر بازی تقد یر ستمد یده ترینم فرزند فلسطینم و عمریست چنینم
( چون خاطرۀ مبهم یک کوچۀ بن بست صد بار ا گر تازه شوم با ز همینم )
د ر میهن آ بای خود م با ر خدایا مهریست ز بیگا نگی بر لوح جبینم
چند ا ز ستم دشمن د یرینه بنا لم کی میرسد آ ن لحظه که بی غم بنشینم
با آ نکه نیا زم ز هزا را ن فزونست جز صفر نشد حا صل آ ما ل برینم
نی لقمۀ نا نی نه مرا قوت جنگست وین خصم ستمکا ره کمر بسته به کینم
ای خلق خدا حق مرا با ز ستا نید من پی سپر خسته ز شیطا ن لعینم
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
اعدام مهاجر
هر لحظه که آمد به لبم نا م مها جر خون شد جگرم ا ز غم اعدام مها جر
این زندگی و هرچه که شورست و حلا وت تلخی هلاهل شده د ر کا م مها جر
ای آنکه چو ما جا ن وتنت نیست برآ تش آ گه نه یی ا ز حا لت و آ لام مها جر
آ خند به د ر حجره نها ده به تجا رت چشم و کبد و قلوه و ا ندام مها جر
جز طینت ناپا ک سفیها ن چه نما ید پسوند پد ر سوخته با نا م مها جر
پنجا بی و اعرا ب چه گویم که چه کرد ند با بیوۀ با غیرت و ا یتا م مها جر
د لسوخته را صد طلب و چرخ سبکسا ر صد خنده زند بر طمع خا م مها جر
زین طالع وارونه که ماراست عجب نیست هرگز به سحر گر نرسد شا م مها جر
بالا
بازگشت