جمعه خان (عابد)
خود ستائی
آنکه گوید منبع ای نورم، فقط در عــــلم و دین
حرف او را گوش دار و ، طیف دید هموار کن
وعظ واعظ را شنو و، در عمل کـــــوشا مباش
چشم و گوش را باز دار و، حرمت گفتـــار کن
************
مُشک فروش باید نگوید، محتــــــوای مشک را
چونکه مُشکش خود بگوید، در اصالت من چه ام
بحر که در بطنش هزاران دُر و گوهرحفته است
هیــچـــــــگاهی دم نزد او، در رسالت من کی ام
*************
شاخـــــه ای بالا بلُــــــند همواره می لرزد ز باد
آنکه وافیر برگ و باری، خــــم شود روی زمین
بردباری و تواضع ، خصلت اهـــــــــل دل است
همچو عیار می دهـــــد سر، خم نیارد در جبیــن
****************
شکل مرغوب می فریــبـــــد، دیده ای بیننــده را
آنکه داند چیست مطلــوب؟، در پیِ مضمون رود
چونکه گفتــــــــار و عمل را، انفعال عکس است
آنکه زاهـــد می نماید، در عمل واژگــــــون رود
***************
غنچه ای بی بوی باش و، خار هیــچ خاطر مشو
اختـــــــلاف این و آن هم، از مزاج گــــرم است
شیوه ای گفتار و کردار، عاری از اعجاز نیست
قدرت تاثــــــیر منطـــــــــق، برکــــلام نرم است
ج (عابد) ۳ جولای ۲۰۰۹ روتردام
در امتداد شب
از سقوط عصر رویائی من
در نقاب خاک کشید ارمانها
وای که یادِ آن شب خون آفرین
مد و جذر هر جفا دیدم به چشم
ناله و فریاد بر باد رفته گان
در محیط آن زمان صف بسته بود
آه، چه بی مفهوم متاعی آن وقت
واژه ای تخرش تحلیل می نمود
در کنار کرسئ فصل هجوم
تابلوی معکوس انسانیت
در نمایش می گرفت، انظار عام......،
کز تبار عاطفه هیچکس نبود
در خم هر کوچه و پس کوچه ها
قامت وحشت فقط بر جسته بود
فی المثل، یک صحنه ای زان فاجیه
سر جدا، اندام جدا می رقصید
در کدامین قاموس نسل بشر؟
در شط خون جان سپردن رقص است
در کنار خفته ای بازار و ده
نغمهء وحشت طنین انداز بود
در تموز داغ این وحشت سرا
قامت فرتوت پیر سده ها
جامه آراست باز با طرز کهن
آیه ای توحید و تسکن خواند چند
لیک توفانی به دریا چیره بود
هر طرف آواره گان با پای لچ
در میان سینه ها آرزوی پوچ
دست بلند کردم به دربار خـــــدا
این چه حال روز آوردی به ما
یک نظر بر سوی دردمندان کن
بر گمانم مستجاب شد این دعا
در صف انبوه ای این آواره گان
با وقار مردی چنین فریاد زد
یا خـــــدایا!
ما همه کفران نعمت کرده ایم
اتحاد و اعتماد و با همی
با فریب غیر ابتر کرده ایم
چشم گشاید، تیز بینید یک نظر
در میان ما و تو افگنده شر
من، اگر من باشم و ، تو، گر تو
در میان خانه می آید عدو
این قساوت، این شقاوت، تحفه ای بیگانه است.....،
سنگر سنگین و فولادین صفت
اعتماد بر نفس و بازوی خود است
معضل میهن کنون معما شده
حل این معما فقط در بیرون است
ج (عابد) ۱۲ اگست سال ۲۰۱۰ روتردام
مفتون
اگرچند طفل بی باکم
زسوز سینه ای چاکم
نمایان میشود روزی
که افسون همان خاکم
که مهرآن زحد افزون
نه من هستم بدان مفتون
چومن شوریده گان بسیار
تپند چون بسملان در خون
به زورِ زر شدیم نوکر
بودیم ابزار بیداد گر
نهاد همدلی را خود
به خواست غیرزدیم نشتر
هری زادگاه ای جامی بود
محل فضل و کامی بود
که سینا اش به بلخستان
به آفاق فخر و نامی بود
ولی باد حوادث را
وزید بر ملک بسی قرنها
به چنگیزها و مقدونی
که دادست بهترین درسها
که ما اسلاف یک بابا
مگر تقسیم به چند نامها
ولی غافل زمکر غیـــــر
شکستیم بهوده سر هـــــا
زمن پیغام به اهل راز
شده دوران نو آغاز
زنیم حلقه بدور هـــم
بسازیم میهن خود باز
جمعه خان (عابد) ۲۳ می سال ۲۰۰۲ هالند
بالا
بازگشت