عبدالرب عثمانی به مورخین باوجدان
از وقتیکه وطن ما پا مال حرص و آز خارجی ها و سپس داخلی ها گردید ، در کشور خود کتاب از کشور خود نداشتیم که مطالعه میکردم اما در هند پس از چندی اردو و انگلیسی را آموختم و به این دو زبان تاریخ هند را خواندم و بسیار به تاریخ هند و کشورم آشنا شدم. اما هندی ها بسیار شهر های کشور ما را از هند قدیم میدانند و یک قسمت بزرگ کشور ما را جز هند خوانده اند و حتی از نویسندگان سابقه فارسی زبان هم ماخذ داده اند و مجبور شدم که به کتاب خانه های هند مراجعه نمایم در آنجا اثری بدستم آمد به نام حدود العالم من المشرق الی المغرب تالیف ۳۷۲ هجری در صفحه ۱۸۹ به شماره ۱۰ آن نوشته است :
سخن اندر ناحیت هندوستان و شهر های وی
صفحه ۲۰۰ قندهار شهری اعظیم است و اندر بتان زرین و سمین است بسیار
صفحه ۲۰۳ مولتان (ملتان) شهری بزرگی است از هند
صفحه ۲۱۰ گردیز شهریست میان غزنین و هندوستان
صفحه ۲۱۳ لمغان شهریست بر میانه برکران رود نهاده و بارگه هندوستان است
صفحه ۳۲۳ غزنی شهریست به براکوه نهاده و به نعمت سخت بسیار و اندر هندوستان است و از قدیم از هندوستان بوده است
صفحه ۳۲۳ کابل شهرکی است و او را احصاری است محکم و معروف به استواری و اندر وی مسلمانان اند و هندوان اند
همچنان مورخ هند نهرو هم در اثر کشف هند خود چنین مینویسد :
صفحه ۱۷۸ قسمت پهناوری افغانستان امروزی جزوی از تمامیت کشور هند بوده است
صفحه ۲۳۰ یووه چیه, سکاها یا اسکوث ها به سوی شمال هند رانده شدند و دین بودائی را پذیرفتند, معروف ترین قبیله یووه چیه یک قبیله بنام کوشان ها برتری خود را بر قبایل دیگر مسلم ساخت و سپس آنها نیز بسوی شمال هند سرازیر شدند و کانیشکا شخصأ بودائی بود و این قبیله هیاطله میباشند
صفحه ۲۵۰ نواحی مرزی کابل، قندهار و سیستان که اغلب ازلحاظ سیاسی قسمتی از هند بشمار میرفتند
صفحه ۲۸۲ زبانهای جدید هند که از زبان سانسی کرت منشعب شده اند و از جمله زبانهای هندو آریایی میباشند عبارت اند از هندی ، اردو، بنگالی ، مراتی ، گجراتی، اوریا، آسهامی، راجستانی، پنچابی، سندی ، پشتو، کشمیری و زبانهای دراویدی عبارت اند از تامیل، تلگو ، کنارسی ، مالایالام این پانزده زبان سراسر هند را در بر میگیرد .
بنا بران به تاریخ که مراجعه میکنیم از عهد باستان تا امروز دو نام بزرگ هند و ایران در تمام آمده است و هند و ایران در دوره اساطری هر دو کشور یک کشور بوده اند و پس از دوره کتابت از هم جدا شدند و در تاریخ کشور ها گاه بزرگ و گاه کوچک شده اند
گاه هند و ایران به چند کشور قسمت شده اند و گاه بر علاوه سر زمین خویش بسیار سرزمینهای دیگر را اشغال کرده اند که همه ثبت تاریخ اند
اما در عهد باستان که کتابت نبود مبالغه در تاریخ جهان بسیار به چشم میخوردو پس از کتابت هم بروی اندیشه ناسونالیستی باز هم مبالغه شده است. اما پس از آمدن مکتب ریالیزم دیگر مبالغه از تاریخ رخت بر بسته است و در اکثر کشور ها این موضوع تطبیق شده است ولی در کشور ما تا امروز بهمان افسانه ادامه دارد.
گر چه کشور های تاجکستان, ترکمنستان, ازبکستان, آزربایجان, گرجستان و قسمتی از افغانستان مربوط فلات ایران بوده اند و قسمتی از افغانستان به تذکر نوشته های بالا جز کشور هند بوده است ولی افغانستان امروزی کشوریست که توسط احمد شاه بوجود آمده است و خود احمد شاه بابا هم ملتانی بوده و ملتان همیشه مربوط هند بوده و کابل و قندهار هم نسبت به ایران بیشتر مربوط هند بوده است.
اما مورخین افغان که برای افغانستان تاریخ ساخته اند که افغانستان را از عهد جمشید یک کشور باستانی نشان داده اند.
در این شکی نیست که پدران مردم این سر زمین یا بودائی و یا زردشتی ویا برهمنی و بعداز آمدن اسلام مسلمان شده اند ولی نام افغانستان در این منطقه برای بار اول در زمان شاه شجاع گذاشته شده است.
پس اگر ما افغانها مولوی را از خود میدانیم پس این حق را برای پاکستان هم باید بدهیم که گوپتا و کوشانی ها و احمد شاه بابا ملتانی را از خود بدانند مثلیکه تاجکستان زردشت را از خود دانستند و قبول هم شد و ترس آن میرود که شاید پاکستان روزی دعوا قندهار و کابل را هم کند که مربوط هند بوده اند.