عبدالوکیل کوچی

کودکان آسیب پذیر ترین قشر جامعه

کودک   نهال    گلشن    امید     های ماست

کودک  فروغ   جلوه    اندیشه    های ماست

با  کود کان  به  چشم   حقارت   نظر  مکن

کودک    پل   روابط     آینده    های  ماست

روز 20 نوامبر به عنوان روز جهانی کودک در بسیاری از کشور های جهان جشن گرفته میشود .این تاریخ به مناسبت تصویب اعلامیه حقوق کودک در بیست نوامبر 1958 وهمچنان به سبب تصویب کانوانسیون حقوق کودک پس از سی سال در مجمع عمومی ساز مان ملل متحد  بتاریخ  20 نوامبر 1989 میباشد . قرار معلوم در دهه اول هزاره سوم تاریخ ، یک ملیارد کودک در جهان ما زیر خط فقر با گرسنگی ومحرومیت بسر می برند . از جمله 250 میلیون آن به انجام کار طاقت فرسا دست و پنجه نرم می کنند هم اکنون 120 میلیون کودک دسترسی به مکتب ندارند و تعداد 150 ملیون کودک از گرسنگی رنج می برند و حدود 11 میلیون آن در سال ، از بی غذایی می میرند . این نتیجه عقب نگهداشتن ملت ها از کار وان ترقی وتعالی میباشد. گذشته از آن ، هیولای جنگ تهدید بزرگی است برای بشریت. این کار جنگ طلبان وتروریزم جهانی است که آتش جنگ را درین گوشه و آن گوشه دنیا مشتعل نگه میدارند . که مردم افغا نستان همواره در شعله های آن میسوزند .و آسیب پذیر ترین گروه انسانی در جهان ، طفل ومادر در افغانستان است .بخصوص کودکان از همه بیشتر که از نخستین مراحل پیدایش تا به مراحل تولدی ودوران کودکی قربانی هر گونه ستم وخشونت میشوند .مادران رنجدیده ومظلوم که در شرایط فقر، محرومیت ،گرسنگی ومرض در میان خون و آتش با مرگ دست وگریبان اند، خشونت ،فشار خانوادگی، روز گار جانکاه ورقت بار زندگی را نیز متحمل میشوند .که خود در واقع مرگ تدریجی میباشد . و اطفال در کشور ما زندگی را با دیدن دود و آتش می آغازد وبا همین گونه شرایط جانکاه بسر می برد وقد می کشد .

بر اساس آمار واحصاییه بیش از 57 در صد نفوس کشور را پایینتر از سن 18 تشکیل میدهد که در نتیجه جنگ خان ومانسوز انواع آسیب ها بلای جان اطفال افغانستان گردیده از جمله مسئله جنسیت ،موقف اجتماعی والدین ،معلولیت ،معیوبیت ،محرومیت ،سطح فقر خانواده ها سطح پایین سواد والدین ، منجر به مرگ ومیر کودکان میشود .علاوه بر آن، بیکاری وتحمیل کار اجباری وشاقه ، انفجار ماین ،آغشتگی با مواد مخدره  ،بی سرنوشتی  ،اختطاف ،ازدواج اجباری ،قاچاق اطفال ،استفاده جنسی وفزیکی از کودکان ویتیمان اطفال را آسیب پذیر تر می سازد .وجان اکثر را میگیرد در حالیکه افغانستان در سال 1994 به میثاق بین المللی حقوق اطفال پیوسته است ونیز تعهداتی را بر اساس قانون اساسی کشور در قبال اطفال اعلام نموده است در طول 16 سال گذشته هیچ گزارش قانع کننده ای مبنی بر بهبود وضعیت کودکان در افغانستان بمشاهده نمیرسد حقوق کودک کماکان پامال وجان ایشان اکثرا در خطر است .درین کشور جنگ طلبان تاریک اندیش با سوختاندن مکاتب حدود سه صد هزار کودک را از رفتن به مکتب وفرا گیری تعلیم وتربیت محروم کرده اند  موجودیت امراض گوناگون ونبود کلنیک صحی داکتر ودوا، جان هزاران کودک را تهدید میکند . باید گفت برغم مواظبت قسمی از کودکان وبرپایی جشن های بنام کودک آنهم بشکل نمایشی، تا هنوز مشکلات جدی از سر راه کودکان دور نگردیده است .با توجه به منابع حقوق بشر تا هنوز وضع زندگی اطفال تحت توقیف از نگاه تعلیم وتربیه ،صحت ورسیدگی به سرنوشت آنان قناعت بخش نبوده وقابل نگرانی نیز میباشد .

برای رفع اینگونه چالش ها ونجات از وضعیت کنونی راه ها و وسایل رستگاری برای اطفال را باید جستجو کرد . کودکان که امید فردای جامعه را تشکیل میدهند آنها به مثابه پل آرزو ها وروابط امروز با فردای کشوراند . تاریخ آینده سازی کشور را بدوش آنان می سپارد در واقع توجه به کودک در حقیقت توجه به کافه ملت است بنا بر آن تمام افغان های وطندوست وبشر دوست این مکلفیت تاریخی را در امر مواظبت وغمخواری اولاد وطن بسر خواهند کرد وهر گونه موانع را از سر راه رشد سالم کودکان وقتی بدور ساخته خواهند توانست که مردم با مشارکت همگانی ترقی خوا هان ، عدالت پسندان ، روشنفکران ،داد خواهان با همبستگی وطنپرستانه زمینه آرامش را بوجودآورده تا کودکان در زیر سایه صلح وصفا آرامش خود را دریابند واز نعمت تعلیم وتربیه بهره مند گردند واین بالنده گان و آینده سازان ، جامعه علیل  ومریض را بسوی سلامتی سوق دهند . آنگاه روز کودک تجلیل واقعی وشخصیت کودک سلامتی خود را خواهد یافت .