محمد ناصر کوشان
کنفرانس لندن و بی برنامه گی حکومت
از آنجائیکه کنفرانس های متعددی تا الحال غرض آوردن ثبات و تسریع روند انکشاف اقتصادی در افغانستان در کشورهای مختلف بر گزار شده است اما نتایج حاصله ازین کنفرانسها به هیچ وجه موأفق به اهداف کنفرانس های یاد شده نبوده و مردم هم از تدویر چنین کنفرانس های سمبولیک و پیشکش برنامه های میان تهی و غیرقابل اجرأ از طرف حکومت افغانستان غرض اغفال جامعه جهانی خسته شده اند. با درنظرداشت نتایج حاصله از کنفرانس های برلین ، توکیو میتوان قضاوت کرد که این کنفرانس نیز ضمانت اجرایوی لازم را در قبال کارکردهای حکومت فعلی که بمراتب چهره مصلحتی آن بمقایسه از حکومت های قبلی 7 سال اخیر پررنگتر بوده و مشکلات هم به مقایسه از سالهای پیشین بمراتب بیشتر دامن گیر حکومت فعلی میباشد دارا نبوده و بازهم بدون شک پیامد حاصله ازین کنفرانس هیچ تغیر کلی را در اوضاع بغرنج افغانستان بوجود نخواهد آورد.
این بار جامعه جهانی تحت فشار ایالات متحده امریکا خواهان یک برنامه دقیق غرض زدودن فقر ، اشتغال زایی و ثبات سیاسی از حکومت افغانستان بوده چنانچه رئیس جمهور اوباما بصراحت زمان دادن چک سفید به حکومت افغانستان و سایر کشورهای نیازمند به مساعدت این کشور را ختم اعلان کرده و از حکومت کابل خواهان تعهد جدی برای تغیر مثبت در زندگی مردم میباشد ولی متأسفانه که حکومت کما کان به سیاست های ناکام سالهای اخیر خود پافشاری داشته و آخرین شانس انسجام حمایت های جهانی را غرض بازسازی افغانستان دارد از دست میدهد.
بدون شک که جامعه جهانی نیز بادرنظرداشت ظرفیت موجوده نهادهای دولتی و از همه مهمتر موجودیت سرسام آور فساد درین ادارات تمایل به دادن کمک مستقیم به حکومت افغانستان نداشته زیرا درک کرده اند که این کمک ها بالاخره طعمه فساد شده و هیچ بهره از آن در بهتر ساختن زندگی عام مردم این کشور به ارمغان نخواهد آمد و از جانب دیگر اکثریت از وزرای که جدیدا از مجلس افغانستان رأی اعتماد آورده اند به کلی از برنامه های وزارت خانه هایکه به آن مؤظف گردیده اند ناآگاه بوده که این خود جناح حکومت را درین کنفرانس ضعیف جلوه داده و حکومت با بی نامه گی تمام درین کنفرانس اشتراک خواهد کرد.
حکومت افغانستان در طی سالهای اخیر به پیمانه وسیع فرصت های طلایی را غرض مصرف کردن معقول پول های هدیه شده به بازسازی افغانستان را از دست داد و اکنون بعد از گذشت 7 سال از عمر آن هنوز هم قادر به جلب اطمینان جامعه جهانی غرض چگونگی مصرف مبالغ مساعدت شده از مجرای حکومتی نبوده بل با گذشت هر روز توقع جامعه جهانی از بهبود اوضاع در افغانستان نقش بر آب میشود ، کشورهای کمک کننده به افغانستان در پی فشارهای سنگین اتباع خویش دو راه در پیش دارند یا اینکه افغانستان را ترک نمایند و یا با فشار وارد کردن روی حکومت کابل آنرا متوجه مسؤلیت های آن کرده و حسابدهی لازم را در چگونگی مصرف کمکها در آینده مطالبه نمایند. جای بسا تأسف است که حکومت افغانستان با وجود درک کردن حساسیت موضوع و علم داشتن بر نابسامانیهای موجود در چوکات اداری حکومت کما کان از حقایق چشم پوشی کرده و یکبار هم اقدام جدی غرض احیای حیثیت از دست رفته خویش نزد مردم و جامعه جهانی نکرده است.
اینکه حکومت افغانستان با درنظرداشت کارکردهای 7 سال اخیر آن تا چه اندازه قادر به تطبیق مؤثر برنامه ستراتیژی ملی افغانستان در 5 سال آینده میباشد بر میگردد به تعهد جدی دولت در قبال تحقق بخشیدن وعده های داده شده بمردم حین کمپین های انتخاباتی آغای رئیس جمهور و اعلام پاک کردن دستگاه حکومتی از وجود افراد فاسد و فرصت طلب زیرا در طی سالهای اخیر همه ما شاهد اختلاس های هنگفت مالی از جانب افراد بلند رتبه حکومتی بودیم و اگر این چنین افراد در چوکی های شان باقی بمانند بازهم شعار سپردن کار به اهل آن بیش از یک حرف و خیال ومهال چیزی نخواهد بود.
به عنوان نقطعه آخر هر وقت ماهی را از آب گرفت تازه است پس ما افغان ها هم مانند سایر ملل جهان میتوانیم با استفاده از قدرت قانونی خویش فشار لازم را بر نهادهای تطبیقی افغانستان وارد کرده و آنها را متوجه مسؤلیت های شان نمائیم در غیر آن بعید است که یک ملت خاموش و آسیب پذیر شاهد پیشرفت و رفاه دایمی گردد.
نوشته از محمد ناصر "کوشان"
ایالات متحده امریکا
بالا
بازگشت