خوشه چين
جنبش عیاران
قهرمانان ملی می آفریند
قسمت چهارم:
محمد امین « ملنگ جان» گنهکاربود.
بخاطریکه این ترانه را سروده بود
"دا زمــونژ زیبا وطن دا زمــونژ لیلا وطن"
به صاحب خرمن بگوئید که چشم بخیل کور.عبدالشکور«خوشه چین» میرود از گندم زارشعروادب(( ننگرهار)) ملنگ جان فرزند ملک عبدالشکورخوشه چینی میکند. تا الگوی باشد برای آفرینش قهرمان ملی.
آن شعرازحنجره شاعر بیرون می آید که مردم آن همه راازدست داده اند،میخوا هند که بار دیگر صاحب آن شوند. درین رابطه باید که شعار ملنگ جان را دنبال نمائیم.
زه په دنیا کشی ددنیانه عدالت غوارمه
زوی دانسان هم په رشتیا کی انسانیت غوارمه
ددخدای دپاره وکلی غورمسلمان افغان یم، کلک با ایمان افغان یم
دا گناه نده چه خپل ملک ا و شریعت غوا رمه
زوی دانسان هم په رشتیا کشی انسانیت غوا رمه
دبل بارونه په دنیا کشی نکرچلوی نه چه بشرچلوی
زه ساری نیم پردو پیتونه نفرت غوا رمه
زوی دانسان هم په رشتیا کشی انسانیت غوارمه
همت لرم بی همت نیم خونزاع نه غوا لم شوربه دنیا نه غوا رم
جگله نه غوالم په دنیا کشی امنیت غوارمه
زوی دانسان هم په رشتیا کشی انسانیت غوارمه
................
پشتانه که تول دعلم خاوندان شی او داگونه تمامی زمونژ ودان شی
په وطن به زمونژ سه لره کا ختی وی ددانو به په مونژ ولی قیمتی وی
وجه داده چی کوشش او کمال نشته دملت په دی خبروسه خیال نشاته
هر سلی د زان زانی په لو روان دی دمکتب او تعلیم روی گردان دی
که زانونه معارف سره آ شنا کلو دعرفان په ما میره بینا کلو
نه به اوسو په انتظار گد
کشکی نه وای ددی دهر بازار گد
یو انگریز به بی سواده پاتی نه وی په خپل علم به نا مراده ا تی نه وی
مونژ په سلو پنزه نوی لمیان یو تر دریم کلی مرزا پسی روان یو
یو انگریز به چا نا دان لیدلی نه وی دمکتب به نا کام وتلی وی
زمونژ ولوکی دلی ناکا میژی نا کامی په نوم مکتب نه خا رجیژی
که رشتیا وایم همت اوغیرت نشته د نا کامو په پلروکی همت نشته
دا خو مرگ دی چه پشتو ن زوی نا کامیژی
نن می بیا بیا زلگی نری نری خو ژیژی
آزادی ملی، بدون دموکراسی واقعی،عدالت اجتماعی و گرایش مترقی، جزاسارت نوین وضیاع خونهای ریخته شده پیامدی ندا شته و نخواهد داشت.
«مجید کلکانی»
قهار«عاصی»
سخـن بـر سر جنگ اسکـندر است
که
روم ازشکستش شکسته سراسـت
که اقبال او چـــون کمی پــا گرفـت
زســـاســـان رهء آریـــانــا گــرفـــت
اگرچه مادر بدو گـــفــتــه بـــود
که بــا ايـن وطـن کـين نـبايد نـمود
بَــدُو گـفـته بُــد راهــدان، راهــبیـن
کـــه خـر خــانـه نــي، آرياناست این چـه، ایــن خاک را مـادرانی
دگــــر پسر زاده انــــد ازپـــــدر در پـــدر
ازيـنجا به شمشير نــتوان گــذشــت
ازینجا تـوان نـيــست آسـان گــذشــت
درین خطه کوه وکمر سرکش است
دِه و دره زيــن خـاکـدان آرش است
مـبين ســـــوي احـــوال ويـــران او
مَـپـِـــنــدار بــي کــــس، بــیـــابـان او
هـــراتـش سرا پاي جـــنگاور است
بــدخــشــانــش ايـمان دهِ خاور اسـت
ســـر از کابـلستان، سلامت نـبــُـرذ کـسی
کـه بـدين قوم کین کرد، مُـــرد
تــخار و سمــنگان گـُـرد آفـــريـــن
نــدارد بـه افـسـانـه ها، هــمـقــریـــن
ســر غــزنه و بــامـيـانــش مگيــــر
که اين خطه ها مهدِ گرگ است وشیر
بـر لــوگــــر و بـازوی پکـــتـــيــــا
از ايــمان نــموده است نــشو و نـــمـا
چـــنان اتــحاد اســت در کـــارشان
که عــالــم بــود مــحو کـردار شان
که در وردک ار کج نگاهت نشست
سرازپنجـشیـرش بـیاری بــدســـت
مـَرو ورنـه چـندان گزنـدت رسـد
که اسلافت از آن خجالـت کـــــشد
قــضا رفته بــود و درین بوم و بــر
سپــــــاه ســـــکندر کــشانـيــد ســـــر
بــه تـــاراج، پـــرچــم بر افــراشــتــند
پــی خــون مــا نـيــزه بــرداشــــتـنـد
هــمـه خـطـه بـا مرگ، مسموم شـد
يــکي جــنـت، آلــودهء خــــون شـــد
مــگـــو کـه چـه نـاديدني ديد خلق؟
مگو کـه به خون چـون بـغلـتيد خلق؟
مـپرس آنکه بـــر آريـانـا چه رفت؟
ســتـم تــا کـجا و جـفا تـا چـه رفـت؟
یــکی نــاله از گــور اجـــدادِ مــــن
کــنون بـشـنـو از لاي فـــريادِ مـــــن
کــه از گــور آبـایي از بـاســــــتـان
شــنــيــدم شـبــي تــلــخ، ايـن داستان
کـــه اي شاعر ســــوزها ســـاز ها
کـه اي قــصه ســـاز ســرافــراز هـا
بـه زنـجیر بـستند و بـُردنــــدِ مــان
به صد شيوه ي سخت کـُـشـتـنـد مـان
جرو جوی و پُـــلوان مان زار ماند
دروبــام
بــشـکــست، افـگـار مانــد
هــمـي هــر چــه را آتش افروختند
همي باغ مان، بُــــته مان ســوخـتـنـد
به هنگام کـُـشـتـارمــردان مــــا
نـه از بـنده شـد شـرم شان نه از خـدا
کسی گریهء سوگِ ما را نــکـــرد
بــه دلــداري ما کسي غـــــم نخــورد
نــبخـشــيـد بررومیان خون مان
در و بــــر روميان خون مان
نــبـخــشـيـدشـان هيرا و هامون مــان
خلاصه که هنگام آن شـد پـديـد
کـه بـايـد دمـار از سـتـمگر کــــشـيــد
همی بـانـگِ تـاريـخ آمــد بگـوش
ز آبــاء و اجـداد در يـک خـــــروش
همی باستان کـُوفت کـَـوس ِ نبرد
هــمـی رســتــم از زابــلان نعـره کرد
که ای آریــن زادگـان ســر کــنـيد
لـــواي رهــايــي بــه ســر بــر کــنـید
که میــراثِ ما، جمله آزادي اسـت
کــــــــه آزادي مـرد، آبـــــادی اســت
که دژخيم، در زيـر هر نـام خوش
بـه رنـگ دگــر ميکــشد، کـام خـوش
وفای سـتـمگر، فـقــط در جفاست
جـفـا کـــاره را وقـت دادن خطــاست
بمیرید و عـــزت کــمایي کــنـيد
نـــه بـــا رومـيـان، هــمــنوایی کـنيد
خشونت چو در قـوم افزون گرفت
عنان از کفِ چـرخ گــردون گـرفــت
برآمد به هم غـیرتِ روزگـــــــــار
سپاه سکـــنــــدر بـــشـــــد تــار و مار
چنان جنگِ مـغـلوبه یي درگــرفــت
کــه ايــمان سـرو پــاي خــاور گـرفت
رگ و ريـشــهء امـپراتــــــور روم
بـپــوســيـد از زخـم نــاســـــــور
فــقط خــشم و شمشیر، ميدان گرفت
وزان، دردِ آن قــوم درمان گــرفــت
فــقـــط مــام فـرهـنگ دسـتــور داد
که ره را به شمشیر بـايـد گـشـاد
طـلـسماتِ فـرهـنگِ شـمـشـيـريــان
رســــــانـيـد تا کـعــبـه آن کـــاروان
وگـرنـه، چـه نـيـرنـگ هـا سـاختند
که کار نـيـفـتـاد و در بــــاخـتـنـد
بـهــر جــا کـه آزادي آذيــن شــــود
به نـِــي و چــرا قـصه تــدويـن شود
ز نِــی و چــرا پـيـرهــن ســاخــتـند
لــوایي بـه فـرهنگِ من ساخــتــــنـــد
ز نـِـي و چرا قد بر افراخـتيم
ازيـــن دو، بــه خـود زنـدگي ساختي
م دلــيــلي بـه هــستي مـا گر سزاست
هــمان نِــي مــا و هـمـانـــا چــراست
نــَـــهِء مـا سر آغاز فرهنگِ ماست
چــرا، مايــهء نــنــگِ ما نــام ماست
مـرا نـِــي پدر شـــد، چرا مـادرم
ازيــن دو بــزادم، ازيـــن گــوهــــرم
يــکي خــطه را، خــشــم پـرداختند
ازآن ســرزمـــــــيـن مـــرا سـاخـتـنـد
يــکي خـطــه را عــشـق کـردند نام
کــه آخــر به افغانــــــستان شــد تـمام
وهاب مجیر
ما و تو شریکیم!
هم میهن من!تیر شو از بیش وکم خویش
ما وتو شریکیم به شادی وغم خویش
ویران نکند هیچ کسی خانه ما را
تجدید نماییم،اگر ما قسم خویش
همدوش یکی دیگراگر گام گذاریم
شرمنده شود بادیه از پیچ وخم خویش
گرصلح، بود محور وموضوع سخن ما
حرفی نزنیم ا زعرب وا زعجم خویش
ا زحنجرۀ عشق بخوان شعر رهایی
تا لرزه کند دشمن ماا زعدم خویش
اما بیجا نخواهد بود به تعداد انگشت شماریادی ازمردان،راه نجات وطن نمائییم «محمد سالم«مسعودی»محمدعظیم« گوهری»میراکبرخیبر،داکترزرغون،محمد طاهر«بدخشی»عیارشناس وعیارپرور،عبدالمجید کلکانی«عیار»،آقا گل«با ئث»سلام هلمندی(( استاذغلام علی خان استاذ دارا لمعلمین کابل)) شخصیتی که بادرفش کفش وبوت فاکولته خواند.
بار دیگرعروس فلک
چون دربار سلطان غزنه
ازجمع« چهارصد شاعر»
نشسته بر تخت امواج شناور
نظاره گر
این طرف به روی زمین
دیدکه گهواره خالی
برای کودک زمان،
گذاشته شده
با سه نوع
سیاه وسفید و
سرخ رنگ
میان صخره ها
شکرخدا را به زبان آورد
گفت که منم عروس فلک
پیام آور زمان، للو، للو کنان
گهواره جنبان عصر گشته ام
ازآغوش گرم به رنگ « سرخ»
میان جنبش عیاران
قهرمان ملی می آفرینم
تا باشد با سازآواز
هریک رودکی ، فردوسی ، مولانا ، خیام ، سنائی، عنصری ..... ودیگران صفحه تاریخ را ورق بزنند.
این همه مطالب پیام است. برای شعرا وادبای این عصرکه به گونه شبنم بهاران باروان شبنم غزنوی ازدیارغزنه گره خورده است. ذیلاً میخوانید.
شبنم «غزنوی»
شبنم به معنی شیره وعصاره آبیکه شب هنگامان« عاشق» بالای ورقه های برگ گل مینشیند. قبل ازطلوع آفتاب،ازشرم زمانه پا به فرارمیگذارد.امابی خبرازانکه« نسیم »عیارشب گرد،جوهرمرکب از«آب وگٌل»راازودزیده همراه باسازوآوازبلبلان سحری،ازلای دره ها و وادیها بدماغ مردان سحرخیز میرساند. شبنم غزنوی همان شیره وعصاره تاریخی ازجمع چهارصد تن از شعرا ودربارسلطان محمود غزنوی است، که روی برگ و گل معنویت مرحوم شبنم غزنوی نشسته بود. شبنم غزنوی شیک پوش بود، شیوا کلام میگفت، آوازخوب داشت، خلاصه اینکه لفظش، کلامش، بیانش، برخوردش، برای هم سن وسالش،رفیقانه وصمیمی بود، برای شاگردانش آموزنده،ازسیمایش، جوهر انسانیت تبلورمی یافت و معرف فرهنگ خیلی ها عالی بود، ترجمان فرهنگ و ادبیات چهارصد شاعر دبار غزنه بود. روانش الگوی است برای آفرینش قهرمان ملی.
صدها شهید خوش نام ونیک نام کشور« صدها وطن پرست ووطن دوست دیگری درمیان مجاهدین، وجود دارد، صد هاآزاده گان دموکرا تیک نوین« شعله جاوید» که اینجانب ازآشنائی با آنها بیگانه هستم،حتماً درجریان وحدت ها وآحاد ملت باهم ملاقا تهای خواهیم داشت. چهره های شان سوا بق کاری شان وفاداری شان به ننگ وناموس وطن وخانواده های شان،زاویه دیدشان ازجریان حوادث 180 درجه به سوی عقب وپیشروی عرضانی وطولانی، قوت قلم شان الهام دهنده والگوی یک جنبش سراسری «عیاران» برای آفرینش قهرمانان ملی است.
ما امروزشعرای زنده داریم که خلاهای بزرگترین شاعران قرنهای گذشته را تکمیل مینمایند.
ما درشرایط موجود بهترین فعالان سیاسی، علمی، کلتوری داریم که هم درمیدان جنگ وهم با قلم روی صفحه ای کاغذ،عقب کمپیوتروظیفه امیرابومسلم خراسانی ، یعقوب لیث صفار، کاوه آهنگر،رستم،عیاران زمان نادرخان ا لبته نادرخان غدار، که آنهارا بدارکشید.
اینهاعبارت بودند از« توره ها»وامیرحبیب الله کلکانیها،ولی امروزبد یل آنها درجامعه ماکاراست.
اگرشاعران ونویسندگان، شریف ونجیب کشورما ن بخواهند که ازدائره تنگ بیفایده احزاب سیاسی موجود((ازبدنه حزب زوال یافته تاریخ)) خودرا بیرون بکشند. زهن شان موادی را تولید مینماید که گفته میشود. بیشک هریک آنها همانطوریکه(( مولانا، سعدی،حافظ، خیام ، انوری، فردوسی، نظامی، عطار)) ازآنطرف قرنها، رهنمای این عصرشده اند. جایگاه خویش را برای قرن های بعد انتخاب مینمایند. بند بند اشعارشان معرف عیاران وقهرمانان ملی زمان خود بودند. وامروزهم همان مجموعهء از شعروادب است که برسرنسل امروزسایه انداخته است.
به امید آن روزیکه کشورما نمک دان شود وخردمندان ما درنقش نمک داخل نمکدان.
+++++++++++++++++++++
مقاله هذا به حیث تیزس جنبش«عیاران» پیش کش میگردد.این تیزس ما را میبرد.کجا؟به نقطه میبردکه ازآن زمان خط سیرجنبش مترقی کشوربه بیراهه کشانیده شد.
دیوارکهنه غلطیده حیثیت گل شوره زاررا دارد. در زمین شوره زار کشت سبز نمی کند. زمانیکه بخواهی باردوم ازگل شوره ای،((کل های شوره ای شوخ اند)) دیوار بسازی خصلت شوری گی خودرا ازدست نمیدهد. به مجرد رسیدن نم باران نمکش منحل گردیده به سرعت چپه میشود.
احزابیکه درافغانستان تحت تأثیر انقطاب جهانی شکل گرفته بود، درمرگ سو سیالیزم ، اقمارش در سراسر جهان ازهم پاشید.بناًازبقایای این حزب نمیتوان مجدداً حزب ساخت. چنانچه که احزاب ساخته شده ازبدنه حزب فعا لیت شان درانتخابات((پادشاهی سرموی کنک)) گذشته ببارننشست. بناً این گل شوره را به زمینهای زراعتی یا تاک انگوری داد که حاصل فراوان بدهد.
احزاب اسلامی که در مقابله با جنبش سو سیالیزم ساخته شده بود، کنون اهمیت خودرا از دست داده است دارد که دیریا زود به مانند حزب دموکراتیک خلق راه زوال خودرا بپیماید. کنون وضعیت سیاسی درسطح جهان به گونه پیش میرود که قم چین بدست امپریالیزم است میخواهد که اسپ تازی را به میل خود براند.
همانگونه که حاکمیت روسیه جانشین(( اتحاد شوروی)) ازحمایه حزب وطن دست برداشت.تکیه به راست کرد.
اگربخواهید که بخاطر داشتن احزاب باردوم سرشما اعتماد شود، وزیر وکیل .....شوید. نا ممکن است.
احزاب لیلامی ازمود افتیده به درد امریکا نمی خورد.
آخرین مهره های امپریالیزم ((طالب وگلبدین است)) که وارد صحنه میگردند. که اصطحلاک گردند. بعداً به مانند زعمای چپ وراست یکی پی دیگردربازار (( مکاره)) ریش خند شوند.
کورپشه ای نیست که به دروازه جالی بگیرند.
راست وچپ یک کشور به مفهوم واقعی اعضای متشکله جامعه خودمیباشند. بناً راست وچپ هردو گذشته خودرا به نقد گیرند وارد کار زار ایجاد جنبش عیاران برای آفرینش قهرمان ملی شوند. تاکه ما دارای وطن مربوط به خود شویم.
درموجودیت نیروی بیگانه واشغالگرایجاد حزب ویا سازمان سیاسی قابلیت رشد را ندارد. جنبش عیاران به حیث پیام دهنده میگوید که نیروهای مترقی وظیفه خود میدانند که بگویند مردم افغا نستان باید درقدم نخست صاحب کشور خود گردد. بعدازانکه کشورآزاد گردید. این نسلهای ما بعد ما حق دارند که برای خود طبق اوضاع واحوال آن زمان احزاب خودرا بوجود بیاورند.
آب وقتی قابل نوشیدن است که بوی ندهد. رنگ نداشته و ذایقه نداشته باشد.
نوشته های«خوشه چین»ازخصلت آب برخورداراست.اگربه خواندنش علاقه بگیری.
آهسته آهسته تورا می برد، به ریشه
ماهیت را به حا فظه میسپاری همیشه
صدای ما برای توده هاست،با خبر باشید که دشمن،همیش درکمین بوده،میباشد وخواهد بود.تاکه توازخواب بیدارنشوی،تورا درشب تاریک بدنبال ارباب تذویر میبرند. قبل برین اگربخاطرداشته باشی، پیراهن کهنه تورا از تنش کشیدند. بایک جوره پیراهن نوتفنگ برسرشانه ات دادند تاکه صاحب خانه شوی ولقمه نانی بخوری. تیکه دارنتوانست طبق قرارداد عمل کند معامله دار فرارکرد .دردشت بیابان رهایت کردند،خون،گوشت واستخوانت نصیب مار غندل واژدهارگردید. کنون درشکمت باروت پرمینمایند به بهشت جاودان میروی.
خلق افغان ضامن آقای کرزی نیست که اورا ازچنگ قرض والا نجات دهد.
خلق افغان وطن آزاد میخواهند.
شنیده باشی که گفته اند
شنیده کی بود مانند دیده
که هست شیطان«مانا»
به مانند سگ درراه خزیده
الگوئی برای آفرینش قهرمانان ملی
بی کس وبی کوی نا توان منم
افتیده درگوشهء زندان منم
حوصله مندی رابه ارث برده ام
انسان باایمان با لب خندان منم
با این همه تنها نیم در حل مشکل
ازپهلویم هریک به نوبه گفتند
به این شرح
نشسته ام درمحراب میخوانم کلمه
عبادت میکنم ملا ام
دشمن جن وشیطان منم
بشیرم«بغلانی» تسلیم ناپذیرجزبه حقیقت
آشنای مجید کلکانم
شاگردطاهربدخشان منم
نشان«عیاری» ازپدردارم،پهلوان زاده ام
حاجی برادرزاده
مرحوم صادق بایان منم
شخم میزنم،به زمین،پاش میدهم دانه گندم
میدروم داس دارم من بدست ، دهقان منم
بیغم باش که دشت ودمن میشوند همه سبز
کمربسته بیل دارم به شانه باغبان منم
کاوه «آهنگر»گفت که ای ضحاک،
کوره دل ما داغ است
پرنده جرقات سوزنده هرطرف
، چکش کوبنده دارم بدست
زده به سندان منم
معلم رنجبر و بینوا ورهنمای نسلهای فردا ی وطنم
من«آماج»عزیز
قلم زن وسخنگوی افغان منم
درین راستا صدای من درکهکشانها می پیچد
نساجی گلبهارتخریب است
بابه صاحب طوفان منم
حقیقت مطلب این است که من حاضربودم به صحنه
سال بود سال1348
آصف «نبرد»
ازقریه صوفیان منم
قلب گرم دارم،با مغزسرد دستان پاکم
شفادهنده زخم هاست
نامم، گیرند دا ود،مغروروسرفرازم
فرزند قابوزان منم
سید کریم« بهار» فرزند ننگرهارم
من عاشق نوبهارم
قدرشناسم، دارم ریشه درسلک عیاری
عاشق به انسان منم
ذبیح«بشردوستم» فرزند مشاقم
رهروان کهکشانها
بیرون گشته ام از قید وهرزندان
بسته به جهان منم
غلامی کی پذیرم، آصف بودم
رها شدم فرزند«یحی»
روحت شاد ای پدر، نامت بلند که
رهروان راه «عیاران» منم
خلیل قدبلند وبا لا،همت والا دارد گفت
همانم که بودم وهستم
عاشق به انسان
«سپاهی» هری باستان منم
سید پادشاه سازمان ده، سیدعمرنان ده
رفقای وفا داراند
هردوبه اتفاق هم بگفتند که عامل
پیوند خلقهای افغان منم
کنون اکرم افضلی میشناسندم
آن سازمان ده کاندید دکترای علوم
انسان پرکارصادق وفادار
فارغ ازبیراهه
شخص فزیکدان منم
نورآقای« تابش» فعال جهنده وتابنده تا که زنده ام من
بهارسبزم آرزوست،
زیرآسمان سرد خاکی
میوه تکان منم
کامجوام وجستجوگرسیاسی با چشمان باز با بصیرت لازم
عقابم وتیزبال
درروشنی نور به ارتفاع بلند
رونده به خراسان منم
سیدرحمن باردگر«مشتاق» یاران گشته
خسته شده ناله میزند،
کی
جمع دوستان به خروشان آید
گویم که حاضر به میدان منم
گل سرخ مزار
رنگ گرفته ازخون عیار
بگفت این جمله را
سید محمود ازجمله
عینی شاهدان منم
دورنیم، بیگانه از رفقای شکورنیم
سید نصرالدین داکتر ریاضی ام
جمله افعالشان با قاعده وفورمول است
عاشق این انسانهای با وجدان منم
خدا بدهد مرا شفا
درراه خدمت به انسان بودم
میباشم، خواهم بود با وفا
عالمم انجنیر
عاشق انسان صد چندان منم
استوارم، استوار، استوار
ازمزارم،از مزارم،ازمزار
گروه ما بود
«کار»
جنبش عیاران سلک مردان است
از جمله اخلاص مندان منم
نو میخواهم ونوسازم
قلم زن وقلم پردازم
طنزگو وخوش نویسم
بیکار نیم
آدم بی روزگار نیم
معلم وا ستازم
مرد عمل پیشتازم
درراه خدمت به انسان
دستگیرم «نایل»
انسان باعهد
بسته به پیمان منم
+++++
(( رهبران دیروزهریک محصول آن دوران بودند.راه خویش را تا به آنجا پیمودند که هدف تیرحریف پهلوقرارنگرفته بودند.هریک ازینها درپهلوی خود، کارشناس،تکنوکرات ووظیفه شناس تربیت کرد ه بودند روح شان شاد.
امااین کارشناسان ووظیفه شناسان وتکنوکراتهاخواستند،عصای با به را دردست گیرند.متأسفانه استعداد این کاررا نداشتند.نتوانستند که درنقش رهبرعرض اندام نمایند.به جزازنقش ویرانگروتخریب گروما جراجو))
همه طرفها میگویند که بیائید باهم متحد باشیم مگرزیرنظرمن!
میدان سیاست یکی، ارکسترهای سیاسی مختلف، رقصها،نا منظم، گوشها بسته به آهنگهای رنگا رنگ، منبع که تغذیه میشود.
ازین خاطر است که جنبش چپ امروزی رسالت خودرا پایان میابد.
منطق زمان برای من فهماندکه شخصیت دوره خودرا خودم می آفرینم.
اینجانب به منطق زمان گوش فرا میدهم و لی برا ی شما سیاست گذاران و سیاست مداران(( چپ)) کنونی هوشدار میدهم ازسلام دادن احزاب چپ کشورهای بیگانه پرهیز کنید این احزاب به وطن خودشان عشق میورزند نه برای افغا نستان اینها همان شکارچیهای ماهراند، که شکاررا خودرا نموده در خانه خود شان پخته مینمایند.
چنانچه اتحادشوروی سابق و خلف آن در مورد سیاتهای گذشته افغانستان اعمال نمودند.
ما بایدهمان کورهای باشیم عصای باردیگرازدست ندهیم،ما باید راه ورسم توده های خودرا که خودانتخاب مینمایند فراموش نکنیم همگام وهم قدم با کاروان حله ازراه سیستان به سوی اوج قله ها درحرکت بافتیم.
جنبش عیاران بادرک ازحقایق وشناخت((گل جنبش چپ)) بعد ازانکه ازلابراتوار مقاومت مواد بیرون آمد. دریافتم که ازین گل باردیگرعمارت ساخته نمیشود.
جنبش عیاران جبل مارتول به شانه کلوخ های دیوار چپه شده را میده میده کرده از چغل توده ها بیرونش میکند تا که توته های شیشه و تیکر شکسته و مواد بیگانه دیگر ازان بیرون شود ودریک مرکز جمع ، همه را ذریعه آب خمیر و لگد نمود تا آنجا ئیکه گل آن بار دیگر برای عمارت آماده گردد.
"اهل شعرو ادب ای شاعر خوشنام سلام"
"جلوه ی حافظ و فردوسی و خیام سلام"
درین دنیا که هرکس میگوید مه، خبرندارند که چنگ ودندان هردو به اتفاق هم درگلوی طعمه فرورفته است و طعمه آخرین نفس هارا می کشد.
کسی حاضر نشد که بگوید
مه با تو تو با مه.
دم دم صبح بود
ازگوشه بام
شنیدم آهنگ مرغ سحررا
که میگفت
گام بنه همین لحظه
ازخیل عیاران
هرات با ستان
بلخ و بدخشان
کابل وسیستان
قندهارو پروان
ننگرهاروبامیان
بازآید جنبش نو
دروازه سیاه
به رخ آسمان کبود
بازمیشه
ازآنجا روبه زمین
نورخورشید
دمساز میشه
وطندارم
خوشی کن خلق افغان
سرفراز میشه
اما!
درین جنبش که عیار نام دارد
نه که هربد نام توان گام دارد
ثبات جنبش بس پایه دارا ست
بلی طوفان او پیغام دارد
خروش دریایش چنان دلنشین
که گوئی تما شا گران را الهام دارد
حلقه، جریان، با گروه ،جمع گشته ایم ما
فکرت باشد که
حادثه ای بعد ازسکوت ا یام دارد
موج دارد میلرزد،میجنبد ومیغمبد
چنان نیرو، گاهی جنبنده را، آ رام دارد
کف بزن، پای بکوب که گریزنده
افتان وخیزان خاطره ازویتنام دارد
اما گفته زیررا باید که فراموش نکنیم
گاندی فقید گفته است که هفت چیز خطردارد
ثروت بدون زحمت
لذت بدون وجدان و صداقت
بدون شخصیت دانش
تجارت بدون اخلاق
علم بدون انسانیت
عبادت بدون ایثار
سیاست بدون شرافت
«گاند ی فقید»
فرق نمی کند که قهرمان ملی ازراست باشد ویاچپ
مهم این است که انسان جسور،صادق،آزادی دوست،آگاه،عادل،خبیر،خردمند، باناموس متوا ضع مردم دوست وطن دوست،باحیا،با پاس باتمکین،حق آب و نمک شناس،گوش به فرمان ملت باشد.
لنگ به هررنگی که لباس بپوشد راه رفتنش لنگ است. کوررنگهارا تشخیص کرده نمیتواند. کرصدا ی گرگ وگوسفند را نمیشنود.
کودتای هفت ثورهمین جاده هارا برای بعدش هموارکرد.
بناً ضروری است که جاده را ازهمان نقطه ای ویران شده دوباره مرمت نمود. ازهمانجای ترمیم شده واصلاح شده به طرف آینده سالم درحرکت افتاد چراکه ویرانه های ناشی از خطا های سیاسی آبادی اش بدوش وطن سازان میباشد. این حق عیاران است که با اندیشه سالم خود.درپیشا پیش این جبهه خودرا قرارمیدهد.
هرکسی کو دورماند از ا صل خویش
باز جوید روزگاری وصل خویش
شاعران، نویسندگان،عارفان، سخنوران،تحلیل گران سیاسی همیشه در محافل، شب نشینیهای زمستان بالای صندلی،توت چهارمغز،کشمش(( پیتو گرم زمستان)) چای چلم وتنباکو،شهنامه خوانی میکردند. قصه های دل انگیز رستم وسهراب را بیان میکردند.ازان گذشته این داستانها را با قصه های حقیقی ساختارنظام قبیله سالاری قصه میکردند وپایه های حمایتی نظام قبیله را(( روحانیت)) بیان میداشتند.این خانواده ها گاهی بنام یک استبدا د ظا لم ختبه میخواندند. این آدم کش قاتل را بنام سایه خدا معرفی میکردند بعد ازان که قاتل دیگری قاتل قبلی را از صحنه بیرون میکند. بنام قاتل جدید خطبه میخوانند. این کلا ه ماندنها به سر ودستمال بستنها درکمروشمله بستنها به کله تداوم کاریها دشمنی آشکارا به توده های ملیونی کشور است.علت ظلم واستبدادعقب گراهارا درمقابل،حرکت وجهش نوومقاوت تاریکی درمقابل روشنی((علم ودانش)) تو ضیح میدادند. چنان توضح و تشریح میکردند که ازچشم ها آب های دیده جاری میگردید.
با این وصف اگرامپریالیزم حق دارد به سازونوای دلخواه خودش گد یگک های خودرا درکشورما به رقص بیاورد.
بناًجنبش«عیاران»حق مسلم خودمیدانند که بگویند با آهنگ ونوای توده های بیدفاع بیگانگان را ازخاک خود بیرون کرده وبعد رقص وپایکوبی مینماییم.
نعره خلق « نغاره» خدا است.
بهترین پشت وپناه مظلومان وحقیرشده ها همان خدای یگانه است که خلق کرده است ومیمیراند. باردیگرزنده میگرداند.
ازین که خدا واحد لا شریک است. پس یکی ازنام های خدا «یک» است به این اساس میگویم که وحدت مظلومان درمقابل ظالم «زورخدا است.»
های خلق های تحقیر شده افغا نستان ،های خلق های محروم شده افغا نستان، های مظلومان بیگناه ونا توان کشورعزیزماتم سرای من(( افغا نستان عزیز)) شما تحت این شعارمیتوانید دورهم جمع شوید.
بگویید که((خدا یکی است)) مادریکی است.کشوربه تک تک ماوشمانسلهای افغان تعلق دارد.
بالآخره ما تحقیرشده های روی زمین خودراجداازبیگانگان وبیگانه پرستان درمحل جدا گانه می یابیم.
دهقانهای عزیزکشورشما به بیگانگان بگو ییدباید که ازکشورمن به همرای پاپی گک هایتان بیرون شوید،آنهای که ازطریق میدیای دولتی ، به مانند گوسفند،گاو،خوک،نشخوارمیکنند.همه اش ترجمانی ازمنافع توبیگانه است.بخاطریکه توبرایش معاش میدهی(( دودی زما خوری تو تو دصلاح خان دی کوی)) توبه علف هرزه میمانی که درزمین من ریشه دوانده ای مجبورم تورا ازریشه برکنم درآفتاب تموس بگذارم که خشک شوی تا که زمین من به مانند گذشته های دور سبز وخرم گردد.
باغبانهای عزیزوطنم برای بیگانه بگویید که ازکشورمن برای، برای، توازبیگانه پرستان کشورمن استفاده کردی آنهارا به مانندملخ برای محو مزارع درختان مثمروغیرمثمر روان کردی،نه درخت ماندی،نه باغ ماندی ونه بته ونه بویاره.
کارگران توانمند کشورم شما برای بیگا نه بگوییدازکشور من بیرون شو، همین تو نبودی که برای نوکرهای خود پول میدادی فابریکه هارا خراب کن، کانا ل هارا خراب کن، تمام فابریکه های کشورمارا خراب کردند دردادند.
اساتیذ ومعلمان کشورم شمابرای بیگانه بگویید. تواشغالگراز کشوربیرون شوبگویید که شما نبودید برای نو کران تان((رهبران دوسره پایش درگلوی توده مغزش درخدمت بیگانه)) وظیفه حریق مکاتب را میدادید. نه کتاب برای ما ما ند ند نه مکتب نه مدرسه تمامی مکاتب افغا نستان را دردادند. مکاتب را درتمام کشورحریق کردند. معلمان مکاتب را کشتند.
نظا میان کشورشماکه مسؤلیت دفاعی کشوررا به عهده دارید. به بیگانه بگویید.بیگانه توبایدازکشورمن خارج شوی،توبه نوکرانت وظیفه سپرده بودی که ضد مصالحه ملی قیام نمایید. توسط گماشتگانت اردوی منظم را که حق ملت بود. از بین بردی اردوی که طی یک قرن از خون ملت ساخته شده بودو برای دفاع وطن ساخته شده بود.عظمت اردورا درزمان دفاع مستقلانه درجبهه ننگرهارمشاهده کردید. اردو، داخله وا منیت ملی، با داشتن پرسونل درحدود 500000 هزارنفری، توپ وتانگ با سیستم متریک وانواع مختلف سلاح ومهمات همه اینها ملکیت مردم بود. اگرهمان اردوبا داشتن افسران دلیر ناموس پرست ونظامیان تجربه دیده قدراست مصمم وبا اراده اردوی که عقب نشینی را به خود عیب می پنداشتند. هریک به مانند «رستم»های قرن بیست ویک درمیدان جنگ ونبرد در خدمت مردم قرارمیداشت. رشد طالب و القاعده به این پیمانه نا ممکن بود. گناه خلق افغا ن نیست، مردم افغا نستان شمارا برای کشتن خود دعوت نداده بود با دست کردی با گردن بکش لطفاً ازوطن آبائی ما برای.
سیاست شناسان کشورعزیز بگویید که بیگانه برای از کشورما بیرون برای
وطن دوستان کشورازعمق دل و جان، پا را برای آبادی و دگرگونی درکشور پیش نهاده بود. ولی بی خبرازانکه بدانیم درعقب ماجرا های سیاسی ملی و بین الملی چه میگذرد، ازکنار دیوارشکسته عبورکردیم، در زیرآوار این دیوار شکسته درگیرشدیم وبارملا متی وخطای های سیاسی گذشته بدوش ما چپه گردید. کنون وقت آن رسیده است که دیوارشکسته نیوگلوبالیزم فروریزد. ملامتی و خطای نظامی و سیاسی تمامی جنایات بشری درگردن نظام ساخته شده دربن چپه گردد.
کنون نخبگان واهل خبره وسیاست گذاران کشورما به این نتیجه رسیده اند به خود آیند.شناخت خودی وبیگانه ضروت اولی است. میگویند گذشتگان ما میگفتند زمانیکه احساساتی میشدیم میگفتیم که لا حول والله لعنت به کاربد شیطان لعین ازعجله کارنمیگرفتیم،حرف ها را که می شنیدیم می اندیشیدیم که در متن این حرف چه نهفته است.برای شما پیشنهاد میگرددکه شیاطین لعین هزاریک نوع برای ایجاد نفاق تئوری میریزند تا مردم درجان هم درگیرشوند. دربالا گفیم که خدا یکی است.عبادت به دربارخدا فرض است. وطن یکی است. آزادی وطن ازچنگ استعمارفرض است،حفاظت از ننگ نا موس وطن وجیبه هرانسان وطن دوست است.
هموطنان عزیز! نوشته فعلی ام سری میزند به آستان ادبا شعرا ونویسندگان وخردمندان فرهیخته ورادمندان با ناموس وعزت پرورکشورم، قبل ازانکه به تفصیل موضوع بپردازم، نمیخواهم که همه(( لقمان حکیم)) شوند.چیزهایی را ازمن بیاموزند.
فقط بیان احساس من است که زیرفوکس خردمندان قرارمیگییرد.
پروازبه سوی بالامشکل است.حرکت سیرارتقائی آگاهی،خردمندی،اتحاد، اتفاق توانمندی انرژی، قوت ومقاومت کاردارد.
اما سقوط به سرا شیبی خطرنا بودی است.
نظام سیاسی موجودهمان نظام است که کشوررا به سوی قهقهرا سقوت داده.
کشورما،کشور«عیاران» قهرمان پروروقهرمان پذیراست.هرزمانیکه ملت قهرمان پرورما با پا درمیانی«عیاران» قهرمان خودرا یافت،همه بارسم کهن آریانای کبیر،آزادی ونجات خودرا دربازوی توانای این مردان آزاده وقهر مانان تازه نفس، مییا بند.قهرمان بیرون آمده از ستم داخلی واستعمارخارجی ازکوره آتش جنگ ونبرد((سرد)) وجنگ ونبرد(( تروریزم وضد ترویزم)). پرچم مبارزه را به حمایه توده های ملیونی که اورا مرد فرهیخته، دانشور، آزادی دوست وطن دوست وانسان دوست، مهربان دلسوز،صادق،راست گو، راست کار، پا بند به عهد وفا به حساب آورده اند.پرچم مبارزه بخاطر آزادی انسان ووطن را برشانه برمیدارد.شعارسرمیدهد ومیگویدکه این داد واویلای من صرف بخاطر فرد نبوده و نمی باشد این شعارمن ضرب آهنگ است، ضرب آهنگ ریتم منطقی است که تارهای نیات درونی،انسان ستم دیده را به فضاپرتاب مینماید.وقلب هرشنونده رااهتزازات صوتی اش به تپش می آورد. همه شنونده هاازمیدان اهتزازات اصوات درک مینمایند که قهرمان«عیار» مقصدش فردنه بلکه ترجمانی ازمحیط واتموسفیراست که فقر،جهل،استبداد داخلی واستعمارخارجی درآنجا حاکمیت دارد وفرمان میراند.
این قهرمانان((، سیاست شناسان، درامه سازان ودرامه نویسان، پهلوانان، درمجموع سپورت مینها، نقاشان،شاعران،ادبا ونویسنده گان،داستان نویسان، هنرپیشه ها فضای گشت وگذارجنبش عیاران است که هرکدام دراجتماع، در دفاع ازنوامیس ملی،دراداره وسیا ست درجا بجائی مهره ها در امرکشورداری ، طبق استعداد وتوانمندی ا ش درساختارسیستم ونظام سیاسی نقش کلیدی را ادا مینمایند. کاریکه بعداز تخریب سیستم حاکمیت سیاسی حزب وطن.اداره های دوره قرون اوستای مجاهدین وطالبان،بعد ازان ادراه((غیرقانونی)) ساخت کنفرانس بن تا به الحال ازساختن آن عاجز آمده است. بارعایت حفظ ادب به شاعران، داستان نویسان، سینما گران، طنز نویسان، کارتونستها هنرپیشگان فرهیخته و نویسندگان تکرار احسن مینویسم، مینویسم که هریک آنها کمترازشخصیتها ی دوره ها ی تاریخی گذشته نیستند.
شخصیتهای روشن بین ودوراندیش، خیرخواه باوجدان، کم نیستند. زنده ها نام خدا تعداد شان فراوان میباشد. تذکرهریک شان درینجا حوصله خواننده را میگییرد.ولی میشودکه تعدادی را طورنمونه به حیث الگوی آفرینش قهرمان ملی معرفی نمائیم.
++++++++++++++++++++
مردم افغا نستان به آن مرحلهء از رشد و آگاهی سیاسی رسیده اند که مشکل است آنها را با ارایه چند دروغ ،حیله وفریب اجیرساخت.
بی وجدان وطن فروش خلق آزار
تابه کی گرم ماند چنین بازار؟
به چه کار آیدت این جهانداری؟
مردنت بهتر که مردم آزاری
یک وقت دریک سایت ازعنوان پائین آموخته بودم به این شرح.
زمان
کار
روزی باغبانی که درباغ مشغول کار بود تصا دفاً به نهال بی ثمرروبه روشد. دفعتاً
این
نهال
بی ثمررا از جایش کند بدون اینکه متوجه شود. درپهلوی نهال بی ثمر، یک نهال با
ثمرموجود است. به همرای نهال بی ثمرنهال با ثمرهم از جایش کنده شد. مردم متوجه
کار شدند که این کار درست انجام یافته یا خیر؟. یا اینکه ازین به بعد با این
نوع مشکل چه باید شود. همه به این نتیجه رسیدند که باید نزداستاذ کاررفت. تا که
جواب نهائی دریافت شود. استاذ کاربرایش بگفت که اشتباهت برای تو آموختاند.
آموختاند که گیاه هرزه باید کنده شود.
مشکل تو ازین است که نمیدانی گیاه هرزه را چه وقت ازجایش برکنی، زمانی که گیاه هرزه کند نش خساره ببارمی آورد.صبرکن که زمان دیگری ازراه برسد. انجام هرکارزمانی دارد. دوره امانی بهترین فرصتی بود برای آموزش، کودتای داوود خان آموزشی بود برای صرف نظرازاشتباه مکرر، که پی آمدش نه زمین ماند و نه آسمان، درین عصر درین زمانه در دهکده جهانی برای نسل افغان جای پای نیست. مورچهء خوشه به دهن، دوازده مرتبه از نوک پرچال به زمین خورد. بارسیزدهم با داشتن همت والا ی خویش، درسی داد برای بابه خارکش که مسیر انتخاب شده را آهسته آهسته با یا ران خود آهسته برو..... خواهی دید که خوشه چین ازجمع خوشه ها خرمن خوشه ها ساخته است. بفرمائید، چای سیا ه مینوشی یا چای سبز. خوشه چه حرفهای ساده را بیان میدارد، حرفهای ساده که ریشه ای خیلیها عمیق دارد.
جادهء جنبش«عیاران»:بهاران سبز، گل سفید میکنند.ثمرسرخ وشیرین میدهند. جنبش سبزریشه درسنتهای« سیاه جامگان» اجتماعی دارد.میرودکه لباس سفید« سفید جامگان» برتن نماید. پیروزی سرخ جامگان را جشن بگیرد.
درحرفه ای که هستید اجازه ندهید که به بد بینی های بی حاصل آلوده شوید و نگذارید که بعضی لحظا ت تأ سف آورکه برای هرملتی پیش می آید. شما را به یأس و نا امیدی بکشاند. درآرامش حاکم برآزمایشگاه ها وکتابخانه های تان زندگی کنید. نخست ازخود بپرسید: برای یادگیری وخود آموزی چه کرده ام؟سپس همچنان كه پيشترمي رويد بپرسيدمن براي كشورم چه كرده ام ؟ و اين پرسش را آنقدر ادامه دهيد تا به اين احساس شادي بخش وهيجان انگيزبرسيد كه شايد سهم كوچكي در پيشرفت و اعتلاي بشريت داشته ايد. اماهرپاداشي كه زندگي به تلاشهايمان بدهد يا ندهد هنگامي كه به پايان تلاشها يمان نزديك ميشويم،هركداممان بايد حق آنرا داشته باشدكه با صداي بلند بگوئيم : پاستور
بناً همه کس مکلفیت دارد که پاستوررا بشناسد. بداند که نقش پاستورضد فساد اداری چگونه مؤثرواقع میشود.
فساد ازینجا ناشی میشود.
پرنده بی پنجاودو ازآسمان پیخال انداخت
مگسان بالای آن تجمع کردند
مگس ناقل مرض است.
اگرکثافت ازمحیط خانه بدورانداخته شود
مگسها هم گم میشوند.
روزبگیردنمک، دیدهء آنکس که اونان نمک خوردورفت ونمک دان شکست.
«سلمان ساوجی»
عیاران درحال ساختن«وطن» نمک دان اند.
کارگرنمکدان میسازد
کارگران نمک را ازمعدن وازبحرتولید مینمایند
خردمندان ونخبگان همه نمک اند
اینها جامعه انسانی را نمکی میسازند
درین روزها، درودیوار، اداره دفتر، آسمان، زمین کشور ما را خاک ودود از حرفهای کثافت پیچانیده است.حرف ازمبارزه برضد فساد برسرزبانها است.
همه دهن کجها به سوی دهن کجهای دیگربه اشاره انگشت میگویند که دهن کجش را ببینید.
هرکس میگوید دزد، دزدهم میگوید دزد صاحب خانه هم میگوید دزد. درمیان دزدان صاحب خانه گم شده است.
اوضاع واحوال سیاسی جامعه مارا حرفهای فسادوفسادپیشگی و مبارزه علیه فساد.پوشانیده است.اماواقعیت مسئله جای دیگری است که خرمندان ما به آن کم ترتوجه دارند.
ایجاد گران وفسادآفرین،به حیث ابرهای سیاو تاریک آسمان آبی ما پوشانیده اند. نمی گذارند که از آسمان آبی ما نورخرد بتابد.
بناً ازآسمان ابری کثافت، باران کثافت باریده روان است. ازکوها ی کثافت دریاهای کثافت جاری است.چطورمیشودجامعه که مالا مال ازکثافت آغشته باشد. آنرا شست وپاک نمود.
اما سکوت آدمی فقدان جهان وخداست!
غریورا تصویرکن
«شا ملو»
بناً برای زدودن کثافت،وزش شمال ازجنبش عیاران لازم است تا که ابرها ی
کثیف را ازآسمان آبی پاک نماید.
آنگاه از ابرهای، عقل، خرد،شرف، حیثیت ووجدان انسان ، باران انسانیت به باریدن می آغازد.
شخصیتهای روشن بین ودوراندیش،خیرخواه باوجدان،کم نیستند. زنده ها نام خدا تعدادشان فراوان میباشد.تذکرهریک شان درینجا حوصله خواننده را میگییرد. ولی میشودکه تعدادی را طورنمونه به حیث الگوی آفرینش قهرمان ملی معرفی نمائیم.
اکادمیسین غلام دستگیر« پنجشیری»
ناله نیلاب (1)
ایا نسیم بهــــــــــــــاران وخا مه و د فتر به پنجشــــــــــــــــــــــیر جوانم پیام من را بر
به دره ای که نیابی به دامنـــــــــــش جز سنگ به خطـــــــــــــــه ای که برآید زسنگ آن گوهر
به دره ای که کشـــــــــــد صخره های سبز آن مبارزان وطن را چـــــــــــــــــــو دوستان دربر
به دره ای که به دامان هــــــــــــر گذرگه آن فتاده است هـــــــــــزاران هزار اسکند ر (2)
به خطــــــــــه ای که به هر قله ء سر افرازش میان جوی وجر ودرمیـــــــــــــــــان هر سنگر
چــــــــــــو شیر خفته جوانی و میکند غرش ز زخم تیر تب آلود هء ستـــــــــــــــــــمگستر
به آن دیار که اشرافیان وســــــــــــــــردار ان مکیده خـــــــــــــــــــون دل ما دران شیر نر
به آن دیار که پور ستمـــــــــــــــکش دهقا ن نه چیده از گل وگلزار خـــــــــــویش برگ وبر
به گنج گوهر وکـــــــــــــــوهی که میشود فردا جوانه های امید ش جـــــــــــــــوان و نام آور
به ان دیار که امـــــــــواج مست وسرکش آن سبکسران فـــــــــــــــــرومایه را بکوبد سر
به بر پیام رهایی مردمـــــــــــــــــــان و ملل امید روشن آ هنـــــــگداز وآهـــــــــــــــنگر
به مردمی که فروزد به کــــــــــــوره ها آتش به کف چـــــــــــــــو موم کند آهن قضاء وقدر
به مردمی که بنای نو وکــــــــــــــهن سازد بلند وپست ونکو وخــــــــــــــــراب وزیر وزبر
به نیروی ای که کند شهـــــر وده وپیروجوان بهم چو تیر وکمـــــــــان و بهم چو شیر وشکر
به نوبهار نباشد گلـــــــــــــــــی که هد یه کنم به جشن گور کنــــــــــــان جهان سیم وزر (3)
به بر شگوفه ء امید مـــــــــــــــــردم دنیا که روز گار وبهـــــــــــــــــــــــار مرا کند ازهر
به بر سلام مرا از سلــــــــــــــــــول زنــدانم به بر زشعر خلـــــــــیلی " عبیر " و" نیلوفر"
زشــــــــــــــــعر ناب وبلندی که جان نوبخشد به پنجشیر حزینم ،مهین سخـــــــــــــــن پرور
به بر به مادر پیــــــــــــری سلام وحرمت من که دارد از غم دلـــــــــــــــبند خویش ،دیدهء تر
به آن درخت گشن بیخ ما بگـــــــــــــــو پیغام که زخم باشد ش ازخصــــــــــــــم پیر در پیکر
به بر به ما در فــــــــــردا پیام دنـــــــــیا را که رزم وکار کند با برادر وخــــــــــــــــــــواهر
رود به جبههء آزاده گــــــــــــــــان درهء ما به زیر کرتهء آبی ولا له گون چـــــــــــــــــــادر
بویژه پند مرا باز گو به فــــــــــــرزندم ( 4) که گشته دور ز مهـــــــــــــــــــر پدر و از مادر
بگو بخوان زشهــــــنامه قصــــــهء سهراب که فکر نو فتد وشـــــــــــــــــــــور نو ترا بهتر
من وتو گوهر یک خاک وسنــــــگ ودریاییم زاصل وریشه ء سبز بلـــــــوط "کوه کر "(5)
مپیچ در دل گــــــــــردابها ، چو خار وخس شهاب باش شنـــاور ورهـــــــــــــــــــــنما اختر
خروش خســـــــــته دلان زمانه را بشـــــــنو زبرگ سبز بهـــــــــــــــــــــاران ولالهء احمــر
به "آر زوی " (6) بلنـــــــدم رسان مردم را بجوی بحر بزرگ وجهـــــــــــــــــــان پهنــاور
نهنگ باش ،به دریای بیــــــــــــکران زمان نه اشـتری که ،شـــــــــوی باز بسـته درپی خر
نه همـــــــــــــــــچو من که بدام سیاست دنیا شوی اسیر وبه کنـــــــــــجی فتاده چون اخـگر
بگــــــــو بوارث پیــــــــکارهای با طل وحق به اوکه پاک بود از فـــــــــــــــساد واز مـنکر
بگو مشو زپیام جهـــــــــــــــــــان ما غا فل مران دگر ،سخـــــــــن از گیرودار وتیغ وسپر
وای نسیم بهاران ســــــــــــــــــلام گـرم مرا به بربه قلهء (7) "شمشاد" وکوه"سپین غر"
به مردمی که ستم دیده وشــــــــــــده تحقیر ز پیچ و مهرهء پنـــــــــــــــــجابیان پیشاور
به بر پیام " انجمن " (8) و تاجکان آزادش ز آشــــــــــــیان عقـــــــــــــا بان آسما نی فر
به پیشگاه خلیلی و "افتخـــــــــــــار قرن " به کوی شاعر بیمرگ وعـــــــــــــــارف کشور
بگو نشسته مباد آفتاب ملــــــــــــک سخن مگر به دامن " پامـــــــــیر ودرهء "آجر" (9-)
بگو نســــــــــوخت سنایی و خام وپختهء او مگر به غزنه آتشـــــــــــــگرفته ومجـــــــــــمر
بگو به خســــــرو نظم دری که روی متاب زمهر دره ء "یمـــــــگان" وشاه بی افسر(10)
بگو که" درهء شیران "نفـــــــس کشد آزاد اگر که قرص جـــــــوین را کند به آبش تر (11)
وطن نمرد ونمــــــــــــیرد زمرگ وقربانی هرآنکه خــــــــــــار به کارد درو کــــــند نشتر
کسیکه کشت به ده ودیار ما انگشت (2 1) نه چـــــــــــــــــــید برگ گل ولاله ء مگر آذ ر
سپاه رنجبران وسپاه گنــــــــــــــــجبران اگرکه کرد جهان را بخاک وخــــــــــــون اندر
اگر زشرق نو وباخــــــــــتر بلا یی خاست بسوخت میـــــــــــــــــــهن آباد ما وخشک وتر
فروغ خاور خونین مگر نشد خامـــــــــوش زتند پیچ زمان وز غــــــــــــــــــــــــــرش تند ر
اگر لوای رهایی زشانه ها نه فــــــــــــــتاد دلیل رفــــــــــعت آن در نــــــــــــــــبرد ما بشمر
دریغ ودرد به غربت فتاده ای خــــــــاموش بیا به بام جهـــان وبه " آشیانه ء خور"(13)
بخیز شاعـــــــــــــر شاه وگدای د ریا د ل سرود صلح بخــــــــــــــــــــــوان وترانهء باور
بخیز کج منشین ای سخــــــــــــــنور ملت به خامه راست بزن در دل عــــــــــــــد و خنجر
عدو نشـــــــــاندهت راه سازش وسوزش زمانه ساز مبـــــــــــــــــــاش وزمانه ساز د گر
بیا به کشـــــــــــــــور آوا ره گان آتشدل به بین معـــــــــــــجزه ء مشت خاک وخاکستر
به بین حال هرات بغم نشســـــته ء خویش زاوج " تخت صفر " تابه گنبــــد اخضر (14)
غروب غرب اگر تیــــــــره وغم انگیز است طلـــــــــــــــــــــــوع فجر نگر از کرانه ء خاور
نگر قیامت " ریگ روان "(15) کوهستان نگر جما ل " خـــــــــراسان " خویشتن خوشتر
نگربه کوه ودیار " زمرد خونین " (16) بخــــــــــــــــــوان فسانهء رزم دلاوران ، از بر
نوا و ناله ء " نیلاب " نقــره گون بشنو به پای گنـــــــــــــــــــج زمرد فتاده چون اژد ر
امید بخش به کشتی شکـــــسته گان جهان فگـــــــــــــــــن به ساحل مقصود خویشتن لنگر
نشد نهان اگر ماه ومهــــــــــــر روشن ما به زیر ابر سیاه جـــــــــــــــــــــــهان یغــــما گر
زمین سبز وسپهــــــــــر کبود ولاله سرخ کشـــــــــــــــــــیده است به باغ وبهار ما لشکر
توهم به شانه فگن کوچ وبار خـــویش بیا بسوی " لانه شیــــــــــــــــران " ودره های کنر
ز اوج خیبر و شمشاد نازنیــــــــن وطن بکن به ده ودیار عــــــــــــــــــزیز خویش نظر
بیا به کابل ودامان لاله گــــــــــــــون آن که دارد از خرد وخــــــــــــــــــــامه وزبان زیور
بیا که سید تبعیدیان ، جـــــــــــما ل الدین به پیشــــــــــــــــــــــــــواز تو آید به درهء خیبر
گلاب ولاله ء بلخ گزین وشـــــــهر هری وخــــــــــــــــوشهء گــــــــــل نارنج را کند پر پر
بیا که نای ( 17) ونیستان مولوی خواند ترا به کلبه وکــــــــــــانون (18) خویشتن آخر
بیاد قونیه وبلخ او چـــــــــــــکامه سرا به حــــــــــــــــــــیدری وجودی و واصـــف باختر
به واصـــــــــفی که ترا یار جاودان باشد بریز باده ء ناب سخـــــــــــــــــــــــــــــن ته ساغر
به تاجکان جهان شـــــــــعر جاودانی گو به جـــــــــــویبار کـــــــــــــــــهن آ برفته باز آور
بیا به سنگـــــــــر آزاده گان " آبله پا " دیار خویش به چشـــــــــــــــــــــــــمان باز تر بنگر
اگرکه سخت نهانم به گــــــوشه ء زندان گرفته خــــــــــــــــــــــــشم وخروشم جهان را دربر
سرود فتــــــح ورهایی خلق ،زمزمه کن بگـــــــــــــــــــــــــــوش باغ وبهار وبلوط بوم وبر
بگوش قفل ودر و دام ودانه ء صـــــیاد بگوش بندیی بیـــــــــــــــــــــــمار وپیر وکور وکر
بگوش فاتح هـــــــــــــند وکش کبیر ما به تـــــــــــــــــــــــوده های پلنگینه پوش وفرمانبر
که پاره پاره کنم هرچه بند وزنجیر است زدست وپا وروم سوی مـــــــــــــــــــــــــردم ومنبر
بسوی داس بدستان وعاشقان وطن
که بوده اند مرا دوستان و همسنگر
واصف باختری
سرود سوگوران سركن أي خنياگر تاريخ
كه آن ياقوت بي همتا فتاد از افسر تاريخ
الا يا پاسبان كوي وشخوران
الا يا پاسدار معبر تاريخ
به پا برخيز كاينك ميهماني تازه در راهست
بدان كاين ميهمان هرگز نخواهد رفت بيرون از در تاريخ
غبارش نام اما اخگري از آذر تاريخ
يلي ، گردن فرازي از تبار برتر تاريخ
الايا پاسبان معبر تاريخ
فروزان دار آتشگاه نام تابناكش را
برافراز اين درفش كاوياني را فراز سنگر تاريخ
تو از آن ناکجا آباد می آیی؟
هنوز آنجافرو خوابیده میکاییل درخرگاه خاکستر؟
هنوز آنجا حریر روزهای رفته پای انداز،ایوان فراموشیست؟
و فردا ها
سواران نجیب جاودان در راه
هنوز آنجا چریک زخمی خورشید رادرجنگل رگبار می جویند؟
سر انگشتان سبز لحظه های سبز
بافند کدامین حله پندار را در کارگاه باد می
ودر رگهای آتشدان پیر دشتبان خون کدامین کاج می گردد؟
؟ تو از آن ناکجا آباد می آیی
برگی ؟ زنسل پیله آنجا یاد گاری مانده برابریشم
بالا
بازگشت