اگر پیشنهاد من قبول میشد حادثه 11سپتمبر واقع نمیشد
امروزکه مصادف
به هشتم سالگرد حادثه المناک و درد ناک 11سپتمیر 2001م است و در جهان اینروز را
بخاطر بخاک وخون کشاندن بیش از سه هزارانسانهای مظلوم و بیگناه در نیو یارک و
پنتاگون طی مراسم خاص تقبیح و نکوهش میکنند و حادثه ناگوار را بدون اثبات
ارتباط به تروریستها و طالبان دادند و آقای جورج د بلیو بش رئیس جمهور وقت
امریکا با دارو دسته توسعه طلب او برای اهداف خاص جیوپولیتیک و جیوایکونامیک
خود درافغانستان و منطقه بدون استدلال- منطق و اثبات مسئولیت فاجعه11سپتمبر
رایکجانبه برطالبان
در افغانستان وارد و تحت نام دفاع از خود ومبارزه علیه تروریزم بین المللی را
با تبانی دولت بریتانیا و خریدن چند عضوه خود خواهء وطنفروش جاه طلب شورای نظار
درمقابل چند ملیون دالرامریکائی برای رسیدن اهداف شومشان توسط قوای نظامی خود
عملآ افغانستان را اشغال و بعد از راندن طالبان تحت نام دهشت افگنان و
تروریستها ملت مظلوم و ستمدید افغان را به خاک وخون کشانیدند یعنی درطول هشت
سال گذشته توسط بمبارد مانهای غیر مسئولانه و بی بندوبار خود و متحدینش اکثر
مناطق افغانستان را بخاک هموار و مسکونین بیدفاع کشور خاصتآ مناطق جنوبی و جنوب
شرقی را یا زیر انبارهای خاک دفن و یا با راندن شان درمناطق دیگر آواره و با
فقرو بیچارگی دست با گریبان ساختند ومیکیند و گاه گاهی از این ثرنا ویا آن ثرنا
صدا میکشند که عساکرشان سی الی چهل سال دیگر برای ایجاد صلح و دیموکراسی در
افغانستان و منطقه خواهند بود و به مبارزه خود علیه دهشت افگنان- تروریستها و
ایجاد دیموکراسی دوام میدهند.
حال سوال
دراینجاه است که قدرتمندان امریکا و بریتانیا از چه و از کجاه میدانند که
تروریستها برای مدت سی الی چهل سال اعمال غیر انسانی و غیر اسلامی خود را در
افغانستان و منطقه دوام میدهند که این دو قدرت توسعه طلب اقامه عساکر خود را در
افغانستان برای مدت طولانی لازم میبینند اگر فرضآ تروریستها در یکی دوسال آینده
گلیم خود را از افغانستان و منطقه جمع کنند آیا امریکا و بریتانیا که از سی و
چهل سال حرف میزنند افغانستان را ترک خواهند گفت.؟
جواب من به
سوال فوق نخیر است یعنی امریکا و بریتانیا هرگز برای مبارزه با تروریزم به
افغانستا ن و منطقه نه آمده اند بلکه صرف و صرفآ برای منافع سیاسی و اقتصادی
شان در افغانستان و منطقه آمده اند تا تحت چتر نام تروریزم بین المللی از
افغانستان بعد از مضمحل نمودن ملت افغان بحیث تخت خیز در منطقه استفاده نمایند
اگر واقعآ امریکا و بریتانیا علاقمند مبارزه با تروریزم میبودند طبق پیشنهاد
موءرخ 8 سپتمبر1986م من که بعد از حادثه طیاره ربائی پرواز شماره 073 خط هوائی
پان امریکن که بتاریخ5 سپتمبر1986م در فضای کراچی سقوط داده شد به لسان انگلیسی
عنوانی سرمنشی سازمان ملل متحد از بامبیی هند تحریر و به نقلهای آن به اعضای
شورای امنیت ملل متحد وسازمان بین المللی حمل ونقل هوائی ارسال داشته بودم و در
آن اندیشه خود را در ارتباط عواقب ناگوار اعمال تروریستی در زمین و فضا تحریر
نموده بودم.
و برای اینکه
هیچ سازمانی و یا دولتی از این پدیده غیر انسانی و غیر اسلامی بعد از شکست
اتحاد جماهیر شوروی وقت و کمونیزم بحیث یک پدیده جدید برای جهان کشای بنفع خود
استفاده ننمایند و یا مبارزه در مقابل آنرا بشکل انحصاری بحیث پولیس بین المللی
بخود غصب نکنند این وظیفه مهم را که عبارت از قلع و قم نمودن پدیده تروریستی
بود از ملل متحد خواهش نموده بودم که در مجمع عمومی 1986م سازمان ملل متحد سال
1987م را سال قلع و قم تروریستها در جهان اعلان و از همه دول عضوه خواهش شود
که با تشکیل اورگانهای مشخص درمقابل مبارزه و جلوگیری از فعالیتهای تروریستی
اقدام و همه ساله در جلسه سالانه ملل متحد راپور کار خود را ارائه بدارند اما
متآسفانه قدرتهای که از قبل پلان استفاده از این پدیده شوم را بعد از شکست
کمونیزم به نفع خود میدیدند نخواستند پیشنهاد من تطبیق گردد لهذا صرف با پاس
نمودن آن به سازمان بین المللی حمل ونقل هوائی اکتفا واز تطبق اصل پیشنهاد
طفره رفتند که در نتیجه امروز نه تنها من بحیث یک افغان که بیست وسه سال قبل
از عواقب ناگوار پدیده شوم تروریزم به جهانیان هوشدار داده بودم در درد وغم
مادروطنم میسوزم بلکه به گوشت -استخوان و خون خود احساس میکنم که هموطنان عزیزم
چطور دردسیه های عوامفریبانه دشمنان پیچیده شده اند و هر ماه بصدها خواهر و
برادر هموطن بیدفاع ام ظالمانه بخاک و خون کشانده میشوند وشبها و روزها فریاد
میکشم اما گوش شنوا نیست که صدای من وصدای یتیمان- بیوه زنان – پیچه سفیدان –
ریش سفیدان بیدفاع بی خانه بی نان بی لباس و معلول رابشنوند.
من
از دشمنان وطنم گله ندارم چه آنها دشمن اند گله من از بعضی هموطنانم است که
هنوز هم دسایس دشمنان را نمیدانند و میگویند که افغانستان اشغال نیست و نظامیان
خارجی برای کمک ما آمده اند و برای ما آزادی و دیموکراسی را آورده اند و می
آورند.
من
از هموطنان عزیز خود نمیخواهم ارسال نامه من را تقدیر نمایند و برای من اشک
بریزند آرزوی من اینست که خود چه میتوانند بکنند تا مادروطن خود را از این
مصیبت تحمیل شده نجات بدهند یعنی مادروطن که در آغوشش پرورده شده اند واز نام
نامی آن در خارج صاحب جال وجلال شده اند و هر روزه با دیدن صحنه های دلخراش در
مادروطن عزیز به گوشت – پوست- استخوان و خون خود احساس میکنند که در مادروطنش
دریائی خون در جریان است و امروز فرزندانش بنابر دسایس دشمنان از فقر- گرسنگی-
مریضی- بیخانگی- بی لباسی و بمباردمانهای غیر مسئولانه به آرزوی یک جرعه آب ویک
لقمه نان جانهای شرین خود را میدهند بگیریند و اگر نمیگیریند لطفآ خود خواهی ها
و شهرتطلبی ها را کنار بزنند حد اقل صدای حق را بلند کنند بگویند که دشمن کی
است و دوست کی است و را ه بیرون رفت از فجایع تحمیل شده چه است؟.
در خاتمه
توجه هموطنان بادرد- با احساس و وطندوست خود را که چون من در درد مادروطن
میسوزند و با گفتار و قلم فریاد میکشند به نامه موءرخ8سپتمبر1986م من که عنوانی
سرمنشی سازمان ملل متحد تحریر و نقل آنرا به اعضای دایمی شورای امنیت همچنان
سازمان بین المللی حمل و نقل هوائی ارسال داشته بودم با نامه اطمینانیه سازمان
بین المللی حمل ونقل هوائی که موئید مکتوب من است جهت مطالعه هوطنان عزیز و
گرانقدر تقدیم میدارم تا خود با مطالعه آن قضاوت بفرمایند که اگر پیشنهاد من
تطبیق میشد آیا حادثه مرگبار 11سپتمبر در نیویارک و تجاوز نظامی امریکا و
انگلیس به مادر وطنما صورت میگرفت ویا خیر؟.
مکتوب شماره13
تاریخ 8 سپتمبر
1986م.
بمبی هند
وستان.
جلالتماب هاویر
پریز دوکویر
سرمنشی
سازمان ملل متحد
اجازه
بفرمائید احترامانه خاطر نشان سازم که طیاره سریع ترین و مصئون ترین وسیلهء
نقلیه در جهان امروز شمرده میشود.مگر در طی دههء اخیر یک عده ئی دست به طیاره
ربائی زده اند سبب شده تا زند گی بقیه انسانها جدآ به خطر از بین رفتن و تلف
شدن مواجه گردد.ما شاهد تلف شدن صدها نفر در گوشه و کنار مختلف جهان بوده ایم
که به اثرعملیات خونبار طیاره ربایان جان شان را از دست داده اند
من بحیث یک
انسان خود را در غم و آلام آن خانواده های داغدار و مصیبت رسیده شریک میدانم که
جانهای عزیزان شان را در حادثه مرگبار پرواز شماره (073)خط هوایی پان امریکن
بتاریخ 5سپتمبر 1986م در فضای کراچی از دست دادند و یا شدیدآ مجروح شدند. من
تآثرات قلبی و عمیق خود را به این فامیلها ابراز میدارم. بهمین مناسبت من از
جلالتماب شما خواهشمندم تا در جلسه آینده مجمع عمومی سازمان ملل متحد از
کشورهای عضوه خواهش شود تا جهت مبارزهء جهان شمول علیه ریشه کن ساختن هرگونه
عملیات دهشت افگنی و یا تروریزم ( خاصتآ طیاره ربایی ) اقداماتی رویدست بگیرند.
جهت نیل به
چنین آرمان مقدس و هدف نیک همچنان از جلالتماب شما خواهشمندم با صدور یک فیصله
نامه از طریق مجمع عمومی سازمان ملل متحد سال 1987م را بحیث "قطع دهشت افگنی و
تروریزم در جهان " اعلام بدارید و با صدور همچو یک قطعنامه برای تمام اعضای
سازمان ملل متحد و سایر سازمانهای جهانی زمینه میسر میگردد تا تجاویز قاطع و
موءثر برای ریشه کن ساختن دهشت افگنی و تروریزم اتخاذ و همه ساله راپور اجراآت
خود را در جلسه عمومی سالانه تقدیم نمایند که البته این اقدام کمال مطلوب خواهد
بود.
برای من جای
خوشوقتی است که با استفاده از این فرصت پیشنهادات شخصی خود را نیز جهت مبارزه
با معضلهء مرگبار طیاره ربایی به موء سسهء بین المللی حمل ونقل هوای پیشکش
نمایم.
یشنهاد
برای خنثی سازی پلانهای طیاره ربایی.
پایان
دادن به عملیات طیاره ربایی بدون آنکه اسباب تلفات جانی یا آسیب بدنی به
مسافرین حامل یا عمله وخد مهء طیاره گردد لازم بنظر میرسد که یک دستگاه عطالت
آنی در داخل طیاره تعبیه گردد.این آله یا دستگاه به مجرد فرود آمدن و توقف کامل
طیاره توسط ریموتکنترولر فورآ جریان دوران آکسیجن داخل طیاره را قطع نموده در
عوض گاز خواب آور پخش میکند. که البته اداره و کنترول چنین آله یا دستگاه بطریق
ریموت کنترول یعنی فاصله دور از برج مراقبت میدان هوایی اجرا میشود. برای
جلوگیری از صد مه و خراب شدن بدنه طیاره پیشنهاد میشود که چند دروازهء فرار
اضطراری نیز در بدنه طیاره جا سازی شود که تنها از برج مراقبت و به وسیله ریموت
کنترول باز شده بتواند.